We hebben helemaal nog geen nieuwe consoles nodig
Terwijl ik Cloud Strife door de straten van Midgar stuur bekruipt me een gevoel. Meerdere gevoelens eigenlijk. Naast: wauw eindelijk is Final Fantasy 7 Remake uit en: ik mis stiekem toch een beetje het oude vechtsysteem, besef ik hoe fijn de game speelt en hoe waanzinnig mooi alles eruitziet. Op een standaard PlayStation 4 welteverstaan. We zitten nu aan het einde van de PS4- en Xbox One-generatie, en ik denk: nu al?
Begrijp me niet verkeerd: ik ben dol op nieuwe hardware. Het is tof als er nieuwe mogelijkheden komen die nieuwe richtingen bieden aan talentvolle ontwerpers. Maar dat is eigenlijk ook een beetje mijn probleem. Welke nieuwe mogelijkheden gaan de PlayStation 4 en Xbox Series X bieden?
Ik herinner me de schemerdagen van de eerste Playstation nog goed. Ontwikkelaars persten op het laatste moment nog wat druppels vermogen uit het kleine grijze kastje, maar de koek was duidelijk op. Het beestje had niets nieuws meer te geven. De aankondiging en lancering van de PlayStation 2 en Dreamcast was een aardverschuiving. Opeens waren er totaal nieuwe dingen mogelijk. Shenmue en Grand Theft Auto 3 hadden een schaal en details zoals we dat oprecht nog niet eerder hadden gezien op een spelcomputer. Openwereldgames waren een vorm van spelen die gewoon absoluut onmogelijk was op de PS1 of de N64.
De Xbox 360 was vooral een revolutie op het gebied van online spelen en community. Het was Microsoft die een bijna naadloze manier ontwikkelde om met anderen samen te spelen. En het introduceerde achievements, de eerste meta-score voor computerspellen. De 360 (en uiteindelijk ook de PS3) zorgden voor een verbonden gamegemeenschap waar online spelen geen extraatje maar een basisfunctie was. Als ik nu een van mijn oude PS2 opstart - wat ik nog met enige regelmaat doe - voelt die machine haast doods en verlaten. Eenzaam. Er is niemand thuis.
©GMRimport
En met de PlayStation 4 kwam… tja, wat eigenlijk? Ja, PSVR, maar om dat nou een selling point van de PS4 te noemen? Wat voor spellen konden we spelen die onmogelijk waren op de PS3 of Xbox 360? Als je antwoord ‘The Witcher 3’ is, moet ik je helaas teleurstellen. De Switch-versie (eugh… oké: The Switcher) maakt duidelijk dat dit spel ook op de vorige generatie consoles had kunnen draaien. Minder mooi, dat wel.
Dus wat is nu werkelijk de bijdrage van de huidige generatie consoles? Betere graphics. En… that’s it.
Graphics zijn natuurlijk heel fijn. Ik ben dol op graphics. Geef me graphics. Maar - en mijn excuses voor het volgende cliché - gameplay is belangrijker dan graphics. De allermooiste plaatjes maken een middelmatige game niet opeens goed. Kijk naar The Order 1886. Kijk naar Quantum Break. De allerbeste graphics van de wereld kunnen niet verhullen dat de daadwerkelijke games niet zo bar veel om het lijf hebben. En zelfs op het gebied van graphics lijkt bij de huidige generatie de limiet nog niet bereikt.
En met de PlayStation 4 kwam… tja, wat eigenlijk?
-
Ik bedoel: zelfs als ik het vijf jaar oude The Witcher 3 op mijn PS4 speel, wat ik de afgelopen weken bijna non-stop heb gedaan, heb ik niet het gevoel dat ik naar een lelijke game kijk. En nu met Final Fantasy 7 Remake vallen mijn ogen soms bijna uit hun kassen bij alle pracht en praal. En dat alles vloeiend op het scherm. Vergelijk dat met de migraine-opwekkende framerate van Gran Turismo 2 op de PS1. Daar was heel duidelijk het eindpunt bereikt.
Wat ik wil zeggen is dat de volgende generatie consoles op dit moment meer voelt als een ‘moetje’ dan dat ik sta te popelen om nieuwe apparaten in huis te halen. De ongetwijfeld mooiere graphics en snellere laadtijden zijn vast heel fijn, maar het voelt als een vervanging in plaats van een stap vooruit. Alsof ik nu een nieuwe vaatwasser koop die iets sneller droogt dan de vorige.
©GMRimport
Nu hoop ik natuurlijk dat al die nieuwe processorkracht straks wel degelijk briljante nieuwe manieren van spelen oplevert. Maar als dat gebeurt - en dat is best een grote ‘als’ - zien we de echte revolutionaire next-gen games pas over een jaar of twee, drie. Want zo gaat dat bij nieuwe consoles: eerst zien we wat games die halverwege hun ontwikkeling voor de PS4 en Xbox One grafisch zijn opgewaardeerd naar de nieuwe generatie. Plus een handvol nieuwe titels die nog niet eens tien procent van de hardware aanspreken.
Ik verwacht zelfs dat we het eerste jaar van de nieuwe consoles het overgrote deel van onze gametijd besteden aan het spelen van ‘vorige-generatie-games’ via backwards compatibility.
Pas als de tweede golf next-gen games op gang komt, is er een goede reden om de overstap te maken. En dat op zich toont aan dat we eigenlijk nog helemaal geen nieuwe consoles nodig hebben. Nog jaren niet.
Elke zaterdag verschijnt er een column op Gamer.nl die ingaat op actuele gebeurtenissen. Lees ook: