The Medium is een sfeervolle trip naar een andere wereld
Met onder andere Layers of Fear, Observer en Blair Witch op het cv mag ontwikkelaar Bloober Team zich inmiddels expert op het gebied van horrorgames noemen. Met The Medium etaleert de Poolse ontwikkelaar die expertise goed.
In The Medium is de hoofdrol weggelegd voor Marianne, het titulaire medium. Zij leeft een ogenschijnlijk normaal leven in ‘onze’ wereld, maar kan ook in de Spirit World stappen. Deze geestwereld is een soort verdorde, beschimmelde reflectie van de gewone wereld, net als The Upside Down in de serie Stranger Things. De wisselwerking tussen beide dimensies speelt niet alleen een grote rol in het verhaal, maar is ook een belangrijk onderdeel van de vele puzzels.
Tussen twee werelden
Een mysterieus telefoontje leidt Marianne naar Niwa, een vervallen hotel gebouwd door het communistische regime voor de Poolse bevolking. Ontwikkelaar Bloober steekt zijn Poolse roots niet onder stoelen of banken. Niwa werd gesloten nadat er een mysterieuze slachtpartij plaatsvond. Direct bij aankomst voelt Marianne dat de locatie nauw verbonden is aan de Spirit World. Het is de ideale fundering voor een echt psychologisch horrorverhaal
Terwijl je het communistische vakantieresort verkent, op zoek naar de man die je belde, reis je regelmatig af naar de Spirit World. Soms stap je volledig in de andere wereld, maar er zijn ook momenten dat je door beide werelden tegelijk navigeert. Op die momenten is The Medium op zijn bijzonderst. De game splitst het scherm dan in tweeën, zodat je beide werelden simultaan verkent.
Soms vind je in de ene wereld objecten die je in de andere wereld verder helpen, of stuit je op een doorgang die in de andere wereld niet open is of zelfs niet bestaat. Het is dan steeds puzzelen hoe je precies verder komt.
Zo moet je op een gegeven moment met een klok in de echte wereld de tijd terugspoelen in de geestenwereld, naar een moment dat een specifieke deur open is. Achter die deur kun je dan weer een stroomschakelaar voorzien van energie, zodat je weer verder kan in de echte wereld. De puzzels zijn met dit soort insteken origineel en verrassend, maar worden nooit écht ingewikkeld
Worstelen met de besturing
De uitdaging zit ‘m eerder in de houterige besturing. Naar voorbeeld van Silent Hill, heeft The Medium vaste camerastandpunten en kun je niet vrij rondkijken. Dat heeft een bepaalde charme, maar de precieze buttonprompts die moeten verschijnen voordat je een actie kan ondernemen, komen helaas vaak frustrerend laat in beeld, of zelfs alleen als je op precies de juiste plek staat. Soms loop je daardoor meerdere keren een kamer rond zonder dat duidelijk is wat – en in welke dimensie – je precies moet doen, of zit je een beetje rare rondjes te draaien op een plek tot de buttonprompt verschijnt.
Verder biedt The Medium weinig uitdaging: er zijn geen wapens en de gevechten mogen eigenlijk geen naam hebben. Je loopt daardoor vrij vlot - in zo’n acht uur - door de game en vindt dan, als je een klein beetje verder dan je neus kijkt, ook de meeste verzamelobjecten. Een gegronde reden om de game een tweede keer te spelen is er dan ook niet.
In het begin weet de game een aantal keer flink te verrassen met plottwist die het verhaal uitstekend op gang helpen, maar de puzzelstukjes vallen allemaal eigenlijk nét iets te vroeg op hun plaats.
-
De juiste toon
Een reden om de game een eerste keer te spelen is er gelukkig wél! De puzzels en het gestoei met de twee dimensies spelen weliswaar de hoofdrol in de gameplay, maar de echte ster van The Medium is de sfeer. Mysterie; verwondering; angst; onbehaaglijkheid: alles wat je van een psychologische horrorgame verwacht, passeert de revue. En Bloober Team zet steeds precies de juiste toon.
Met Silent Hill-componist Akira Yamaoka aan het roer is het niet verbazingwekkend dat de muziek steeds de juiste snaar raakt, maar Bloober Team teert niet alleen op zijn ervaring. Vooral de omgevingen in de echte wereld zijn soms verrassend gedetailleerd en rijk, en bovendien is de game voorzien van buitengewoon goed geluid waardoor je je regelmatig echt even in dat vervallen staatshotel waant.
Toch hadden we stiekem meer verwacht van The Medium als een van de eerste games die exclusief ontwikkeld is voor een nieuwe generatie hardware. Zeker wanneer beide werelden tegelijk in beeld zijn, verliest de game een hoop details en zijn framedrops niet ongebruikelijk. Het naadloos wisselen tussen beide werelden is dan wel weer indrukwekkend.
De sfeer ten spijt is The Medium tot slot net iets te voorspelbaar. In het begin weet de game een aantal keer flink te verrassen met plottwists die het verhaal uitstekend op gang helpen, maar de puzzelstukjes vallen allemaal eigenlijk nét iets te vroeg op hun plaats. Het laatste uur voelt daardoor misschien onnodig, hoewel de game anders wel érg kort zou zijn. Buiten dat is het tempo uitstekend, waardoor The Medium zo’n game is die je ondanks zijn gebreken het liefst achter elkaar doorspeelt.
The Medium is nu beschikbaar voor pc en Xbox Series X en S. Voor deze review is de game gespeeld op een Xbox Series X.
