The Forgotten City is een stad om nooit te vergeten
Tussen Returnal, Deathloop, Twelve Minutes en de dlc van Outer Wilds is het deze zomer verschenen The Forgotten City bijna ondergesneeuwd als timeloop-game. Door zijn toevoeging op Game Pass kan de game gelukkig toch nog rekenen op wat zeer verdiende aandacht.
The Forgotten City begon zijn leven als mod voor Skyrim en won ook in die hoedanigheid de nodige prijzen. En terecht: het schrijfwerk is bijzonder goed, met filosofische kwesties, discussies over moraliteit en ouderwets leuk puzzelwerk. Geen wonder dus dat deze mod nu is omgetoverd tot een hele game.
©GMRimport
Terug in de tijdlus
Je begint de game verdwaasd voor de ingang van een eeuwenoude tempel. Daar vind je een portaal die je tweeduizend jaar terug de tijd in stuurt, naar een Romeinse stad waar het handjevol inwoners gebukt gaat onder een strenge regel van de goden: ‘De velen zullen lijden voor de zonden van de ene.’ Kort gezegd: als iemand een zonde begaat, gaat iedereen dood. Deze ‘Golden Rule’ zorgt er dan voor dat iedereen in een goud standbeeld verandert.
Jij bent uit de toekomst hierheen geroepen, omdat de leider van de stad weet dat deze gouden regel verbroken gaat worden. De vraag is alleen: door wie? En wat kun je ertegen doen? Al gauw kom je erachter dat elke vraag meerdere antwoorden heeft en de oplossing om uit deze benarde situatie te komen altijd net een stapje verder weg is dan je had gedacht.
De manier waarop het verhaal verteld wordt, is constant boeiend en goed geschreven
-
Het is daarbij ook nog belangrijk om iedereen een beetje te vriend te houden en om vooral zelf niet te zondigen. Steel je bijvoorbeeld geld uit iemands kist, dan is de regel verbroken, word je aangevallen door gouden standbeelden en moet je naar de tempel vluchten om de loop opnieuw te beginnen.
Het grootste deel van de tijd ben je met de inwoners aan het praten, om te ontdekken hoe ze hier verzeild zijn geraakt en of ze van plan zijn om binnenkort te zondigen. Informatie die je in de ene loop krijgt, neem je mee naar de volgende tijdsprong en kun je gebruiken om de gebeurtenissen te beïnvloeden. Heeft iemand bijvoorbeeld zijn liefde voor een andere inwoner opgebiecht, dan kun je die kennis op een onverwacht moment delen om vertrouwen te winnen. Zo puzzel je je een weg door de steeds herhalende dag.
©GMRimport
Tijd kent geen genade
De manier waarop het verhaal verteld wordt, is constant boeiend en goed geschreven. Niet alleen de gesprekken met alle inwoners houden de aandacht vast, maar ook de onverwachte twists in het overkoepelende verhaal. Ook durft de game lastige, filosofische vragen te stellen: wat is nou eigenlijk een zonde en wie bepaalt het verschil tussen goed en kwaad? Het verhaal neemt wat wilde afslagen, die misschien niet allemaal even goed uitpakken, maar in ieder geval altijd vermakelijk zijn. Iets minder geslaagd zijn een aantal hevige veranderingen in de sfeer van de game. Vooral een bepaalde sectie waarin het spel ineens hevig het horrorgenre induikt, voelt niet op zijn plaats in een verder gemoedelijke detectivegame. Gelukkig waarschuwt het spel je wanneer het echt eng gaat worden en kun je deze missie ook overslaan.
©GMRimport
Tijd besparen
Een timeloop klinkt leuk, maar dit soort games hebben altijd een grote valkuil. Niemand wil steeds maar weer alles opnieuw doen. Zeker niet in een puzzelgame: er is niets zo saai als telkens dezelfde oplossingen uitvoeren om daarna weer iets verder te komen. Kijk maar naar Twelve Minutes.
The Forgotten City lost dat keurig op. Elke keer dat een nieuw rondje begint, loop je een goedgelovige goedzak tegen het lijf. Je kunt hem al je tot dan gevonden oplossingen vertellen, en hij rent dan gelijk door het dorp om jouw vondsten uit te voeren. Zo kun je aan het begin precies bepalen in welke staat je de wereld dat rondje precies wilt hebben: laat je iemands leven redden, of komt het je even goed uit als die toch overlijdt?
Het maakt de game erg gebruiksvriendelijk om te spelen: alle frustraties worden weggenomen. Het geeft je de vrijheid om je helemaal op het verhaal en de puzzels te richten. Ondanks de constant herhalende tijdlus, kom je maar weinig herhaling tegen. Na een loop of tien en een uurtje of acht spelen, heb je alles gezien. Precies een goede looptijd, waarbij de verveling nog lang niet is ingezet.
©GMRimport
Skyrimmig
Wel moet de ‘Skyrimmigheid’ van de game je maar net liggen. The Forgotten City doet in alles denken aan die rpg uit 2011. Het uiterlijk en de stijl, maar ook de rommeligheid. De game heeft een aantal bugs die op dit moment nog niet verholpen zijn. Zo worden een aantal belangrijke conversaties verstoord door witte flitsen, onthoudt het spel niet dat je voor een inverted camerabesturing kiest, en zijn de kleine stukjes combat met pijl en boog nogal houterig.
Het zijn kleine smetjes op een van de meest bijzondere games van het jaar. De manier waarop het idee van de tijdlus samenkomt met al die verschillende inwoners en hun routines, plannen en wensen, is geniaal. Een kleine verstoring aan het begin kan de gebeurtenissen van de dag een heel andere kant op sturen.
©GMRimport
Maar The Forgotten City speel je uiteindelijk vooral voor het verhaal. We willen natuurlijk niet al teveel verklappen, maar de tijdlussen kronkelen allerlei onverwachte kanten op en geven de game steeds meer diepere lagen. In een jaar vol met timeloops, is deze echt je tijd waard.
The Forgotten City is nu verkrijgbaar op pc, Xbox-consoles, PlayStation-consoles en Nintendo Switch. De game is gerecenseerd op een Xbox Series X.
The Forgotten City weet het concept van een tijdlus tot in perfectie uit te werken, zonder in de bekende valkuilen te trappen. Een enerverend verhaal vol filosofische lagen houdt je tot het einde geboeid.
- Meeslepend verhaal, interessante timeloop, speelt soepel en vriendelijk
- Typisch Skyrim-rommelig, hevige sfeerwisselingen
