The Division 2 laat zien hoe goed een loot-shooter kan zijn
De nieuwe loot-shooter van Ubisoft gaat verder waarhref="https://gamer.nl/artikelen/review/tom-clancys-the-division/" rel="noopener noreferrer" target="_blank"> deel 1</a> ophield. In een waanzinnig mooi vernietigd Washington ga je tientallen missies aan, om de orde na een wereldramp te herstellen. Maar is er genoeg nieuws om de reis opnieuw te maken met The Division 2?
Tijdens een van de eerste missies word je een museum in Washington ingestuurd. Met je team vecht je tegen diverse golven vijanden tussen de zeer gedetailleerde tentoonstellingen. Dat betekent dat je het ene moment in een imitatieslagveld uit de Vietnamoorlog dekking zoekt achter zandzakken en een moment later over een nep Mars-landschap loopt. De aandacht voor detail en de schitterende uitwerking van de locatie zijn makkelijk om uit het oog te verliezen wanneer je van alle kanten door intelligente vijanden wordt bestookt.
©GMRimport
Bom-auto’s
The Division 2 is een fantastisch schietspel. Elke ontmoeting met de vijand vraagt om snelle reflexen, tactisch inzicht en het effectief gebruik van dekking. Dat laatste is letterlijk van levensbelang. Als je tijdens een vuurgevecht vrij rondloopt, sterf je, zo simpel is het. In plaats daarvan moet je je verschuilen achter muren, autowrakken, vuilnisbakken, of wat er maar voor handen is, en gebruikmaken van pauzes in het vijandelijk vuur om de tegenstanders uit te schakelen. In tegenstelling tot veel cover-shooters ben je echter nooit echt veilig. Vijanden gooien granaten, sturen op afstand bestuurbare bomauto’s op je af en proberen je van de zijkant of in de rug aan te vallen.
De intelligentie van de tegenstanders is bijzonder hoog, zelfs wanneer je kleine groepen vijanden ontmoet. Het is gewoon nooit mogelijk om ‘even’ langs de vijand te knallen. Zelfs wegrennen is niet altijd een optie, want bendes volgen je over de kaart en schieten je in de rug als je in paniek probeert bij hen weg te komen.
Dit bovenstaande is de moeite waard om te benadrukken, want het is de belangrijkste reden waarom The Division 2 zo leuk is. Ja, het is een loot-shooter waarbij je gaandeweg betere wapens en uitrusting verzamelt, maar uiteindelijk is je vaardigheid belangrijker dan de statistieken. Die kern gameplay, dat smakelijke pralinehart in een rijke bonbon van buit en progressie, zorgt er voor dat elk gevecht leuk is en het nooit als een grind aanvoelt.
Het zijn stuk voor stuk lekkere crunchy keuzes die meteen invloed hebben op zowel je effectiviteit als je manier van spelen
-
Baas onder baas
De kracht van de encounters maakt zelfs (bijna) goed dat de baasgevechten nog steeds een anticlimax zijn. In plaats van grafisch imposante tegenstanders zoals we in bijvoorbeeld fantasy-rpg’s gewend zijn, zijn de bazen hier ‘gewone’ mensen met meer bepantsering. Ze hebben vaak wel unieke wapens en tactieken, maar uiteindelijk voelt het wat karig. Waarom zet Ubisoft deze tegenstanders niet in een tank of een helikopter? Metal Gear liet al zien hoe je ‘realistische’ baasgevechten (als in: met herkenbare menselijke technologie) indrukwekkend kan maken. Hier laat Ubisoft helaas een steek vallen.
Toch is dit maar een klein minpunt. De uitdaging van de missies blijft een goed gebalanceerde en spannende ervaring. Mits je met anderen samen speelt. Want hoewel het in theorie mogelijk is om de verhaal- en zijmissies in je uppie te voltooien, blijkt dat soms frustrerend moeilijk. Je komt een heel eind als slimme solospeler, maar eindbazen blijken soms bijna onoverwinnelijk als je geen collega’s bij je hebt om hen even af te leiden of om de golven van mindere vijanden van je rug te houden.
Het vinden van andere spelers voor de verhaalmissies is niet moeilijk. Op de landkaart selecteer je de missie die je wil doen en klik je op ‘matchmake’. Vervolgens worden andere spelers gevonden die dezelfde missie willen doen. Wel vreemd is dat het spel je niet automatisch in een groep plaatst, maar dat je (in elk geval op de PlayStation 4) een PSN-invite krijgt om je bij de anderen te voegen. Dat is verwarrend, maar niet onoverkomelijk.
©GMRimport
Match gezocht
Wel een minpunt is dat je geen teams kan zoeken voor de vele (erg leuke) zijmissies. Ja, je kan zoeken naar anderen die de open wereld verkennen, of zelfs naar spelers die een SOS hebben verstuurd en graag drop-in hulp krijgen. Maar echt zoeken naar spelers voor een specifieke zijmissie kan niet.
Die SOS-oproepen zijn ook nogal onderontwikkeld. Regelmatig krijg je een bericht dat een agent in de buurt om hulp vraagt. Hoe je daar op moet reageren is volkomen onduidelijk. Je moet echt de menu’s in om dat te doen. Wat zou het fijn zijn als je met een druk op de knop meteen naar de hulpbehoevende speler zou kunnen flitsen, maar helaas. Misschien ook daarom dat wanneer we zelf een SOS verstuurden, we nooit hulp kregen. Het is dat, of onze deodorant (of gebrek daaraan).
De open wereld zelf zit vol met diverse kleinere opdrachten en actiemomenten. Zoals het bevrijden van mensen die op het punt staan om te worden geëxecuteerd, of het veroveren van controlepunten. Die laatste zijn heuse veldslagen waar je ook de hulp van computergestuurde medestanders inroept en zo probeert om een belangrijke post te herwinnen. De beloning is niet alleen geweldige gameplay met de eerder genoemde sterke AI, maar ook toegang tot voorraadkamers waar je nieuwe buit ontvangt.
©GMRimport
Buit
Dat verzamelen van nieuwe buit voelt bijzonder goed aan. Niet alleen krijg je met regelmaat nieuwe wapens en uitrusting, maar kun je daar ook steeds tactische keuzes in maken. Een combinatie tussen een jachtgeweer en sluipschuttersgeweer? Een assortiment machinegeweren op zak? Aanvalsgeweer met scope? De keuze is aan jou. Je kunt bovendien de wapens nog eens naar eigen smaak aanpassen met modificaties die je vrijspeelt of via crafting vervaardigt. Het zijn stuk voor stuk lekkere crunchy keuzes die meteen invloed hebben op zowel je effectiviteit als je manier van spelen.
Dat de buit tegen het einde van de game wat begint op te drogen (of in zekere zin niet echt beter wordt), is te begrijpen. Er is een gefixeerde maximale ‘gear score’ van 450 (betere wapens verhogen de score van je personage, net als in Destiny en World of Warcraft). Maar op dat moment ben je ook al een hele tijd aan het spelen, heb je een specialisatie gekozen en zijn er tal van vaardigheden en mods om uit te kiezen om het spel fris te houden. Met het oog op de beloofde (gratis) toevoegingen aan het eind-spel, ziet het er niet naar uit dat de ‘beperkingen’ bij het bereiken van max level 30 en max gearscore 450 lang een probleem zijn.
Bovendien gaat het bij dit soort gedeelde wereld shooter-rpgs om de reis, niet om de bestemming. En die reis is geweldig.
Tom Clancy’s The Division 2 is nu verkrijgbaar op PlayStation 4, Xbox One en pc. Voor deze recensie is de PlayStation 4-versie gespeeld.
Laatste reviews op Gamer.nl
Tom Clancy’s The Division 2 is een waardig vervolg dat op bijna alle punten zijn voorganger overtreft. De hoge moeilijkheidsgraad voor solospelers is zowel een bevredigende uitdaging als een gezonde motivatie om teams te vormen. Een gestage stroom goede buit, schitterende omgevingen en fantastische missies houden je vele tietallen uren heel plezierig bezig voor je bij het nog wat magere ‘eindspel’ belandt. Mager wil echter niet zeggen dat het slecht is. De tijd die je in The Division 2 spendeert voelt bijna altijd betekenisvol. Het is alleen jammer dat baasgevechten nog steeds weinig spektakel bevatten.
- Fantastische wereld, slimme tegenstanders, verhaalmissies vol spektakel
- Solo te moeilijk, matchmaking is wat onhandig, end-game moet nog groeien
