Destijds was ik er niet van op de hoogte, maar Space Jam is eigenlijk gewoon een matige kopie van NBA Jam. Het is alleen de vraag of die betere game mij op eenzelfde manier zou hebben aangesproken. Ik was een druk kind en die chaotische Looney Tunes-cast uit de film groeide daarom al snel uit tot mijn persoonlijke heldencollectie. Ik wilde dolgraag met ze basketballen en was dus destijds de doelgroep waarop makers van filmgames zich tegenwoordig concentreren. Een nogal akelige gedachte voor een spelletjesrecensent.
Saai
Gelukkig is met de opzet van het verhaal niet zoveel mis, die is identiek aan de verhaallijn van de film. Wanneer ruimtewezens de Looney Tunes uitdagen voor een intergalactisch basketbaltoernooi, wordt de ongeëvenaarde Micheal Jordan naar Tuneland gehaald om het team van Bugs Bunny te versterken. Dat is ook wel nodig, aangezien de Tunes bij verlies naast hun waardigheid ook hun vrijheid verliezen.
Het is niet onmogelijk om aan een dergelijk verhaal een leuke arcade-achtige basketbalgame op te hangen. Space Jam snijdt zich echter in de vingers doordat de strijd tegen de aliens niet enkel op het veld beslist wordt. Verscheidene minigames luiden wedstrijden in, maar van deze kleine spelletjes wordt zelfs een kind niet vrolijk. Zo is de eeuwigdurende ruimteschepenrace ongekend saai en is het oprapen van Michael Jordans schoenen in zijn huiskamer simpelweg even leuk als het klinkt. Nee, zelfs in de ogen van een kind moet Space Jam het vooral hebben van het daadwerkelijke basketbal.
Helaas valt ook dat aspect van de game tegen, omdat Space Jam vanwege zijn knullige besturing vooral een ‘wachten tot de tegenstand mis schiet om vervolgens te counteren’-game wordt. Afwi eling is er in de vorm van speciale dunks die per speler in je team verschillen, maar ik wist destijds niet hoe ik die moves moest activeren. Ze gebeurde gewoon. Of ik daar toch inspraak in had door bijvoorbeeld per ongeluk de juiste knop in te drukken, is mij tot op de dag van vandaag nog steeds een raadsel. De gameplay is hoe dan ook omringd door vaagheid en komt daarom eigenlijk nooit goed uit de verf.
Leuk
Op Space Jam viel een hoop aan te merken, maar als ik in mijn jonge jaren zo’n speciale move eruit wist te gooien, gaf dat mij extatisch genot. Ik sprong op de bank, deed de dunk na en brak bijna een been. Nogmaals, ik was een druk kind, maar het plezier dat ik aan Space Jam beleefde was oprecht. Ik, maar eigenlijk iedereen die veel gamet, hecht tegenwoordig nauwelijks meer waarde aan titels van dergelijk niveau. We voelen ons er te goed voor, want onze kwaliteitseisen zijn torenhoog. Een kind, daarentegen, vindt alles mooi. Zou ik ook nu nog kunnen genieten van een titel als Space Jam?
Space Jam is verschrikkelijk, maar ik speel de game af en toe nog steeds op mijn PC en dan geniet ik met volle teugen. Dus ja, het is wel degelijk mogelijk, want retro-gamen heeft uiteindelijk weinig van doen met goede of slechte titels. Het is het tastbaar maken van nostalgie. Space Jam is slecht, en zal altijd slecht blijven, maar het is wel mijn slechte game. Het herinnert me aan een zorgeloze tijd, een tijd waarin ‘goed’ of ‘slecht’ niet bestond en alles ‘leuk’ of ‘saai’ was. Ik geef er weinig om dat wat ik leuk vind feitelijk van erbarmelijke kwaliteit is. Het kind in mij is heerlijk naïef, en vindt Space Jam nog altijd de beste game ooit gemaakt.