Astral Chain is een fantastische game. Het heeft de snelle actie van Bayonetta en de transhumanistische thema’s en rpg-elementen van Nier: Automata. Wat mij betreft een perfecte combinatie. Het enige aspect dat mij ontzettend tegenstaat - en aangestipt werd door Marcel in de href="https://gamer.nl/artikelen/review/astral-chain-kent-nauwelijks-zwakke-schakels/" rel="noopener noreferrer" style="" target="_blank">review </a> - is de stille hoofdpersoon. Stille hoofdpersonen zijn namelijk ergerlijk en zijn eigenlijk niet meer van deze tijd.

Astral Chain was niet de enige game dit jaar die zich hier schuldig aan maakte. Begin 2019 verscheen Metro Exodus, waarin Artyom hele boeken schrijft en praat tijdens laadschermen, maar ineens muisstil is wanneer hij achterna wordt gezeten door die verschrikkelijke spinschorpioenen. Ook in Fire Emblem: Three Houses, wat op sommige momenten praktisch gezien een interactieve anime is, spreekt de hoofdpersoon geen woord. Het haalt me simpelweg uit de game.

©GMRimport

Traditie

Het is uiteraard niet zo dat alle games met stille hoofdpersonen slecht zijn of dat stille personages niet iconisch kunnen zijn. Sterker nog, enkele zwijgzame iconen behoren tot de belangrijkste gezichten van het medium. Link is hier natuurlijk het perfecte voorbeeld van. Het is een alledaagse jongen (weliswaar met puntoren) die de wereld behoedt van het kwaad. Dat is het punt van The Legend of Zelda: iedereen moet zich kunnen vinden in Link en dus heeft hij zo min mogelijk een eigen karakter. Subtiele hoofdbewegingen en geluidseffecten impliceren zijn spraak, maar verder is hij stil. Zo is het al decennia lang.

En dat is een beetje het probleem, want Link is ver voordat ingesproken stemmen de standaard waren ontworpen. Veel klassiekers vertellen net als Zelda hun verhaal via tekst, waarbij je als speler stemmen en persoonlijkheden zelf invult. Het heeft iets romantisch en niemand zal beweren dat Secret of Mana of Final Fantasy 6 niet meeslepend zijn omdat er geen gesproken stemmen in voorkomen. Maar tradities zijn er om gebroken te worden. Kijk naar Breath of the Wild, waarin personages om Link heen plotseling spreken, maar hij zelf nog steeds geen woord zegt. Spelers krijgen niet eens de optie om een eigen naam te kiezen en worden dus geforceerd om de rol van Link op zich nemen, terwijl Link eigenlijk geen actieve rol speelt in het verhaal.

©GMRimport

Een raar contrast

En daar wringt bij mij de schoen: als alle personages spreken, behalve de hoofdpersoon. In die situatie ben je een passieve luisteraar die anderen volgt in het verhaal, in plaats van een actieve deelnemer. Nu is Zelda verhaaltechnisch geen langdurig epos en komt de immersie van die game vooral van het ontdekken, overleven en het oplossen van puzzels, maar in een filmische actie-rpg als Astral Chain of Metro Exodus is het een gekke dissonantie en soms zelfs lachwekkend.

Nooit geeft mijn witharige personage Jack eens tegengas. Er kan geen schreeuw of emotie vanaf als z’n zus Akira in gevaar is. Jack

. En Artyom luistert enkel naar eindeloze

van zijn vrouw Anna, zonder eens wat liefde terug te geven. Waarom in hemelsnaam?

Het is begrijpelijk dat sommige ontwikkelaars zich niet wagen aan voice acting. Ten eerste kan het goed misgaan. kijk naar wat voor misbaksels de ingesproken stemmen in Resident Evil en Mega Man 8 zijn. En ten tweede kost het tijd en geld, die beiden beperkt zijn tijdens de ontwikkeling van een game. Zeker bij rpg’s, waarin je vaak een personage samenstelt en allerlei narratieve paden en dialoogopties hebt, is het lastig om voor álle opties een goede acteur in te huren die ze inspreekt of in een bolletjespak wordt gehesen. Alle dialogen voor de Dragonborn in Skyrim inspreken zou een draak van een project zijn.

©GMRimport

Goede voorbeelden

Maar dat is wel wat titels als Mass Effect en The Witcher zo meeslepend maakt. Met name Commander Shepard is een prachtig voorbeeld van hoe uitgebreide customization en een sprekend personage hand in hand kunnen gaan. Iedereen heeft een eigen versie van Shepard in z’n hoofd, maar toch heeft hij of zij een onwijs sterke persoonlijkheid. Ook Assassin’s Creed Odyssey liet vorig jaar zien hoe een grootschalige rpg twee sterke hoofdpersonen kan hebben, al was Kassandra duidelijk de favoriet.

Uiteindelijk gaat het ook om het soort immersie van de game. Persoonlijk geef ik vaak de voorkeur aan filmische games – God of War, Uncharted 2 en Red Dead Redemption staan hoog om m’n favorietenlijstje – maar sommigen draaien nu eenmaal niet om het verhaal. Doom Guy schiet vooral Aliens aan gort en Half-Life 2 gebruikt de omgeving op zo’n briljante manier om een verhaal te vertellen, dat het geen gesproken dialogen nodig heeft. En dat is helemaal prima.

Maar filmische games waarin je alleen maar toekijkt terwijl anderen spreken, breekt voor mij gewoon de immersie van een game. Ik speel videogames om deel uit te maken van het verhaal, niet om stilzwijgend toe te kijken. Daarom ben ik ook zo blij dat Cloud een stem krijgt in de Final Fantasy 7-remake. Want als ik passief een verhaal wil beleven ga ik wel een film kijken.

Elke zaterdag verschijnt er een column op Gamer.nl die ingaat op actuele gebeurtenissen. Lees ook:

Het in 2019 uitgekomen Death Stranding is inmiddels door meer dan twintig miljoen mensen gespeeld.

Dat maakte bedenker Hideo Kojima bekend via social media. De game is al sinds november 2019 verkrijgbaar, maar was in eerste instantie alleen op PlayStation 4 beschikbaar. Inmiddels is de game ook op PlayStation 5, pc, Xbox Series-consoles, Mac en smartphones speelbaar.

Vervolg Death Stranding 2: On the Beach staat gepland voor een release op 26 juni, zo werd onlangs bekendgemaakt. Diverse acteurs en actrices uit de eerste Death Stranding keren terug, waaronder Léa Seydoux, Norman Reedus en Troy Baker. Ook Shioli Kutsuna en Elle Fanning hebben rollen in de game.

De eerste Death Stranding is de eerste game die Kojima ontwikkelde met zijn studio Kojima Productions nadat hij de banden brak met uitgever Konami, waar hij de Metal Gear-reeks voor ontwikkelde. Het spel biedt een uniek concept, waarbij spelers door een post-apocalyptisch landschap lopen om pakketten te bezorgen. Zoals gebruikelijk bij games van Kojima worden gameplaysegmenten afgewisseld met soms langdurige filmpjes waarin vooral het verhaal en dialogen centraal staan.

Michel Musters beloonde Death Stranding in 2019 met een 9,5 op Gamer.nl: "Met Death Stranding behandelt Hideo Kojima grote thema’s als het hiernamaals, ouderschap, de connectie tussen mensen en zelfs klimaatverandering en het uitsterven van de mensheid. Hij brengt dit alles op even fabuleuze als verwarrende wijze in beeld. De kerngameplay – het vervoeren van pakketjes en ondertussen je evenwicht zien te bewaren – lijkt in eerste instantie tegenstrijdig simpel. Klikt het eenmaal, dan biedt het concept oneindig veel voldoening. Gecombineerd met de online functies die in de campagne zijn geïntegreerd, resulteert het in een van de meest unieke virtuele ervaringen ooit."

The Last of Us-ontwikkelaar Neil Druckmann heeft zich voor het eerst uitgesproken over een belangrijk plotpunt uit de gamereeks: wat hem betreft heeft Joel "de juiste keuze gemaakt".

Let op: Hierna volgen grote spoilers voor de eerste The Last of Us-game en het eerste seizoen van de gelijknamige HBO-serie.

In The Last of Us wordt het meisje Ellie naar een groep genaamd de Fireflies gebracht. Ellie is namelijk immuun voor een virus dat de gehele mensheid treft. De Fireflies zijn van plan om Ellie te opereren om er zo achter te komen of er een medicijn voor het virus gemaakt kan worden, maar zijn wel genoodzaakt haar te doden. Joel, de man waarmee Ellie de reis naar de Fireflies heeft afgelegd, besluit op het laatste moment echter de Fireflies te doden, Ellie te redden en haar zodra ze wakker wordt uit haar narcose te vertellen dat ze niets voor de mensheid kon betekenen.

Dit einde van The Last of Us heeft al jaren discussie bij gamers opgeleverd - heeft Joel de juiste keuze gemaakt? Regisseur Neil Druckmann heeft nu tegen IGN verteld dat hij van mening is dat Joel dat inderdaad heeft gedaan. "Ik geloof dat Joel de juiste keuze maakte. Als ik Joel was geweest, hoop ik dat ik ook zou kunnen doen wat hij deed om mijn 'dochter' te redden."

Craig Mazin, die samen met Druckmann de HBO-verfilming runt, geeft iets meer nuance. Ook hij geeft aan dat hij waarschijnlijk hetzelfde zou doen. "Maar ik zou graag denken dat ik het niet zou doen. Dat is ook juist het interessante moraal van het verhaal. En daarom is het einde van de eerste game zo spraakmakend en geweldig."

Het tweede seizoen van The Last of Us verfilmt het in 2020 verschenen The Last of Us: Part 2, dat zich vier jaar na de eerste game afspeelt. In de serie zit er echter vijf jaar tussen het eerste en tweede seizoen. De game wordt in ieder geval opgedeeld in meerdere seizoenen, al is nog niet bekend hoeveel precies. Het tweede seizoen bestaat uit zeven afleveringen. De eerste aflevering verschijnt op 14 april op HBO Max.