Stille protagonisten zijn ergerlijk
Astral Chain is een fantastische game. Het heeft de snelle actie van Bayonetta en de transhumanistische thema’s en rpg-elementen van Nier: Automata. Wat mij betreft een perfecte combinatie. Het enige aspect dat mij ontzettend tegenstaat - en aangestipt werd door Marcel in de href="https://gamer.nl/artikelen/review/astral-chain-kent-nauwelijks-zwakke-schakels/" rel="noopener noreferrer" style="" target="_blank">review </a> - is de stille hoofdpersoon. Stille hoofdpersonen zijn namelijk ergerlijk en zijn eigenlijk niet meer van deze tijd.
Astral Chain was niet de enige game dit jaar die zich hier schuldig aan maakte. Begin 2019 verscheen Metro Exodus, waarin Artyom hele boeken schrijft en praat tijdens laadschermen, maar ineens muisstil is wanneer hij achterna wordt gezeten door die verschrikkelijke spinschorpioenen. Ook in Fire Emblem: Three Houses, wat op sommige momenten praktisch gezien een interactieve anime is, spreekt de hoofdpersoon geen woord. Het haalt me simpelweg uit de game.
©GMRimport
Traditie
Het is uiteraard niet zo dat alle games met stille hoofdpersonen slecht zijn of dat stille personages niet iconisch kunnen zijn. Sterker nog, enkele zwijgzame iconen behoren tot de belangrijkste gezichten van het medium. Link is hier natuurlijk het perfecte voorbeeld van. Het is een alledaagse jongen (weliswaar met puntoren) die de wereld behoedt van het kwaad. Dat is het punt van The Legend of Zelda: iedereen moet zich kunnen vinden in Link en dus heeft hij zo min mogelijk een eigen karakter. Subtiele hoofdbewegingen en geluidseffecten impliceren zijn spraak, maar verder is hij stil. Zo is het al decennia lang.
En dat is een beetje het probleem, want Link is ver voordat ingesproken stemmen de standaard waren ontworpen. Veel klassiekers vertellen net als Zelda hun verhaal via tekst, waarbij je als speler stemmen en persoonlijkheden zelf invult. Het heeft iets romantisch en niemand zal beweren dat Secret of Mana of Final Fantasy 6 niet meeslepend zijn omdat er geen gesproken stemmen in voorkomen. Maar tradities zijn er om gebroken te worden. Kijk naar Breath of the Wild, waarin personages om Link heen plotseling spreken, maar hij zelf nog steeds geen woord zegt. Spelers krijgen niet eens de optie om een eigen naam te kiezen en worden dus geforceerd om de rol van Link op zich nemen, terwijl Link eigenlijk geen actieve rol speelt in het verhaal.
Het is begrijpelijk dat sommige ontwikkelaars zich niet wagen aan voice acting
-
©GMRimport
Een raar contrast
En daar wringt bij mij de schoen: als alle personages spreken, behalve de hoofdpersoon. In die situatie ben je een passieve luisteraar die anderen volgt in het verhaal, in plaats van een actieve deelnemer. Nu is Zelda verhaaltechnisch geen langdurig epos en komt de immersie van die game vooral van het ontdekken, overleven en het oplossen van puzzels, maar in een filmische actie-rpg als Astral Chain of Metro Exodus is het een gekke dissonantie en soms zelfs lachwekkend.
Nooit geeft mijn witharige personage Jack eens tegengas. Er kan geen schreeuw of emotie vanaf als z’n zus Akira in gevaar is. Jack
. En Artyom luistert enkel naar eindeloze
van zijn vrouw Anna, zonder eens wat liefde terug te geven. Waarom in hemelsnaam?
Het is begrijpelijk dat sommige ontwikkelaars zich niet wagen aan voice acting. Ten eerste kan het goed misgaan. kijk naar wat voor misbaksels de ingesproken stemmen in Resident Evil en Mega Man 8 zijn. En ten tweede kost het tijd en geld, die beiden beperkt zijn tijdens de ontwikkeling van een game. Zeker bij rpg’s, waarin je vaak een personage samenstelt en allerlei narratieve paden en dialoogopties hebt, is het lastig om voor álle opties een goede acteur in te huren die ze inspreekt of in een bolletjespak wordt gehesen. Alle dialogen voor de Dragonborn in Skyrim inspreken zou een draak van een project zijn.
©GMRimport
Goede voorbeelden
Maar dat is wel wat titels als Mass Effect en The Witcher zo meeslepend maakt. Met name Commander Shepard is een prachtig voorbeeld van hoe uitgebreide customization en een sprekend personage hand in hand kunnen gaan. Iedereen heeft een eigen versie van Shepard in z’n hoofd, maar toch heeft hij of zij een onwijs sterke persoonlijkheid. Ook Assassin’s Creed Odyssey liet vorig jaar zien hoe een grootschalige rpg twee sterke hoofdpersonen kan hebben, al was Kassandra duidelijk de favoriet.
Uiteindelijk gaat het ook om het soort immersie van de game. Persoonlijk geef ik vaak de voorkeur aan filmische games – God of War, Uncharted 2 en Red Dead Redemption staan hoog om m’n favorietenlijstje – maar sommigen draaien nu eenmaal niet om het verhaal. Doom Guy schiet vooral Aliens aan gort en Half-Life 2 gebruikt de omgeving op zo’n briljante manier om een verhaal te vertellen, dat het geen gesproken dialogen nodig heeft. En dat is helemaal prima.
Maar filmische games waarin je alleen maar toekijkt terwijl anderen spreken, breekt voor mij gewoon de immersie van een game. Ik speel videogames om deel uit te maken van het verhaal, niet om stilzwijgend toe te kijken. Daarom ben ik ook zo blij dat Cloud een stem krijgt in de Final Fantasy 7-remake. Want als ik passief een verhaal wil beleven ga ik wel een film kijken.
Elke zaterdag verschijnt er een column op Gamer.nl die ingaat op actuele gebeurtenissen. Lees ook:
