Je zou bijna willen dat Sonic Frontiers nóg slechter was. Dan zou je er tenminste nog iets van een emotie bij kunnen voelen. Haat is beter dan een teleurstellend gevoel van totale leegte. Dat is helaas de enige emotie die Sonic weet los te maken in zijn nieuwe driedimensionale avontuur. Frontiers blinkt alleen uit in absolute middelmatigheid.

Het begint al bij het verhaal, dat tegelijkertijd nietszeggend en onbegrijpelijk is. Sonic en zijn vrienden storten om de een of andere reden neer op een eiland, waar ze om de een of andere reden worden opgeslokt in Cyber Space. Om de een of andere reden ziet dat er precies uit als klassieke Sonic-levels, en om de een of andere reden is de blauwe egel de enige die hieruit kan ontsnappen.

Om de een of andere reden moet hij verschillende eindbazen op het eiland verslaan om zijn vrienden te redden, maar daar heeft hij ook een oneindige verzameling collectables voor nodig. Ondertussen probeert Dr. Robotnik vanuit de Cyber Space zijn invloed uit te oefenen via een zwevend meisje. Waarom? Tja, om de een of andere reden. Weet ik veel.

©GMRimport

 Gotta puzzel fast 

Gelukkig maakt dat allemaal niet zoveel uit, want het verhaal is maar een losse kapstok die vooral bedoeld is om je zo snel mogelijk in de open spelwereld rond te laten rennen. Hier komt Sonic Frontiers iets meer tot zijn recht. De game is verdeeld in meerdere gebieden, waar je op een razendsnelle ontdekkingstocht gaat om al die collectables op te sporen en zo de toegang tot de eindbazen en nieuwe gebieden vrij te spelen.

Het moment dat je in een nieuw gebied wordt losgelaten, is het hoogtepunt van Frontiers. Overal is wat te doen en je ramt daar in een moordend tempo doorheen. De open wereld lijkt losjes geïnspireerd door Breath of the Wild, maar dan een versie waarbij alle subtiliteit er met een sloophamer uit is gekegeld.

©GMRimport

Puzzels en activiteiten schreeuwen je van alle kanten tegemoet. Grote wegwijzers trekken je naar oplichtende tegels op de vloer en overal zie je loopings en andere grindrails in de lucht hangen. Weet je erop te springen, dan word je beloond met ringen en eerder genoemde collectables, die nodig zijn om verder te komen in het verhaal.

Het is allemaal ontzettend laagdrempelig en het is heerlijk om als een wilde stier (of eigenlijk egel) door al die content heen te knallen. Over geen enkele puzzel hoef je meer dan vijf seconden na te denken, maar dat is niet erg. Sonic rent zoals het hoort bevredigend snel en met het verstand op nul is dat best prettig.

Zwevende loopings

Het ziet er alleen wel een beetje koddig uit allemaal. Aan de ene kant nemen de ontwikkelaars hun eigen game bloedserieus, met een Shadow of the Colossus-achtige omgeving vol ruïnes van een verloren beschaving. Dat strookt totaal niet met al die loopings die in het luchtledige hangen en springveren die je alle kanten op laten stuiteren.

Het helpt ook niet dat Frontiers een technisch drama is. De pop-in is pijnlijk: allerlei objecten springen vlakbij je plotseling in beeld, zelfs zo erg dat je die snelle Sonic er nauwelijks nog omheen kunt sturen. Dat terwijl de wereld toch niet heel mooi is, waardoor het technisch gezien niet zo veeleisend zou moeten zijn. De ongeïnspireerde graslandschappen en woestijnvlaktes zijn vooral herkenbaar aan hun groene en gele kleur, en niet aan een overdaad aan details.

©GMRimport

Classic Sonic

De klassieke Sonic-levels, die je bereikt via mysterieuze portalen in de open wereld, stellen eveneens teleur. De driedimensionale omgevingen zijn net zo krakkemikkig als altijd: Sonic heeft als achtbaanrit in deze vorm nooit echt goed gewerkt. Het is óf snel en spectaculair, maar saai omdat je zelf eigenlijk niks bestuurt; óf het is een wankelende ramp waarbij Sonic alle kanten op schiet en niet goed lijkt te luisteren.

De tweedimensionale omgevingen komen iets beter uit de verf. Er zijn zelfs een aantal levels die behoorlijk goed zijn ontworpen. Hoe vaker je zo’n level speelt, hoe beter je leert om er in volle vaart doorheen te rennen. Het grote nadeel is alleen dat deze levels in dezelfde driedimensionale engine zijn ontworpen als de rest van de game, waardoor de besturing nooit zo nauwkeurig is als in de klassieke games.

 Zo niks 

De gevechten zijn, net als de puzzels, extreem simpel. Sonic heeft een homing-aanval die eigenlijk altijd raakt. De enige manier waarop je aanval fout kan gaan, is als je op het verkeerde moment toeslaat en een vijand bijvoorbeeld een elektrocuterend schild heeft geactiveerd. In zo’n geval moet je even een rondje om de vijand tekenen met Sonics Cyloop-vaardigheid, en klaar is Kees.

©GMRimport

Eindbaasgevechten lijken ontworpen te zijn om spelers tot wanhoop te drijven. Als Super Sonic vlieg je door de lucht, waar hij nog onbestuurbaarder is dan normaal. Het is vrijwel onmogelijk om Sonic nog de juiste kant op te manoeuvreren terwijl de raketten en lasers hem om de oren vliegen.

Gelukkig is pareren in deze game nog makkelijker dan aanvallen: je hoeft (op PlayStation) L1 en R1 alleen maar ingedrukt te houden. Er is geen precieze timing voor nodig. Echt bevredigend is dat niet, maar het komt wel goed van pas als je de luchtaanvallen helemaal niet aan ziet komen.

Voor je kinderen

Sonic Frontiers barst verder van de verbijsterende ontwerpkeuzes. Het spel kent bijvoorbeeld wel fast travel, wat goed van pas komt als je Sonic even wilt upgraden en snel naar een van de verkooppunten wilt transporteren. Maar je ontgrendelt fast travel-punten in elke wereld via een hersendodende minigame waarin je moet vissen, en de opbrengst willekeurig is. Een stel ringen, wat collectables, of ja, een perkament waarmee je dan eindelijk fast travel vrijspeelt. Het ontgrendelen duurt op deze manier uiteindelijk langer dan de tijd die je met dat snelle reizen bespaart, en is nog saaier ook.

Het is duidelijk dat deze game niet voor de gemiddelde Gamer.nl-bezoeker is bedoeld, maar voor je (hypothetische) kinderen. Een simpel wereldje om in rond te rennen, eenvoudige puzzels om op te lossen, af en toe een vijand om op z’n kop te springen, niks aan het handje. Ongetwijfeld zal een jongere speler er op die manier wat meer plezier aan beleven, maar ook onze jeugd verdient meer dan dit middelmatige product.

Sonic Frontiers is nu verkrijgbaar op PlayStation 4 en 5, Xbox One, Xbox Series X|S, Nintendo Switch en pc. Voor deze recensie is de game getest op een PlayStation 5.

Drinkbox Studios, de ontwikkelaar van de Guacamelee-spellen, zal in 2025 zijn nieuwe game aankondigen.

Dat heeft de ontwikkelaar laten weten op social media. Details over de nieuwe game werden niet gegeven, maar zullen dus wel in 2025 volgen.

Drinkbox Studios is vooral bekend van de twee Guacamelee-games, metroidvania's met een focus op platformgameplay. Het meest recente wapenfeit van de studio is echter het in 2022 verschenen Nobody Saves the World.

In Nobody Saves the World stappen spelers in de schoenen van Nobody, een personage dat ruim vijftien verschillende gedaanten kan aannemen. Elke gedaante beschikt over een unieke vaardigheid, die spelers moeten combineren om puzzels op te lossen en quests te voltooien.

Een insider claimt dat de spellen Call of Duty: World at War en Singularity in de loop van 2025 naar Xbox Game Pass komen.

Sinds Activision Blizzard onderdeel uitmaakt van Microsoft zijn er diverse games van de uitgever op Game Pass verschenen, waaronder Crash Bandicoot N. Sane Trilogy, Diablo 4, Call of Duty: Modern Warfare 3 en Spyro Reignited Trilogy. Ook is op release meteen Call of Duty: Black Ops 6 op Game Pass geplaatst. Het is echter duidelijk dat de oude games van Activision Blizzard verspreid worden uitgebracht op de abonnementsdienst.

Volgens insider eXtas1s kunnen Game Pass-abonnees volgend jaar in ieder geval Treyarchs Call of Duty: World at War en Raven Softwares Singularity verwachten. Beide games zouden rond mei 2025 aan de dienst worden toegevoegd. Tot slot meldt de insider dat mensen in maart ook een andere Call of Duty-game op Game Pass kunnen verwachten, maar wordt geen titel genoemd. Officieel is op moment van schrijven nog niets officieel bevestigd.