Aan het eind van het jaar is het altijd prettig om met zijn allen terug te blikken. Soms komen we er dan ineens achter dat we bepaalde games helemaal niet van een review hebben voorzien, terwijl het spel bij sommigen van ons wel hoog op de GOTY-lijstjes terechtkomt. Daarom in de categorie ‘beter laat dan nooit’ alsnog een review van Slay the Spire, een game die in 2017 al in Early Access uitkwam, en dit jaar officieel voor pc, PlayStation 4 en Switch verscheen.

Slay the Spire is een cardbased roguelite dungeoncrawler, wat een stuk ingewikkelder klinkt dan het daadwerkelijk is. Sterker nog de eenvoud van de opzet is een van de sterkste punten van de game. Je begint elke run met een deck vol basiskaarten en wordt een kerker in gestuurd. Gevechten verlopen vervolgens als een soort versimpeld potje Magic of Hearthstone. Elke beurt trek je een hand nieuwe kaarten met elk hun eigen kosten, die je met je beperkte hoeveelheid energie kunt uitspelen. Je kunt telkens zien wat de vijand van plan is om in zijn beurt te doen, zodat je uiterst tactisch te werk kunt gaan. Wil je verdedigen tegen de komende aanval, of sla je zelf nog een keer toe en neem je die paar punten schade voor lief?

Je begint met een stapeltje simpele kaarten, waarmee je vaak alleen kunt aanvallen of verdedigen. Na elk gewonnen gevecht kun je echter een nieuwe kaart kiezen uit drie opties. Langzaam maar zeker vormt zich een strategie en vind je kaarten die goed samenwerken. Zo kun je een deck maken dat constant poison damage uitdeelt, of eentje dat je steeds gratis kaarten geeft om schade mee te doen. Het is echter wel willekeurig, dus je moet maar net mazzel hebben dat je de juiste kaarten tegenkomt. Wellicht moet je halverwege ineens je tactiek overboord gooien.

©GMRimport

Helemaal van de kaart

Die willekeurigheid maakt Slay the Spire ook eindeloos herspeelbaar. Je weet immers nooit wat je tegen gaat komen en welke kaarten je deck zullen versterken. Op je weg door de kerkers loop je bovendien tegen willekeurige events aan, die je kunnen helpen of juist dwarszitten. Daarnaast kom je regelmatig een verkooppunt tegen, waar je nieuwe kaarten kunt kopen of potions kunt halen die je kaarten een tijdelijke boost geven. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de elite-vijanden en eindbazen die je het leven zuur maken.

Het meeste variatie is echter te vinden in de Relics, artefacten die je van bazen krijgt of in schatkisten kunt vinden. Deze magische voorwerpen geven een permanente boost die de rest van de run bij je blijft. Soms is het iets simpels als extra aanvalskracht, maar af en toe vind je krachtige relieken die om een heel nieuwe tactiek vragen. Zo zijn er voorwerpen die een buitengewoon groot voordeel opleveren, maar ook een nadeel met zich meedragen. Denk aan een Relic die je elke beurt extra energie geeft om kaarten mee te spelen, maar er ook voor zorgt dat je geen goud meer kunt verdienen of je gezondheid niet meer bij kunt vullen.

Elke keer wanneer het lijkt alsof Slay the Spire al zijn geheimen heeft blootgelegd, opent zich weer een nieuwe deur die je spelende houdt. Hoewel je elke run helemaal opnieuw begint, speel je bijvoorbeeld wel nieuwe kaarten vrij die je in potentie tegen kunt komen in je volgende potje. Ook zijn er drie verschillende personages om de gevechten mee te beslechten, van een simpele strijder tot een bijzondere krijger die magische bollen om zich heen oproept. Dan zijn er nog de vele verschillende moeilijkheidsgraden en een speltype dat dagelijks een nieuwe uitdaging biedt, om het pakket helemaal compleet te maken.

Een kwestie om aan te kaarten

Pas als je de Spire met alle drie de personages hebt verslagen en het eindspel zich ontvouwt, wordt je keuzevrijheid ineens beperkt. Zonder al te veel te verklappen verschijnt er een uitdaging die zo moeilijk is, dat je hem eigenlijk alleen met een perfect deck kunt verslaan. Om zover te komen, moet je louter optimale keuzes maken, en kun je dus niet meer lekker aanklooien met je eigen ideeën. Maar op dat moment heb je al tientallen uren plezier gehad met de game, en je kunt er natuurlijk altijd voor kiezen om die uitdaging lekker links te laten liggen.

Wel was wat meer afwisseling in de vijanden geen overbodige luxe geweest. Je komt nu elke run ongeveer dezelfde vijanden tegen, wat het na verloop van tijd een beetje te voorspelbaar maakt. Gelukkig zijn er genoeg willekeurige elementen, zoals je eigen kaarten en de opbouw van een kerker, die elke run toch net weer anders maken.

©GMRimport

In de kaart laten kijken

Al die vijanden zijn gelukkig wel leuk om naar te kijken, want de speelse stijl van de game is een waar genot. Het ontwerp van de vele tegenstanders speelt duidelijk leentjebuur bij een hoop inspiratiebronnen, zoals Cthulhu-achtige tentakelmonsters. Toch heeft de game een eigen smoel, dat netjes balanceert tussen smerige horror en koddige animatie.

Slay the Spire is typisch zo’n game die je tot diep in de nacht bezighoudt, omdat je steeds nog één potje wilt spelen. Door de roguelike opzet begin je elke keer helemaal opnieuw, maar elke keer is er wel een reden om gelijk door te willen gaan. Je speelt bijvoorbeeld nieuwe kaarten vrij en duikt gelijk weer de Spire in, in de hoop dat je die nieuwe spullen ergens tegenkomt.

Veel vaker is het echter je kennis die een upgrade heeft gekregen. Je weet eindelijk hoe je die ene eindbaas moet verslaan, of begrijpt ineens hoe je een bepaalde kaart kunt combineren om je deck naar een hoger niveau te tillen. Dat is uiteindelijk het knappe aan de game: je begint telkens met dezelfde middelen, maar wordt er steeds behendiger in. En dat kun je tientallen uren volhouden.

Deze game is gerecenseerd op een Nintendo Switch. Slay the Spire is tevens verkrijgbaar op pc, Xbox One en PlayStation 4. Ook staat er voor volgend jaar een mobiele versie in de planning.

Het in 2019 uitgekomen Death Stranding is inmiddels door meer dan twintig miljoen mensen gespeeld.

Dat maakte bedenker Hideo Kojima bekend via social media. De game is al sinds november 2019 verkrijgbaar, maar was in eerste instantie alleen op PlayStation 4 beschikbaar. Inmiddels is de game ook op PlayStation 5, pc, Xbox Series-consoles, Mac en smartphones speelbaar.

Vervolg Death Stranding 2: On the Beach staat gepland voor een release op 26 juni, zo werd onlangs bekendgemaakt. Diverse acteurs en actrices uit de eerste Death Stranding keren terug, waaronder Léa Seydoux, Norman Reedus en Troy Baker. Ook Shioli Kutsuna en Elle Fanning hebben rollen in de game.

De eerste Death Stranding is de eerste game die Kojima ontwikkelde met zijn studio Kojima Productions nadat hij de banden brak met uitgever Konami, waar hij de Metal Gear-reeks voor ontwikkelde. Het spel biedt een uniek concept, waarbij spelers door een post-apocalyptisch landschap lopen om pakketten te bezorgen. Zoals gebruikelijk bij games van Kojima worden gameplaysegmenten afgewisseld met soms langdurige filmpjes waarin vooral het verhaal en dialogen centraal staan.

Michel Musters beloonde Death Stranding in 2019 met een 9,5 op Gamer.nl: "Met Death Stranding behandelt Hideo Kojima grote thema’s als het hiernamaals, ouderschap, de connectie tussen mensen en zelfs klimaatverandering en het uitsterven van de mensheid. Hij brengt dit alles op even fabuleuze als verwarrende wijze in beeld. De kerngameplay – het vervoeren van pakketjes en ondertussen je evenwicht zien te bewaren – lijkt in eerste instantie tegenstrijdig simpel. Klikt het eenmaal, dan biedt het concept oneindig veel voldoening. Gecombineerd met de online functies die in de campagne zijn geïntegreerd, resulteert het in een van de meest unieke virtuele ervaringen ooit."

The Last of Us-ontwikkelaar Neil Druckmann heeft zich voor het eerst uitgesproken over een belangrijk plotpunt uit de gamereeks: wat hem betreft heeft Joel "de juiste keuze gemaakt".

Let op: Hierna volgen grote spoilers voor de eerste The Last of Us-game en het eerste seizoen van de gelijknamige HBO-serie.

In The Last of Us wordt het meisje Ellie naar een groep genaamd de Fireflies gebracht. Ellie is namelijk immuun voor een virus dat de gehele mensheid treft. De Fireflies zijn van plan om Ellie te opereren om er zo achter te komen of er een medicijn voor het virus gemaakt kan worden, maar zijn wel genoodzaakt haar te doden. Joel, de man waarmee Ellie de reis naar de Fireflies heeft afgelegd, besluit op het laatste moment echter de Fireflies te doden, Ellie te redden en haar zodra ze wakker wordt uit haar narcose te vertellen dat ze niets voor de mensheid kon betekenen.

Dit einde van The Last of Us heeft al jaren discussie bij gamers opgeleverd - heeft Joel de juiste keuze gemaakt? Regisseur Neil Druckmann heeft nu tegen IGN verteld dat hij van mening is dat Joel dat inderdaad heeft gedaan. "Ik geloof dat Joel de juiste keuze maakte. Als ik Joel was geweest, hoop ik dat ik ook zou kunnen doen wat hij deed om mijn 'dochter' te redden."

Craig Mazin, die samen met Druckmann de HBO-verfilming runt, geeft iets meer nuance. Ook hij geeft aan dat hij waarschijnlijk hetzelfde zou doen. "Maar ik zou graag denken dat ik het niet zou doen. Dat is ook juist het interessante moraal van het verhaal. En daarom is het einde van de eerste game zo spraakmakend en geweldig."

Het tweede seizoen van The Last of Us verfilmt het in 2020 verschenen The Last of Us: Part 2, dat zich vier jaar na de eerste game afspeelt. In de serie zit er echter vijf jaar tussen het eerste en tweede seizoen. De game wordt in ieder geval opgedeeld in meerdere seizoenen, al is nog niet bekend hoeveel precies. Het tweede seizoen bestaat uit zeven afleveringen. De eerste aflevering verschijnt op 14 april op HBO Max.