Sega Mega CD: Het begin van het einde van Sega als consoleboer
Op 2 april 1993 bracht Sega een opmerkelijke accessoire uit voor de Sega Mega Drive: de Mega CD. Het gevaarte speelde niet alleen games van een cd af, maar kon ook reguliere muziek-cd’s afspelen. Daarnaast bracht de Mega CD extra functionaliteit naar de Super Nintendo-concurrent, zoals een snellere processor en grafische verbeteringen. Ondanks de potentie van het systeem sneed Sega zichzelf flink in de vingers. De Mega CD bleek het begin van het eind van de Japanse fabrikant als consoleboer te zijn, ook al deed het bedrijf daarna nog twee dappere pogingen.
Het is niet gek dat Sega destijds voor cd’s koos als medium voor de add-on voor de Mega Drive. Begin jaren negentig was dit hét platform om muziek en games op uit te brengen. Verschillende bedrijven experimenteerden op dat moment al met de technologie. NEC kwam met de Turbografx-CD en Nintendo werkte samen met Sony aan een add-on voor de Super Nintendo. We weten allemaal hoe dat afgelopen is. Excuse me princess, maar laten we het alsjeblieft níet over de Philips CD-i hebben.
©GMRimport
De ontwikkeling van de Mega CD
De Sega Mega CD bleek geen succes te zijn. Al tijdens de ontwikkeling van het systeem was het een ouderwets zooitje. De Mega CD moest eerst net zo krachtig worden als de eerdergenoemde TurboGrafx-CD, maar dan wel met twee keer zoveel werkgeheugen. Dat moest kortere laadtijden opleveren. Daarnaast moesten Sega’s arcadespellen ook naar het nieuwe systeem komen, waardoor er dingen als hardware scaling en rotation nodig waren. Daarvoor had de add-on ook een digital signal processor nodig.
Hoewel het de bedoeling was dat het systeem niet zo héél duur zou worden (rond de 150 dollar), is dat om verschillende redenen niet gelukt. Tijdens de ontwikkeling van de Mega CD wilde Sega namelijk opeens veel meer in het apparaat stoppen dan aanvankelijk was gepland. Zo moest er ineens nog een processor aan boord komen, omdat de cpu in de Sega Mega Drive niet meer volstond. En omdat NEC ineens besloot het beschikbare werkgeheugen op zijn cd-console te verhogen van 0,5 Mb naar 2 tot 4 Mb, moest Sega daar natuurlijk overheen. Het werkgeheugen werd daardoor uitgebreid van 1 naar 6 Mb.
Deze besluiten zorgden ervoor dat de prijs van de add-on steeg naar 370 dollar, meer dan het dubbele dat Sega aanvankelijk voor ogen had. Maar Sega zag nog geen vuiltje aan de lucht. Uit marktonderzoek bleek namelijk dat gamers wel degelijk bereid waren een duur apparaat te kopen, zolang die maar state-of-the-art hardware aan boord had.
Dit waren helaas niet de enige problemen die de kop op staken. Zo vlotte de communicatie tussen de verschillende afdelingen van Sega over heel de wereld niet goed en konden sommige medewerkers zich dus niet goed voorbereiden op de komst van het apparaat. Daarnaast liep het kwaliteitsteam ook tegen gigantische problemen aan. Denk aan verschillende testunits die spontaan vlam vatten tijdens het gebruik, waardoor er veel tijd opging aan het (soms letterlijk) blussen van brandjes. Het probleem lag bij de cd-drive: die was namelijk niet gemaakt voor de hoeveelheid data die games nodig hadden.
Een lancering vol met problemen
Toen de Sega Mega CD eenmaal gepresenteerd werd in 1991, waren de reacties van journalisten positief. Eind 1991 verscheen het apparaat in Japan op de markt, waarna hij snel uitverkocht raakte. Door de kleine gebruikersbasis van de Sega Mega Drive in Japan stortte de verkoop echter ook weer snel in. Daarbij hielp het natuurlijk niet dat er maar weinig spellen beschikbaar waren, namelijk twee stuks. Third-party ondersteuning liet eveneens op zich wachten, aangezien Sega er lang over deed development kits aan te leveren. En die hoge prijs hielp natuurlijk ook niet echt.
De Sega Mega CD was dan ook geen lang leven beschoren. Nog geen jaar nadat de add-on in Europa beschikbaar was, kwam het nieuws naar buiten dat Sega geen voorstellen meer voor games op het apparaat accepteerde. Toen 1995 eenmaal aanbrak, werd de focus op de opvolger van de Sega Mega Drive gelegd, de Sega Saturn. Er werd daardoor minder marketingbudget besteed aan de Mega Drive, waardoor ook de Mega CD een klap opving. In het eerste kwartaal van 1996 viel het bijltje voor het apparaat, omdat de Japanse consoleboer op dat moment besloot zich op minder platforms te willen concentreren.
Op dat moment waren er wereldwijd slechts 2,24 miljoen exemplaren verkocht van de Mega CD. Niet heel indrukwekkend naast cijfers van andere platforms: zo werd de Mega Drive meer dan veertig miljoen keer verkocht, terwijl de Super Nintendo ruim 49 miljoen verkochte exemplaren op zijn naam heeft staan. Zelfs de Wii U is uiteindelijk zes keer zoveel verkocht als de Mega CD.
Hoewel er uiteindelijk wel wat toffe games zijn verschenen voor de Mega CD, was dat niet genoeg om van de add-on een succes te maken.
-
Verschillende versies
Sega heeft in de jaren negentig maar liefst drie modellen van de Mega CD op de markt uitgebracht. Het oorspronkelijke model is een simpele disclade die je onder de Mega Drive installeert, waardoor je een soort toren maakt onder je tv. Kocht je later ook nog de 32X, dan had je helemaal een rare constructie gebouwd.
De tweede versie is een model die de meeste gamers wellicht kennen. Dit is het model dat het beste in combinatie met de tweede generatie Sega Mega Drive gebruikt kan worden, aangezien je ze naast elkaar zet op een speciaal plateautje. Je kunt hem ook met de eerste Mega Drive gebruiken, maar dan moet je niet vergeten het extra plateautje erbij aan te schaffen.
De derde generatie is de meest futuristische en waarschijnlijk één van de meest felbegeerde stukken gamegeschiedenis van dit moment: de Sega Multi-Mega. Dit systeem combineert een Mega Drive met een Mega CD en maakt er één apparaat van. Zo hoef je dus niet te klooien met het aansluiten van een add-on.
©GMRimport
©GMRimport
©GMRimport
Games en nalatenschap
De Sega Mega CD biedt toegang tot meer dan tweehonderd spellen. Daaronder vallen Sonic CD, Lunar: Eternal Blue, Lunar: The Silver Star, Popful Mail en Snatcher. Ook populaire full motion games verschenen op het apparaat, zoals Sewer Shark, Fahrenheit en natuurlijk Night Trap. Dat spel heeft er eigenhandig voor gezorgd dat de Entertainment Software Rating Board (ESRB) in de Verenigde Staten tot het leven werd geroepen.
Hoewel er uiteindelijk wel wat toffe games zijn verschenen voor de Mega CD, was dat niet genoeg om van de add-on een succes te maken. De ondersteuning was matig, de prijs was veel te hoog en Sega trok al snel de stekker uit het project. Dit gedrag herhaalde Sega helaas nog een keer met de Sega Saturn (die vrij snel na de release van de Mega CD verscheen) en de Dreamcast (die op zijn beurt de Saturn geen ruimte gaf om te ademen), waardoor we Sega vandaag de dag kennen als een bedrijf dat spellen maakt voor systemen van andere bedrijven.
Desondanks zijn spelcomputers van Sega nog steeds erg populair bij retrogamers en dat danken ze voornamelijk aan allerlei toffe games en unieke franchises die we destijds alleen op Sega’s spelcomputers tegenkwamen. Inmiddels zijn heel wat spellen opnieuw uitgebracht op andere consoles, handhelds en smartphones, waardoor de noodzaak voor de hardware anno 2020 minder groot is. Dat neemt niet weg dat verzamelaars nog altijd op zoek zijn naar dergelijke stukjes gamegeschiedenis. Mocht je nu nog een Sega Mega CD willen kopen, dan moet je er rekening mee houden dat je er een paarhonderd euro voor moet neerleggen.
