Reload: The Legend of Zelda: The Wind Waker
Na afloop van de meest recente Nintendo Direct werden we even terug in de tijd geworpen. Er was onder sommige gamers namelijk wat onvrede over de nieuwe grafische stijl van de net aangekondigd Link’s Awakening-remake. Die rare kraaloogjes en personages die glimmen alsof ze gemaakt zijn van plastic vielen niet bij iedereen even goed in de smaak. Je zou er bijna nostalgisch van worden.
In 2001 was er namelijk een soortgelijke reactie onder fans. Na spelers warm gemaakt te hebben met een techdemo van een ‘realistische’ Link en Ganondorf in gevecht, kwam Nintendo ineens aanzetten met iets compleet anders’.. Een tekenfilmachtige Link, met overdreven gezichtsuitdrukkingen en mallotige vijanden, was totaal niet waar men op zat te wachten.
©GMRimport
Tijdloos mooi
Hoe ironisch is het dat The Wind Waker juist zo mooi oud is geworden. Al die klachten over de zogenaamde kinderachtige stijl bleken nogal misplaatst, want terwijl het veel serieuzere Twilight Princess en de realistisch bedoelde techdemo met de jaren lelijker werden, is deze game nog steeds schitterend. The Wind Waker is tijdloos.
Het helpt bovendien ook dat er onder die mooie grafische stijl ook een heel erg fijn avontuur zit. Aanvankelijk lijkt het verhaal van Link – aan het begin van het spel nog gehesen in een hele hippe pyjama – om zijn zusje te redden weinig te maken te hebben met de overkoepelende legende. Beetje bij beetje wordt de plek van de nieuwe Link in dit verhaal duidelijker.
Een Zelda met persoonlijkheid
Nog nooit eerder in de The Legend of Zelda-franchise had de held ook zoveel persoonlijkheid. Link staat te dansen als hij een torenhoge baas weet te verslaan en gilt het uit wanneer hij per ongeluk in brand vliegt. Zijn grote expressieve ogen zijn er bovendien niet alleen voor de show. Ze kijken naar potentiële interessante objecten of situaties in de omgeving die je als speler misschien gemist hebt.
Ook Zelda is in deze game eindelijk iets meer dan een zachtaardige prinses. Ze is een brutale piraat en runt een schip met een bemanning vol rare snuiters. De cel shaded stijl van The Wind Waker zorgt er bovendien voor dat alle bijfiguren een opvallend eigen uiterlijk hebben. Hierdoor is iedere dorpsbewoner memorabel, of ze nu iets interessants te zeggen hebben of niet. Zo komt ook die gigantische zee een beetje tot leven. Best knap voor een zo goed als lege plas water.
©GMRimport
Varen over de woelige baren
De grote oceaan waar het avontuur van deze Link plaatsvindt is namelijk het gezonken koninkrijk Hyrule. Deze verloren wereld spreekt enorm tot de verbeelding, maar heel veel is er helaas niet te doen. De echte actie speelt zich vooral bovenwater af. De grote zee is namelijk besprenkeld met kleine eilandjes waar altijd wel een nieuw stukje verhaal, optionele quest of schat te vinden is. Veel van de eilanden zijn een soort minikerkers die zich in veel gevallen pas laten openen wanneer Link de juiste hulpmiddelen heeft gevonden.
Deze Metroid-achtige aanpak komt in The Wind Waker veel meer dan in vorige Zelda’s naar voren. Het zorgt er voor dat je best veel heen en weer aan het reizen bent tussen verschillende eilandjes en soms een interessante plek veel later in het spel weer moet bezoeken. Afstanden afleggen gaat met behulp van The King of Red Lions, een pratende zeilboot die Link soms de goede richting in stuurt, maar nooit zo bemoeizuchtig is als het feetje Navi.
Over tien jaar ziet het spel er waarschijnlijk nog steeds mooi uit en is de oude Zelda-formule nog altijd goed geconserveerd
-
Iets sneller, maar verder hetzelfde
Het varen blijft tot op de dag van vandaag een van de meest controversiële onderdelen van de game. De ene speler vindt het dodelijk saai en veel te lang duren, de andere kan de vrij lange pauzes tijdens de echte actie op de eilanden best waarderen. Nintendo zelf voegde aan de HD-remake in 2013 een zeil toe waarmee je net wat sneller gaat om zo de reistijden iets korter te maken.
Naast het varen is er in de remake op de Wii U eigenlijk bijzonder weinig veranderd en dat is ook met goede reden. The Wind Waker is misschien niet de meest originele of moeilijke Zelda, maar wel een bijzonder gelikte. De kerkers zijn daar het ultieme voorbeeld van. Het zijn bij lange na geen complexe doolhoven meer waarin je kunt verdwalen, maar een aaneenschakeling van puzzels.
©GMRimport
Traditioneel in topvorm
Daar is helemaal niets mis mee, want de obstakels steken leuk in elkaar omdat de nieuwe items uit de kerker vaak cruciaal zijn. Oude bekende items keren in iets aangepaste vorm terug, maar de echte ster is het Deku-blad. Dit compacte boomblaadje groeit bij gebruik, zodat Link hem als parachute kan gebruiken om afstanden zwevend af te leggen. Door met het blad te zwaaien kunnen vijanden aan de kant geblazen worden.
Lang niet alle items zijn zo veelzijdig, maar The Wind Waker houdt het juiste idee in het achterhoofd. Nieuwe vaardigheden worden pas echt leuk wanneer ze multifunctioneel zijn en lang nadat je de kerker hebt uitgespeeld nog van pas komen. Link’s grijphaak valt daar misschien niet helemaal onder, maar zijn boemerang en pijl en boog zonder twijfel wel. Als er een les is die het veel recentere Breath of the Wild van dit specifieke deel heeft geleerd, is het wel dat vaardigheden multifunctioneel moeten zijn om ze interessant te houden. In Breath of the Wild gebruik je namelijk tientallen urenlang dezelfde krachten uit de Sheikah Slate.
The Wind Waker is verder een behoorlijk traditionele Zelda, maar dan wel eentje in topvorm. Over tien jaar ziet het spel er waarschijnlijk nog steeds mooi uit en is de oude Zelda-formule nog altijd goed geconserveerd. Een game die aanvankelijk zo snel werd afgeschreven kan geen mooiere erfenis hebben.
Laatste Reloads op Gamer.nl:
