Super Mario World opende mijn ogen voor wat videogames allemaal konden doen. Dat klinkt misschien een beetje vreemd, maar voor ik deze lanceringsgame voor de SNES had ik nog nooit een spel gespeeld waarin er meerdere routes door de spelwereld waren. Ik had ook nog nooit een spel gezien die nieuwsgierige spelers zo goed wist te belonen met geheime levels. En misschien nog wel het belangrijkste: ik had nog niet eerder een game gespeeld waarin vliegen zo verschrikkelijk fijn voelde.

Super Mario World heeft op heel veel spelers dat effect gehad, maar zo verschrikkelijk lovend was niet iedereen toen het spel op de markt verscheen. De strijd tussen Nintendo en Sega was op zijn hoogtepunt en terwijl die eerste met trots de vierde Mario-platformer op de markt bracht, kwam Sega met iets compleet anders op de proppen. Sonic was alles wat deze nieuwe Mario niet was. Dankzij zijn snelheid en de flitsende graphics was Sonic stoer en een beetje gevaarlijk. Iets dat je over de nieuwe Mario niet kon zeggen.

©GMRimport

Onnodige kritiek

Zelfs Shigeru Miyamoto gaf jaren later aan de druk gevoeld te hebben tijdens de ontwikkeling van Super Mario World. Hij had liever nog wat langer aan de game gewerkt, maar moest noodgedwongen geplande onderdelen schrappen om de game af te hebben voor de release van de SNES.

Het voelt raar om die kritiek van een van de makers zelf te horen, want Super Mario World doet eigenlijk niets fout. Het is misschien niet de gigantische sprong voorwaarts die de eerste Super Mario Bros. of het latere Super Mario 64 was, maar het spel barst alsnog van de creativiteit.

©GMRimport

Star World

De lijst van onderdelen die World aan het Mario-canon toevoegde is namelijk behoorlijk. De game bevat de introductie van Yoshi, de eerste keer dat het mogelijk is om te saven in een Mario-platformer en voegt het idee van alternatieve uitgangen toe. Het is misschien ook niet de moeilijkste game uit de serie, maar dat is niet eens zo’n groot probleem. Het idee dat er zoveel andere wegen zijn om Bowsers ondergrondse kasteel te bereiken geeft genoeg motivatie om ieder level op tal van andere manieren opnieuw te spelen.

De kers op de taart voor wie ieder level uit wist te pluizen is het legendarische Star Road. Deze speciale sub-wereld bevat speciaal gekleurde Yoshi’s en geeft je pas toegang tot het volgende level als je de geheime uitgang weet te vinden. Deze stervormige route afleggen is al een prestatie, maar in het hart van deze wereld schuilt een nog groter geheim. Een reeks van bizar getitelde levels (Gnarly, Tubular, Way Cool) brengen je naar het grootste geheim in het spel.

©GMRimport

Speurtocht

De verborgen onderdelen van Super Mario World waren juist zo indrukwekkend, omdat er nog geen internet als naslagwerk was waar je alle wegen naar de speciale levels kon terugvinden. Je moest het zelf maar uit zien te vogelen of via iemand anders te weten komen. Het was absoluut niet onmogelijk om het allemaal zelf te vinden met wat geduld en vrije tijd, maar het gevoel van verwondering wanneer je eenmaal iets nieuws had ontdekt wordt vandaag de dag waarschijnlijk nooit meer geëvenaard.

Dat bijzondere gevoel van ontdekking is er vandaag de dag misschien niet meer, maar Super Mario World is alsnog bijzonder goed oud geworden. Technisch gezien was het nooit echt een hoogvlieger en dat lijkt de game alleen maar te helpen. Het spel ziet er nog net zo vrolijk en kleurrijk uit als toen. Nog knapper is het feit dat het allemaal ook nog eens bijzonder fijn speelt. Yoshi’s is een geweldige toevoeging, maar de cape, de ballon die Mario opblaast en zijn nieuwe draaisprong zorgen ook op gameplaygebied nog voor genoeg plezier.

Super Mario World wordt dit jaar 29. Er zijn maar weinig andere games van die leeftijd die nog zo goed speelbaar zijn voor fans van het eerste uur én voor nieuwe spelers. Super Mario was altijd al goed, maar met deze game werd het personage tijdloos.

Meer Reloads:

De regisseur van Lies of P benadrukt dat de game en diens aankomende uitbreiding Overture specifiek voor singleplayergameplay bedoeld blijft, maar sluit niet uit dat er in toekomstige games andere elementen toegevoegd worden - zoals coöperatieve gameplay.

Regisseur Choi Ji-won werd op de Game Developers Conference vorige week door Eurogamer geïnterviewd, niet alleen over de aankomende Lies of P-uitbreiding Overture, maar ook over wat hij van de co-op-gameplay in Elden Ring: Nightreign vindt. Ji-won heeft namelijk meegedaan aan de netwerktest van de aankomende FromSoftware-game.

"Ik heb (Nightreign) geprobeerd en het voelde erg verfrissend en vernieuwend. Dat benadrukte maar weer hoe goed de ontwikkelaars zijn. Ze zoeken altijd de grenzen op van hun verbeelding en visie, en dat blijkt. Dat heeft mij ook weer gemotiveerd om van Lies of P: Overture een zo goed mogelijke ervaring te maken."

Maar zou co-op-gameplay ook in toekomstig werk van Lies of P-ontwikkelaar Neowiz Games kunnen voorkomen? "Onze primaire focus bij Lies of P was het leveren van een singleplayeractiegame van hoge kwaliteit. De uitbreiding is de kers op die taart. Wat betreft toekomstige werkzaamheden staan we zeker open voor allerlei soorten opties."

Choi laat weten dat er intern bij de ontwikkelaar veel gesproken wordt over de toekomst van het soulslikegenre en hoe zij daar aan kunnen bijdragen. "We proberen niet zozeer te voorspellen hoe het genre zich gaat ontwikkelen, maar hoe we onze eigen weg kunnen vinden. Door onze eigen game te maken en daarmee aan de vraag van consumenten te voldoen, geloven we dat we vertrouwen en geloofwaardigheid bij onze fans opbouwen."

Hij vervolgt: "We willen in de toekomst dat fans ons niet zozeer aan een bepaald genre koppelen, maar weten dat we unieke componenten leveren waar ze naar uit kunnen kijken. Ik hoop dat ze onze volgende producten zien als een projectie van ons vertrouwen en de personages die we bouwen."

De Overture-uitbreiding voor Lies of P werd eerder dit jaar aangekondigd en verschijnt aankomende zomer voor PlayStation 5, Xbox Series X en S en pc. Overture speelt zich af voor het hoofdspel. Daarbij komt men er achter hoe de gebeurtenissen in Lies of P in gang zijn gezet - oftewel het begin van Puppet Frenzy.

Spelers stuiten als Gepetto's Puppet op een mysterieus artefact dat ze transporteert naar de laatste dagen van de stad Krat. Spelers moeten dit verleden verkennen om duistere geheimen te vinden. Er zijn nieuwe wapens en vechtstijlen om te leren, en natuurlijk nieuwe bazen om het tegen op te nemen. De dlc beslaat ongeveer vijftien tot twintig uur aan speeltijd.

Prince of Persia: The Lost Crown is vanaf 14 april verkrijgbaar voor iOS en Android.

Dat heeft Ubisoft aangekondigd. De metroidvania verscheen begin vorig jaar al voor PlayStation- en Xbox-consoles, Nintendo Switch en pc. De smartphoneversie kan gratis geprobeerd worden, waarna men over kan gaan tot aanschaf van de volledige game.

De mobiele versie van de game heeft alle content uit de reguliere versie, maar ook speciale customisatie-opties toegespitst op het smartphoneplatform om speelsessies zo comfortabel mogelijk te maken. Denk bijvoorbeeld aan de mogelijkheid om automatisch vijanden te slaan of een health-potion te gebruiken. De game kan op de nieuwste telefoons en tablets in 60 frames per seconde draaien. Ook worden externe controllers ondersteund, al is het tevens mogelijk om het touchscreen te gebruiken.

Prince of Persia: The Lost Crown is een metroidvania in een 2D-setting gebaseerd op de klassieke franchise. Spelers gaan in de game op zoek naar de ontvoerde prins Hassan. Het spel wordt qua gameplay vaak vergeleken met genregenoten als Hollow Knight en de Ori-games.

Gamer.nl-redacteur Bastiaan Vroegop gaf de game een 7,5: "The Lost Crown is een prima metroidvania. Soms piekt de moeilijkheidsgraad onverwachts, wat door het lineaire karakter toch tot wat frustratie kan leiden, maar meestal zorgen de ijzersterke gevechten en het snelle platformwerk ervoor dat dit een hartstikke leuke game is."