Reload: Limbo
Dat de zomer steevast bestempeld wordt als een droge periode qua gamereleases is in zekere zin onterecht. Van 2008 tot en met 2013 zette Microsoft namelijk met Xbox Live Summer of Arcade jaarlijks vijf indiegames in het zonnetje, die elk over een periode van vijf weken werden gelanceerd. Toppers als ‘Splosion Man, Shadow Complex, Braid en meer zagen tijdens Summer of Arcade het levenslicht, maar de game die wel de standaard zette voor elke volgende Summer of Arcade is zonder meer het sfeervolle Limbo.
Tijdens de Summer of Arcade van 2010 mocht ontwikkelaar Playdead het spits afbijten met hun eerste titel. De Summer of Arcade van dat jaar leek bijna zelfs in het teken te staan van Limbo en de overige vier games die toen het levenslicht zagen worden vrijwel nooit in dezelfde adem als de game genoemd. Eigenlijk is dat zo gek nog niet, want een avontuur aan de rand van de hel, die niet eens veel langer duurt dan de gemiddelde actiefilm, zal niemand snel vergeten.
©GMRimport
Edge of Hell
Het moment dat de naamloze protagonist zijn ogen opent in de Edge of Hell en zich voortbeweegt in een onheilspellend bos dat bol staat van obstakels zet meteen de toon voor de rest van het spel. Limbo geeft je namelijk het gevoel dat je enorm kwetsbaar bent. Dit is niet alleen te merken aan de omgevingen en obstakels die je op je avontuur tegenkomt, maar ook aan de besturing van de game. Het jongetje kan alleen lopen, springen en objecten slepen of duwen. Eventuele vijanden die je tegenkomt op je pad om je verloren zusje terug te vinden zijn dan ook niet eenvoudig uit de weg te ruimen, aangezien aanvallen geen optie is. Het spel vraagt constant van je om na te denken voor je handelt, snel te reageren of soms zelfs fouten te maken.
Neem bijvoorbeeld de reusachtige spin die in het begin van de game zijn intrede doet. Deze spin duikt halverwege het verhaal (voor zover er een verhaal aanwezig is) weer op om het jongetje op te jagen en is eigenlijk alleen maar uit de weg te ruimen door snel diverse puzzels op te lossen waarmee je al zijn poten uit zijn lijf trekt. Het oplossen van dit soort puzzels vergt aardig wat denkwerk en zijn zo nu en dan ook tijdsgebonden. Het is dan ook geen ramp dat je een aantal keer de dood vond, terwijl je je best deed om de spin in de pan te hakken. Dit voorbeeld is eigenlijk de kern van de gameplay van Limbo. Kleine puzzels vormen een onderdeel van een reeks grote hindernissen die qua opzet ontzettend onvergeeflijk zijn. Gelukkig zijn de checkpoints een stuk vergeeflijker en sta je in een oogwenk weer precies voor dezelfde moeilijke raadsel die je je leven kostte.
©GMRimport
Het spel brengt op voortreffelijke wijze het gevoel van eenzaamheid over door het minimalistische kleurgebruik
-
Net als de spin komt de protagonist soms op brute wijze aan zijn einde. Soms wordt hij doorzeefd met pinnen, onthoofd of gespiesd aan een paal, wat in een actiegame wellicht minder opzienbarend zou zijn, maar in Limbo toch een stuk impactvoller is. Dit heeft de game mede te danken aan zijn sfeervolle en voor zijn tijd unieke audiovisuele stijl. Muziek bevat de game nagenoeg niet, maar wel beangstigende geluidseffecten zoals het gekraak van takken, het gezoem van vliegjes en het geluid van krakende botten. Het zorgt er voor dat je op het puntje van je stoel blijft zitten. Hopend dat je dit keer wel een obstakel kunt overkomen zonder dood te gaan.
©GMRimport
Sinister en eenzaam
De grafische stijl is wat dat betreft een meesterlijke keuze geweest van de ontwikkelaar. Door alleen gebruik te maken van grijstinten zijn objecten en obstakels slecht zichtbaar, waardoor je de game eigenlijk nooit zonder kleerscheuren kunt doorlopen. Los van de gameplay heeft deze unieke grafische stijl ook een esthetische functie. Het spel brengt op voortreffelijke wijze het gevoel van eenzaamheid over door het minimalistische kleurgebruik. Vooral wanneer we het bos verruilen voor een industriële omgeving met in de verte wazige objecten wordt het lastig om het sinistere en eenzame gevoel van je af te schudden. Helaas kom je gedurende het spel niets te weten over de omgevingen waarin je je begeeft en blijft het verhaal tot op zekere hoogte onderbelicht. Dit komt wellicht ook omdat Limbo net zo abrupt eindigt als dat het begint.
Na de drie uur die het kost om Limbo uit te spelen, heb je hoogstwaarschijnlijk niet direct een onstilbare honger naar meer. Het spel biedt verder geen incentive om het spel nog eens te doorlopen, maar de kans is groot dat Limbo in zo’n korte tijd een diepe indruk op je heeft gemaakt. Geheel terecht wordt het spel dan ook door veel gamers geroemd om zijn uniciteit en geldt het voor velen als een kwalitatieve maatstaf voor indiegames in het algemeen. Aangezien dit decennium tot een eind komt kunnen we Limbo daarom verwachten in een hoop lijstjes van de beste games van het decennium.
In Reload houdt Gamer.nl elke zondag games van toen tegen het licht van nu.Lees ook:
