Het enthousiasme rondom Anthem voelt nog vrij laag zo vlak voor release. En dat terwijl een nieuwe game van BioWare hoog op iedereens verlanglijstje zou moeten prijken. Na vijftien uur spelen is het nog te vroeg voor een volledige recensie, maar we kunnen alvast zeggen dat er veel goed is in de nieuwe lootshooter van EA, maar dat er net zoveel mis lijkt te zijn.

Laten we positief beginnen: de combat voelt heerlijk, en dat is uiteindelijk toch het belangrijkste. Als shooter doet Anthem alles goed wat het goed moet doen: het schieten is soepel en het voelt alsof je kogels een impact maken in je vijand, in plaats van opgezogen te worden door een kogelspons. Vijanden zijn bovendien slim genoeg om je te flankeren en van alle kanten te bestoken, zodat je constant in beweging moet blijven.

©GMRimport

I believe I can fly

In je Iron Man-achtige Javelin is dat gelukkig geen probleem. Je vliegt over het slagveld, zweeft boven vijanden of maakt een dubbele sprong naar veiligheid. De verschillende Javelin-klassen spelen daarnaast heel anders, wat experimenteren de moeite waard maakt. Onze Ranger is bijvoorbeeld een gebalanceerde exosuit die middenin het gevecht tot zijn recht komt en met granaten flink wat schade kan aanrichten. Maar als we met Storm spelen, houden we juist wat meer afstand. Deze Javelin kan langer in de lucht blijven zweven, waardoor je van bovenaf vijanden kunt bestoken. Bovendien kan deze Javelin bliksemschichten of andere elementen toveren, wat goed inspeelt op het combosysteem van Anthem.

Met dit systeem kun je extra schade doen door als team goed samen te werken. Als de ene speler bijvoorbeeld een vijand bevriest met een ijsgranaat, kan de ander hem laten ontploffen met een vuurbal. Het loont dus om met elkaar te communiceren, want zeker bij de raid-achtige Strongholds met sterke eindbazen heb je alle hulp nodig die je kunt krijgen.

©GMRimport

Welcome to the jungle

Ook het verkennen van de spelwereld, Bastion, is een hoogtepunt. De zonovergoten en kleurrijke jungles vol afgebrokkelde gebouwen en buitenaardse ruïnes zijn een genot om in rond te vliegen. Niet alleen omdat de graphics zo onvoorstelbaar prachtig zijn, maar ook omdat het vliegen zelf zo natuurlijk werkt. Je zwiert heerlijk door de lucht en koelt je jets af door boven water te zweven of keihard naar beneden te vliegen. Wel zien we graag wat meer afwisseling in de omgevingen, maar misschien komt dat later in de game nog.

Het vrij verkennen van de wereld is gelijk de beste manier om Anthem te spelen, want wie de verhaallijn probeert te volgen of de zijmissies speelt, komt een muur van frustratie tegen. BioWare probeert haar kenmerkende stijl van verhaalvertelling naar een online game te brengen, maar slaagt daar helaas niet in. Om de haverklap vliegen je vreemde termen om de oren, maar het verhaal blijft jammerlijk generiek. Waar Mass Effect en Dragon Age wisten te boeien met politieke intriges en grijze morele keuzes, draait het in Anthem vooral om een standaard ‘goed versus kwaad’-verhaal.

BioWare geeft je geen duidelijke reden om emotioneel betrokken te raken bij deze wereld. Twee jaar geleden was er kennelijk een ramp, die de Freelancers – jouw gilde vol goeieriken – niet konden voorkomen. Om de een of andere reden betekent dat gelijk dat de hele mensheid woedend is op deze helden in robotpakken, ook al doen ze ook maar gewoon hun best. Hele steden werden opgeblazen en jouw thuisbasis, Fort Tarsis, ligt er wat verlaten bij.

©GMRimport

Het dorp

In dit fort haal je je nieuwe missies, kun je optionele contracten aangaan en praat je met de inwoners. In theorie klinkt dat leuk, maar Fort Tarsis is helaas een zielloze bedoening. Het voelt nergens als de drukke handelsstad die ons in de trailers werd beloofd, maar is vooral een lege huls waar wat personages staan te wachten tot je met ze komt praten. Je loopt op een slakkengangetje door de steegjes, op zoek naar lore dat het verhaal misschien toch wat broodnodige zwaarte kan geven, maar raakt vooral gefrustreerd door de sloomheid ervan. Het enige dat het een beetje dragelijk maakt, is dat de meeste personages uitmuntend worden geacteerd.

Het is onvoorstelbaar hoe traag Anthem is. De ellenlange laadschermen vliegen je constant om de oren. Na een missie krijg je eerst een onbegrijpelijk lang scherm met de resultaten. Om daarna je uitrusting te veranderen in de Forge, moet je eerst door een laadscherm heen. Daarna moet je wachten om Fort Tarsis in te gaan, waarna je weer een laadscherm moet verduren om een nieuwe missie op te kunnen starten. Als je nieuwe missies wilt ophalen in de stad, moet je daar eerst helemaal heen lopen. Voor een singleplayergame was dat misschien prima geweest, maar als je samen met vrienden in een party zit, ben je constant op elkaar aan het wachten.

Eat, sleep, rave, repeat

De missies zijn tot nu toe ook niet om over naar huis te schrijven. Elke opdracht komt op hetzelfde neer: vlieg ergens heen, dood de vijanden en vlieg naar het volgende punt. Soms moet je misschien gloeiende bollen oppakken om een deur te openen, of een bepaald gebied verdedigen, maar veel interessanter dan dat wordt het niet. De combat is fantastisch, dus tot nu toe ergeren we ons nog niet heel erg aan deze opzet, maar we hebben vooralsnog niet veel zin om diezelfde missies op hogere moeilijkheidsgraden te voltooien. Als dat is waar de endgame op uitdraait, is het maar de vraag of Anthem lang genoeg weet te boeien.

Wij zitten nu zelf op een punt waar we de game waarschijnlijk hadden weggelegd als we hem niet moesten recenseren. Anthem gooit na een aantal uur ineens een gigantische wegversperring voor de voortgang in het verhaal. Om verder te kunnen, moeten we ineens aan een lading kleine voorwaarden voldoen. Open vijftien kistjes, voltooi vijf wereldevents, dood vijftig vijanden met je ultieme vaardigheid, dat soort werk. Waar andere games dat als optionele feats aanbieden, is het in Anthem noodzakelijk om verder te komen. De game legt bovendien niet uit dat het voor deze missie alleen telt als je dat in Freeplay doet. Alle tijd die we in optionele missies staken om aan deze doelen te voldoen, bleken dus niet mee te tellen.

De verbinding met de servers van EA is gelukkig goed. We worden niet om de haverklap uit de game gegooid, zoals tijdens de demo’s wel het geval was. Wel duiken er enkele bugs op die het plezier regelmatig vergallen. De hardnekkigste is een bug waardoor al het geluid plotseling wegvalt. Dit is alleen op te lossen door de game opnieuw op te starten, maar halverwege een lange missie wil je je spel natuurlijk niet afbreken.

We spelen door en komen aan het eind van de week waarschijnlijk met ons definitieve oordeel. We hopen dat het verhaal wat meer vaart krijgt en de missies gevarieerder worden, en zijn vooral benieuwd naar de endgame. Wat doet Anthem om lang leuk te blijven? Door de fantastische combat is het in ieder geval geen straf om verder te spelen, maar op basis van de eerste vijftien uur zijn we nog niet bijster enthousiast over de rest.

Anthem wordt gerecenseerd op een pc. De game is nu speelbaar voor leden van EA Access en Origin Access, en komt op 22 februari uit op pc, PlayStation 4 en Xbox One.

Afgelopen week is een forse 2.0-update voor Lords of the Fallen uitgebracht door Hexworks.

Met de update worden er grote wijzigingen doorgevoerd aan de in 2023 uitkomen actie-rpg. Zo wordt geboekte progressie in de online-co-op nu door beide spelers gedeeld en is er een Friend Pass-systeem, waardoor een tweede speler mee kan doen zonder dat diegene de game heeft gekocht.

Ook zijn er diverse verbeteringen aangebracht aan de gevechten en het rondbewegen in de spelwereld, waardoor de gameplay beter aanvoelt. Aanvallen en ontwijkmanoeuvres voelen sneller en is er nu een knop waarmee gesprongen kan worden. Wanneer wapens vijanden raken, is de impact ook beter voelbaar, en de user interface is op de schop gegaan om het simpeler en duidelijker te maken. De tutorial is ook verbeterd.

Er wordt al geruime tijd gewerkt aan een vervolg op Lords of the Fallen, die voor zover bekend in 2026 moet verschijnen. Het origineel kan nu met fikse korting worden aangeschaft op pc, PS5 en Xbox Series-consoles.

De pas aangekondigde Nintendo Switch 2-versie van Cyberpunk 2077 maakt gebruik van AI-upscaletechnologie Deep Learing Super Sampling (DLSS).

Dat heeft ontwikkelaar CD Projekt Red aan Digital Foundry bevestigd. Daarmee is het de eerste Switch 2-game waarvan officieel bevestigd is dat er DLSS wordt gebruikt. "We gebruiken een versie van DLSS die beschikbaar is voor Nintendo Switch 2-hardware, aangedreven door Nividia's Tensor-cores. De game gebruikt DLSS in alle vier de modi: in handheld en docked, en de prestaties- en kwaliteitsgerichte variaties van elk van die opties."

Op wat voor manier DLSS precies wordt ingezet in de game, is niet bekend, maar waarschijnlijk is het bedoeld om de game in een zo hoog mogelijke resolutie en met een zo hoog mogelijke framerate te laten draaien. CD Projekt Red liet weten dat het bedrijf streeft naar een resolutie van 1080p in alle grafische modi wanneer de Switch 2 docked is. In handheldvorm wordt er naar een resolutie van 720p gestreefd.

De Switch 2-versie van Cyberpunk 2077 werd tijdens de onthulling van de eerste games voor de console en de releasedatum aangekondigd. Het spel zal net als de Switch 2 zelf vanaf 5 juni verkrijgbaar zijn. Het gaat om de Ultimate Edition van de game. Daarin zit niet alleen de hoofdgame en de diverse uitgekomen updates, maar ook de vorig jaar verschenen uitbreiding Phantom Liberty. Hieronder is de aankondigingstrailer nog eens te zien.