Midnight Suns is het stralende voorbeeld van een goede strategiegame
Marvel’s Midnight Suns is het onverwachte huwelijk tussen Marvel en de ontwikkelaars van de moderne Xcom-games. Jij speelt als ‘The Hunter’, een nieuwe superheld met een duister achtergrondverhaal in de strijd tegen Hydra en superboef Lilith, die tegelijk ook je moeder is.
Het begint allemaal als een koortsdroom: een oeroude godin werkt samen met de fascistische organisatie Hydra. Een team van Marvel-helden verzamelt zich in een oude abdij. Daar wordt een dode superheld – jij dus - tot leven gewekt. Het is allemaal lekker vreemd, in de traditie van de Marvel-strips uit de jaren 90. Dat verschilt qua toon nogal van wat we tot nu toe van MCU-films gewend zijn, met meer occulte invloeden en trippy taferelen.
Toch ben je zelfs als nieuwkomer snel ingewerkt in dit wat vreemde universum. Lang verhaal kort: de Midnight Suns zijn een team van jonge helden die samen vechten tegen superboef Lilith. Ze worden bijgestaan door Doctor Strange en Iron Man. Het is aan jou om steeds uit de aanwezige helden een team te vormen waarmee je het kwaad bestrijdt.
De daadwerkelijke game start met het maken van jouw unieke held. Dit is de hoofdpersoon in de game, en de pr rond Midnight Suns maakte er nogal een ding van dat dit “de eerste keer is dat je als speler een eigen Marvel-held maakt”. Zo spectaculair is het allemaal helaas niet. Jouw avatar in de game heet The Hunter en je kan kiezen tussen een mannelijke of vrouwelijke verschijningsvorm. Vervolgens kun je je uiterlijk een beetje aanpassen, maar verwacht echt geen personageontwerper uit ‘City of Heroes’. Je hebt ook geen invloed op het thema van je superkrachten of op een origineel kostuum. Jouw invloed op deze ‘nieuwe held ’ is dus puur cosmetisch en behoorlijk beperkt.
©GMRimport
Abdij
Eenmaal in de daadwerkelijke game maak je kennis met je thuisbasis. Dat is ‘The Abbey’, een oude abdij waar jij en de andere helden van het Midnight Suns-team wonen. The Abbey zit vol kamers en gangen, en er is een groot omliggend terrein dat je kunt verkennen. Deze thuisbasis functioneert heel erg als het klooster uit Fire Emblem: Three Houses. Je praat met de bewoners, kunt met hen ‘trainen’, kostuums kopen en inrichting voor je eigen kamer vrijspelen. Ook zijn er een boel zijverhalen ontdekken. Verder is het bos rond The Abbey gevuld met verzamelobjecten, schatkisten en grotten met uitdagingen.
The Abbey draait echter vooral rond het opbouwen van relaties met je medehelden. Door gesprekken aan te knopen en de dialoogkeuzes die je maakt, bepalen de anderen namelijk wat ze van je denken. Betere vriendschapsniveaus leveren bonussen op. Om een relatie flink op te krikken kun je je vrije tijd doorbrengen met de helden van je keuze, door bijvoorbeeld samen naar een film te kijken of te gamen. Dit doet heel erg denken aan de Persona-games: je krijgt een korte scène te zien waarin jouw held met de held van je keuze die activiteit beleeft, en via dialoogopties kun je je vriendschap proberen te verbeteren. Vriendschap is hier wel het sleutelwoord, want romantische verwikkelingen zijn niet mogelijk.
©GMRimport
Je brengt best veel tijd door in The Abbey en er zijn heel veel verschillende kleine en grote taken om je mee bezig te houden die in eerste instantie niet zo veel met de strategische gevechten te maken hebben. Het voelt daarom zeker in het begin van de game alsof de ontwikkelaars niet genoeg vertrouwen hebben in de turn-based strijd die toch zeker de hoofdrol speelt in deze game. Het probleem is niet zozeer dat de taken in The Abbey niet leuk zijn. Het is alleen heel erg op de die-hard fans gericht die er al jaren van fantaseren om bijvoorbeeld een keer met de obscure superheld Magik op de bank te hangen.
Grote kracht, grote verantwoordelijkheid
Dat terwijl de strategische gameplay van Midnight Suns juist geweldig in elkaar steekt. Het spel is ontwikkeld door dezelfde studio die ons de moderne Xcom-games bracht. In deze spellen maak je deel uit van turn-based gevechten tegen buitenaardse wezens, waarbij elke actie via kansberekening wordt beslecht. Xcom-veteranen weten allemaal hoe het voelt om naast een alien te staan, een shotgun op het hoofd van deze alien te richten en dan te zien dat deze aanval met een 99% kans van slagen… MIST! Dit is iets wat in Midnight Suns nooit gebeurt.
The Abbey is heel erg gericht op diehard fans die al jaren fantaseren om bijvoorbeeld met obscure superheld Magik op de bank te hangen
-
Hier is namelijk altijd helemaal duidelijk hoeveel schade je actie toebrengt aan de tegenstanders. Er zijn geen ‘ja, maar dat is niet eerlijk’-momenten als je The Hunter een klap uit laat delen. Jouw beslissingen en de gevolgen ervan zijn altijd helder.
Wat niet wil zeggen dat er geen element van willekeur in het spel zit. Midnight Suns maakt namelijk gebruik van ‘speelkaarten’. Elke held heeft een set kaarten die een vaardigheid vertegenwoordigen. Zo heeft The Hunter een vaardigheid om met zijn zweep een vijand vast te grijpen en tegen een andere vijand (of voorwerp) aan te gooien. Elke held heeft zijn eigen set kaarten, die je gaandeweg kan uitbreiden met nieuwe kaarten of door bestaande kaarten te upgraden.
©GMRimport
Bij elke beurt worden de kaarten van alle helden geschud tot een deck en krijg je er een aantal ‘op handen’. De helden staan in het strijdperk en als je een kaart van een held uitspeelt, kan die held die actie uitvoeren. Omdat de kaarten willekeurig in je hand komen, is het mogelijk dat je bijvoorbeeld begint met alleen kaarten voor The Hunter (of een andere held). Je kan die held dan meerdere acties laten uitvoeren tot je door je maximale aantal speelbare kaarten heen bent. Het is dus niet zo dat elke held elke beurt iets kan doen.
Een klap in de rondte
Heb je voor een held geen kaart in handen, dan kun je hem of haar overigens nog wel regelmatig iets nuttigs laten doen. Elke omgeving heeft een aantal interactieve elementen. Een held kan bijvoorbeeld een kist tegen een vijand gooien, of een kist die aan een hijskraan hangt laten vallen.
Elke beurt in het gevecht bestaat dus uit het zoeken naar een zo efficiënt mogelijk gebruik van de helden en de omgeving om zoveel mogelijk schade aan te richten bij de vijand. En omdat de kaarten die je elke beurt trekt weer willekeurig zijn, weet je nooit precies wat je de volgende beurt kan doen. Het is steeds weer een puzzel, waarbij je regelmatig het beste moet maken van een slechte situatie.
Dat werkt geweldig. Zeker later in de game, als vijanden nieuwe vaardigheden krijgen (zoals het genezen van hun teamgenoten), moet je dubbel nadenken voor je bepaalde kaarten uitspeelt. Vaak is het zoeken naar kettingreacties: “Als ik deze vijand tegen die exploderende ton gooi, schakel ik met die explosie weer twee andere vijanden uit.”
©GMRimport
Er is gelukkig geen tekort aan missies. Behalve de verhaalmissies (waar de meest spectaculaire gevechten in plaatsvinden) zijn er zijmissies die je uitvoert om materialen (voor het craften van nieuwe kaarten) te verzamelen en andere bonussen binnensleept.
Kleine bugs
Dat het spel qua gameplay goed in elkaar steekt, wordt helaas op enkele momenten een beetje onderuitgehaald door aanwezige bugs. Zo zijn er wat grafische glitches, zoals de pop-in van texturen. En soms lukte het niet om een te verzamelen voorwerp in The Abbey op te pakken, tenzij we er exact juist voor stonden. Echt spelbrekende bugs kwamen we niet tegen, maar aangezien het spel meerdere malen is uitgesteld, is het toch het vermelden waard dat het technisch allemaal nog niet perfect is.
Wel perfect is de muziek in de game, die een hoog episch MCU-gehalte heeft. Het hele audio-ontwerp is overigens erg goed: de acteurs brengen de personages goed tot leven. En vooral de effecten tijdens gevechten geven een extra ‘oempf’ aan de grote klappen die de helden uitdelen. Gekoppeld aan strakke, snelle animaties is dit een hele fijne game om te spelen.
©GMRimport
Marvel Emblem
Midnight Suns lijkt op het eerste gezicht een wat vreemde combinatie van ideeën: superhelden, speelkaarten, vriendschappen om te onderhouden en turn-based gevechten. Neem een stapje terug en je ziet wat het feitelijk is: een Marvel-interpretatie van Fire Emblem: Three Houses met een snufje Persona. En hoewel het soms lijkt alsof de game net iets te veel op het vriendschapaspect inzet, zijn er genoeg uitdagende tactische gevechten om ook de pure strategiefan tevreden te stellen.
Marvel’s Midnight Suns is vanaf 2 december verkrijgbaar op pc, PlayStation 5 en Xbox Series X en S. Op een nog onbekend later moment komt de game ook uit op PlayStation 4, Xbox One en Nintendo Switch. Voor deze recensie is de game op pc gespeeld.
Laat er geen twijfel over bestaan: Marvel’s Midnight Suns is een ontzettend leuke strategy-rpg. De interactie tussen de bekende en minder bekende helden uit het Marvel-universum is een feest voor fans. De hoofdmaaltijd bestaat echter uit de geweldige turn-based gevechten. Het spel voelt helaas soms wat onevenwichtig door de lange tijd die je in de ‘Abbey’ doorbrengt, alsof de ontwikkelaars niet genoeg vertrouwen hebben in de kracht van het strategische hart van de game. Die gevechten zijn toch echt meer dan de moeite waard.
- Turn-based gevechten zijn uitdagend en goed gebalanceerd, muziek en stemmen, echte Marvel-sfeer
- Te veel ‘gedoe’ dat voor minder die-hard Marvel-fans in de weg staat van gevechten
