Wat heb ik genoten van Metroid Dread. Er zijn weinig games die net zo lekker spelen en even goed in elkaar steken. Maar wat Metroid Dread niet is, is een metroidvania. Het voelt, klinkt, ruikt en oogt als een metroidvania, maar in werkelijkheid is het een X Parasite die doet alsof.

Waarom is het dan precies geen metroidvania? Die vraag is zowel heel makkelijk als heel moeilijk te beantwoorden. Het makkelijke antwoord is dat je in Metroid Dread nauwelijks de vrijheid krijgt om op ontdekking te gaan, terwijl dat toch de kern is van het genre. Je speelt weliswaar steeds nieuwe vaardigheden vrij waarmee je weer sneller, sterker of behendiger wordt, maar er is vrijwel altijd slechts één hoofdweg. De rest is niet meer dan een enorme hoeveelheid zijpaadjes om extra raketten, energiebalkjes en bommen te verzamelen. 

©GMRimport

Samensmelting of the woorden

Het moeilijke antwoord is dat metroidvania als genre helemaal niet zo duidelijk te definiëren valt. De term alleen al is verwarrend. De naam is een samensmelting van twee spelreeksen: Metroid en Castlevania, ooit in het leven geroepen toen Castlevania: Symphony of the Night als eerste game in de serie dingen introduceerde die mensen voorheen vooral associeerden met Metroid. Het is dus niet alsof er destijds een nieuwe game uitkwam die half Metroid, half Castlevania was, waarna iedere game binnen dat ontstane genre precies die combinatie van spelelementen moest bevatten.

De term is uiteindelijk niets meer dan een manier om een bepaald type spel aan te duiden, zodat iedereen ongeveer weet wat het is. Een actiegame waarbij de focus niet per se ligt op het platformen en verslaan van vijanden, maar juist op het verkennen van de omgeving. De weg voorwaarts ligt waarschijnlijk achter je, op een plek waar je eerder nog niet kon komen. Nu je op magische wijze een extra keer kunt springen, gaat er letterlijk een nieuw deel van de spelwereld voor je open. 

Het is aan jou om die wereld aan de hand van een steeds complexer wordende arsenaal aan vaardigheden te leren kennen. Een veel betere term hiervoor is ‘search-action’, maar ‘metroidvania’ heeft nu eenmaal de populariteitswedstrijd gewonnen. Zo kan het gebeuren dat sommige mensen een Metroid-game nu omschrijven als metroidvania, terwijl die term juist is afgeleid van Metroid. Dat is toch een beetje het omgekeerde kasteel. 

De rode Dread

Metroid Dread komt er de eerste paar uur nog wel mee weg, maar hoe meer gebieden en vaardigheden je vrijspeelt, des te zichtbaarder wordt de rode draad die strak om de nek van Samus gespannen is. Met iedere nieuwe upgrade trotseer je niet geheel toevallig weer een ander soort wegversperring waar je net nog geen antwoord op had. Nu die blokkade is opgeheven, maakt dat de weg ‘vrij’ naar een lift, tram of teleporteermachine die je richting een volgend of juist vorig gebied dwingt. 

©GMRimport

Over de volgorde of manier waarop je dat doet, heb je weinig tot niets te zeggen, want via een omweg kom je er simpelweg niet. Wie de stoute schoenen aantrekt en zelf op avontuur gaat, stuit alleen maar op wegafzettingen. Metroid Dread is in die zin eenrichtingsverkeer, zij het met heel veel kronkels en omleidingen. Je vindt ontzettend veel upgrades, maar van zoeken is nauwelijks sprake.

Metroid Dread is daardoor eerder verstikkend dan beklemmend. Het zorgt er helaas ook voor dat je nooit echt affiniteit krijgt met al die nieuwe vaardigheden. De ene is nog flitsender dan de andere, maar voor je er goed en wel aan gewend bent geraakt, zijn ze alweer overbodig of nutteloos geworden, omdat de volgende vaardigheid zich heeft aangediend. Zo’n opzet dicteert dat alle gaten en kieren in de omgeving plotseling allemaal geblokkeerd worden door precies dat ene waar je die nieuwe kracht voor hebt gevonden, dan wel nog moet vinden. 

Als het metroidvaniagenre een ontdekkingsreis is, dan moet je Metroid Dread meer zien als een georganiseerde vakantie. Is dat dan zo erg? Absoluut niet, ’t is hier fantasties, maar een metroidvania moet je het niet willen noemen. Misschien eerder een Metroid-like? Of was het nou Metroid-lite?

Elke zaterdag verschijnt er een column op Gamer.nl die (meestal) ingaat op actuele gebeurtenissen. Lees ook:

De Early Access-versie van multiplayershooter Blindfire komt in de loop van vandaag beschikbaar op PlayStation 5.

De game kan daarbij tijdelijk met tien procent korting worden aangeschaft voor 8,09 euro. Deze kortingsactie loopt tot 9 december. Het spel verscheen afgelopen oktober al in Early Access via pc (Steam en Epic Games Store) en Xbox Series-consoles.

De first-person shooter speelt zich voor een groot gedeelte in de het donker af, met hier en daar uv-verlichte illustraties die er voor zorgen dat spelers iets kunnen zien. Daarbij kunnen spelers een 'Echo' gebruiken, waardoor bijvoorbeeld de meest recente positie van een vijand in de buurt wordt getoond.

Multiplayerpotjes bevatten maximaal acht spelers. Wanneer mensen verslagen worden, krijgen ze toegang tot nachtvisie waarmee ze de actie in de arena duidelijk kunnen volgen. Hoewel het mogelijk is voor spelers om zich in het donker te verstoppen, is het belangrijk om punten te scoren door bijvoorbeeld headshots en multikills te behalen. Spelers die een hele ronde geen schade oplopen ontvangen ook punten.

Valve heeft de Steam-regels voor seizoenspassen op het platform aangescherpt.

Zo valt te lezen dat ontwikkelaars een seizoenspas beschikbaar kunnen stellen op Steam, maar dat men wel een complete lijst en beschrijving van downloadbare content dat onderdeel uitmaakt van de pas en verwachte releasedatum moet delen.

Daarnaast moet een seizoenspas minstens één beschikbare dlc bevatten wanneer deze te koop komt te staan - al wordt er een uitzondering gemaakt voor seizoenspassen die onderdeel uitmaken van een vooraf te bestellen deluxe editie van de game.

"Door een seizoenspas aan te bieden beloof je toekomstige content", zo schrijft Valve richting ontwikkelaars en uitgevers. "Tijdens het proces van een seizoenspas lanceren wordt je gevraagd naar een releasetiming voor de content in de seizoenspas. Dit is zowel een verplichting richting consumenten en Steam. Als je nog niet duidelijk kunt communiceren over de content van elke dlc en wanneer de dlc beschikbaar komt, moet je geen seizoenpas op Steam aanbieden."

Valve erkent wel dat releasedata niet altijd gehaald kunnen worden. Ontwikkelaars mogen dan ook eenmalig de releasedatum van content uit de seizoenspas aanpassen, al moet de nieuwe datum wel binnen drie maanden van de oorspronkelijke datum vallen. Wanneer een dlc dat onderdeel uitmaakt van een seizoenspas wordt geannuleerd, moet men verplicht geld teruggeven aan de consumenten.