Na twee delen lang voornamelijk in de duistere krochten van de titulaire metro onder Moskou te hebben rondgedoold, kiest de immer zwijgzame Artyom in Metro Exodus voor een bovengronds bestaan. Tijdens een roadtrip dwars door post-apocalyptisch Rusland, blijkt dat er meer is dan een leven ondergronds. Bandieten, kannibalen, mutanten, bugs en intens slecht stemacteerwerk; Artyom moet het allemaal doorstaan.

Met Metro Exodus laat ontwikkelaar 4A Games een hoop achter zich. De verhuizing van de donkere metrostelsels naar het bovengrondse is namelijk nogal ingrijpend. Los van dat je aanzienlijk meer daglicht te zien krijgt, is er ook gekozen voor een semi open wereld. Hoewel er nog steeds claustrofobisch lineaire stukjes zijn – dit zijn doorgaans ook de spannendste gedeeltes van Metro Exodus – zijn er ook momenten waarop je vrij door de natuur kunt dolen en zelfs zijmissies mag ondernemen.

©GMRimport

Nog steeds claustrofobisch

De vergelijking met Fallout is dan ook helemaal niet ver gezocht. Helemaal omdat je in Metro Exodus ook overlevingsmiddelen moet craften en dus het liefst ieder hoekje afstruint naar grondstoffen. Het systeem is wel simpel gehouden; zelfs al trek je een hele gereedschapskist vol spulletjes open, zodra je de spulletjes oppakt wordt alles in maar twee basiselementen verdeeld. Hier kun je vervolgens medkits, kogels, granaten en werpmessen mee maken.

Grondstoffen zijn schaars genoeg dat je regelmatig keuzes moet maken. Maak je medkits, of toch een handjevol kogels? Beiden kunnen je leven redden, maar je weet op voorhand nooit helemaal zeker welke je het meest nodig gaat hebben. Teruggaan of opnieuw beginnen is geen optie; de enige weg is voorwaarts, zelfs als dat betekent meter voor meter overleven en saven, terend op je allerlaatste middelen.

Op die momenten is Metro Exodus eigenlijk op zijn best. Hoewel de besturing tijdens het vrij rondrennen soms roestig of ronduit lomp te noemen is (zeker in een boot of auto), toont het juist op deze momenten zijn charme. Met trillende handen vuur je de laatste kogels uit je Kalash richting een mutant. Shit, mis. Nog een keer schieten. Raak. Nog één salvo… fuck, ‘t geweer blokkeert. Het is vies geworden. Een mêlee-aanval betekent in veel shooters dat de vijand bijna gelijk dood is, in Metro betekent het alleen maar dat de vijand dichtbij genoeg is om jou van kant te maken. Als je onder die druk toch nog snel een mes door het voorhoofd van de mutant weet te werpen, is de opluchting groot. Gigantisch, zelfs. Terwijl je zelf het zweet van je voorhoofd veegt, veeg je in-game met een druk op de knop troep van je vizier. Ook dat soort grafische details dragen bij aan de benauwende sfeer.

©GMRimport

©GMRimport

©GMRimport

Zwijgen is zilver?

Pakt het echter verkeerd uit en leg je het loodje, dan word je geconfronteerd met behoorlijk lange laadtijden. Het is één van de technische aspecten waar Metro Exodus niet bijster goed op scoort. Vijanden die een val maken weten maar schokkerig op te staan, mutanten en mensen lijken dezelfde drang naar de dood te hebben en bevriende personages duwen je regelmatig aan de kant als ze per se een bepaalde richting uit willen lopen. De vergelijking met Fallout is opnieuw te maken, zij het dit keer enigszins spottend.

Metro’s grootste probleem is echter dat het qua verhaalvertelling is blijven hangen in het vorige decennium. Zwijgzame personages waren nog helemaal oké toen GTA 3 en Half-Life de standaard voor hun genres bepaalden, maar anno 2019 kom je daar niet meer mee weg – zeker niet als je pretendeert dat je verhaal zo’n belangrijke pijler voor je game is. Als je kameraden op de radio schreeuwen dat ze contact met je verloren waren en blij zijn dat je nog leeft, maar Artyom vervolgens geen kik geeft, dan loopt de ervaring geen scheurtjes op, maar barst hij van ellende uit elkaar.

Aan de andere kant: als we het veel te dikke Russische accent van diezelfde kameraden horen, zijn we blij dat Artyom zijn mond houdt. Het stemmenwerk in Metro Exodus is niet al te best. Overschakelen naar de Russische stemmen is een kleine pleister op de wonde, maar omdat je vrienden regelmatig door elkaar lopen te blaten is er dan ook niet echt een touw aan vast te knopen.

Op die momenten is ook nog eens veel te duidelijk te horen dat het gewoon losse zinnetjes zijn, apart opgenomen en daarna over elkaar heen geplakt; geen moment ademen de personages iets menselijks uit. Heb je genoeg gehad van dit levenloze gezever? Geen probleem, als je gewoon wegloopt uit een gesprek praat de ander doodleuk door. Artyom zou toch niks terugzeggen, dus wat maakt het ook uit?

Nu hoeft echt niet iedere game het acteerniveau van The Last of Us te hebben, maar juist in Metro Exodus draait een groot deel van het verhaal om je kameraden. Ze vragen je bijvoorbeeld om een persoonlijke gunst en bepaalde keuzes die je maakt bepalen zelfs het lot van je virtuele vrienden. Een emotionele band komt echter nooit van de grond en daarmee verliest Metro Exodus veel van zijn potentie.

©GMRimport

Geen triple A-game, wel echt Metro

Maakt dat van Metro Exodus gelijk een slechte game? Nee, absoluut niet. Metro combineert op geslaagde wijze shooter- en survivalelementen en is daarin toch nog altijd vrij uniek. Dit deel lijkt misschien iets minder claustrofobisch en schuurt inderdaad minder tegen het horrorgenre aan, maar de grafische details, de manier waarop je met grondstoffen en items om moet gaan en het contrast tussen de weidse buitenlocaties en nauwe interieurs zorgen er voor dat je je regelmatig behoorlijk klein voelt. De media-aandacht voor Metro Exodus heeft je misschien doen vermoeden dat we hier met een triple-A titel te maken hebben, maar in realiteit hebben we ‘gewoon’ met Metro te maken, en dat is meer dan prima.

Metro Exodus is nu verkrijgbaar voor PlayStation 4, Xbox One en pc. Voor deze recensie is de game op PlayStation 4 Pro gespeeld.

Laatste reviews op Gamer.nl:

Sword of the Necromancer: Resurrection, de remake van Sword of the Necromancer, is vanaf 23 januari 2025 beschikbaar op pc en consoles.

Dat heeft ontwikkelaar Grimorio of Games aangekondigd. De remake van de in 2021 verschenen game plaatst de game in een driedimensionale spelwereld, wat ook weer nieuwe gameplaymechanieken met zich meebrengt.

Sword of the Necromancer: Resurrection wordt omschreven als een 'dungeon crawler actie-rpg' met procedureel gegenereerde elementen. Het unieke aspect van de reeks is dat verslagen vijanden weer tot leven gewekt kunnen worden om ze aan de zijde van de speler te laten vechten.

Sword of the Necromancer: Resurrection komt naar PlayStation 5, PlayStation 4, Xbox Series X en S, Xbox One, Nintendo Switch en Steam. Hieronder is een nieuwe trailer te zien. Grimorio of Games werkt ondertussen ook aan een vervolg genaamd Sword of the Necromancer: Revenant, maar daar is nog geen releasedatum van bekend.

Middels een gratis update is het personage Shadow the Hedgehog speelbaar gesteld in de mobiele game Sonic Dream Team.

Shadow heeft daarbij zijn eigen, unieke krachten gecentreerd rondom Chaos. Zo kan hij Chaos Control en Chaos Shift gebruiken, bijvoorbeeld om vijanden en objecten in de omgeving op een plek vast te zetten.

Shadow kan ontgrendeld worden om in Adventure-modus te gebruiken door de uitdagingen van Tails uit te behalen. Verder zijn er zes beeldjes gebaseerd op Shadow om te verzamelen, is de tutorial aangepast en zijn er nieuwe muzieknummers toegevoegd.

De toevoeging van Shadow is geen verrassing: het personage speelt een grote rol in de op 26 december in de bioscoop te verschijnen film Sonic the Hedgehog 3. Daarin wordt hij van stem voorzien door The Matrix- en Cyberpunk 2077-acteur Keanu Reeves.

Het eind vorig jaar op Apple Arcade uitgekomen Sonic Dream Team biedt 3D-platformactie waarbij spelers naast Shadow ook Sonic, Tails, Knuckles, Amy, Rouge en Cream kunnen besturen. Het verhaal draait om Dr. Eggman die de Reverie steelt, een eeuwenoud apparaat waarmee dromen werkelijkheid worden. Logischerwijs wil de slechterik dit gebruiken om de wereld te veroveren, en het is aan Sonic en zijn vrienden om dit tegen te houden.