Little Nightmares 2 verdubbelt de nachtmerries maar innoveert weinig
Aanwezig op Gamescom Opening Night Live is ook Little Nightmares 2, het vervolg op een vermakelijke doch erg simpele horror-platformer die het vooral van z’n unieke sfeer moest hebben. Na een eerste hands-on met het vervolg is duidelijk dat die sfeer weer van het beeldscherm afdruipt, maar de weinig vernieuwende platformelementen imponeren (nog) niet.
Little Nightmares verdiende een 8 door z’n indrukwekkende monster- en leveldesign en de lugubere sfeer die vanaf de eerste minuut van elke pixel en muzieknoot afspat. De game was, exclusief de uitbreiding Secrets of the Maw, binnen slechts vier tot vijf uurtjes uit te spelen en had ook niet veel langer moeten duren. Want achter alle horror en groteske verschrikkingen die de game rijk is, schuilt een voorspelbare platformer vol simpele puzzels. Als er iets is wat Little Nightmares 2 aan de franchise moet toevoegen, dan is het dus wel uitdagende en interessante platformelementen. En juist op dat vlak schiet de hands-on-versie tekort.
It’s dangerous to go alone!
Vernieuwing is er zeker wel, want de naargeestige wereld van Little Nightmares 2 trotseer je niet alleen. De hands-on begint met een nieuwe protagonist, een klein jongetje met een zak over zijn hoofd genaamd Mono, die zich een weg door enkele omgevingspuzzels baant en al snel tegen een mysterieus, uit elkaar vallend huis aanloopt. Eenmaal binnen ontdekt hij een grotesk familiediner, waarbij het hoofd van papalief bijna van zijn lichaam valt, moeder door haar dichtgenaaide gezicht onmogelijk een hap door haar keel krijgt en zoonlief met een uitpuilend oog het tafereel in de gaten houdt.
Gelukkig voor Mono hebben ze alleen oog voor de ranzigheid die op de eettafel ligt, en is er van dreiging geen sprake. Het is een typische scene uit Little Nightmares; de lugubere beelden spatten van het scherm terwijl je er zelf rustig aan voorbij kunt lopen. Later in de hands-on neemt de dreiging zeker toe, maar eerst zien we een bekend, vriendelijk gezicht: Six. De protagonist uit de eerste game loopt nu als een AI-gestuurd personage achter Mono aan, en samen moeten ze heelhuids bij een mysterieuze toren zien aan te komen. Al dan niet hand in hand.
Dubbel de personages, dubbel het plezier?
Het krijgen van een nachtmerriepartner ontgrendelt enkele nieuwe mechanieken. Met Six aan je zijde kun je namelijk hoger klimmen en over grotere afgronden springen, en ze kan geheimen in de levels aanwijzen. Ook leidt de samenwerking tot complexere puzzels, al is het in dit opzicht jammer dat je zelf geen controle krijgt over Six. Zij doet namelijk vrijwel direct wat er van haar verwacht wordt, en als je dus even vastzit bij een puzzel kan het soms al genoeg zijn om haar goed in de gaten te houden.
De puzzels en platformmechanieken zijn in deze hands-on in ieder geval nog erg voorspelbaar. Mono slaat met een stok in een bladerdek om berenvallen op te sporen, hij hakt met een bijl door een muur om een kamer te ontdekken en trekt even later aan een touw om een brug overeind te houden. Six volgt op de voet en rent naar de andere kant van de afgrond om een springende Mono op te vangen, waarna het klassieke klimmen en klauteren weer verdergaat. Je kunt lopen, springen en dingen vasthouden, met veel van dit soort simpele ‘puzzels’ als gevolg.
ls er iets is wat Little Nightmares 2 aan de franchise moet toevoegen, dan is het dus wel uitdagende en interessante platformelementen. En juist op dat vlak schiet de hands-on-versie tekort.
-
Vallen en opstaan
Het tweede deel van de hands-on neemt wél een interessante wending en mondt uit in een hectische achtervolgingsscene. Een van de groteske en over de kinderen uittorende wezens, een soort vogelverschrikker met een jachtgeweer, komt met zijn lantaarn en wapen achter Mono en Six aan. De kinderen moeten snel van dekking naar dekking rennen en niet geraakt worden door de shotgun; één misstap en de speler begint weer van voor af aan.
Loop je in het licht, dan ga je dood. Loop je tegen een kraai aan, dan word je gesnapt. Met vallen en opstaan baan je je zo een weg door de achtervolgingsscène, en dat doet denken aan de beste scène uit de eerste Little Nightmares (met de over elkaar heen klimmende veelvraten). Maar dan met meer mechanieken die je op het puntje van je stoel houden. Hopelijk zitten dit soort scenes ook in de rest van de game verwerkt, want het zorgt voor de nodige spanning en actie tussen de vele rustige momenten die we al wel kennen uit het eerste deel.
Balans
Het is ook te hopen dat Little Nightmares 2 nog enkele nieuwe mechanieken achter de hand houdt, want van innovatie is tot nu toe weinig te bekennen. De aanwezigheid van Six zorgt er wel voor dat ontwikkelaar Tarsier Studios nieuwe puzzels kan proberen te maken, maar ook daar hebben we nog weinig van kunnen zien. Ook de extra kwetsbaarheid die Six oplevert in de achtervolgingsscènes levert genoeg potentie op om je hartslag flink te verhogen - je moet immers rekening houden met twee personages in plaats van één. En ze zijn ook nog eens verdomd schattig.
Potentie genoeg dus, zeker in de nog altijd even fantastische als groteske wereld waar Little Nightmares om bekend staat. Maar Tarsier moet een balans zien te vinden tussen het rustige puzzelen en platformen en hartslag verhogende sequenties zoals de achtervolgingsscene. Die balans, hoewel die in de anderhalf uur durende hands-on wel in orde is, kan Little Nightmares 2 maken en breken.
Little Nightmares 2 staat gepland voor 2021 en komt uit op PlayStation 4, Nintendo Switch, Xbox One en pc. Later krijgt de game een gratis update voor PS5 en Xbox Series X.
Meer hands-on:
