Inscryption is niet wat je verwacht, maar dat had je vast al verwacht
‘Subverting expectations’, oftewel het spelen met je verwachtingen, is waar ontwikkelaar Daniel Mullins zijn brood mee verdient. Fans van zijn eerdere werk (Pony Island, The Hex) weten dus al precies dat hun verwachtingen niet worden waargemaakt. Al hadden ze dat dus al verwacht.
Dat geldt trouwens niet voor iedereen: op het Steam-forum van zijn nieuwe game Inscryption zijn meerdere klagende spelers te vinden, die ontevreden zijn omdat de game niet is wat ze werd voorgespiegeld. Wie geen onderzoek doet naar de ontwikkelaar en de trailer met zijn ogen dicht bekijkt, zou naar aanleiding van de Steam-pagina en zijn tags zomaar kunnen denken dat dit inderdaad een ‘gewone’ roguelike deckbuilding escaperoom is.
En dat is het ook, tot op zekere hoogte. Je begint de game aan een tafel in een duistere blokhut, met tegenover je een grimmig figuur die je dwingt tot een potje kaarten. Hij vouwt een routekaart voor je uit die doet denken aan Slay the Spire, waarbij je kiest welke gebeurtenis je tegemoet wilt lopen. Denk aan het uitzoeken van nieuwe kaarten voor je deck, ze speciale krachten meegeven, een gevecht met een vreemde baas of een kampvuur om bij uit te rusten.
©GMRimport
Kaartje leggen
Het kaartspel zelf is simpel, maar zit verrassend stevig in elkaar. Beide spelers hebben vier lege vlakken voor zich, waar ze allerlei figuren uit het dierenrijk op kunnen spelen. Beesten als wolven, slangen en beren vereisen wel een offer om op tafel te kunnen verschijnen. Je begint daarom meestal met een eekhoorn, die je opoffert voor één bloeddruppel waarmee je bijvoorbeeld een hert kunt spelen.
Aan het eind van je beurt vallen al je dieren het vakje tegenover zich aan. Als daar niemand staat om te verdedigen, gaat de schade direct naar je tegenstander op een weegschaal. Een interessant concept: het gaat er niet om hoeveel schade je in totaal doet, maar om het helemaal laten zakken van de weegschaal. Bij 0-5 heb je gewonnen, maar het kan uiteindelijk ook zomaar 20-25 worden.
Al die kaarten hebben verschillende vaardigheden en gedurende het spel worden er steeds meer regels toegevoegd. Vogels vliegen over je verdediging heen, haaien zwemmen onder water als je niet aan de beurt bent en egels prikken terug als ze worden aangevallen. De bonte verzameling beesten resulteert in een tactisch spel, waar je echt even voor moet gaan zitten om het onder de knie te krijgen.
©GMRimport
Diepere laag
Is dat alles? Nee: je kunt ook nog van de speeltafel opstaan om die duistere blokhut te verkennen. De kleine ruimte zit vol met puzzels en vreemde voorwerpen, en een deur waar constant een licht achter knippert. Wat zit er in die koekoeksklok? En hoe maak je de lades van die kast open? Zal iets in deze kamer je helpen om te ontsnappen aan die creep met zijn rare kaartspel?
Is dat dan wel alles? Nee, nog steeds niet! Je krijgt al snel de indruk dat er hier nog veel meer aan de hand is wanneer de kaarten in je deck tegen je beginnen te praten. Inscryption zit vol met twists en rare afslagen, maar het zou zonde zijn om alles in een recensie te verklappen. En ook onnodig: als je Daniel Mullins al kent, dan weet je dat deze game nog veel meer in petto heeft.
©GMRimport
Verwacht het onverwachte
Dat is ook een beetje waar de schoen wringt: dat verbijsterende en verontrustende gevoel van de eerste keer dat je Pony Island speelde, is niet meer na te bootsen. Het is natuurlijk ook een onmogelijke opgave voor Mullins. Hoe verras je een speler die al verwacht om verrast te worden? Het helpt daarbij niet dat hij een aantal trucjes uit zijn vorige games hier weer herhaalt.
Op die paar herhalingen na zijn Mullins en zijn team wel weer een oeverloze bron van creativiteit. Op het moment van schrijven loopt er zelfs een heuse ARG, waarbij spelers uit de community de laatste geheimen van de game proberen te ontrafelen door allerlei puzzels in de echte wereld op te lossen. Twee van hen hadden uiteindelijk zelfs een ontmoeting met Mullins, die hen vervolgens een floppydisk met een hint overhandigde.
Inscryption zit vol met twists en rare afslagen, maar het zou zonde zijn om alles in een recensie te verklappen.
-
Ook als je je daar niet bij aan wilt sluiten, lukt het Inscryption om je meerdere keren op het verkeerde been te zetten. De diepere lagen zijn bijzonder leuk om te volgen, waarbij de game steeds dieper in zijn eigen creepy sfeertje duikt. Nogmaals: we willen niks verklappen, maar de game is niet bang om zeer vreemde keuzes te maken. Ze pakken niet allemaal even goed uit, maar ze zijn in ieder geval wel onverwacht, en dat is al heel knap.
Hoe boeiend het ook is om al die twists te ervaren, uiteindelijk blijft het eerste gedeelte van de game wel het meest beklijven. De opbouw naar het mysterie was leuker dan de ontrafeling ervan, al is het wel een reis die zeer de moeite waard is. Na het verhaal van een uurtje of tien ben je in ieder geval volledig van de kaart.
Inscryption is nu verkrijgbaar op pc.
Ontwikkelaar Daniel Mullins is terug met een vreemde meta-game over kaartspellen, games in het algemeen en de verwachtingen van spelers. Het lukt hem wonderbaarlijk genoeg weer om ons compleet te verrassen, al is de verrassing daar wel een beetje vanaf.
- Daadwerkelijk boeiend kaartspel, bizarre twists en verrassingen, enge sfeer, boordevol creativiteit
- Eerste deel is het leukst, het is geen verrassing meer dat je verrast gaat worden
