Zelfs op plekken in de spelwereld waar bijna niemand komt, wordt Aloy in Horizon Forbidden West herkend. Het eerste wat ze dan hoort? “If it isn’t the Savior of Meridian!” Tja, Aloy heeft in Horizon Zero Dawn de wereld gered en dat is de wereld niet onopgemerkt gebleven. Toch is het bijna alsof iedereen collectief is vergeten dat ‘s werelds grootste held gewoon Aloy heet.

Het Amsterdamse Guerrilla Games is dat in elk geval niet. De studio viert zijn beste personage in Forbidden West zoals vervolgen dat zelden doen. Aloy is het hart en de ziel van deze game. Het is hartverwarmend om haar oude vrienden te ontmoeten, avonturen uit het eerste deel te memoreren en te zien hoe iedereen in de wereld heeft gehoord over Aloys heldendaden. Niemand twijfelt aan haar kunnen.

Aloy zelf denkt daar iets anders over. Ongemakkelijk en weifelend wuift ze in Forbidden West de complimenten weg. Saviour of Meridian? “Noem me maar gewoon Aloy.” Ze zegt het keer na keer. Die aversie heeft weinig te maken met een latent oplichterssyndroom. Aloy voelt zich geen heldin omdat ze weet wat er nog komen gaat. Ze heeft in Zero Dawn geleerd wie ze echt is en wat haar rol is binnen de spelwereld. Het echte werk moet nog beginnen.

Het begin van Forbidden West gaat uitgebreid in op de gebeurtenissen uit het vorige deel. Daarna begint de game met steeds meer jargon te jongleren. Dat is ergens een kracht van Horizon - de wereld ontleent er zijn diepgang aan. Tegelijkertijd maakt dat het verhaal ontoegankelijk. Als je Zero Dawn nooit hebt gespeeld of veel van het verhaal vergeten bent, raad ik aan

te kijken op YouTube.

©GMRimport

Heerlijke flow

Het verhaal van Zero Dawn was goed, maar prikkelde pas écht na een grote onthulling halverwege de game. Forbidden West gaat eerder los, maar neemt alsnog een fikse aanloop. De game begint in afgebakend gebied, vergelijkbaar met Assassin’s Creed: Valhalla. De eerste paar uur trekken een beetje, maar eenmaal in het Westen komt de game direct op gang. 

Een bepaalde stam gooit dan de knuppel in het hoenderhok en het is allicht aan Aloy om alles tot een goed einde te breien. Het zal geen verrassing zijn dat Forbidden West over veel meer gaat dan clans en hun plotlijnen, die opnieuw barsten van politieke wendingen en animositeit. Toch had ik niet verwacht dat er nog zoveel over deze spelwereld te vertellen was. 

Guerrilla Games heeft verre van open kaart gespeeld in Horizon Zero Dawn. Forbidden West heeft genoeg verrassingen in petto.

Mede door al die wendingen heeft dit spel een heerlijke flow. Je vliegt echt door het verhaal heen. De beladen hoofdmissies blijven de wereld steeds op nieuwe manieren uitdiepen, terwijl ook verhalen binnen zijmissies vaak de moeite waard zijn. Sommige zijmissies haken zelfs in op de overkoepelende verhaallijn en introduceren personages die later nog een rol gaan spelen.

De motion capturing van die personages is overigens subliem. Mensen gebaren er lustig op los en hebben herkenbare maniertjes. Ook de gezichtsanimaties zijn ontzettend goed gedaan. Het contrast met sommige plastic gelaten uit Zero Dawn is werkelijk kolossaal. Bepaalde personages hebben iets meer aandacht gekregen dan de kleinere rollen, maar over de gehele linie is het animatie- en stemmenwerk van hele hoge klasse.

De acteurs hebben dan ook genoeg bronmateriaal gehad, want Forbidden West puilt uit van dialoog. Soms ben je minutenlang aan het luisteren. Ondanks die eerdergenoemde overdaad aan jargon is het schrijfwerk scherp en af en toe zelfs verrassend grappig. Je zult niet schaterlachend in je huiskamer zitten, maar de humor is goed gedoseerd en verschillende ‘typetjes’ binnen de cast worden goed benut.

Dat wil trouwens niet zeggen dat de hele cast overtuigt. Er is één personage dat vrij over-the-top geschreven is; dusdanig dat-ie vanaf de allereerste minuut uit de toon valt. Je snapt direct wie ik bedoel als je de game straks speelt. Het was voor Guerrilla ongetwijfeld leuk om hem te schrijven, maar dit personage had een tandje minder gemogen.

©GMRimport

Verzamelalbum

Het verhaal verdient verder alle lof en is samen met de spelwereld continu intrigerend. Dat je een jager-verzamelaar in een post-post-apocalyptische wereld speelt, maakt de Horizon-serie geheel uniek. Dat is ergens ook weer ironisch, want iets minder uniek zijn de openwereldactiviteiten an sich. Forbidden West is een soort verzamelalbum van alles wat je kent uit openwereldgames.

Je hebt de torens uit Assassin’s Creed, de outposts uit Far Cry, de vraagtekentjes uit The Witcher, de glider uit Zelda: je kent het inmiddels wel. De structuur van de spelwereld is daarbij hetzelfde als in Zero Dawn. Het is niet alsof Forbidden West opeens de vrijheid van Breath of the Wild nabootst. Nee, je gaat nog altijd vraagtekentjes af op de landkaart of bladert door missies in een menu. ‘Je kent het wel’ is in die zin geen overstatement.

Dat is allerminst een kritiekpunt, laat dat duidelijk zijn. Waar Zero Dawn volgens sommige critici een lineaire game had kunnen zijn, heeft Forbidden West veel profijt van de afwisseling van een open wereld. Dat komt omdat er meer uiteenlopende activiteiten zijn, die ook nog eens daadwerkelijk leuk zijn om te doen. Met name de zijmissies zijn er enorm op vooruitgegaan. Ze introduceren vermakelijke scenario’s en enkele unieke omgevingen.

©GMRimport

Reikend handje

Zo spelen milde platformpuzzels geregeld een rol tijdens zijmissies. Aloy kan nu bergwanden beklimmen, een klein beetje zoals in Breath of the Wild, maar dan enkel in het geval van bepaalde rotsen. Zulke sequenties zijn echt heel erg leuk. Zeker de Cauldron-grotten zijn platformhoogtepuntjes. Die bijna Ratchet & Clank-achtige levels barsten van spectaculaire ren- en vliegactie.

Iets minder imponerend aan het platformen is de grillige besturing. Aloy vergeet soms een reikend handje uit te steken voorafgaand aan een sprong. Meermaals ben ik vloekend teruggelopen naar het begin van een platformgedeelte. Wat blijkt nou: je moet wachten totdat Aloy dat handje uitsteekt. Dat is even wennen.

Daarover gesproken: ook met de mounts in deze game heb ik behoorlijk lang gestoeid. Enerzijds gaan ze snel en dat is top, maar te vaak word je geremd omdat je achter een rots of een uitstekende tak blijft haken. Bovendien is het moeilijk in te schatten welke rivieren je wel of niet kunt oversteken, afhankelijk van hoe diep ze zijn.

Dat is onhandig, maar na verloop van tijd ook overkomelijk. Het went. Dat moet ook wel, want de spelwereld is dusdanig uitgestrekt dat je soms niet zonder je mount kunt - zeker als je even niet kunt fasttravellen. Het Verboden Westen is gigantisch. Je legt heel wat eenzame kilometers af om overal te komen.

©GMRimport

Masterclass

Ondergetekende heeft meestal een hekel aan die eenzame reisjes in games. In Horizon Forbidden West heb ik er iedere seconde van genoten, en dat is niet overdreven.

Deze spelwereld barst van verschillende soorten omgevingen en een voor een zijn ze onbeschrijflijk mooi. De verre vistas en belichting vormen een soort schilderachtig tandem. Ik viel echt even stil toen de ochtendzon voor het eerst boven de bergen opkwam om het landschap rood te kleuren. 

Wat met name de show steelt is de zogeheten worldbuilding. Hoe deze game oud (moderne technologie) en nieuw (een wereld vol inheemse stammen) combineert, is van begin tot eind spectaculair. In de omgeving waar de game begint krijg je dat nog niet zo mee, omdat alles zich daar afspeelt in een kleine canyon. Maar jeetje, eenmaal in het Westen aangekomen pakt het vervolg écht uit.

Het ene moment kijk je je ogen uit bij de stammen en hun authentieke steden; een kwartiertje later loop je je te vergapen aan een half ingestort ruimtevaartcentrum, door mos overwoekerde straaljagers en kolossale karkassen van machines die opgaan in het berglandschap. Zo consistent, zo uniek, zoveel detail: dit is een absolute masterclass in worldbuilding en art design - ook onderwater.

©GMRimport

De pop-in is daarbij minimaal en de framerate constant, in elk geval op de PlayStation 5. Wel is het aan te raden de game op de hoogste framerate (60) te spelen. De resolutie is dan lager, maar daar merk je , waarschijnlijke mede door post-processing, vrij weinig van. Natuurlijk kun je de game met alle toeters en bellen op de hoogste resolutie spelen, maar dan moet je rekening houden met een framerate die de 30 niet overstijgt.

En dat is onhandig, want de herkenbare en bevredigende actie kan zeker tegen grote tegenstanders heel erg hectisch zijn. Daarbij verdient de knee slide van Aloy een eervolle vermelding. Aloy kan vele meters op haar knieën over de grond glijden - nog langer als je bergaf gaat. Terwijl ze glijdt kun je haar heel nauwkeurig bijsturen, bijvoorbeeld hoekjes om. Het is een kleine mechanic, maar hemeltje, wat voelt-ie lekker.

Het maakt niet uit

Horizon Forbidden West introduceert meer van zulke aanpassingen die direct goed aanvoelen, maar an sich niet noemenswaardig lijken. Neem de fijne checkpoints, meer uitgebreide skill trees, leukere upgrades voor je wapens of het vlotte fasttravellen. De criticus zal dan zeggen: met zulke aanpassingen zet Forbidden West de regels van het openwereldgenre niet op z’n kop.

Correct. Sterker nog: dat doet Forbidden West sowieso niet, zelfs niet vergeleken met andere Sony-games.

Ghost of Tsushima bevat meer subtiele slimmigheden om je door de spelwereld te leiden, zoals de wind die de weg wijst en dieren die je laten zien waar nog iets te doen is. Forbidden West is een meer traditionele openwereldgame, eentje die net als zijn voorganger leunt op quest markers en menu's met opdrachten. Je wordt niet ‘als vanzelf’ door de wereld geloodst. Op verkenning gaan betekent vooral vraagtekentjes afgaan op de map.

Het maakt totaal niet uit. Het is overduidelijk dat Guerrilla Games met Forbidden West wil inzetten op alles wat Horizon Zero Dawn leuk en uniek maakt. Het resultaat is een bijster getrimd vervolg waarin je zelden iets doet waar je geen zin in hebt. Forbidden West is over de gehele breedte boeiend om te volgen, vermakelijk om te spelen en mooi om naar te kijken. En dan te bedenken dat dit gamejaar praktisch nog moet beginnen.

Horizon Forbidden West verschijnt op 18 februari op PlayStation 4 en PlayStation 5. Wij hebben de game gespeeld op een PlayStation 5.

Laatste reviews op Gamer.nl:

Drinkbox Studios, de ontwikkelaar van de Guacamelee-spellen, zal in 2025 zijn nieuwe game aankondigen.

Dat heeft de ontwikkelaar laten weten op social media. Details over de nieuwe game werden niet gegeven, maar zullen dus wel in 2025 volgen.

Drinkbox Studios is vooral bekend van de twee Guacamelee-games, metroidvania's met een focus op platformgameplay. Het meest recente wapenfeit van de studio is echter het in 2022 verschenen Nobody Saves the World.

In Nobody Saves the World stappen spelers in de schoenen van Nobody, een personage dat ruim vijftien verschillende gedaanten kan aannemen. Elke gedaante beschikt over een unieke vaardigheid, die spelers moeten combineren om puzzels op te lossen en quests te voltooien.

Een insider claimt dat de spellen Call of Duty: World at War en Singularity in de loop van 2025 naar Xbox Game Pass komen.

Sinds Activision Blizzard onderdeel uitmaakt van Microsoft zijn er diverse games van de uitgever op Game Pass verschenen, waaronder Crash Bandicoot N. Sane Trilogy, Diablo 4, Call of Duty: Modern Warfare 3 en Spyro Reignited Trilogy. Ook is op release meteen Call of Duty: Black Ops 6 op Game Pass geplaatst. Het is echter duidelijk dat de oude games van Activision Blizzard verspreid worden uitgebracht op de abonnementsdienst.

Volgens insider eXtas1s kunnen Game Pass-abonnees volgend jaar in ieder geval Treyarchs Call of Duty: World at War en Raven Softwares Singularity verwachten. Beide games zouden rond mei 2025 aan de dienst worden toegevoegd. Tot slot meldt de insider dat mensen in maart ook een andere Call of Duty-game op Game Pass kunnen verwachten, maar wordt geen titel genoemd. Officieel is op moment van schrijven nog niets officieel bevestigd.