Naast de gezamenlijk gekozen Top 25 van 2020 vertellen Gamer.nl-redacteuren in deze rubriek individueel over de spellen die dit jaar de meeste indruk op ze hebben gemaakt. Want ondanks de coronacrisis bleven die games ‘gewoon’ uitkomen. Vandaag: Ron Vorstermans met Hades.

Begrijp me niet verkeerd, ik ben niet vies van overdrijven. Niemand is minder vies van overdrijven dan ik. Maar als ik zeg dat een game dingen doet die andere games niet doen, kan ik dat zeggen omdat ik zoveel verschillende games speel. Ik kan zeggen dat game Y de beste is in X - van die maand, van dat jaar, misschien wel ooit. Dat is het voordeel van ervaring in dit vak. Je kunt titels goed vergelijken.

Althans, soms. Niet altijd. Soms word je er enkel een pedante lul van.

©GMRimport

Doe wat filmjournalisten doen

Aan het begin van dit jaar noemde ik Ori and the Will of the Wisps ‘nu al de vloeiendste game van het jaar’. Matige take. Ja, die triple jump is bronmateriaal voor een driedelige romanreeks. Hoe vloeiend en sierlijk je door sprookjesachtige omgevingen katapulteert? Studievoer voor iedere gamedesigner. Ori’s magie sijpelt in veel meer door dan enkel stijl. Maar dan nog was mijn mening voorbarig.

Waar komt die behoefte vandaan om zo snel en graag te willen benadrukken welke game waarin het beste is? Gooien we als recensenten daarmee niet gewoon olie op een van twee vuurtjes, op hype of haat? Gewoon goed lijkt soms niet goed genoeg meer.

Dat hele gedoe rond ‘de beste game van het moment’ is gemeend, maar ook het residu van een onvolwassen industrie. Een industrie die ooit worstelde met kwantiteit. Games zijn simpelweg ontzettend goed geworden, en dat is meer feit dan mening. De dagen dat de consolemarkt werd overspoeld met middelmaat liggen ver achter ons. Games zijn goed en de lat voor ontwikkelaars ligt torenhoog. Dat mag geen verrassing meer zijn.

Sterker nog, ik kan me voorstellen dat jij dat als lezer moe wordt van alle games die je volgens critici nog spelen moet. Zeker in het geval van roguelikes en roguelites. Ze schrikken af. Omdat ze moeilijk zijn, omdat er al zoveel zijn, omdat ze er op screenshots allemaal hetzelfde uitzien. Er zijn al zoveel rogues geweest die de beste game van het jaar zouden zijn. Het is om horendol van te worden.

©GMRimport

Volwassen

Dus ik snap de scepsis. Daarom sprak ik na Ori iets met mezelf af. Vanaf nu is een game enkel ‘de beste’ als-ie de tijd heeft gehad om te rijpen. Ik zou geen voorschot meer nemen op de inhoud van geschiedenisboeken. Ik ging doen wat filmjournalisten al decennia doen. Wees terughoudend. Onderscheid kaf van koren. Dat is voor een filmrecensie al jaren ‘goed genoeg’. Gamerecensenten kunnen op dat vlak leren van de ervaren filmcriticus.

En toen kwam Hades uit.

Het was halverwege september, ik gaf de game een 10 en noemde het de vloeiendste game van het jaar. Daar gaan we weer, dacht ik. Hoe serieus vallen gamerecensies nog te nemen als ze zo opportunistisch zijn als het gemiddelde voetbalverslag? Ik weet het antwoord niet, maar de ironie van mijn Hades-recensie was me niet ontgaan.

Maar Hades is een uitzondering op mijn kersverse Ori-regel. omdat Hades óók een uitzondering is op de traditionele opvattingen van gameontwikkeling.

Hades hoeft niet te rijpen in geschiedenisboeken. Hades heeft alle tijd gehad om te rijpen. Niet in de geschiedenisboeken, maar in de handen van Supergiant Games. De ontwikkelaar deed niet aan crunch of voorbarige marketing. De studio deed enkel aan het beste concept in game-development: de tijd nemen. Genoeg tijd om een game te maken die meer dan enkel ‘af’ is. Het levert een game op van de buitencategorie, en een recensie die dat al in september moest benoemen.

Hades laat zien hoe het idealiter zou moeten gaan, en plukt daar in vrijwel ieder opzicht de vruchten van. Ontwikkelaars blij, spelers blij: iedereen is blij met Hades. Hoe mooi is dat? Er gaat nog heel veel mis in de game-industrie (crunch, marketing, Cyberpunk 2077), maar er gaat inmiddels ook veel beter. De game-industrie liet met een game als Hades zelfs tijdens een pandemie zien hoe volwassen ze is geworden. Is ook wel eens een wat om bij stil te staan.

Laat je niet te veel afleiden door de boze reacties over 'politiek in games', de woede over consoletekorten, de onwetendheid over game-ontwikkeling. Ook dat is het residu van een onvolwassen industrie.

Er zijn gameplaybeelden van een geannuleerde derde game in de klassieke Star Wars Battlefront-franchise online verschenen.

Het gaat om een derde deel in de reeks waarvan begin dit millennium games uitkwamen, en dus niet te verwarren met de Battlefront-shooters die afgelopen decennium uitkwamen.

Free Radical Design - bekend van de Timesplitters-games - werkte aan Star Wars Battlefront 3. De game werd in 2008 uiteindelijk geannuleerd. Het spel had op de Wii, PlayStation 3, Xbox 360 en pc uit moeten komen.

Inmiddels is er dus gameplay te zien van het nooit uitgekomen spel. De beelden zouden daarbij afkomstig zijn van een versie van de game een week voordat deze geannuleerd werd. Het gaat daarbij specifiek om de Wii-versie van het spel.

Er gaat gewerkt worden aan een televisieserie gebaseerd op het eerder dit jaar uitgekomen Pacific Drive.

Variety meldt dat Atomic Monster, het productiebedrijf van Saw-medebedenker James Wan, de rechten op een televisieserie gebaseerd op de game in handen heeft. Hij zal als executive producer meewerken aan de film, al is er nog geen netwerk of streamingdienst bevestigd.

In elk potje van Pacific Drive maken spelers een unieke tocht door een griezelig gebied genaamd de Olympic Exclusion Zone. Belangrijk is dat de auto gedurende speelsessies blijft lopen, omdat er anders erge dingen kunnen gebeuren.

Het is aan de speler om de auto te upgraden en kapotte onderdelen te fixen. Daarvoor moeten spelers soms ook uit de auto stappen en de omgeving afspeuren naar nieuwe onderdelen.

Pacific Drive is verkrijgbaar op Steam, Epic Games Store en PlayStation 5.