Naast de gezamenlijk gekozen Top 25 van 2020 vertellen Gamer.nl-redacteuren in deze rubriek individueel over de spellen die dit jaar de meeste indruk op ze hebben gemaakt. Want ondanks de coronacrisis bleven die games ‘gewoon’ uitkomen. Vandaag: Ron Vorstermans met Hades.

Begrijp me niet verkeerd, ik ben niet vies van overdrijven. Niemand is minder vies van overdrijven dan ik. Maar als ik zeg dat een game dingen doet die andere games niet doen, kan ik dat zeggen omdat ik zoveel verschillende games speel. Ik kan zeggen dat game Y de beste is in X - van die maand, van dat jaar, misschien wel ooit. Dat is het voordeel van ervaring in dit vak. Je kunt titels goed vergelijken.

Althans, soms. Niet altijd. Soms word je er enkel een pedante lul van.

©GMRimport

Doe wat filmjournalisten doen

Aan het begin van dit jaar noemde ik Ori and the Will of the Wisps ‘nu al de vloeiendste game van het jaar’. Matige take. Ja, die triple jump is bronmateriaal voor een driedelige romanreeks. Hoe vloeiend en sierlijk je door sprookjesachtige omgevingen katapulteert? Studievoer voor iedere gamedesigner. Ori’s magie sijpelt in veel meer door dan enkel stijl. Maar dan nog was mijn mening voorbarig.

Waar komt die behoefte vandaan om zo snel en graag te willen benadrukken welke game waarin het beste is? Gooien we als recensenten daarmee niet gewoon olie op een van twee vuurtjes, op hype of haat? Gewoon goed lijkt soms niet goed genoeg meer.

Dat hele gedoe rond ‘de beste game van het moment’ is gemeend, maar ook het residu van een onvolwassen industrie. Een industrie die ooit worstelde met kwantiteit. Games zijn simpelweg ontzettend goed geworden, en dat is meer feit dan mening. De dagen dat de consolemarkt werd overspoeld met middelmaat liggen ver achter ons. Games zijn goed en de lat voor ontwikkelaars ligt torenhoog. Dat mag geen verrassing meer zijn.

Sterker nog, ik kan me voorstellen dat jij dat als lezer moe wordt van alle games die je volgens critici nog spelen moet. Zeker in het geval van roguelikes en roguelites. Ze schrikken af. Omdat ze moeilijk zijn, omdat er al zoveel zijn, omdat ze er op screenshots allemaal hetzelfde uitzien. Er zijn al zoveel rogues geweest die de beste game van het jaar zouden zijn. Het is om horendol van te worden.

©GMRimport

Volwassen

Dus ik snap de scepsis. Daarom sprak ik na Ori iets met mezelf af. Vanaf nu is een game enkel ‘de beste’ als-ie de tijd heeft gehad om te rijpen. Ik zou geen voorschot meer nemen op de inhoud van geschiedenisboeken. Ik ging doen wat filmjournalisten al decennia doen. Wees terughoudend. Onderscheid kaf van koren. Dat is voor een filmrecensie al jaren ‘goed genoeg’. Gamerecensenten kunnen op dat vlak leren van de ervaren filmcriticus.

En toen kwam Hades uit.

Het was halverwege september, ik gaf de game een 10 en noemde het de vloeiendste game van het jaar. Daar gaan we weer, dacht ik. Hoe serieus vallen gamerecensies nog te nemen als ze zo opportunistisch zijn als het gemiddelde voetbalverslag? Ik weet het antwoord niet, maar de ironie van mijn Hades-recensie was me niet ontgaan.

Maar Hades is een uitzondering op mijn kersverse Ori-regel. omdat Hades óók een uitzondering is op de traditionele opvattingen van gameontwikkeling.

Hades hoeft niet te rijpen in geschiedenisboeken. Hades heeft alle tijd gehad om te rijpen. Niet in de geschiedenisboeken, maar in de handen van Supergiant Games. De ontwikkelaar deed niet aan crunch of voorbarige marketing. De studio deed enkel aan het beste concept in game-development: de tijd nemen. Genoeg tijd om een game te maken die meer dan enkel ‘af’ is. Het levert een game op van de buitencategorie, en een recensie die dat al in september moest benoemen.

Hades laat zien hoe het idealiter zou moeten gaan, en plukt daar in vrijwel ieder opzicht de vruchten van. Ontwikkelaars blij, spelers blij: iedereen is blij met Hades. Hoe mooi is dat? Er gaat nog heel veel mis in de game-industrie (crunch, marketing, Cyberpunk 2077), maar er gaat inmiddels ook veel beter. De game-industrie liet met een game als Hades zelfs tijdens een pandemie zien hoe volwassen ze is geworden. Is ook wel eens een wat om bij stil te staan.

Laat je niet te veel afleiden door de boze reacties over 'politiek in games', de woede over consoletekorten, de onwetendheid over game-ontwikkeling. Ook dat is het residu van een onvolwassen industrie.

Ballistic Moon, de Britse studio achter de vorig jaar verschenen remake van Until Dawn, zou zo goed als gesloten zijn. Alleen de oprichters en een "handvol werknemers" zou nog aanwezig zijn.

Vorig najaar werd al een ontslagronde bij de studio aangekondigd. "Met veel spijt en verdriet maken we de moeilijke beslissing om ons team significant te krimpen om de toekomst van onze studio veilig te stellen. Dit komt na de ontwikkeling van Until Dawn op PS5 en pc." Tijdens die ontslagronde zouden ongeveer veertig werknemers zijn ontslagen, en werden de resterende werknemers op het ondersteunen van patches voor Until Dawn gezet.

Insider Gaming claimt nu te hebben vernomen dat deze mensen - wat neerkomt op ongeveer twintig werknemers - afgelopen december ook zijn ontslagen. Alleen de oprichters en "mogelijk" een handvol werknemers zouden nog aanwezig zijn. In feite zouden alle ontwikkelteams en marketing- en pr-mensen niet meer werkzaam zijn bij het bedrijf.

Volgens Insider Gaming hebben de oprichters meermaals geprobeerd nieuwe projecten op te zetten en financiering voor deze projecten rond te krijgen, maar is men daar niet in geslaagd. Men zou ook hebben gepraat met Sony over financiering om op zijn minst updates voor de Until Dawn-remake uit te blijven brengen, maar die gesprekken zouden ook op niets zijn uitgelopen. Een officiële statement is vooralsnog niet naar buiten gebracht.

Sony heeft opvallend genoeg een nieuwe systeemupdate voor de PlayStation 3 uitgebracht.

Update 4.92 verbetert volgens Sony systeemprestaties. Daarbij is de update ook nodig om de encryptiesleutel voor het afspelen van blu-ray-disks te verlengen. Op die manier kunnen mensen die de console nog als blu-ray-speler gebruiken films en series op deze schijfjes blijven afspelen.

Er is 200 MB aan vrije schijfruimte nodig om de update te downloaden. Op Sony's website valt te lezen hoe men de update op de console krijgt.

De PlayStation 3 kwam in het najaar van 2006 uit in Japan en de Verenigde Staten en in maart 2007 in Europa. De console is dus al bijna twintig jaar oud, maar dat weerhoudt Sony er blijkbaar niet van om nog af en toe een systeemupdate uit te brengen.