Naast de gezamenlijk gekozen Top 25 van 2020 vertellen Gamer.nl-redacteuren in deze rubriek individueel over de spellen die dit jaar de meeste indruk op ze hebben gemaakt. Want ondanks de coronacrisis bleven die games ‘gewoon’ uitkomen. Vandaag: Ron Vorstermans met Hades.

Begrijp me niet verkeerd, ik ben niet vies van overdrijven. Niemand is minder vies van overdrijven dan ik. Maar als ik zeg dat een game dingen doet die andere games niet doen, kan ik dat zeggen omdat ik zoveel verschillende games speel. Ik kan zeggen dat game Y de beste is in X - van die maand, van dat jaar, misschien wel ooit. Dat is het voordeel van ervaring in dit vak. Je kunt titels goed vergelijken.

Althans, soms. Niet altijd. Soms word je er enkel een pedante lul van.

©GMRimport

Doe wat filmjournalisten doen

Aan het begin van dit jaar noemde ik Ori and the Will of the Wisps ‘nu al de vloeiendste game van het jaar’. Matige take. Ja, die triple jump is bronmateriaal voor een driedelige romanreeks. Hoe vloeiend en sierlijk je door sprookjesachtige omgevingen katapulteert? Studievoer voor iedere gamedesigner. Ori’s magie sijpelt in veel meer door dan enkel stijl. Maar dan nog was mijn mening voorbarig.

Waar komt die behoefte vandaan om zo snel en graag te willen benadrukken welke game waarin het beste is? Gooien we als recensenten daarmee niet gewoon olie op een van twee vuurtjes, op hype of haat? Gewoon goed lijkt soms niet goed genoeg meer.

Dat hele gedoe rond ‘de beste game van het moment’ is gemeend, maar ook het residu van een onvolwassen industrie. Een industrie die ooit worstelde met kwantiteit. Games zijn simpelweg ontzettend goed geworden, en dat is meer feit dan mening. De dagen dat de consolemarkt werd overspoeld met middelmaat liggen ver achter ons. Games zijn goed en de lat voor ontwikkelaars ligt torenhoog. Dat mag geen verrassing meer zijn.

Sterker nog, ik kan me voorstellen dat jij dat als lezer moe wordt van alle games die je volgens critici nog spelen moet. Zeker in het geval van roguelikes en roguelites. Ze schrikken af. Omdat ze moeilijk zijn, omdat er al zoveel zijn, omdat ze er op screenshots allemaal hetzelfde uitzien. Er zijn al zoveel rogues geweest die de beste game van het jaar zouden zijn. Het is om horendol van te worden.

©GMRimport

Volwassen

Dus ik snap de scepsis. Daarom sprak ik na Ori iets met mezelf af. Vanaf nu is een game enkel ‘de beste’ als-ie de tijd heeft gehad om te rijpen. Ik zou geen voorschot meer nemen op de inhoud van geschiedenisboeken. Ik ging doen wat filmjournalisten al decennia doen. Wees terughoudend. Onderscheid kaf van koren. Dat is voor een filmrecensie al jaren ‘goed genoeg’. Gamerecensenten kunnen op dat vlak leren van de ervaren filmcriticus.

En toen kwam Hades uit.

Het was halverwege september, ik gaf de game een 10 en noemde het de vloeiendste game van het jaar. Daar gaan we weer, dacht ik. Hoe serieus vallen gamerecensies nog te nemen als ze zo opportunistisch zijn als het gemiddelde voetbalverslag? Ik weet het antwoord niet, maar de ironie van mijn Hades-recensie was me niet ontgaan.

Maar Hades is een uitzondering op mijn kersverse Ori-regel. omdat Hades óók een uitzondering is op de traditionele opvattingen van gameontwikkeling.

Hades hoeft niet te rijpen in geschiedenisboeken. Hades heeft alle tijd gehad om te rijpen. Niet in de geschiedenisboeken, maar in de handen van Supergiant Games. De ontwikkelaar deed niet aan crunch of voorbarige marketing. De studio deed enkel aan het beste concept in game-development: de tijd nemen. Genoeg tijd om een game te maken die meer dan enkel ‘af’ is. Het levert een game op van de buitencategorie, en een recensie die dat al in september moest benoemen.

Hades laat zien hoe het idealiter zou moeten gaan, en plukt daar in vrijwel ieder opzicht de vruchten van. Ontwikkelaars blij, spelers blij: iedereen is blij met Hades. Hoe mooi is dat? Er gaat nog heel veel mis in de game-industrie (crunch, marketing, Cyberpunk 2077), maar er gaat inmiddels ook veel beter. De game-industrie liet met een game als Hades zelfs tijdens een pandemie zien hoe volwassen ze is geworden. Is ook wel eens een wat om bij stil te staan.

Laat je niet te veel afleiden door de boze reacties over 'politiek in games', de woede over consoletekorten, de onwetendheid over game-ontwikkeling. Ook dat is het residu van een onvolwassen industrie.

Microsoft heeft bekendgemaakt welke spellen er de rest van de maand januari en begin februari aan Xbox Game Pass worden toegevoegd.

Na een opvallend rustige eerste helft van de maand qua Game Pass-toevoegingen, hebben de tweede helft van januari en het begin van februari wat meer vlees op de botten. Zo is vandaag de wintersportgame Lonely Mountain: Snow Riders uitgekomen (via Game Pass Ultimate en Game Pass voor pc, op Xbox Series-consoles, pc en cloud).

Morgen worden er ook flink wat titels toegevoegd. Zo arriveert de moba heroshooter Gigantic: Rampage Edition op Game Pass Ultimate, Standard en Game Pass voor pc (voor console, pc en cloud) en wordt ook de actie-adventuregame Starbound aan Ultimate en Standard voor console en cloud toegevoegd nadat de game eerder al op Game Pass voor pc verscheen.

Morgen worden ook diverse games die eerder al voor Game Pass Ultimate en/of Game Pass voor pc beschikbaar waren aan Standard-abonnementen toegevoegd. Het gaat om Flock, Kunitsu-Gami: Path of the Goddess, Magical Delicacy, Tchia en The Case of the Golden Idol.

Op 28 januari volgt Eternal Strands, de debuutgame van de nieuwe studio van Dragon Age-regisseur Mike Laidlaw, voor Game Pass Ultimate en Game Pass voor pc (op console, pc en cloud). Op die dag komt het spel ook officieel uit, dus het gaat om een day one-release voor Game Pass. Dat geldt ook voor Orcs Must Die! Deathtrap, die op dezelfde tiers beschikbaar komt.

Een dag later op 29 januari wordt de adventuregame Shady Part of Me aan Ultimate, Standard en Game Pass voor pc toegevoegd (voor console, pc en cloud). Op 30 januari volgt de day one-release Sniper Elite: Resistance voor Ultimate en Game Pass voor pc. Op 31 januari arriveert Citizen Sleeper 2: Starward Vector voor Ultimate en Game Pass voor pc (voor Xbox Series-consoles, pc en cloud), wederom een day one-release. De hekkensluiter is Far Cry New Dawn voor Ultimate, Standard en Game Pass voor pc.

De volgende spellen worden op 31 januari van Game Pass voor console, pc en cloud verwijderd:
Anuchard
Broforce Forever
Darkest Dungeon
Death’s Door
Maquette
Serious Sam: Siberian Mayhem

Meer informatie voer de hierboven genoemde toevoegingen valt op Xbox Wire te vinden.

Nintendo heeft besloten geen reclames meer uit te zenden op het Japanse televisiekanaal Fuji Television, nadat er een schandaal rondom de zender naar buiten is gekomen.

Fuji TV wordt er van beschuldigd onder valse voorwendselen een meeting tussen een vrouwelijke werknemer en Masahiro Nakai, een bekende acteur en voormalig lid van de boyband SMAP, te hebben opgezet.

De werknemer in kwestie zou zijn verteld dat ze Nakai op een bedrijfsetentje zou ontmoeten samen met andere aanwezigen. De meeting bleek echter een privéaangelegenheid tussen de twee te zijn, en Nakai zou vervolgens de werknemer seksueel hebben aangevallen. Nakai zou vervolgens 90 miljoen yen aan de vrouw hebben betaald om er voor te zorgen dat het niet naar buiten kwam.

Afgelopen maand lekte de situatie toch naar buiten, en Nakai heeft inmiddels via een statement aangegeven "tekortkomingen" te hebben. Fuji TV ontkent echter dat het de meeting heeft opgezet en claimt intern een onderzoek uit te voeren over de mogelijkheid dat mannelijke beroemdheden konden afspreken met vrouwelijke werknemers van het televisiestation.

Het schandaal heeft er voor gezorgd dat bedrijven hun reclames massaal terugtrekken op het televisiestation, waaronder nu dus Nintendo, zo meldt Nikkei (via Automaton). Het bedrijf maakt op dit moment promotie voor de Switch-release van Donkey Kong Country Returns HD. Het televisiekanaal vervangt de reguliere programmering tijdelijk met aankondigingen van non-profit organisaties.