Met Ghostwire: Tokyo gooit ontwikkelaar Tango Gameworks het over een compleet andere boeg. De studio bleef met The Evil Within nog hondstrouw aan het eerdere werk van oprichter Shinji Mikami, die zijn sporen verdiende met survival horror-games als Resident Evil. Ghostwire: Tokyo heeft nog steeds de nodige horrorinvloeden, maar is veel meer actiegericht en ruilt bovendien de stereotype verlaten landhuizen in voor het kloppend hart van Tokio: Shibuya. Dat pakt goed uit.

Aan het begin van de game zien we hoe door een mysterieuze mist plotseling iedereen in de beroemde wijk verdwijnt. Het normaal zo krankzinnig drukke kruispunt voor het treinstation in Shibuya verandert in een oogwenk in een spookachtig decor, waar alleen wat hoopjes achtergebleven kleding stille getuigen zijn van de ramp die zich zojuist voltrok. 

Verlaten, maar niet leeg

Uit de winkels klinkt nog schreeuwende muziek en alle reclameborden staan nog vrolijk te branden, maar er is geen winkelend publiek meer om binnen te lokken. Toch blijkt het stadsdeel allesbehalve verlaten als niet veel later ook allerlei geesten en demonen door de straten paraderen. Slenderman-achtige zakenmannen, schoolkinderen-zonder-hoofd, van die The Ring-achtige meisjes; de hele nachtmerriecast is van de partij.

De enige overlevende ben jij: Akito. Hij heeft het geluk (?) dat hij vlak voordat de mist binnenrolde, werd bezeten door de geest van KK, een overleden spokenjager. Dat zorgt er niet alleen voor dat Akito de mist weet te overleven, het geeft hem ook bovennatuurlijke krachten. Met een vlugge handbeweging vuurt hij windvlagen af alsof het kogels zijn. Bewapend met hun gebundelde krachten en kennis gaan Akito en KK op onderzoek om uit te vogelen wat er precies is gebeurd.

©GMRimport

Glansrol door raytracing

Shibuya speelt hierin absoluut een glansrol. De stad ziet er werkelijk prachtig uit, mede door de hoogwaardige raytracing. Het spel heeft verschillende grafische opties, waaronder meerdere opties mét raytracing. Ik koos er zelf voor om de game voor het grootste gedeelte in Quality Mode te spelen, waarin de game draait op ‘maar’ 30 fps, maar dat dubbel en dwars goedmaakt met de hoge resolutie en schitterende raytracing. Wie toch liever op 60 fps speelt, kan raytracing inruilen voor een stabiele 60fps. Er is ook een tussenoptie waardoor raytracing toch mogelijk is met een hogere, maar iets instabielere framerate en iets lagere resolutie. Kortom: er is voor ieder wat wils. Toch kan ik er niet hard genoeg op aandringen: speel die game met raytracing!

Het toeval wil namelijk dat het om de zoveel tijd plenst in Shibuya. Daardoor zijn de straten voortdurend zeiknat en dat zorgt voor oogstrelende reflecties. Bovendien is de game voorzien van goede HDR – helaas zeker geen vanzelfsprekendheid bij games – waardoor ieder steegje in Shibuya van je scherm spat. Zelfs in de donkerste omgevingen blijven veel details goed zichtbaar. Ghostwire: Tokyo is een demonstratie voor de capaciteiten van je televisie en alleen daarom al is het een feest om de open wereld van de game te verkennen.

©GMRimport

©GMRimport

©GMRimport

Feest om te verkennen…

Bovendien is Shibuya met veel zorg nagemaakt. Iedereen die ooit in Tokio is geweest, zal veel van de echte stad terugzien in het virtuele Shibuya. Denk aan de gigantische reclameborden boven de Shibuya Crossing, de vele automaten met de meest kleurrijke, gekke drankjes en snacks en de konbini (gemakswinkels). Maar nog geen steenworp van een hypermodern winkelcentrum loop je ineens over een begraafplaats of ontdek je een oude tempel. Tokio is een wonderbaarlijke stad en Ghostwire weet dat erg nauwkeurig vast te leggen.

Aanvankelijk maken ook de bovennatuurlijke krachten Ghostwire heerlijk om te spelen. De game speelt in feite als een soort schietspel, maar dan zonder vuurwapens. Je schiet de windvlagen en later ook vuurbollen en watergolven gewoon rechtstreeks uit je vingertoppen. De kleurrijke effecten maken die krachten niet alleen fraai om te zien, het voelt door levendig geanimeerde handbewegingen ook geweldig om op deze originele manier je tegenstanders uit te schakelen. De mysterieuze setting, de prachtige stad en de originele krachten zetten zo de eerste uren de lijnen uit voor een intrigerend avontuur in de Japanse hoofdstad.

©GMRimport

…tot de sleur intreedt

Ondanks z'n originele invalshoeken trapt Ghostwire toch in een bekende valkuil: na een tijdje is de rek er een beetje uit. De verhalende passages, die zich doorgaans afspelen in afgesloten omgevingen, zijn richting het einde aanmerkelijk sterker dan de open wereld. In de afgesloten omgevingen zijn er immers baasgevechten en wordt er veel gespeeld met paranormale activiteiten die de omgevingen volledig op hun kop gooien.

In de open wereld, die eerst nog zo prachtig is om te verkennen, worden de eindeloze confrontaties met geesten op een gegeven moment een routineklus. Je knalt wat vuurwerk uit je vingers, trekt op een spectaculaire manier de kern uit je vijanden, en kan weer door. Drie straten verderop wacht hetzelfde scenario op je.

Het helpt ook niet dat je al vrij vroeg in de game al je krachten hebt ontgrendeld. Via een standaard skill tree zijn er nog wel nieuwe vaardigheden vrij te spelen, maar die maken vooral je bestaande krachten steeds iets sterker. Visueel verandert er niets en je hoeft ook geen andere knopjes in te drukken. 

©GMRimport

Stemmetjes in je hoofd en aaibare dieren

Het is zonde dat Ghostwire al in de eerste helft van de game zijn kruit grotendeels verschiet, want de game heeft echt bakken aan originaliteit te bieden. Leuk gevonden is bijvoorbeeld dat je de stem van KK niet alleen door al je speakers hoort, maar ook door je controller. Normaal ben ik geen fan van audio via de controller, maar in dit geval zorgt het ervoor dat KK’s stem je volledig ‘omringt’, alsof het echt een stemmetje in je hoofd is. De speaker van de controller wordt ook gebruikt om een soort ruis op te pikken als er geesten in de buurt zijn, wat keer op keer een behoorlijk unheimisch gevoel geeft.

Sowieso is de audio van hoog niveau. Aanvallen van vijanden suizen bijvoorbeeld echt rakelings langs je hoofd, maar ook tijdens het verkennen van Shibuya kun je het geblaf van een hond of het gemiauw van een kat vrij goed in de ruimte plaatsen. Waarom dat belangrijk is? Nou, de dieren van Shibuya kunnen je op allerlei manieren helpen. Bovendien kun je ze aaien en voeren! Dat alleen al is een reden om achter dierengeluiden aan te gaan.

Zo kan ik nog alinea’s volpennen met fantastische details uit Ghostwire: Tokyo, of anekdotische zijmissies die je in de stad vindt, maar ik raad je vooral aan om dat allemaal zelf te gaan ontdekken. Tango Gameworks laat namelijk met verve zien dat ze niet alleen maar gore horror kunnen maken, maar ook aan je brein kunnen plukken met paranormale horror. Ze kunnen bovendien een prachtige spelwereld maken. Die spelwereld tot het einde toe boeiend maken is alleen nog een verbeterpunt voor hun volgende game.

Ghostwire: Tokyo is vanaf 25 maart verkrijgbaar voor PlayStation 5 en pc. Voor deze review werd de game gespeeld op de PS5.

De regisseur van Lies of P benadrukt dat de game en diens aankomende uitbreiding Overture specifiek voor singleplayergameplay bedoeld blijft, maar sluit niet uit dat er in toekomstige games andere elementen toegevoegd worden - zoals coöperatieve gameplay.

Regisseur Choi Ji-won werd op de Game Developers Conference vorige week door Eurogamer geïnterviewd, niet alleen over de aankomende Lies of P-uitbreiding Overture, maar ook over wat hij van de co-op-gameplay in Elden Ring: Nightreign vindt. Ji-won heeft namelijk meegedaan aan de netwerktest van de aankomende FromSoftware-game.

"Ik heb (Nightreign) geprobeerd en het voelde erg verfrissend en vernieuwend. Dat benadrukte maar weer hoe goed de ontwikkelaars zijn. Ze zoeken altijd de grenzen op van hun verbeelding en visie, en dat blijkt. Dat heeft mij ook weer gemotiveerd om van Lies of P: Overture een zo goed mogelijke ervaring te maken."

Maar zou co-op-gameplay ook in toekomstig werk van Lies of P-ontwikkelaar Neowiz Games kunnen voorkomen? "Onze primaire focus bij Lies of P was het leveren van een singleplayeractiegame van hoge kwaliteit. De uitbreiding is de kers op die taart. Wat betreft toekomstige werkzaamheden staan we zeker open voor allerlei soorten opties."

Choi laat weten dat er intern bij de ontwikkelaar veel gesproken wordt over de toekomst van het soulslikegenre en hoe zij daar aan kunnen bijdragen. "We proberen niet zozeer te voorspellen hoe het genre zich gaat ontwikkelen, maar hoe we onze eigen weg kunnen vinden. Door onze eigen game te maken en daarmee aan de vraag van consumenten te voldoen, geloven we dat we vertrouwen en geloofwaardigheid bij onze fans opbouwen."

Hij vervolgt: "We willen in de toekomst dat fans ons niet zozeer aan een bepaald genre koppelen, maar weten dat we unieke componenten leveren waar ze naar uit kunnen kijken. Ik hoop dat ze onze volgende producten zien als een projectie van ons vertrouwen en de personages die we bouwen."

De Overture-uitbreiding voor Lies of P werd eerder dit jaar aangekondigd en verschijnt aankomende zomer voor PlayStation 5, Xbox Series X en S en pc. Overture speelt zich af voor het hoofdspel. Daarbij komt men er achter hoe de gebeurtenissen in Lies of P in gang zijn gezet - oftewel het begin van Puppet Frenzy.

Spelers stuiten als Gepetto's Puppet op een mysterieus artefact dat ze transporteert naar de laatste dagen van de stad Krat. Spelers moeten dit verleden verkennen om duistere geheimen te vinden. Er zijn nieuwe wapens en vechtstijlen om te leren, en natuurlijk nieuwe bazen om het tegen op te nemen. De dlc beslaat ongeveer vijftien tot twintig uur aan speeltijd.

Prince of Persia: The Lost Crown is vanaf 14 april verkrijgbaar voor iOS en Android.

Dat heeft Ubisoft aangekondigd. De metroidvania verscheen begin vorig jaar al voor PlayStation- en Xbox-consoles, Nintendo Switch en pc. De smartphoneversie kan gratis geprobeerd worden, waarna men over kan gaan tot aanschaf van de volledige game.

De mobiele versie van de game heeft alle content uit de reguliere versie, maar ook speciale customisatie-opties toegespitst op het smartphoneplatform om speelsessies zo comfortabel mogelijk te maken. Denk bijvoorbeeld aan de mogelijkheid om automatisch vijanden te slaan of een health-potion te gebruiken. De game kan op de nieuwste telefoons en tablets in 60 frames per seconde draaien. Ook worden externe controllers ondersteund, al is het tevens mogelijk om het touchscreen te gebruiken.

Prince of Persia: The Lost Crown is een metroidvania in een 2D-setting gebaseerd op de klassieke franchise. Spelers gaan in de game op zoek naar de ontvoerde prins Hassan. Het spel wordt qua gameplay vaak vergeleken met genregenoten als Hollow Knight en de Ori-games.

Gamer.nl-redacteur Bastiaan Vroegop gaf de game een 7,5: "The Lost Crown is een prima metroidvania. Soms piekt de moeilijkheidsgraad onverwachts, wat door het lineaire karakter toch tot wat frustratie kan leiden, maar meestal zorgen de ijzersterke gevechten en het snelle platformwerk ervoor dat dit een hartstikke leuke game is."