“Het enige waar ik om geef, is Chaos doden. Ik moet het. Het is geen hoop of droom. Het is als een honger. Een dorst.” Dit is daadwerkelijk de drijfveer voor hoofdpersoon Jack om het kwaad in de wereld te verdelgen. Hij heeft zelf geen idee waarom, hij is vooral heel boos. Het internet had gelijk toen ze de trailers van deze game tot memes omtoverden: het verhaal slaat helemaal nergens op.

Jack en zijn strijdmakkers ontmoeten elkaar voor het eerst voor de poorten van de stad Cornelia. Ash en Jed staan plotseling achter hem met donkere kristallen in hun hand. “Jij hebt er ook eentje, toch?” Jack gromt: “Ik weet alleen dat ik Chaos wil vermoorden!” Nou, dat willen Ash en Jed ook wel. Ze doen een krampachtige boks met zijn drieën en zijn voortaan vrienden voor het leven.

Campy

De game is totaal niet te volgen, zeker niet voor mensen die geen kennis hebben van het toch al zo vreemde verhaal van de eerste Final Fantasy uit 1987. Stranger of Paradise vormt daar namelijk een soort van prequel op, waarbij Jack de slechterik uit die legendarische game blijkt te zijn. Dat werd in de reclamecampagne al uitvoerig uit de doeken gedaan, ook al verklapt dat eigenlijk het einde van het spel.

©GMRimport

Het enige voordeel van deze chaos, is dat het regelmatig zó slecht is, dat het bijna goed wordt. Zoals wanneer Jack iemand voor z’n kanis slaat terwijl die het plot probeert uit te leggen. Maar meestal is hij niet uit te staan. Zelfs Squall uit Final Fantasy 8 lijkt nog een gezellige kerel naast Jack.

Het helpt ook niet dat Stranger of Paradise nogal lelijk is. Het oogt als een game die aan het begin van de vorige consolegeneratie uitkwam, met personagemodellen die nauwelijks emoties overbrengen omdat ze bewegen als de Thunderbirds.

Wat wel bijdraagt aan het campy gevoel, is dat de hoofdrolspelers hun volledige uitrusting aanhebben tijdens de tussenfilmpjes. Onze Jack had daarom regelmatig een gleufhoed op tijdens zijn tirades. De lelijk geanimeerde gezichten van zijn teamgenoten werden gelukkig bedekt door een soort motorhelmen.

©GMRimport

Ook de levels zijn niet bijzonder mooi vormgegeven. Elke omgeving zou een ode moeten zijn aan eerdere Final Fantasy-delen, met bijvoorbeeld een grot uit deel 14 en een reactor uit deel 7. Die verwijzingen zijn zo liefdeloos gedaan, dat het sommige fans niet eens op zal vallen. Het is niet veel meer dan een vage achtergrond om je gevechten in af te werken.

Prima knokwerk

En wat schetst onze verbazing na alle bovenstaande klachten? Die gevechten zijn enorm leuk! Eigenlijk zou dat geen verrassing moeten zijn, want de game werd ontwikkeld door Team Ninja, de studio achter Nioh en Ninja Gaiden. Ze hebben hun expertise toegepast om een redelijk diepgaand en afwisselend vechtsysteem door te voeren.

Eerdere geruchten spraken van een Souls-achtige benadering van Final Fantasy, en dat is hier en daar voelbaar. Zo voer je lichte en zware aanvallen uit met R1 en R2, en zijn er savepunten waar je uitrust en je health potions weer aanvult, maar waarmee je verslagen vijanden weer laat respawnen. Ook zijn er uitdagende baasgevechten wiens patronen je moet doorgronden voordat je kans maakt op de overwinning.

©GMRimport

Toch zijn de flitsende actie en snelle combo’s van groter belang en is het meer Devil May Cry dan Demon’s Souls. Naast ontwijken en blocken voegt Stranger of Paradise daar zijn eigen interessante twists aan toe. De Soul Shield is een interessante vondst, een soort schild dat je kort op kunt roepen en aanvallen van tegenstanders automatisch pareert. Dit schild kost wel stamina, dat je weer nodig hebt om te blocken. Dat maakt het een boeiend risico: een succesvolle Soul Shield brengt vijanden uit balans, maar als je hem te vroeg inschakelt blijf je weerloos achter.

Gaan met die baan

Ook de welbekende jobs uit de Final Fantasy-reeks worden hier uitstekend geïmplementeerd. Je neemt twee klassen mee naar elk gevecht en kunt daar razendsnel tussen wisselen. Zo kun je bijvoorbeeld als magiër een vuurbal op je vijanden gooien, om daarna als ridder snel wat klappen uit te delen.

Je levelt vervolgens niet Jack als personage, maar alleen zijn jobs. Elk van die klassen heeft een eigen skill tree, met helemaal onderin de mogelijkheid om een nieuwe (en vaak betere) job vrij te spelen. Je moet meerdere jobs levelen om iets nieuws te ontgrendelen, wat je aanmoedigt om verschillende klassen uit te proberen. Om uiteindelijk een Sage te worden, moet je bijvoorbeeld met zowel de White Mage als de Black Mage gespeeld hebben.

Niet alle ideeën zijn even geslaagd. Door de constante stroom aan nieuwe uitrusting ben je elke vijf minuten nieuwe wapens aan het gebruiken en is het uitgebreide upgradesysteem volkomen overbodig. Ook is het vreemd dat optionele gesprekken met NPC’s verstopt zitten in een submenu. Niet dat je veel mist aan die houterige conversaties.

©GMRimport

De actievolle gevechten weten Stranger of Paradise te redden van de ondergang, maar dat kan niet voorkomen dat het toch als een herhalingsoefening gaat voelen. De lineaire levels bieden weinig verwondering en het gebrek aan variatie in vijanden begint na een paar uur al op te vallen. De beschikbare zijmissies veranderen daar weinig aan. Dat zijn gewoon dezelfde levels met dezelfde vijanden, maar dan in een andere volgorde. De imposante baasgevechten zorgen nog voor de nodige spanning, maar lang voordat de credits na twintig uur rollen, is de klad er al wel ingekomen.

Er is wel genoeg content beschikbaar voor wie het vechtsysteem tot in de puntjes wil leren beheersen, met steeds hogere moeilijkheidsgraden die je tot het uiterste dwingen. Dan moet je wel nog langer Jack en zijn onuitstaanbare persoonlijkheid kunnen verdragen.

Stranger of Paradise: Final Fantasy Origin is vanaf 18 maart beschikbaar op pc, PlayStation 4, PlayStation 5, Xbox One en Xbox Series X|S. Voor deze recensie is de game gespeeld op een PlayStation 5.

Nintendo heeft via de eShop bekendgemaakt wat de precieze europrijzen worden van Switch 2-upgrades voor Switch-games.

Op de eShop vallen de prijzen voor de upgrades te zien. Die blijken gelijk te zijn aan de dollarprijzen die eerder al bekend zijn gemaakt. Voor zowel Super Mario Party Jamboree en Kirby en de Vergeten Wereld betaalt men 19,99 euro per upgrade als men de Switch-game al in het bezit heeft, en de Switch 2-upgrades voor Zelda: Breath of the Wild en Tears of the Kingdom kosten 9,99 euro per stuk. Alle vier de games kosten per stuk 79,99 euro wanneer ze in hun totaliteit (dus de Switch-game plus de upgrade) worden aangeschaft.

Eerder liet Nintendo al weten dat bepaalde Switch-games, zoals de bovengenoemde vier spellen, een Switch 2-upgrade krijgen waarmee nieuwe content en opties worden toegevoegd. Zo krijgen de Zelda-spellen HDR-ondersteuning en een speciale smartphoneapp, en worden er in Super Mario Party Jamboree nieuwe minigames en GameChat-opties toegevoegd. Kirby en de Vergeten wereld bevat een nieuw verhaal genaamd 'De Sterrenwereld'.

De Switch 2-upgrades van de twee Zelda-spellen komen op 5 juni uit, tegelijk met de Switch 2-release. De nieuwe versie van Super Mario Party Jamboree verschijnt op 24 juli en de Switch 2-editie van Kirby en de Vergeten wereld op 28 augustus.

Voor het eerst in de geschiedenis van de reeks is er een betaalde seizoenspas aan EA Sports FC 25 toegevoegd.

De Premium Pass voor het zevende seizoen van de game kost spelers 500.000 in-game munten of 1000 FC Points (wat ongeveer neerkomt op 10 euro). De seizoenspas heeft veertig 'tiers' met beloningen, zoals Ultimate Teams-pakjes, cosmetische items, items voor spelers en Evolutions, waaronder een Immortal Icon van Franck Ribery.

Overigens loopt er ondertussen ook een gratis seizoenspas. Dat is al enkele jaren het geval in de EA Sports FC- (en daarvoor Fifa-)reeks. Sommige pelers hebben kritiek geuit op het feit dat er nu een betaalde seizoenspas in de game beschikbaar is. Daarbij bevatten de tiers geen nieuwe munten als beloning om een eventuele volgende seizoenspas te kopen. Diverse beloningen van de seizoenspas zijn echter wel verhandelbaar in de game om zo weer munten mee te ontvangen.