Doom Eternal wordt een weergaloos vervolg op een al vrij weergaloze game. id Software weet gelukkig vooral waar het niet aan moet tornen.

Het oude id Software is makkelijk te kaderen. Eerlijk gezegd ben ik geenszins ‘fan’ van het originele Doom, Quake of Wolfenstein, maar ik heb ze allemaal gespeeld en kan ze op waarde (en tijdsgeest) schatten. Als je dat laatste ook ambieert, maar daar eigenlijk te jong voor bent, lees dan het geweldige Masters of Doom, een document binnen gaming dat binnenkort verfilmd wordt door Rhys Thomas. Enfin, van het latere id Software gaan twee specifieke games mij aan het hart: Return to Castle Wolfenstein én Doom, de reboot uit 2016.

Doom (2016) gaat geweldig verjaren en kun je ook prima spelen wanneer de PlayStation 6 net in de winkels ligt. Net als het origineel is de reboot een tijdloze en concessieloze showcase van gamegeweld. Dan doel ik niet op het bloed en de ingewanden, waar het trouwens evenmin aan ontbreekt; de reboot is vooral een videogame die louter videogame wil zijn. Alles is geënt op actie. Actie die dankzij een wisselwerking tussen breed wapengerei, melee kills én beweeglijkheid flowt als een dodelijke wals, begeleid door een soundtrack die snaarinstrumenten vervangt met grasmaaiers en kettingzagen.

Het is met name te waarderen dat de reboot niet doorschiet in extremen. Ze is wars van edgy. id Software weet overduidelijk waar het nieuwe Doom wel en niet mee wegkomt. Toch was ik sceptisch tijdens de E3-presentatie van Doom Eternal. Het is tot vermoeiends toe besproken in de Gamer.nl Podcast, maar een lang segment in de conferentie van Bethesda was opgehangen aan platformen, klimmen en klauteren. Er waren zelfs obstakels te zien die overduidelijk refereren naar level 8-4 van Super Mario Bros. Angst sloeg mij om het hart. Breekt dat niet met die wals waar alles aan is opgehangen? Gaat id innoveren om te willen innoveren?

Ik weet nog niet zo goed wat ik van het platformen vind, daar ben ik eerlijk in. Maar ik ben ook eerlijk als ik zeg dat ik de eerste drie uur van Doom Eternal fantastisch vind. Het was metal, het was Doom. Mensen, het was fantastisch.

©GMRimport

Helemaal fantastisch

Twee dingen vielen me op: Doom Eternal voelt al heel erg af - de versie die we spelen is geen vertical slice maar de gehele versie van de game - en Doom Eternal kent iets grotere arena’s met meer verticaliteit.

Want er zit dus platformen in dit nieuwe deel. Tijdens gevechten kun je bijvoorbeeld aan palen slingeren, maar soms ben je ook minutenlang niet eens aan het schieten en probeer je enkel te overleven aan de hand van een dubbele dash en een dubbele sprong. Je kunt klimmen, waarbij een uitstekende hand à la Uncharted duidt welke kant je vervolgens op kunt springen. Het is eventjes wennen, eerstepersoonsplatformen in Doom. Ik ben vaak gevallen, zeker wanneer er platformpuzzels werden geïntroduceerd. De platformsegmenten hebben gelukkig altijd één ding gemeen: het zijn hele korte stukjes gameplay.

Doom Eternal combineert levels op aarde met levels in de hel en uiteindelijk ook met levels in de hemel. Correct, in Doom Eternal ga je naar de hemel. Er is in die zin meer variatie. Ik heb onder meer rondgelopen in gigantische kastelen en op bevroren meren, maar de eerste twee uur op aarde hadden zich eerlijk gezegd ook op Mars kunnen afspelen. De omgeving is veelal rood, en ik zag geen bekende geografische punten, zoals steden of wereldwonderen. Bovendien: een heel continent op aarde is in Doom Eternal weggevaagd door een pentagram. De aarde is nu letterlijk deels pentagram.

De overige inhoudelijke vernieuwingen of aanpassingen zijn zo subtiel dat je ze pas opmerkt als je weet dat ze bestaan. Meer om up te graden, geweren die anders aanvoelen, een sterkere mêlee-aanval; wie de voorganger heeft gespeeld kan zich daar waarschijnlijk meteen genoeg bij voorstellen. Wie die voorganger niet heeft gespeeld hoeft alleen te weten dat veel guns in Doom gestaag beter aan beginnen te voelen, net als de vele mogelijkheden om door een level te vliegen. Daarnaast heb je in het nieuwe deel extra gadgets, zoals een vlammen- of granaatwerper. Eternal introduceert vooral vervolgveilige vernieuwingen die leuk, maar logisch zijn.

Wel écht merkbaar anders is het bredere plan van aanpak dat je nu kunt trekken. Sommige tegenstanders hebben in Doom Eternal zwakke punten. Je kunt bijvoorbeeld het stationaire geweer van een Spider Mastermind af schieten, waarna het beest enkel nog kan slaan. Dergelijke bescheiden tactische momenten zijn puntjes van rust in wat verder opnieuw een zintuiglijke overdosis aan bloed, metal en explosies is. Toch is het wel lekker om af en toe met de linkertrigger of de rechtermuisknop eventjes zo’n schouderkanonnen van de Hunter kapot te snipen.

©GMRimport

Nog steeds heel erg fantastisch

Maar vervolgens spring, vlieg en dash je weer shotgunnend, vlammenwerpend en torso-uit-elkaar-scheurend door de vele arena’s terwijl je onophoudelijk zoekt naar een volgend oog dat ingestoken moet worden met een ledemaat naar keuze. Doom Eternal is vooral dat, maar uiteindelijk wel meer dan dat. Omdat de skyboxes groter zijn zie je op de achtergrond bijvoorbeeld gigantische cyberdemons lopen, en tussen levels in ga je soms naar een soort van hub dat onironisch je Fortress of Doom heet. Het ding is: het is bijna onmogelijk om daar echt bij te stil te staan. Zelfs tussenfilmpjes duren zelden langer dan een minuut.

Doom Eternal weet in die zin wat het wil zijn. Er is zeker geen sprake van innovatie om maar te innoveren. Het platformen blijft een beetje een vraagteken, maar het spel loopt de actie eigenlijk nooit lang in de weg. Doom Eternal is vooral heel erg metal. Mocht het nog niet duidelijk zijn: het moet raar lopen wil Doom Eternal niet fantastisch worden.

Doom Eternal verschijnt op 20 maart voor PlayStation 4, Xbox One, pc en Google Stadia. De Switch-versie komt op een later, nog onbekende datum uit.

Het uit China afkomstige NetEase - onder andere bekend van Marvel Rivals - zou van plan zijn om meer dan twaalf ontwikkelstudio's te sluiten.

Dat blijkt uit een reportage op Game File, de betrouwbare nieuwsbrief van gamejournalist Stephen Totilo. Eerder deze week werd de Amerikaanse tak van NetEase dat meehielp aan de ontwikkeling van Marvel Rivals al ontslagen. Daarnaast vielen er ontslagen bij het door NetEase gefinancierde Liquid Swords, de nieuwe studio van een van de oprichters van de Just Cause-ontwikkelaar.

Dit zou volgens Totilo nog maar het topje van de ijsberg zijn. Hij claimt dat meer dan een dozijn studio's mogelijk worden gesloten of verkocht, en dan met name de studio's van het bedrijf die buiten China gevestigd zijn. Dit zou een bewuste strategie zijn van het bedrijf om minder focus op deze teams buiten zijn thuisland te creëren.

NetEase is een van de grootste gamebedrijven ter wereld. NetEase heeft de afgelopen jaren samen met gerenommeerde ontwikkelaars overal ter wereld nieuwe gamestudio's opgericht, en het lijkt er dus op dat sommige van deze studio's nu dreigen gesloten of verkocht te worden.

Zo heeft NetEase geïnvesteerd in Rebel Wolves, een studio bestaande uit voormalige ontwikkelaars van CD Projekt Red waar men aan Blood of Dawnwalker werkt. Met Dragon Quest-Ryutaro Ichimura werd PinCool opgericht, het bedrijf kocht Heavy Rain- en Detroit: Become Human-studio Quantic Dream, Like a Dragon-bedenker Toshihiro Nagoshi opende met NetEase Nagoshi Studio en No More Heroes-ontwikkelaar Grasshopper Manufacture werd gekocht. Het is maar een kleine greep in de investeringen en aankopen die het Chinese bedrijf de afgelopen jaren heeft gedaan.

Ondanks de geruchten onthulde NetEase deze week recordcijfers voor het afgelopen kwartaal. Er werd een stijging van 1,5 procent aan omzet op het gebied van games en services waargemaakt ten opzichte van dezelfde periode vorig jaar. Die omzet stond het afgelopen kwartaal op 2,9 miljard dollar. Marvel Rivals heeft inmiddels 40 miljoen spelers.

Overigens claimt Bloomberg in een artikel over NetEase-CEO William Ding dat hij overwoog Marvel Rivals te annuleren voor release. Ding zou het niet hebben zien zitten om Disney te betalen voor de rechten op Marvel-personages. Ook werd besproken of het mogelijk was om de superhelden voor zelfbedachte personages te vervangen. NetEase zelf ontkent deze claims en claimt sinds 2017 een nauwe samenwerking met Marvel te hebben.

De live-action Street Fighter-film die eerder al werd aangekondigd heeft een nieuwe regisseur, namelijk Kitao Sakurai.

Dat meldt The Hollywood Reporter. Sakurai is vooral bekend van de in 2021 verschenen Netflix-film Bad Trip met komediant Eric André in de hoofdrol. Sakurai regisseerde ook The Eric André Show. Verder heeft hij enkele afleveringen van de Twisted Metal-televisieserie geregisseerd.

Hij neemt het stokje over van Danny en Michael Philippou, twee broers uit Australië die afgelopen jaar de film niet meer bleken te kunnen regisseren vanwege een mismatch in planning.

Concrete details over de live-action film zijn er nog niet. Wel zou de eerder aangekondigde premièredatum van 20 maart 2026 nog haalbaar zijn. Capcom, de ontwikkelaar en uitgever van de gamereeks, is wel betrokken bij de verfilming.

Er zijn al vaker (animatie)films gebaseerd op Street Fighter uitgekomen. Een van de bekendere voorbeelden is de in 1994 verschenen gelijknamige film met Jean-Claude van Damme als Guile en wijlen Raúl Juliá als M. Bison. In 2009 verscheen Street Fighter: The Legend of Chun-Li, met Kristin Kreuk als Chun-Li.

De meest recente game in de fighterreeks is Street Fighter 6, dat beschikbaar is op PlayStation 5, PlayStation 4, Xbox Series X en S en pc. Tom Kerkhof beloonde de game met een 9: "Door de gelikte presentatie, inventieve besturing en de uitgebreidste singleplayer-ervaring die de franchise ooit heeft gehad, is Street Fighter 6 toegankelijker dan ooit. Het spel oogt geweldig en speelt zelfs nog beter. Dit is zonder twijfel een van de leukste vechtspellen van de afgelopen tijd – en daarmee ook een van de beste delen uit de reeks."