Biomutant is een openwereld-rpg met keuzevrijheid in dialogen, een uitgebreid vechtsysteem, crafting, skilltrees, een stamina-meter zoals in Zelda: Breath of the Wild, outposts met bijbehorende facties, verschillende aan je wapen gekoppelde vaardigheden, een karmasysteem á la Fable én een verteller die je acties duidt zoals we kennen uit Immortals: Fenyx Rising. Inderdaad, dat is nogal wat.

Biomutant klinkt daarmee als een best-of is van recente openwereld-rpg’s, maar dat valt wel mee. Biomutant komt meer in de buurt van een losjes gecureerde langspeelplaat die bij vlagen verzuipt in eigen aspiraties. De grootste slachtoffers zijn het suffe verhaal dat in leven wordt gehouden met warrige dialogen, een pacing die alle kanten opschiet en matige missies, die in opzet doen terugdenken aan quests uit mmo’s van begin deze eeuw.

Zeker niet alles is kommer en kwel. Het vechten is bijzonder leuk, het craftingsysteem is uitgebreid en de prachtige, kleurrijke spelwereld is om verliefd op te worden. Biomutant is vanwege zulke contrasten enorm polariserend. Het is een verschrikkelijk cliché, maar waar: sommige gamers gaan van Biomutant genieten, andere spelers gaan zich groen en geel ergeren. Dat is nou eenmaal de aard van het beestje.

©GMRimport

Gigantische spelwereld

In Biomutant speel je een klein knaagdier dat je geheel naar smaak kunt vormgeven. Het doel is om een gigantische boom in glorie te herstellen, want die boom is belangrijk voor al het leven op aarde. Die missie is pas geslaagd als je de vier ‘World Eaters’ (eindbazen) hebt verslagen. Het andere hoofddoel is om in een ruimteschip te ontsnappen aan de planeet. Gaandeweg je avontuur kun je vier metgezellen kiezen die met je mee mogen in ‘The Arc’.

Of je neemt niemand mee, dat kan ook. De game leunt namelijk á la Fable op een karmasysteem, waarbij de keuzes die je maakt zowel Light als Dark kunnen zijn. Aan het einde van de game krijg je de rekening van je handelen voorgeschoteld, maar eerlijk gezegd merk je tijdens het spelen zelf weinig van jouw ethische beslissingen. Ze passeren de revue in dialoog en soms maak je belangrijke keuzes over het lot van bepaalde facties, maar het komt zelden voor dat je plots wordt geconfronteerd met gemaakte besluiten.

In Biomutant heeft de mensheid zoveel vergif in het water gedumpt dat gemuteerde dieren en natuur het voor het zeggen hebben. De spelwereld is bont en wisselt verschillende soorten gebieden af. Vooral de gifgroene flora ziet er imponerend uit, mede dankzij het deinzende gras en verre vergezichten. Bovendien kom je veel restanten van de oude wereld tegen, bijvoorbeeld in de vorm van treinrails, woonwijken of technologische snufjes. De spelwereld is niet alleen mooi; er is ook echt over haar invulling nagedacht.

©GMRimport

Daar moet wel bij worden gezegd dat Biomutant op consoles vooralsnog geen next-gen patch heeft. Biomutant is nu enkel een Xbox One- en PlayStation 4-game – of daar verandering in komt is een beetje onduidelijk. Ondergetekende heeft de game gespeeld op de pc, en daarop draait hij vlekkeloos. De hoge framerate in combinatie met de prachtige en bonte omgevingen zijn echt een genot om naar te kijken. Maar goed, het valt natuurlijk niet uit te sluiten dat dit op consoles anders gaat zijn..

Contextloos

In Biomutants gigantische open wereld van acht bij acht kilometer is op papier een heleboel te doen. Er zijn facties om je bij aan te sluiten, npc’s om opdrachten van aan te nemen en talloze kistjes om loot uit te putten. Daarnaast telt de game outposts om te veroveren en zijn er al na tien uurtjes spelen tientallen zijmissies die je opdrachtenlijst vullen. Niet alleen in die zin is Biomutant een traditionele rpg, want natuurlijk wordt je personage steeds sterker. Al knokkend en vechtend baan je je zo een weg naar het einde.

Haast je vooral niet naar dat einde, want Biomutant draait om de reis, niet de bestemming. Het slot is vaag en matig. Er moeten zoveel eindjes aan elkaar geknoopt worden dat bepaalde elementen compleet ondersneeuwen. Gaandeweg introduceert de game bijvoorbeeld een slechterik die je ouders heeft vermoord, maar zijn rol tussen al die facties en het vergaan van de wereld is volledig overbodig. Het voelt alsof ontwikkelaar Experiment 101 nog even wat emotie in het verhaal wilde fietsen. Zonde.

©GMRimport

Als na ongeveer 25 tot 30 uur spelen de aftiteling over het scherm rolt, suizen er dan ook veel onbeantwoorde vragen door je hoofd. Zoveel, dat je bijkans denkt dat het spel nog even doorgaat. Het verhaal in Biomutant had baat gehad bij meer focus. Personages en lore zijn grotendeels inwisselbaar. De littekens die de mens op deze wereld heeft achtergelaten zijn overal te zien, maar Biomutant gaat nooit dieper op ze in. Zonde, want de post-apocalyptische spelwereld is intrigerend en schreeuwt erom uitgediept te worden.

Nu is er wel ‘wat’ duiding. Die wordt gegeven door een algemene verteller, vertolkt door de onvolprezen David Shaw-Parker. Zijn geweldige stem rijgt je avonturen met oneliners aan elkaar, en dat doet hij met verve. Wel is het jammer dat zijn inbreng zelden contextgevoelig is. In tegenstelling tot in Ubisofts Immortals: Fenix Rising zijn veel opmerkingen triviaal en spelen ze niet in op wat er op het scherm gebeurt. De verteller speelt bovendien een centrale rol in alle dialogen, maar dat werkt averechts.

Personages spreken namelijk een brabbeltaal. Nadat ze hun zegje hebben gedaan, fungeert de verteller als tolk en interpreteert hij wat er zojuist is gezegd. Deze manier van gesprekken voeren is superomslachtig. Dat zou geen probleem zijn als het interessant was. Helaas is ook het schrijfwerk brabbeltaal. Deze game gooit met speels, post-apocalyptisch jargon alsof het niets is. 

Personages praten in zoveel krampachtig verzonnen termen dat je wenkbrauwen een permanente frons vormen. Er zullen vast mensen zijn die dat grappig vinden, maar vrijwel alles dat te maken heeft met schrijfwerk in deze game achtte ik nagenoeg onuitstaanbaar. Een gemiste kans, want nogmaals: de spelwereld smeekt om fatsoenlijke duiding.

©GMRimport

Dingen om te doen?

Maar Biomutant is meer dan schrijfwerk. Vrijwel alles wat je doet in het spel is opgehangen aan hoofd- of zijmissies. Die missies bestaan vooral uit het verzamelen van items en ervaringspunten, het praten tegen mensen, het vechten tegen beesten of het doen van simpele, overtallige kleurenpuzzeltjes. Daarmee omschrijf je alle missies in deze game. Ruim de helft van mijn questlog bestond na tien uur spelen uit ‘bemachtig deze vijf items’ of ‘los deze vijf puzzels op’.

Hoe Experiment 101 zoveel steekjes laat vallen op het front van missie-ontwerp is oprecht een raadsel. Dan heb je zo’n fantastische wereld met een vermakelijk vecht- en rpg-systeem, en dan hang je dat op aan missies die wedijveren met de kwaliteit van quests in World of Warcraft 1.0. Daar is geen woord van overdreven: zelfs hoofdmissies, die het verhaal in theorie zouden moeten voortstuwen, zijn fetch quests. En niet eens veredelde fetch quests.

Dat zou opgevangen kunnen worden met het vermaak van het verkennen van een prachtige open wereld. Maar op dat front is Biomutant behoorlijk traditioneel. Verkenningstochten leveren vooral kistjes met wapens, nieuwe mounts of craftingspulletjes op. Maar dat is het dan ook: veel meer dan items, ervaringspunten en saaie npc’s ga je niet aantreffen.

Biomutant speelt duidelijk leentjebuur bij recente openwereldgames, maar vrijwel al die games doen één ding beter dan Biomutant: verrassen. De wereld van Biomutant is prachtig, maar inhoudelijk statisch. Zelfs de vier World Eater-eindbazen zorgen niet voor een nieuwe impuls. De eindbaasgevechten zijn weliswaar allemaal anders (en één van de vier vechtlocaties is echt top), maar ze zijn allemaal simpel in opzet en veel te snel afgerond. Dat doet Zelda: Breath of The Wild, waar die opzet duidelijk op gestoeid is, toch beter.

©GMRimport

Over Breath of the Wild gesproken: vrijwel alles wat je in Biomutant doet put uit één en hetzelfde stamina-balkje. Je gebruikt stamina (Ki) voor skills, maar ook om te zwemmen. Wie vaak in Zelda: Breath of The Wild verdronk, gaat Biomutant echt haten. Als je per ongeluk in het water belandt tijdens een gevecht ben je waarschijnlijk direct dood, omdat je Stamina tijdens het vechten continu leeg is. Je kunt zelfs negatieve stamina opbouwen. Het is mij niet gelukt om dat balkje dusdanig te upgraden dat dit probleem verholpen werd. Je kleine vriend verdrinkt nog vaker in de actie dan het verhaal dat doet.

Combat en crafting

Dat je Biomutant ondanks al die minpunten blijft spelen, komt door de actie. De game leunt op een behapbaar, maar fantastisch geanimeerd kungfu-achtig vechtsysteem. Je personage vliegt door de lucht en haalt met simpele knoppencombinaties halsbrekende stunts uit. Per mêlee-wapen en geweer zijn er ongeveer vijf combo’s mogelijk, maar die vaardigheden zijn verrassend vloeiend te combineren.

Dat komt mede door de skills die je vrijspeelt. In Biomutant kun je verschillende vormen van ervaringspunten verdienen (en vinden) die je in bepaalde vaardigheden kunt steken. Veel skills zijn lekker speels. Je kunt jezelf omringen met een bubbel die vijanden oprolt als een Katamari, vijanden manipuleren om ze tegen elkaar te laten vechten of jezelf de lucht in lanceren en met één druk op de knop boven het strijdveld blijven zweven. Voeg daar de overdaad een slowmotioneffecten aan toe en de actie in Biomutant verkoop zichzelf.

©GMRimport

Bovendien zijn zowel je geweren als je handwapens geheel naar smaak aan te passen. Het craftingsysteem in deze game is veel uitgebreider dan het hoeft te zijn, wat ervoor zorgt dat het daadwerkelijk loont om alle kistjes die je aantreft te openen. Je shotgun bijvoorbeeld is dusdanig uit te breiden dat-ie na ieder schot tien procent sneller herlaadt. Vervolgens kun je het magazijn uitbreiden naar vierentwintig kogels, waarbij iedere kogel ook nog eens vijanden bevriest. Zulke opties maken het ontzettend leuk om in het craftingsysteem aan te klooien.

Wel is het jammer dat bepaalde attributen duidelijk het vaakst terugkeren. Daarom ben je vaak aangewezen op dezelfde wapenaspecten. Het is ook zonde dat je maar vier skills tegelijkertijd kunt instellen, waardoor sommige combo’s alleen mogelijk zijn als je op start drukt om je vaardigheden opnieuw in te stellen. Bovendien duurt het best wel lang om wat van de leukste vaardigheden vrij te spelen. Je loopt echt tegen een muur aan als je niet genoeg zijmissies doet. En dat is een probleem, want de missies vallen snel in herhaling.

Eigen lol maken

Biomutant is erg lang in ontwikkeling geweest en dat is duidelijk te zien. Het spel oogt prachtig en is grondig gepolijst. Bugs zijn er wel, maar ze zijn zeldzaam. De actie is bovendien ontzettend vloeiend en de animaties zijn geweldig. Als je de verschillende wapen- en skill-combinaties doorhebt, vlieg je letterlijk én figuurlijk door de game heen. En als je het niet erg vindt om items bijeen te sprokkelen om het ultieme wapen te creëren, is alleen al het craftingsysteem goed voor uren vermaak.

©GMRimport

Experiment 101 heeft weliswaar de tijd gekregen, maar dat verklaart niet waarom de studio zulke rare keuzes heeft gemaakt. Het is alsof de ontwikkelaar niet wist dat een openwereldgame ook motiverend moet zijn. Het missieontwerp is erbarmelijk slecht, het verhaal gaat nergens over, personage hebben nul bestaansrecht en de spelwereld is prachtig, maar inhoudelijk leeg. Biomutant is alleen leuk als je jezelf ertoe kunt zetten om het onderste uit de kan te halen. De game neemt die taak niet op zich.

Biomutant verschijnt op 25 mei op pc, Xbox One en PlayStation 4. Voor deze recensie is de game op pc gespeeld.

Er komt een vervolg op de GameCube-racegame Kirby Air Ride, genaamd Kirby Air Riders.

Dat werd vandaag tijdens de Nintendo Direct aangekondigd. Het spel komt op een nog onbekend moment naar Switch 2. In de trailer is te zien hoe een roze Kirby op een vliegende ster racet, terwijl Kirby's met andere kleuren op andere voertuigen scheuren. Veel meer details zijn er niet, behalve dat Kirby- en Super Smash Bros-bedenker Masahiro Sakurai de regie op zich neemt.

De oorspronkelijke Kirby Air Ride was in ontwikkeling voor Nintendo 64, maar kwam uiteindelijk pas op GameCube uit. De game werd wisselend ontvangen - een van de grootste kritiekpunten was de lage moeilijkheidsgraad. Het was echter wel de eerste GameCube-game waarbij LAN en breedbandadapters gebruikt konden worden om vier GameCube-systemen met elkaar te koppelen.

Er is een nieuw deel in de Hyrule Warrior-reeks aangekondigd, genaamd Hyrule Warriors: Age Of Imprisonment.

Het betreft wederom een samenwerking tussen Koei Tecmo en Nintendo. Net als de voorgaande games is ook Age of Imprisonment een musou-game waarbij er grootschalige gevechten worden gehouden.

Hyrule Warriors: Age Of Imprisonment speelt zich daarbij af voor Zelda: Tears of the Kingdom en vertelt dan ook het verhaal van wat zich voor die game afspeelde - net zoals Age of Calamity zich voor Breath of the Wild afspeelde.

Spelers kunnen weer in de huid kruipen van personages als Zelda en King Rauru en het opnemen tegen grote legers aan vijanden in Hyrule. De game komt ergens aankomende winter uit voor Nintendo Switch 2.