Astral Chain is al sinds 2017 in de maak, maar tot de Nintendo Direct van afgelopen februari was bijna niemand daarvan op de hoogte. Nu, amper een halfjaar later, ligt het spel al in de winkels. Dat is geen reden om je zorgen te maken. Integendeel: al in de eerste minuten wordt duidelijk dat Astral Chain absoluut niet is afgeraffeld om wat voor hypothetische reden dan ook.

De nieuwste titel van PlatinumGames komt sowieso niet uit de lucht vallen. Het creatieve brein achter Astral Chain, Takahisa Taura, was eerder de lead game designer van Nier: Automata, Platinums vorige grote game. Dat beviel de studio blijkbaar zo goed dat hij de kans kreeg om een eigen game te maken, onder het toeziend oog van Bayonetta-bedenker Hideki Kamiya. Met die kennis in het achterhoofd is het geen verrassing dat Astral Chain de middenweg kiest tussen het hoge tempo van Bayoneta en de tragere, traditionele rpg-elementen van Nier: Automata.

©GMRimport

Dat uit zich allereerst in de structuur van het spel. Astral Chain is weliswaar opgebouwd in losse hoofdstukken die elkaar netjes opvolgen, maar daarbinnen ben je vrij om de hoofdlijn te negeren en allerlei zijmissies te doen. Die missies zijn vaak maar heel kort en soms ronduit knullig, maar daarom niet minder belangrijk en vermakelijk. Vooral de personages waarvan je taken krijgt schitteren in hun eenvoud. Zo is ‘easily lost man’ verdwaald en moet je hem helpen de weg terug te vinden. ‘Suspicious man’ is meteen op zijn hoede als hij jou spot in je politie-uniform. Pas nadat je hem niet meer kunt horen begint hij weer instructies over een aanstaande drugsdeal door zijn smartphone te fluisteren. Aan jou de taak om een manier te vinden waarop je hem kunt afluisteren.

Het zijn nooit heel moeilijke of lange opdrachten en dat is maar goed ook, want Astral Chain is in de kern toch echt een actiegame. Te veel afleiding zou de vaart eruit halen. Wat de zijmissies vooral goed doen is je leren wat de verschillende Legions allemaal kunnen.

Die Legions zijn de sterspelers van Astral Chain. Als je toen Neon Genesis: Evangelion naar Netflix kwam afgelopen juni meteen alle afleveringen hebt gekeken (of dat al twee decennia eerder hebt gedaan) kunnen we heel kort zijn: Legions zijn een soort EVA’s, monsterachtige robots die de mensheid gebruikt om mee te vechten. Het grote verschil is dat er geen menselijke piloten worden ingezet; de Legions zitten met een ketting vast aan hun eigenaar.

©GMRimport

Alles in chains

Wat Astral Chain tamelijk uniek maakt is dat je zowel jezelf - een politieagent - als de verschillende Legions bestuurt. Het zijn niet simpelweg computergestuurde hulpjes die je af en toe wat commando’s geeft; je bestuurt ze actief met de rechter analoge stick. Gooi ze richting een vijand, trek ze terug bij een tegenaanval of stop ze tijdelijk in je heuptasje als het te gevaarlijk wordt. Ook hebben de in totaal vijf Legions allemaal eigen vaardigheden, die je gedurende het spel vrijspeelt. Denk aan een tijdbom, een luide brul die vijanden in angst laat verstijven of een rits supersnelle vuistslagen. Bovendien werkt iedere Legion op z’n eigen manier samen met je hoofdpersonage. Zo kun je met de Arrow Legion heel gericht pijlen schieten en staat de Beast Legion het toe dat je op zijn rug rijdt.

Zoals gezegd heeft Astral Chain niet één, maar twee speelbare personages. Als je de Legions even wegdenkt blijft er alsnog een solide vechtsysteem over. Je kunt uit de weg sprinten, rollen of springen. Als je timing in orde is, dan wordt de tijd, Platinum-getrouw, kort vertraagd zodat je een extra sterke tegenaanval kunt doen. Verder krijg je maar liefst drie wapens tot je beschikking: een groot zwaard, een snel zwaard en een geweer.

©GMRimport

Kettingreactie

Doordat je met twee personages tegelijk kunt spelen en daarnaast uit vijf verschillende Legions kunt kiezen, zitten er in feite ook vijf verschillende vechtsystemen in het spel. Vijf systemen die allemaal uniek en lekker aanvoelen. En ze zijn allemaal verder uit te diepen via tal van nieuwe vaardigheden en andere verbeteringen. Al die vaardigheden combineer je weer met de aanvallen van je menselijke hoofdpersonage, en ook dat verschilt per Legion en per wapen. Zelfs na 25 uur spelen zie je nog steeds nieuwe combinaties, simpelweg omdat je die nog nooit eerder hebt gemaakt.

Nu is het leuk om opties te hebben, maar je moet natuurlijk wel gestimuleerd worden om er iets mee te doen. En de mogelijkheden moeten in balans zijn, anders verkies je altijd de ene optie boven de andere. Astral Chain slaagt op dat vlak met vlag en wimpel. Iedere Legion bestuurt hetzelfde, maar speelt flink anders. Met de Arrow Legion sta je logischerwijs wat meer van veraf te schieten, terwijl je met de Axe Legion dankzij zijn ingebouwde schild wordt aangespoord om zo dicht mogelijk bij je tegenstanders te blijven. Er zijn ook geen vaardigheden die zo goed zijn dat je niets anders wilt of hoeft. De Arm Legion, waarmee je hard en snel vijanden kunt stompen, is bijvoorbeeld niet heel geschikt voor vliegende vijanden.

©GMRimport

Animeen je dat?

Dankzij nieuwe vijanden, puzzels en bazen word je in de meer dan tien hoofdstukken voortdurend uitgedaagd. Astral Chain houdt zich braaf aan die opzet en vertelt zijn verhaal grotendeels aan het begin en einde van deze hoofdmissies. Het verloop verklappen we niet, maar de makers van Astral Chain hebben met plezier naar anime gekeken en een mangatekenaar ingehuurd om de personages te ontwerpen. Verwacht verraad en mysterie, uiteraard vergezeld door continue verbazing op het gezicht van de hoofdpersonen. Zo lijken de plotwendingen die je van mijlenver ziet aankomen toch nog een verrassing.

Het deert niet dat de daadwerkelijke intrige achterwege blijft, want een dramatische confrontatie op een flatgebouw later ben je dat alweer vergeten. Het is wel jammer dat Astral Chain zichzelf halverwege per ongeluk op een zijspoor zet. Wat klinkt als een grote ontdekking blijkt helemaal niet zo relevant, maar daar kom je pas een paar uur voor het einde achter. Dat losse eind leidt af van de rode draad. Maar dan beland je weer in een dramatische confrontatie op een flatgebouw en ben je ook die kritiek weer vergeten. Zo weet Astral Chain je steeds vast te houden.

Als je dan toch een zwakke schakel aan moet wijzen, dan is dat het platformen. Er zijn schaarse momenten dat je je Legion moet gebruiken om over afgronden te slingeren, terwijl je ook nog eens jezelf moet besturen. Omdat je dat met de linker analoge stick doet en voor de Legion de rechter stick nodig hebt, werp je jezelf nog wel eens de diepte in. Het menselijk brein is niet heel goed in staat om twee losse duimen twee compleet verschillende dingen te laten doen, zo blijkt maar weer. Dat die complexiteit eigenlijk alleen bij het platformen voor problemen zorgt, spreekt ergens juist voor Astral Chain. Ware het niet dat zinloos meermaals doodgaan gewoon frustrerend is.

Legio mogelijkheden

Maar ook dat is geen grote kink in de ketting. Astral Chain kan wel eens uitgroeien tot de culthit van dit jaar. Het spel ademt zoveel plezier uit. Van de politieagente die zich in een hondenpak steekt om haar collega’s op te vrolijken tot je tweelingbroer- of zus die zich stiekem ontfermt over zwerfkatten: Astral Chain biedt zoveel meer dan je zou verwachten. Je kunt het spel zelfs in co-op spelen met twee losse Joy-Cons. De een speelt dan als politieagent, de ander als een van de Legions.

Ook zijn er verrassend veel toegankelijkheidsopties, verzameld in de speciale Unchained-modus waarmee je allerlei besturingsopties kunt automatiseren. Het blijft een Platinum-game en dat vraagt om vingervlugheid. Maar als dat om wat voor reden dan ook niet gaat, kun je met dankzij de Unchained-opties precies de dingen uitzetten die niet lukken en zo alsnog het verhaal meekrijgen. Wat valt er verder nog te verlangen van een spel dat alles op orde heeft en dat meer dan twintig uur volhoudt?

Astral Chain is vanaf 30 augustus verkrijgbaar voor Nintendo Switch.

Laatste reviews op Gamer.nl

Er zijn gameplaybeelden van een geannuleerde derde game in de klassieke Star Wars Battlefront-franchise online verschenen.

Het gaat om een derde deel in de reeks waarvan begin dit millennium games uitkwamen, en dus niet te verwarren met de Battlefront-shooters die afgelopen decennium uitkwamen.

Free Radical Design - bekend van de Timesplitters-games - werkte aan Star Wars Battlefront 3. De game werd in 2008 uiteindelijk geannuleerd. Het spel had op de Wii, PlayStation 3, Xbox 360 en pc uit moeten komen.

Inmiddels is er dus gameplay te zien van het nooit uitgekomen spel. De beelden zouden daarbij afkomstig zijn van een versie van de game een week voordat deze geannuleerd werd. Het gaat daarbij specifiek om de Wii-versie van het spel.

Er gaat gewerkt worden aan een televisieserie gebaseerd op het eerder dit jaar uitgekomen Pacific Drive.

Variety meldt dat Atomic Monster, het productiebedrijf van Saw-medebedenker James Wan, de rechten op een televisieserie gebaseerd op de game in handen heeft. Hij zal als executive producer meewerken aan de film, al is er nog geen netwerk of streamingdienst bevestigd.

In elk potje van Pacific Drive maken spelers een unieke tocht door een griezelig gebied genaamd de Olympic Exclusion Zone. Belangrijk is dat de auto gedurende speelsessies blijft lopen, omdat er anders erge dingen kunnen gebeuren.

Het is aan de speler om de auto te upgraden en kapotte onderdelen te fixen. Daarvoor moeten spelers soms ook uit de auto stappen en de omgeving afspeuren naar nieuwe onderdelen.

Pacific Drive is verkrijgbaar op Steam, Epic Games Store en PlayStation 5.