Assassin’s Creed Valhalla: Dawn of Ragnarök recyclet erop los
Assassin’s Creed Valhalla mag dan inmiddels al anderhalf jaar oud zijn, het vikingspel wordt nog altijd regelmatig voorzien van nieuwe content. Dawn of Ragnarök overstijgt echter de gemiddelde ‘games as a service’- update. Met een groot nieuw gebied is het zonder twijfel de grootste (en duurste) uitbreiding in de serie tot nu toe. Maar groter is toch echt niet altijd beter, zo blijkt.
Eventjes de feitjes op een rij: Assassin’s Creed Valhalla: Dawn of Ragnarök is een uitbreiding van maar liefst 40 euro. Daarmee is het pakket net zo duur als de Season Pass met daarin twee uitbreidingen. Daar krijg je dan ook wel wat voor terug. Het nieuwe gebied, Svartalfheim, is aanzienlijk groter dan het Ierland en het gebied rondom Parijs uit de eerdere uitbreidingen. Het gebied is zelfs zo groot, dat je je kunt afvragen of Dawn of Ragnarök niet als een zelfstandige game kon worden uitgebracht. Toch is het wel logisch dat Ubisoft ervoor heeft gekozen om er ‘gewoon’ een uitbreiding van te maken. Dawn of Ragnarök is immers een rechtstreekse voortzetting van de mythologische verhaallijn in Valhalla.
©GMRimport
Aan de stok met Surtr
Wederom herleeft Eivor (m/v) de herinnering van Havi, beter bekend als Odin. Nadat we op deze manier eerder al een bezoek konden brengen aan Asgard en Jotunheim, is het nu dus aan de beurt aan Svartalfheim, het land van de dwergen (en, volgens de mythes, ook zwarte elfen, maar die zien we niet terug in de game). Dit land wordt aangevallen door de vuur- en ijsreuzen uit Muspelheim en Jotunheim. Toch is deze invasie niet de reden dat Havi ingrijpt. Zijn motieven zijn veel persoonlijker: vuurreus Surtr heeft namelijk zijn zoon Baldr gevangengenomen. Wie een beetje thuis is in de Noorse mythologie (of God of War heeft gespeeld), weet dat de dood van Baldr zo’n beetje het startschot is voor het einde der tijden, oftewel Ragnarök.
Dat klinkt misschien ingewikkeld en alsof er een heleboel op het spel staat, maar in de praktijk doet Dawn of Ragnarök weinig met deze vruchtbare bodem. Dat komt deels omdat het titulaire einde der tijden eigenlijk al uit de doeken is gedaan in de hoofdgame. De strijd tussen Havi en Surtr is uiteindelijk een vrij geïsoleerd conflict. Daardoor blijkt het verhaal helaas niet veel meer dan een tussendoortje, in plaats van een epische prelude tot Ragnarök.
©GMRimport
Weinig nieuws onder de zon
Verder maakt Dawn of Ragnarök vooral gebruik van bekende elementen in een nieuw jasje. ‘Nieuw’ is de mogelijkheid om levenskrachten van bepaalde vijanden te absorberen en in te zetten, maar in de praktijk worden er een aantal bestaande gameplaymechanieken opnieuw verpakt. Zo kun je de levenskracht van een raaf gebruiken om zelf in een vogel te veranderen. Handig als je een hoge berg moet bedwingen of een vijandige basis wil infiltreren, maar absoluut niet nieuw. Vogel-Eivor bestuurt precies hetzelfde als Synin, je gevederde vriend waar je altijd al op ieder moment naar kunt overschakelen. Het enige verschil is dat je nu ook kunt landen en dan naadloos verandert in Eivor.
Zo zijn er meer krachten die weldegelijk handig zijn, maar allerminst nieuw aanvoelen. Met de kracht van een Muspel bijvoorbeeld, verander je zelf tijdelijk in een vuurreus. Je bent dan immuun voor vuur, wat erg handig is als er overal lava uit de grond komt, en kan bovendien je ongezien onder de Muspels bewegen – vergelijkbaar met hoe je normaal gezien met je cape kan infiltreren. De tofste power is misschien nog wel die waarmee je de doden automatisch opnieuw tot leven wekt, waarop zij voor jou zullen vechten. Het effect is vergelijkbaar met de gifpijltjes uit eerdere games, maar dan vele malen effectiever omdat je zo snel een eigen legertje van minions opwekt.
Ook vijanden voelen stuk voor stuk bekend aan, met dezelfde aanvallen en strategieën als de vijanden uit de hoofdgame. Het belangrijkste verschil is hun uiterlijk. Vooral de Muspels springen in het oog, maar lang niet altijd positief. Hun verkoolde huid geeft ze nog best een toffe uitstraling, maar hun oranjerode haar slaat de blank behoorlijk mis. Het is niet alsof hun haar daadwerkelijk in brand staat, het is alleen maar vuur-kleurig. Gezichten en personageontwerpen waren al niet het sterkste punt van Valhalla (een game die bovendien alweer anderhalf jaar oud is), en deze nieuwe ontwerpen leggen dat zwaktepunt alleen maar pijnlijk bloot.
©GMRimport
Mythische magnetronmaaltijd
Assassin’s Creed Valhalla: Dawn of Ragnarök is door al deze minpunten niet pertinent slecht, maar ook niet goed. Het is vooral meer van hetzelfde. Bekende ingrediënten zijn zonder al te veel risico te nemen geremixt, maar zo ontstaat geen nieuw gerecht: er ontstaat een opgewarmd kliekje. De een vindt dat lekker, de ander gooit dat na een dag toch nog in de kliko. Ongeacht in welk team je zit, is het jammer. De Noorse mythologie bood namelijk weldegelijk kansen om iets nieuws en fris toe te voegen, maar die kansen worden niet gegrepen.
Assassin’s Creed Valhalla: Dawn of Ragnarök is vanaf 10 maart verkrijgbaar voor pc, PlayStation 4 en 5, Xbox One en Series X/S, en Stadia. De originele game is vereist. Voor deze review is de game gespeeld op een PlayStation 5.
Wie na anderhalf jaar nog steeds meer Assassin’s Creed Valhalla wil, zal zich aan deze Dawn of Ragnarök geen buil vallen. Met een verhaal van zo’n tien uur en een grote wereld om te verkennen en de spelduur zo op te rekken naar minstens het dubbele, biedt Dawn of Ragnarök precies dat. Niets meer, niets minder. Ben je echter meer toe aan een nieuw hoofdstuk in de Assassin’s Creed-serie, dan kun je deze uitbreiding prima aan je voorbij laten gaan zonder ook maar iets te missen.
- Groot en uitgebreid
- ‘Nieuwe’ krachten blijken niet zo nieuw, heel veel gerecycled materiaal, kan grafisch niet (meer) mee
