Kickstarter is misschien wel de perfecte plek voor nieuwe games gebaseerd op oude klassiekers. Hier kunnen ontwikkelaars geld inzamelen, zonder dat ze daarvoor een uitgever hoeven te overtuigen. Als er een publiek is voor een game, komt het geld wel bij elkaar. Dat gebeurde enige tijd geleden ook bij Yooka-Laylee - het officieuze vervolg op de Nintendo 64-platformgames Banjo-Kazooie en Banjo-Tooie.
De ontwikkelaar van Yooka-Laylee heeft alles op alles gezet om het gevoel van de originele games te repliceren. Zo zijn de jolige dialogen met andere dieren weer terug, inclusief gekke keelgeluiden terwijl er letters in beeld verschijnen. Zelfs de letters hiervan zijn gigantisch, alsof ze bedoeld zijn voor een televisie met een lagere resolutie.
Het platformen is nagenoeg identiek aan Banjo-Kazooie. Je speelt een duo - een kameleon en een vleermuis - dat samen van platform naar platform kan springen. In het begin heb je daarvoor een sprongknop die je twee keer kunt indrukken, maar door schrijfveren te verzamelen kun je er nieuwe moves bij kopen. Je leert op termijn bijvoorbeeld om met je sonar verborgen objecten te onthullen, of om projectielen te schieten door eerst planten te eten.
De levelstructuur is gelijk gebleven aan het origineel: je gaat steeds naar nieuwe werelden, waarbinnen je specifiekere uitdagingen uitvoert. Zo race je tegen andere dieren, moet je complexe gebouwen beklimmen en zoek je in ieder level 200 schrijfveren en vijf spookjes. Dat doe je allemaal om pagina’s van een magisch boek te bemachtigen, waarmee je vervolgens meer delen van de wereld vrijspeelt.
Niks geleerd
Degenen die af en toe nog steeds Banjo-Kazooie opstarten om in een nostalgische bui te spelen, zullen geheid blij worden van bovenstaande. Zij hebben immers hun oude Banjo-Kazooie terug, precies zoals zij zich die game herinnerden. Er is echter een keerzijde: deze nieuwe platformgame heeft namelijk ook geen enkele les geleerd van de games die sinds de Nintendo 64-titel zijn verschenen.
Dat is het meest opvallende bij de camera: in de jaren ’90 en begin jaren ’00 een lastig onderdeel voor platformgames. Het was toen namelijk lastig om een goed bestuurbare camera te maken die ook nog eens op natuurlijke wijze kon meebewegen naarmate je door de levels heen sprong. Inmiddels hebben moderne 3D-games het geheim hierachter gekraakt, maar Yooka-Laylee lijkt hier niet van op de hoogte te zijn. De camera voelt net zo onwennig als bij oude Nintendo 64-games. Hoewel ‘ie met de rechter analoge stick bediend kan worden, neemt het spel veel te vaak de besturing over om hem in een gedwongen hoek vast te klemmen. Vaak gebeurt dat op het allerlaatste moment voor een sprong, waardoor je personage ineens een kwartslag draait en in een afgrond eindigt.
De cameraproblemen zouden we kunnen vergeven als de achterliggende game een hoop goed maakte, maar helaas is dat niet het geval. Het leveldesign probeert zich wanhopig vast te klampen aan levels uit de eerdere games - maar voelt hierdoor vooral ouderwets en saai aan. Bij het verzamelen van magische pagina’s herhaal je vaak dezelfde trucs, die al in de tweede spelwereld gaan vervelen. Het voelt hierdoor al snel als werk om door de game heen te spelen. Omdat het verhaal zich beperkt tot simpele dialogen zoals ze op de Nintendo 64 gemeengoed waren, zijn er weinig visuele prikkels die je motiveren om door te gaan.
Het leveldesign van de originele Banjo-games wordt ook nooit behaald. We kunnen er eigenlijk vrij direct over zijn: Yooka-Laylee is minder leuk dan de spellen waar hij op gebaseerd is. Dat is bij een spirituele opvolger jammer, maar bij deze is het bijna genant te noemen. De ontwikkelaars hadden immers jaren aan nieuw gamedesign om van te leren en om toe te pa en in hun vervolg. Dat zagen we immers ook gebeuren bij de Mega Man-homage Shovel Knight, die de oude gameformule nieuw leven inblies door elementen van bijvoorbeeld Dark Souls toe te pa en.
Bugs
De versie die wij van Yooka-Laylee speelden was ook vrij buggy. Het spel had de neiging om op het laadscherm te blijven hangen. Soms deed ‘ie het na een paar minuten weer, maar op veel andere momenten moesten we de game volledig herstarten. Toen we één keer probeerden het vastlopende laadscherm te laten staan, duurde het welgeteld tien minuten totdat de game was gestart.
Vastlopers zijn Yooka-Laylee niet zeldzaam: dit probleem kwam meermaals terug tijdens het spelen, waardoor de game een reset nodig had. Het resultaat: verloren progre ie en vooral een hoop frustratie.
Het is onduidelijk of deze bugs in de game zijn opgelost tegen de tijd dat hij voor iedereen beschikbaar is. We hadden de game relatief vroeg, maar volgens de ontwikkelaar betrof het de recensieversie. Vaak is dat de game zoals hij voor iedereen zal verschijnen. Dat maakt Yooka Laylee niet alleen een vrij matig spel, maar ook eentje die je door zijn crashes en bugs wellicht zal frustreren.
Yooka-Laylee is vanaf 11 april beschikbaar voor pc, Mac, Linux, PlayStation 4 en Xbox One. Later dit jaar verschijnt de game ook voor Nintendo Switch. Voor deze recensie is de PS4-versie getest.