Ik kan mij vrij weinig herinneren van het jaar 2011, maar de weken die voorbijgingen terwijl ik Xenoblade Chronicles voor de Wii speelde zal ik niet snel vergeten. Nog nooit had een game mij zo erg in zijn ban, dat ik dagelijks de minuten aftelde tot ik weer verder kon spelen. De komst van de remaster bracht niet alleen enthousiasme met zich voort, maar ook een lichte angst. Wat als Xenoblade Chronicles toch niet zo goed blijkt te zijn als in mijn herinnering?

Het duurde niet lang voordat mijn vertwijfeling als sneeuw voor de zon verdween. Al vanaf de eerste seconde weet deze game te verbazen. Van het besef dat het spel zich volledig afspeelt op het lichaam van twee titanen wanneer de camera voor het eerst volledig uitzoomt, de eerste gesproken woorden van de geniale Britse stemmencast, tot de serene maar dramatische muziek van het titelscherm – Xenoblade Chronicles laat er geen gras over groeien: dit is een speciaal spelletje.

©GMRimport

Strijd der titanen

Xenoblade Chronicles: Definitive Edition is ook bedoeld om nieuwe spelers te introduceren tot de Xenoblade-saga. Je speelt als Shulk, een Homs (mens), die samen met zijn vrienden een vredig bestaan leidt op de titaan Bionis. Zijn mythische zwaard genaamd Monado is het enige wapen dat de mechanische schepsels van de andere titaan, Mechonis, kan doorklieven. De Bionis en Mechonis zijn natuurlijke vijanden, en zoals het een ware jrpg betaamt, word je door tragische gebeurtenissen al snel op pad gestuurd om de strijd voor eens en voor altijd te beslechten.

Hoewel de opzet van het verhaal typisch klinkt voor een doorsnee jrpg, staat Xenoblade Chronicles bekend om zijn unieke spelmechanieken die het genre destijds vernieuwden. Zijmissies hoeven niet ‘ingeleverd’ te worden, teamgenoten hoeven niet opgelapt te worden met drankjes of andere geneesmiddelen en gevechten spelen zich ter plekke af in plaats van in een afzonderlijke arena. Een klein decennium later kijken we hier niet meer zo van op en moet Xenoblade Definitive Edition opnieuw bewijzen dat het ook met de standaarden van tegenwoordig nog steeds een buitenaardige game is.

Niet alleen een nieuw likje verf

Gelukkig biedt deze remaster genoeg eigen vernieuwingen, waardoor de lat op zijn minst even hoog blijft liggen vergeleken met moderne jrpg’s. Ik heb het niet alleen over de grafische verbeteringen, die bijvoorbeeld de uitgesmeerde aardappelhoofden van het origineel tot volwaardige gezichten met uitgesproken emoties maken, maar ook verbeteringen aan de gebruikersinterface en gameplay.

Zo is het nu mogelijk om (zij)missies in detail op te volgen. Belangrijke doelwitten of verzamelbare items worden duidelijk op de kaart aangegeven en je kunt zelfs een stippellijn volgen om deze te bereiken. In de originele Xenoblade kreeg je op zijn best wat cryptische hints waar je iets kon vinden en was Google je enige hoop om alle zijmissies tot voltooiing te brengen. Het mag echt niet onderschat worden hoeveel speurwerk en frustratie dit scheelt. Ter illustratie: ik speelde de Definitive Edition uit met 70 uur op de klok, vergeleken met 100 uur in het origineel en een gelijkaardig aantal voltooide zijmissies.

Andere verbeteringen zijn subtieler, maar minstens zo welkom. Het menu is overhoop gehaald en is veel makkelijker te navigeren. Je kunt een onderscheid maken tussen je functionele en visuele wapens en pantsers, zodat je dat ene stalen harnas aan kan trekken en toch goed voor de dag komt. En zelfs de soundtrack is voor een groot deel opnieuw opgenomen. Laat dat nou een onderdeel van de game zijn die al nagenoeg perfect was (maar nu op een of andere manier nóg beter is geworden).

©GMRimport

Never change a winning team

Andere delen van de game zijn hetzelfde gebleven, zoals het vechtsysteem. Xenoblade Chronicles hanteert een real-time vechtsysteem waarbij je monsters vrij ziet rondlopen en wanneer je maar wilt kunt aanvallen. Shulk, of een van de andere personages die je kunt besturen, valt automatisch aan, en middels een balk onderaan het scherm voer je speciale vaardigheden uit die daarna weer opgeladen moeten worden.

Elk teamlid heeft zijn eigen unieke benadering van het vechtsysteem, die diverse strategieën uitlokken. Activeer bijvoorbeeld Shulks Back Slash wanneer je je achter een monster hebt gepositioneerd en je doet extra veel schade. Melia kan diverse elementaire krachten oproepen en deze vervolgens afvuren en Sharla gebruikt haar geweer om teamgenoten te genezen, waarna haar wapen afgekoeld moet worden. In combinatie met de vele statuseffecten, combo’s en speciale teamaanvallen die je kunt activeren, is Xenoblade’s vechtsysteem op zijn zachtst gezegd onderhoudend te noemen. Op een goede manier.

©GMRimport

Change a winning team

De game laat je maar met drie personages tegelijk spelen, dus verschillende situaties vragen om verschillende aanpakken. Het knappe aan Xenoblade Chronicles is dat er voor iedere opstelling wel wat te zeggen valt en je de meest creatieve strategieën kunt opzetten, tot het belachelijke aan toe. Dat is ook deels dankzij de geavanceerde aanpassingsmogelijkheden, waarmee je ieder personage extra attributen kan meegeven door kristallen in uitsparingen op je uitrusting te zetten. Wie daarvoor kiest kan diep gaan in Xenoblade Chronicles. Je moet wel om de sterkste optionele bazen te verslaan.

Dat wil niet zeggen dat Xenoblade Chronicles een moeilijke of ingewikkelde game is. Het vechtsysteem bestaat weliswaar uit tientallen lagen, maar de game legt iedere nieuwe functie stapje voor stapje uit en voegt pas nieuwe elementen toe als je genoeg tijd hebt gehad om de vorige onder de knie te krijgen. De Definitive Edition voegt daarnaast ook nog Casual- en Expert-modi toe voor spelers die niet te veel willen knutselen aan hun team en gewoon van het verhaal willen genieten, of juist extra uitdaging zoeken. Dat laatste kan ook in de toegevoegde Time Attack-missies, waar nieuwe outfits vrijgespeeld kunnen worden.

Future Connected

De terugkerende speler staat verder nog een extra hoofdstuk te wachten, genaamd Xenoblade Chronicles: Future Connected. Dit losstaande hoofdstuk kan ieder gewenst moment opgestart worden, maar speelt zich direct na het einde van het hoofdverhaal af, dus nieuwe spelers zijn gewaarschuwd.

In deze epiloog verken je met Shulk en Melia een nog onontgonnen deel van de Bionis en word je bijgestaan door de pluizige Nene en Kino. Het ligt heel erg aan je tolerantie voor schattige, mascotte-achtige personages of je hun gezelschap kan waarderen, maar dat Nintendo de originele Britse stemacteurs voor Shulk en Melia weer heeft ingeschakeld is een ware traktatie voor fans.

Future Connected is verder een prima voortzetting van het oorspronkelijke verhaal en staat garant voor zo’n tien extra uren in de wereld van Xenoblade, maar bevat verder geen baanbrekende vernieuwingen. Zolang je de remaster niet alleen voor dit extraatje koopt, is Future Connected een meer dan prima dessert.

©GMRimport

Dynamische resolutie

Om de enige smetjes op Xenoblade Chronicles: Definitive Edition te ontdekken, moeten we de game bijna letterlijk onder een vergrootglas leggen. De wereld is niet alleen gigantisch in schaal, maar heeft ook een dynamisch tijd- en weersysteem en inwoners met hun eigen dagelijkse routines. Dat deze game ooit op de Wii is verschenen - weliswaar met enigszins ondermaatse graphics - mag daarom een klein wonder genoemd worden. Op de Switch straalt Xenoblade Chronicles als nooit tevoren, maar in de handheldmodus en dus ook op de Nintendo Switch Lite raken wederom wat details verloren. Het scherm is dan natuurlijk ook kleiner, dus heel erg valt het niet op, maar de tv-modus blijft de ideale set-up om deze game in zijn volle glorie te beleven. Het is bijna ironisch dat de grafische beperkingen het enige is wat deze game wederom weerhoudt van perfectie.

Het is ondoenlijk om ieder facet van Xenoblade Chronicles te bespreken, want de game zit stampvol noemenswaardige details. Ik heb het nog niet eens gehad over de werkelijk betoverende werelden die je met Shulk en zijn vrienden verkent, of de bloedstollende tussenfilmpjes die dankzij de verbeterde graphics en belichting nóg spectaculairder zijn geworden. De relaties tussen de hoofdpersonages en de volwassen manier waarop die relaties worden opgebouwd, zijn een van de vele andere hoogtepunten die ik maar al te graag wil uitlichten. Om te voorkomen dat deze review een compleet boekwerk wordt, houden we het hierbij: Xenoblade Chronicles heeft de tand des tijds met vlag en wimpel doorstaan en mag nog steeds beschouwd worden als een van de beste jrpg’s ooit gemaakt. Dat was al zo in het vorige decennium, en dat is nu nogmaals bekrachtigd.

Xenoblade Chronicles: Definitive Edition verschijnt op 29 mei voor Nintendo Switch.

Laatste reviews op Gamer.nl:

Een fan heeft de oorspronkelijke Doom draaiende gekregen op Alarmo, de onlangs uitgekomen wekker van Nintendo.

Het is bij fans van Doom een trend om Doom op de meest uiteenlopende apparaten speelbaar te krijgen, waaronder een koelkast, pinautomaat, Lego-blokje en zelfs een John Deere-tractor.

Het was dan ook een kwestie van tijd voordat Doom speelbaar gemaakt zou worden op Alarmo, de pas uitgekomen wekker van Nintendo. Ene GaryOderNichts heeft op social media zijn prestatie gedeeld. De grote knop op de wekker kan daarbij daadwerkelijk gebruikt worden om de game te spelen. Hij deelt zelfs de broncode zodat eigenaren van Alarmo het zelf voor elkaar kunnen krijgen.

Nintendo Sound Clock: Alarmo maakt eigenaren 's ochtends wakker met geluiden en muziek uit verschillende Nintendo-games. Er zijn 35 'scènes' om uit te kiezen die zijn geïnspireerd door Super Mario Odyssey, The Legend of Zelda: Breath of the Wild, Splatoon 3, Pikmin 4 en Ring Fit Adventure. Door een Nintendo-account aan de wekker te linken kunnen er ook gratis scènes gebaseerd op Mario Kart 8 Deluxe en Animal Crossing: New Horizons worden gedownload.

Toshihiro Nagoshi, de bedenker van de Like a Dragon-franchise, heeft het driejarige jubileum van zijn huidige bedrijf Nagoshi Studio gevierd met een opmerkelijke muziekvideo.

In de video explodeert het hoofd van de ontwikkelaar en is er daarna een rapnummer hoorbaar. In een bijgeleverd Japanstalig bericht (via VGC) vertelt Nagoshi meer over de huidige stand van zaken. Hij laat daarbij weten dat de studio inmiddels uit meer dan tachtig werknemers bestaat.

Overigens geeft Nagoshi nog altijd geen details over de debuutgame van de studio. Volgens hem is er nog iets meer tijd nodig voordat het spel onthuld kan worden, maar wordt er wel dagelijks hard aan gewerkt.

Nagoshi vertrok in 2021 bij Sega en richtte begin 2022 zijn eigen ontwikkelstudio op bij het Chinese NetEase Games. Sindsdien belooft Nagoshi al geruime tijd een eerste blik op zijn nieuwe game, vooralsnog zonder resultaat.