Hoe ironisch is het, dat de technisch meest indrukwekkende jrpg van de afgelopen tien jaar op uitgerekend de Wii verscheen? Shulks avontuur leidde hem over letterlijk reusachtige landschappen in de vorm van twee stilstaande titanen – een knap kunstje voor de inferieure hardware van de Wii. Dat kunstje flikt Monolith Soft moeiteloos opnieuw met Xenoblade Chronicles 2, door een vervolg dat mogelijk nog grootser is in opzet in de kleine draagbare hardware van de Switch te persen.
Waar je in het vorige deel reisde over de twee giganten Bionis en Mechonis, zo speelt Xenoblade Chronicles 2 zich af op een verscheidenheid aan titanen die rondzwemmen in een wolkenzee genaamd Alrest. Zo zijn er hele continenten gevestigd op de rug van een gigant, maar zijn er ook kleinere titaantjes die net groot genoeg zijn voor een persoon. Neem Rex, die op de rug van zo’n titaan een simpel leventje lijdt als wrakduiker – totdat hij tijdens een klus het bijzondere meisje Pyra ontmoet en zijn leven op z’n kop wordt gezet.
Boy meets girl
Dat Xenoblade Chronicles 2 gelijk aanvoelt als een speelbare animeserie komt niet alleen door de clichématige jongen-ontmoet-meisje-opzet van het verhaal, maar vooral ook door de typerende animatiestijl. In voorgaande Xenoblade-games kwamen de personages of de animaties nooit helemaal lekker uit de verf, door zeer hoekige character-modellen met wazige ogen of juist door houterige animaties. Maar met Xenoblade Chronicles 2 is het alsof je naar een prachtige animatiefilm kijkt. De stijl leent zich goed voor het tonen van expre ieve ogen en gelaatsuitdrukkingen, maar ook de lichaamsbewegingen en de choreografie tijdens actiescènes zijn werkelijk spectaculair om naar te kijken. Dat de game ontzettend veel tu enfilmpjes kent is daarom een groot pluspunt.
Het verhaal overstijgt ook snel zijn voorspelbaarheid en binnen de kortste keren word je verrast door allerlei emotionele en (melo)dramatische keerpunten in het verhaal. Het is wel enigszins teleurstellend dat bepaalde overdreven sexy personage-ontwerpen zoals die van Pyra zo uit de toon vallen tijdens de serieuzere tu enfilmpjes, zonder enige mogelijkheid ze warmer aan te kleden.
Gelukkig zijn de schaars geklede dames niet alleen boven de taille rond, maar ook qua karakterontwikkeling. De cast bestaat een voor een uit lieftallige personages met hun eigen motivaties en karaktertrekjes en is er ook ruimte voor oprecht leuke humor. Het Britse stemmenwerk geeft de cast daarnaast nog even wat meer persoonlijkheid dankzij het gebruik van allerlei dialecten, maar hierbij moet wel gezegd worden dat de lip-sync soms wat te wensen overlaat. Wie liever naar de originele dub luistert, kan gelukkig ook een Japans stemmenpakket downloaden.
Reusachtige wereld
De echte hoofdrol in een Xenoblade-game is natuurlijk weggelegd voor de spelwereld en ook op dat front stelt de game niet teleur. Het verhaal voert je dit keer langs allerlei verschillende reuzen met hun eigen landschappen en ecosystemen, en iedere titaan ademt dan ook een eigen sfeer. Het is vooral bewonderenswaardig hoe overtuigend de spelwereld is. Wanneer je door de weelderige bo en van Gormoth of over het dorre landschap van Mor Ardain rent en je in de verte ook echt de kop, staart of vleugels van de titaan waarop je je bevindt ziet bewegen, gaan er wel even wat haartjes overeind staan. Als ze niet al overeind staan door de oorstrelende soundtrack, die weer net zo fenomenaal is als in de eerste Xenoblade Chronicles en ieder moment letterlijk de juiste snaar weet te raken.
Opmerkelijk is dat de Switch geen moeite lijkt te hebben met het weergeven van al die uitgestrekte landschappen of technisch veeleisende tu enfilmpjes. Naast dat de game prachtig oogt, is de framerate ook nagenoeg stabiel. Ook wanneer we de Switch uit de dock halen, blijven menuteksten duidelijk zichtbaar, een sterke verbetering ten opzichte van Xenoblade Chronicles X. In de handheldmodus schakelt de game wel merkbaar naar een dynamische resolutie en komt de actie en het natuurgeweld wat minder mooi uit de verf, maar desalniettemin blijft de rpg grafisch goed presteren.
Zoals een Xenoblade-game betaamt zijn de momenten waarop je lekker van het uitzicht kunt genieten wel beperkt. Althans, dat is in het begin zo. Alrest wordt bevolkt door gespuis van verschillende soorten en maten en op ieder moment lonkt het gevaar in de vorm van Unique Monsters – überbazen die soms nog sterker zijn dan de eindbaas. Als je even niet oplet kan het dus zijn dat je team wordt opgepeuzeld door een enorme T-rex van vijftig levels hoger. Dat gezegd hebbende, is de wereld soms iets te dichtbevolkt door sterke monsters waardoor een verkenningstocht net te vaak een dodelijke afloopt krijgt. Het helpt daarbij niet dat navigeren onnodig moeilijk wordt gemaakt door een onlogisch kaartensysteem en onnauwkeurig kompas. Gelukkig is er in de gehele game nauwelijks sprake van laadtijden en word je na een onfortuinlijke dood gelijk teruggezet op een nabij herkenningspunt.
Blades maken de blits
Wanneer je wel de confrontatie aangaat met de vijand zie je veel herkenbare elementen uit vorige Xenoblade-delen terugkomen, zoals het automatisch aanvallen om je speciale aanvallen (Arts) op te laden. Nieuw aan het vechtsysteem van Xenoblade Chronicles 2 zijn de Blades, kunstmatige levensvormen die een wapen vormen tijdens gevechten. Elke Blade heeft een eigen element en wapentype, en de Arts die je kunt gebruiken zijn weer afhankelijk van het wapen dat je Blade hanteert. Door slim gebruik te maken van je Blades en de juiste Arts te stapelen en combineren, lanceer je steeds krachtigere aanvallen die op hun beurt weer opbouwen naar nog grotere comboaanvallen. Het systeem is ontzettend complex en diepgaand maar het is o zo bevredigend zodra je het eenmaal onder de knie hebt en op ritmische wijze de ene na de andere combo aan elkaar rijgt.
Het duurt wel een poos voordat je toegang hebt tot alle toeters en bellen van niet alleen het vechtsysteem maar ook andere subsystemen in de game. Om je niet te overweldigen met informatie worden er stapsgewijs nieuwe deuren geopend waardoor er een goede leercurve ontstaat en de game boeiend blijft — hoewel het tempo op bepaalde vlakken enigszins laag kan liggen voor Xenoblade-kenners. Het zou in een complexe game als deze geen overbodige luxe zijn als je de tutorials opnieuw kunt raadplegen; iets wat nu niet mogelijk is. We hebben de screenshotfunctie van de Switch daardoor niet alleen gebruikt om kiekjes te maken van de spectaculaire vergezichten in de game, maar ook van de tutorials, wat natuurlijk vrij absurd is.
Lootblade
De eerdergenoemde Blades vormen het middelpunt van het vechtsysteem, waardoor het e entieel is om zoveel mogelijk Blades te verzamelen en een gebalanceerd team samen te stellen. Dat doe je met behulp van de Core Crystals die je verzamelt tijdens je avontuur. Elke Core Crystal bevat een willekeurige Blade en uiteraard zijn er naast de dertien-in-een-dozijn-Blades ook zeldzame Blades met een uniek design. Het doet erg denken aan gacha-games voor mobiele apparaten of lootboxes, alleen kun je de kristallen (gelukkig) op geen enkele manier met echt geld kopen.
De frustratie wanneer je keer op keer dezelfde ‘normale’ Blades krijgt terwijl je hoopte op een zeldzame, is er niet minder om. Het helpt niet dat je zonder moeite tientallen Core Crystals in de wacht sleept, maar je voor iedere kristal verplicht een filmpje van achttien seconden moet uitzitten. Een optie om dit filmpje over te kunnen slaan zou al een hoop frustratie voorkomen.
Het openen van de Core Crystals loont gelukkig wel, want ook de standaard Blades vervullen een functie. Naast dat je ze ook gewoon in gevechten kan inzetten, heeft iedere Blade ook speciale vaardigheden die van pas komen bij het oplo en van puzzels, het openen van kistjes of het voltooien van Mercenary Mi ions, die extra ervaringspunten opleveren en onder andere leiden tot een grotere Blade-inventaris en nieuwe zijmi ies.
Xenoblade Chronicles 2 loopt over van systemen en eigenschappen die elkaar overlappen of aanvullen, zonder te overdonderen zoals wel het geval was in Xenoblade Chronicles X. Van het spelen van een 8-bits-mini-game om nieuwe onderdelen voor een unieke Blade te ontgrendelen tot het opduiken van schatten in de wolkenzee tot het bijdragen aan de welvaart van iedere stad door handel te drijven – deze rpg barst uit zijn voegen van de content. Na 65 uur hebben we weliswaar het einde van het verhaal bereikt, maar in werkelijkheid hebben we pas het topje van de ijsberg gezien. Of in dit geval, van de titaan. Xenoblade Chronicles 2 is zeker niet foutloos, maar wanneer een jrpg qua verhaalvertelling, vechtsysteem en soundtrack de spijker zo keihard op de kop slaat, zijn die fouten makkelijk te vergeven en te vergeten.
Xenoblade Chronicles 2 is vanaf 1 december beschikbaar voor Nintendo Switch.