De gang die zich zo-even nog eindeloos uitstrekte is nu opeens veranderd in een klein hokje. Een bureau dat er zojuist nog niet was blijkt vlak naast je te staan. Ergens klinkt een verre windvlaag. En voor je blijkt het bureau een tweetal laden te hebben. Als je de tweede opentrekt zie je een papier liggen, dat je natuurlijk oppakt. Drie woorden: “Don’t look up!”
Als dit een gewone game was, zou je even adem halen, een slokje drinken nemen en mi chien zelfs hardop lachen om deze overduidelijke valstrik. Maar in vr… het is onverdraaglijk, dat gevoel. Die kriebel. Dat idee dat er blijkbaar iets boven je is, in een wereld die al tientallen malen eerder je een hartverzakking bezorgde met vreselijke taferelen. Er is iets boven je en je mag er niet naar kijken… Langzaam kantel je je hoofd, alsof langzaam bewegen zou kunnen voorkomen dat je… AAARRRGHHH!! WAT DE F.!!!!!
Wilson’s Heart is in de basis een traditionele pont and click adventuregame. Je wordt wakker in een verlaten gekkenhuis, en er is iets met je gedaan. Wat? Door wie? Waarom? Geen idee. En dus ga je op pad in de lugubere omgeving, onderwijl voorwerpen verzamelend en puzzels oplo end. Met enige regelmaat doet het spel zijn best om je vreselijk te laten schrikken, en het slaagt daar ook vaak veel te goed in. De game is geheel in zwartwit vormgegeven, als homage aan de oude Universal Pictures-horrorfilms (denk aan Dracula en Frankenstein). Denk echter niet dat zwartwit hier een beperking is. Het is vooral een versterking van de zeer beklemmende sfeer die de enorm gedetailleerde en geloofwaardige omgevingen helemaal tot leven brengt.
Harnas
Het spel hanteert een teleport-systeem, wat betekent dat je niet vrij rond kunt lopen door de omgeving. In plaats daarvan zie je silhouetten van jezelf op diverse plekken staan, wat betekent dat je met een druk op de knop naar die plek kunt flitsen. Eenmaal op een nieuwe plek heb je vervolgens de vrijheid om de aanwezige voorwerpen met de vr-controllers te manipuleren of kun je zoeken naar een nieuw silhouet waar je naartoe kan.
Dit ‘node-systeem’ is op zich geen probleem. Het is een heel comfortabele manier om door vr te reizen, en voorkomt mi elijkheid. Maar om onverklaarbare redenen beperken de ontwikkelaars je op elke node in je bewegingsvrijheid. Beweeg je namelijk je hoofd te ver buiten een onzichtbare begrenzing, dan pauzeert de game en wordt alles wazig: tot hier en niet verder. Op zich is het begrijpelijk dat de ontwikkelaars willen voorkomen dat je door voorwerpen of muren heen wandelt, maar de ‘bewegingsbox’ is zo klein dat je al snel het gevoel krijgt in een harnas te zitten.
Hint
Een andere vreemde keuze, is dat de silhouetten die de teleport-nodes markeren geen neutrale afbeeldingen zijn. Het zijn driedimensionale versies van jouw personage die soms een bepaalde handeling lijkt te verrichten. Zo ontdekten we een sigarettenautomaat die niet open wilde. Een moment later vonden we een zwaar voorwerp. Toen we naar het silhouet keken bij de sigarettenautomaat, zagen we dat het silhouet daar stond met het voorwerp boven zijn hoofd alsof hij op de machine wilde slaan. Een overduidelijke hint dus hoe we verder zouden moeten.
Het lijkt hierdoor alsof de game de speler niet vertrouwt en bang is dat hij vast komt te zitten. Prima als een spel hints biedt, maar geef alsjeblieft eerst de kans om het zelf uit te zoeken!
Actie
Hoewel het spel in eerste instantie een neefje van Myst lijkt, blijkt Wilson’s Heart ook een flinke dosis actie te bevatten. Er zijn namelijk diverse gevechtscènes, waarbij je meerdere spelsystemen kunt gebruiken. Een ervan zullen we niet verraden vanwege de overduidelijke spoiler die hiermee gepaard gaat. Maar de andere bestaat uit onvervalst boksen met de vr-controllers. Hierbij moet je denken aan een (gelukkig eenvoudige) versie van Punch-Out, waarbij je kunt slaan en blokkeren, en je de bewegingen van de tegenstander moet lezen om op het juiste moment aan te vallen. Dit werkt prima en het voelt heel bevredigend om een afzichtelijke vijand herhaaldelijk in zijn gezicht te meppen.
Soms zijn deze gevechtsmomenten echter zo onverwacht en komen ze zo dichtbij dat het ons meer dan eens overkwam dat we per ongeluk onszelf en onze vr-bril een klap verkochten.
En alsjeblieft, waarschuw je huisgenoten of partner als je gaat spelen. Het is zeer goed mogelijk dat je in het heetst van de game je geliefde door je plasma-tv ramt.
Het begint op een zeker moment wel op te vallen wanneer de actiescène begint en wanneer het weer puzzelen geblazen is. Niet dat er laadschermen zijn, maar er is gewoon geen twijfel aan welke vaardigheid je wanneer moet gebruiken. Alle andere opties zijn opeens van tafel, waardoor je bijna kan spreken van een onderbrekende minigame. Het is niet zo dat er iets mankeert aan de actie (of aan het verkennen), maar net als bij een aantal andere elementen lijken de makers de speler niet helemaal te vertrouwen en willen ze steeds héél duidelijk aangeven wat er van hen wordt verwacht. De overgangen voelen daarom soms wat gekunsteld.
Details
Wat Wilson’s Heart weer een treetje hoger tilt is het fantastische sound design. Een horrorfilm zonder soundtrack heeft geen tanden, en dat geldt voor een vr-horrorgame net zo goed. Behalve de perfecte sfeermuziek en omgevingsgeluiden zijn de prestaties van de stemacteurs van hoge kwaliteit. Dit verhoogt nog eens het realisme van het spel en zuigt je mee in het mysterie.
Tegelijk zit de wereld vol met details en optionele ontdekkingen. Hierbij gaat het niet om ‘vindt tien van X’, maar om werkelijk intere ante geheimen, zoals de vele comicbooks die her en der zijn achtergelaten. Deze comics zijn heel mooi getekend en je leest ze net als in het echt: inclusief handmatig pagina’s omslaan.
Vernieuwend oud
Hoewel er dus wel wat valt aan te merken op bepaalde ontwerpkeuzes, is Wilson’s Heart toch een fantastisch spel. Alle nuchtere analyses over spelmechanieken en voortbeweging ystemen verdwijnen al snel (gedeeltelijk) naar de achtergrond, want er is een zeer indrukwekkende wereld om te verkennen met werkelijk emotionele en spannende momenten. De spanning gaat gelukkig verder dan de standaard schrikeffecten, al spelen deze zeker ook een belangrijke rol. Het is vooral de onderhuidse angst en het gevoel van ongemak, zoals we dat ook van Silent Hill kennen, dat de ervaring domineert. Een ervaring die lang en gelaagd is, en waar je acht tot tien uur in doorbrengt om het verhaal te voltooien. Als je durft.
Wilson’s Heart is exclusief verkrijgbaar voor Oculus Rift en Touch.