Dat ontwikkelaar Fatshark ervaring heeft met het creëeren van hordes vijanden om neer te slaan blijkt wel uit diens voorgaande games Warhammer: Vermintide en het vervolg. Darktide gooit daar een sci-fi-sausje overheen. De duidelijk door Left 4 Dead geïnspireerde game weet de duistere dystopie van de franchise zoals nooit tevoren naar de voorgrond te brengen. De gevechten kunnen in no-time uitgroeien tot een chaotisch bloedbad. Het is tijd om Tertium te bevrijden, Rejects!

Spelers stappen in Darktide in de schoenen van ‘bevrijde’ gevangenen en krijgen de taak opgelegd om in teams van vier Rejects de biljoenenstad Tertium te reinigen van duistere sektes, groteske monsters en corrupte overlopers. Dit doen ze met behulp van een scala aan unieke wapens en klasse-specifieke vaardigheden, met als doel missies nipt te klaren.

Van de regen in de drup 

Darktide heeft veel weg van de Vermintide-games. Alles draait om het verslaan van grote hordes aan vijanden en van punt A naar punt B af te reizen met allerlei obstakels daartussen. Elke missie geeft een opdracht die op het eerste gezicht simpel lijkt: start een smelter op, vermoord een doelwit of steel bijzondere munitie van de vijand. Tussen de Rejects en hun doel zitten natuurlijk honderden verschillende tegenstanders en tientallen wegen, liften en deuren die eerst geopend moeten worden.

Door de zogenaamde ‘AI-director’ is elke missie net anders. Hoewel de map en het doel hetzelfde blijven, kan de computergestuurde director aspecten als bazen, hordes en nodige pick-ups veranderen. Hierdoor kan elke situatie escaleren: als een missie nét te goed gaat, kan de director roet in het eten gooien. Deze dynamische levelopbouw zorgt ervoor dat elk avontuur nieuw aanvoelt en je soms lachend als een boer met kiespijn terug wordt gestuurd naar het menu als drie bazen je schedel in hebben geslagen. 

©GMRimport

©GMRimport

©GMRimport

Na een korte introductie waarin spelers hun personage aanmaken en voorzien van een achtergrondverhaal en klasse, worden spelers een deel van de ‘ongediertebestrijding’ van Tetrium, in dienst van een Inquisitor. Dat is een soort van geheime politie. Vanuit een hub-wereld genaamd de Mourningstar gaan spelers op missie met andere Rejects. 

Een duistere atmosfeer

De Mourningstar en alle andere verschillende locaties in Darktide geven een donker, maar prachtig beeld van het Warhammer 40,000-universum. Tijdens bijna elke missie is het mogelijk om ver buiten de speelruimte te kijken en kilometers aan verlaten gebouwen, industrieterreinen en treinwegen te zien. In veel levels is er geen hemel te zien, maar een metalen plafond van de stad Tertrium. Darktide’s graphics maken elk level een lust voor het oog, van sloppenwijken aan de oppervlakte tot een verhitte fabriek waar normaliter tanks elke minuut van de lopende band af rollen.

Deze indrukkende graphics laten tegelijk ook het grootste minpunt zien van Darktide: de technische prestaties. Zelfs met een moderne pc is het een uitdaging om de game stabiel te laten lopen. Technieken als Nvidia’s DLSS zijn bijna noodzakelijk om 60 fps te behalen zonder gigantische uitschieters. Daarnaast kampte Darktide tijdens onze reviewperiode ook met serverproblemen. Bij bijna de helft van alle missies verliezen een of meerdere spelers hun connectie met de server, wat vaak alleen opgelost kan worden door de game compleet af te sluiten en opnieuw op te starten. Het is dan wel mogelijk om weer snel in dezelfde sessie te komen, maar deze instabiliteit en de soms minutenlange laadtijden zorgen ervoor dat Darktide behoorlijk frustrerend kan zijn. 

©GMRimport

Naast de soms veeleisende graphics heeft Darktide nog een andere atmosferische uitblinker: de muziek. Veel Warhammer-games maken gebruik van bombastische, orkestrale muziek om de schaal van het universum en de gevechten te onderstrepen. Darktide heeft dit ook; de kerkorgels en koren zijn vaak aan de voorgrond te vinden. Maar de soundtrack brengt ook elektronische aspecten met zich mee die de adrenaline harder laat pompen tijdens een spannende hinderlaag. 

Reinig het dek

Darktide wordt gekenmerkt door chaotische hybride-combat. Spelers beschikken over een mêleewapen en een projectielwapen waas steeds tussen gewisseld moet worden. Doordat er vijanden zijn die op je af rennen en vijanden die vanaf een afstand de Rejects om proberen te leggen, zoek je al snel de balans tussen een lasergeweer en een soort kettingzaagzwaard. Op deze manier zorgt Darktide er op een natuurlijke manier voor dat spelers zich niet alleen richten opéén tak van sport.

Zo voelt het haast als een dans om meteen na het neerschieten van een groep soldaten te wisselen naar een zwaard. Deze gooi je dan weer langs de koppen van zombies om bijna letterlijk schoon schip te maken. Dit is qua gameplay het grootste verschil met de Vermintide-games: door de fantasiesetting van laatstgenoemde games lag de focus erg op mêlee-gevechten, terwijl de sci-fi-setting van Darktide meer ruimte geeft voor geweren en granaten. Deze balans zorgt ervoor dat gevechten dynamischer en leuker zijn.

Naast de vele wapens moet elke speler aan het begin een klasse kiezen die de speelstijl voor het personage zo goed als dicteert dankzij de unieke vaardigheden. Zo heeft de Veteran Sharpshooter toegang tot meer munitie en heeft hij skills die focussen op het snel neerhalen van bijzondere vijanden. De Ogryn Skullbreaker daarentegen heeft als enige klasse toegang tot zware wapens en de mogelijkheid om hele hordes te tackelen. Er is niks beters dan met een team van gemixte klassen hele hordes aan vijanden in secondes te verslaan.

©GMRimport

De echte sterren van de show in Darktide zijn niet de spelersklassen of de hordes aan zombies en soldaten, maar de speciale vijanden. Deze specialisten en monsters zijn verspreid te vinden in elk level dankzij de AI-director. Ze kunnen zich in hordes mengen of juist tussen de grote gevechten langskomen met hun eigen unieke wapens. Zo is er bijvoorbeeld de vaak irritante Scab Sniper die vanaf een grote afstand de helft van iemands HP kan wegvagen. Een andere uitblinker van de speciale vijanden is de Daemonhost. De Daemonhost is vergelijkbaar met de Witch uit Left 4 Dead: een moeilijke minibaas die alleen aanvalt als een speler wordt opgemerkt. Deze speciale vijanden zorgen ervoor dat de game meer is dan louter een mooie horde-shooter; er is daadwerkelijk strategie nodig, wat elke missie aangrijpender maakt.

Lintjes en hoedjes 

Het behalen van deze missies verandert overigens niets aan het plot: er is geen verhaallijn om te volgen en er zijn geen duidelijke consequenties voor de wereld. Om de tijd zijn er filmpjes waarin personages eigenlijk alleen maar vertellen dat je beter moet worden. De enige vorm van vooruitgang is te zien in de spelerspersonages zelf. Het verzamelen van xp en het levelen van personages brengt nieuwe wapens, vaardigheden en de mogelijkheid om missies op hogere moeilijkheidsgraden te spelen met zich mee.

Ook zijn er verschillende uitdagingen te volbrengen, genaamd ‘Penances’, om cosmetica vrij te spelen voor je account en klassen. Hierdoor verandert een Veteran Sharpshooter gekleed in een gevangenisoutfit naar een volwaardige soldaat met pantsercamouflage. Ook zijn er cosmetica te koop in de in-game winkel, waar spelers echt geld kunnen spenderen om hun personages nieuwe kleding te geven. Dit zorgt er voor dat het gevoel van vooruitgang ontbreekt zodra je klaar bent met levelen. Het neemt gelukkig niets weg van de geweldig uitgewerkte combat en de Warhammer-waardig drukkende atmosfeer.

Warhammer 40,000: Darktide is nu beschikbaar op Steam en Game Pass voor pc. Binnenkort komt de game ook naar Xbox Series X en S – die releasedatum is op moment van schrijven nog niet bekend.

Wren Brier, de regisseur van de goed ontvangen indiegame Unpacking, heeft kritiek geuit op het feit dat Nintendo vooralsnog te weinig doen om games die het concept van Unpacking direct kopiëren van de Switch eShop te weren.

Enkele weken geleden meldde Brier op socialmediaplatform Bluesky dat een game met nagenoeg dezelfde naam als zijn spel aan de Switch eShop was toegevoegd. De gameplay zou daarbij ook erg lijken op Briers game, waarin spelers verhuizen en dozen uitpakken. Het zou specifiek gaan om het door CGI Lab uitgebrachte Unpacking Universe Dreams en diverse dlc-pakketten.

Inmiddels heeft Brier op Bluesky laten weten dat hij diverse meldingen richting Nintendo heeft gemaakt, maar dat hij nog geen reactie heeft gekregen. "We zijn al meer dan twee weken verder en de games staan nog altijd op de eShop. Nintendo heeft op geen van onze meldingen over deze ongehoorde zwendel gereageerd. Ze gebruiken onze gamenaam die met een handelsmerk is vastgelegd en verleiden Nintendo-klanten expres tot het kopen van goedkope vervalsingen."

In 2022 dook op iOS en de Google Play Store al een kopie van Unpacking op. Die game werd uiteindelijk wel verwijderd, al stond het spel eerst een tijdlang in de toplijst met meest gedownloade games.

De situatie is extra prangend omdat Nintendo en The Pokémon Company zelf gameontwikkelaar Pocketpair aanklagen, omdat hun spel Palworld veel weg zou hebben van Pokémon. Nintendo vindt het zelf logischerwijs niet fijn wanneer een ander bedrijf games lijkend op hun IP maakt, maar doet - in ieder geval wat Brier betreft - op dit moment te weinig om andere ontwikkelaars voor soortgelijke praktijken te beschermen.

Tijdens The Game Awards eind vorige week werd er nieuwe gameplay van het aankomende Slay the Spire 2 uitgezonden.

Het vervolg op de populaire indiegame draait op een nieuwe game-engine en bevat allerlei moderne features, verbeterde graphics en meer opties voor het toevoegen van mods. "De Spire is niet meer wat het is geweest", zo leest de officiële beschrijving. "Kom nieuwe vijanden, gebeurtenissen en schatten tegen terwijl de ruimtes en items die je ontdekt elke keer dat je speelt veranderen. Probeer een riskante build uit of speel op veilig terwijl je ontelbare strategieën verkent, jezelf in specifieke scenarios bevindt en de bazen van elke Act uitdaagt."

De eerste Slay the Spire is een digitale kaartgame waarin spelers met één leven zo hoog mogelijk in een toren moeten zien te komen. Elke keer wanneer de speler sterft, moet een kaartendek opnieuw worden opgebouwd. Elk spel begint met tien basiskaarten en na elk gevecht komen daar nieuwe kaarten bij. De game wordt gezien als een indiehit en verscheen op pc, consoles en smartphones.

Slay the Spire 2 verschijnt in de loop van 2025 op Steam Early Access. Een precieze releasedatum is op moment van schrijven nog niet bekend.