Void Bastards oogt klein, maar is een grootse genremix
Na zo’n drie uur Void Bastards spelen stel je jezelf de vraag, ‘is dit alles?’ Binnen de eerste uren in deze willekeurig gegenereerde lootshooter beginnen de ruimteschepen, kamers, gangetjes en vijanden namelijk sterk op elkaar te lijken. De progressie aan het begin is langzaam, maar wie zich daar doorheen weet te zetten ontdekt vanzelf dat in deze grote vacuüm vrachtladingen aan variatie schuilt.
In Void Bastards neemt de speler de controle over een gevangene om allerlei materialen en onderdelen te vinden en verzamelen. Via een kaart die vergelijkbaar is met de game FTL: Faster Than Light manoeuvreert de speler zijn ruimteschip naar andere schepen die de juiste onderdelen bevatten (het meest bruikbare onderdeel wordt genoemd in de schipomschrijving). Aldaar kan de gevangene aan boord gaan met een wapen en twee gadgets naar keuze, om zich een weg door de willekeurige vijanden te schieten en met een goedgevulde zak terug te keren.
©GMRimport
Vooruitplannen met wegwerppersonages
Eigenlijk ben je als speler een robot die werkt voor een ruimtebedrijf dat gebruikmaakt van gevangenen. Het robotje nestelt zich na de (bijna onontkoombare) dood van de ene gevangene in de rug van een andere. Geen zorgen: als je de hilarische misdaadomschrijvingen als “het steken van biscuitjes in verboden openingen” mag geloven hebben ze het verdiend. Niet alleen qua misdaad verschillen de gevangenen, elk heeft ook genetisch bepaalde variatie. De een is erg klein en hoort stemmen, de ander kan de health van vijanden niet zien en schreeuwt als hij iets oppakt, en weer iemand anders neemt vijftig procent van de tijd het verkeerde wapen mee en kucht om de haverklap omdat hij rookt.
In Void Bastards is het zaak dat je vooruit plant. Op de wereldmap gebruikt het ruimteschip van de gevangene namelijk brandstof en moet hij zelf minstens één keer per dag eten. Je kunt niet alles bezoeken en moet keuzes maken aan de hand van de beschikbare buit, de vijanden en ook de route die je neemt ná het leegroven van een schip. Daarbij gebeuren er op (en tussen) de schepen genoeg bizarre en hectische dingen die plotsklaps een einde aan de gevangene kunnen maken, zoals exploderende vijanden schuilend achter een hoekje.
De gevangenen zijn eigenlijk wegwerppersonages, die bij hun dood alleen de bruikbare loot in de vorm van onder andere voedsel en brandstof kwijtraken. ‘Action Items’ en verwante onderdelen die je verder helpen in het verhaal, blijven van jou. Het kan dus lonen om gevangenen op tactische momenten te laten sterven, of het nou is omdat ze vervelende eigenschappen hebben, of omdat de route verderop geblokkeerd wordt door enorm krachtige piraten (die je zullen achtervolgen tot je dood bent) of schip-etende ruimte-octopussen. Al deze factoren en willekeur leveren wat keuzestress op, een enorm knappe prestatie bij een schietspel als deze. Het compenseert gelukkig voor de mindere kant van Void Bastards: de schietmechanieken en vijanden.
©GMRimport
Saai schieten op vervelende vijanden
Je begint met een pistool zonder stootkracht en verzamelt na tientallen dagen door te ruimte te zweven een breder arsenaal. Denk aan een nagelpistool, een gaskanon of een taser die beveiligingsmaatregelen en vijanden verdooft. De kracht van dit systeem is vooral de progressie en ook het uitvogelen van welke wapencombinaties effectief zijn tegen het handjevol verschillende vijanden dat in de schepen rondloopt. Ze compenseren elkaar goed en bieden genoeg ruimte voor spelers om een eigen speelstijl te creëren.
De vijanden zelf en hun artificiële intelligentie laten echter veel te wensen over: een paar zijn zo sterk dat je er liever met een boog omheen loopt en anderen zijn weer zo irritant dat je er het liefst een paar bommen op loslaat terwijl je wegrent. De overige vijanden zijn te simpel. Ze lopen als zombies door het schip, schreeuwen keer op keer dezelfde twee of drie leuzen en komen pas in actie wanneer de speler geluid maakt of in de buurt is. Er zijn daarnaast slechts een handjevol verschillende vijanden en van variatie is naast een sterkere variant met een grotere levensbalk en meer stootkracht geen sprake. Andere vijanden zijn er in de vorm van beveiligingssystemen, al zijn dat alleen camera’s die beginnen te piepen als ze je zien en één soort robot dat achter je aanrijdt en op je schiet als je door zo’n camera gespot wordt.
Je kunt net zo lang blijven schieten tot de levensbalkjes leeg zijn, maar dat wordt snel saai. Het loont vaak om door vijanden heen te rennen, een kamer leeg te roven en snel de aangrenzende deur op slot te zetten. De loot is immers veel belangrijker dan vijanden neerschieten die amper iets laten vallen. En met de beperkte tijd om de schepen te ontdekken (gemiddeld zes minuten, het dubbele als er een kamer is om zuurstof bij te vullen) en de hoeveelheid andere factoren waar je rekening mee moet houden, heb je wel betere dingen te doen.
©GMRimport
Sprinten voor progressie
Nee, het zijn niet de vijanden die de schepen en de gameplay van Void Bastards zo leuk maken. Dat is te danken aan de variatie in personage-eigenschappen, de verschillende vormen van progressie en de bijna ontelbare mogelijke combinaties van schepen en soorten kamers. Na tien uur ontdek je nog nieuwe soorten kamers en na twintig uur ben je nog niet alle mogelijke combinaties tegengekomen. In de ‘Helm’ kun je bijvoorbeeld alle buitlocaties downloaden naar de map, in schaarse ‘Theaters’ kun je health bijvullen, in ‘Suites’ ligt extra buit en in afvalkamers kun je rotzooi vinden die je in de ‘Fix’-kamers weer kunt upgraden. Dit is slechts een fractie van de mogelijkheden.
Na enkele uren speeltijd wordt je er als speler zo doeltreffend in, dat je binnen tien minuten door een schip heen raast. Je formuleert snel een plan van aanpak en springt door een schip heen op zoek naar de dingen die je nodig hebt, terwijl je snel reageert op willekeurige vijanden die de kop opsteken. De cartooneske uitstraling past hier perfect bij. Niet alleen ziet Void Bastards er prachtig uit, dat cartooneske zorgt er ook voor dat je geen gloednieuwe pc of Xbox One X nodig hebt om 60 frames per seconde te halen. Zo blijft de game in alle situaties soepel draaien.
Void Bastards is ontwikkeld door mensen die ook aan BioShock en System Shock 2 werkten, en qua sfeer en uitstraling lijken ze op elkaar. Void Bastards gooit er wel een extra lading droge, Britse humor bovenop. Net als in BioShock zijn niet de wapens, maar eerder jouw creativiteit in combinatie met wapens en gadgets, het belangrijkst Daarbij voegt de game wat toe aan het schietgenre door planning en strategie tot de belangrijkste elementen te verheffen. Void Bastards is een schietspel als geen ander, met een unieke mix aan rpg- en roguelite-elementen en enorm verslavende gameplay. Zodra je je over de matige schietmechanieken hebt gezet zeg je regelmatig ‘ach, nog één schip dan’ tegen jezelf, net zo lang tot jouw gevangene alle items bij elkaar spaart en de Void achter zich laat. En dan start het riedeltje zomaar weer opnieuw.
Void Bastards is voor deze review gespeeld op pc en is ook verkrijgbaar op Xbox One.
Laatste reviews op Gamer.nl
Void Bastards biedt een unieke mix aan strategie, roguelike elementen en schietgameplay. Hoewel de omgevingen snel op elkaar beginnen te lijken en confrontaties met vijanden te wensen overlaten, voelt de variatie in levelopbouw en personage-eigenschappen oneindig. System Shock ontmoet FTL, met een verslavend progressiesysteem als geen ander.
- Unieke genremix, uitstekend progressiesysteem, vrachtlading level- en personage-variatie
- Matige schietgevechten, weinig interessante vijanden
