De afgehaakte of nieuwe speler moet weten dat Destiny niet meer te vergelijken is met het Destiny na lancering of uitbreiding The Taken King. Destiny is met Rise of Iron nauwelijks een betere game; het is vooral meer van een game die langzaamaan veel beter is geworden. Het heeft in die zin weinig nut om de nieuwe dlc los te koppelen van alle andere wijzigingen die Destiny heeft ondergaan.
Dat gaan we dus ook niet doen. Dit is niet zozeer een recensie van de nieuwe dlc, Rise of Iron, eerder een beschouwing van hoe Destiny in twee jaar tijd gegroeid is. Nu is immers een perfect punt om (weer) in te stappen. Iedere speler moet weer opnieuw beginnen met het opkrikken van zijn lightlevel om deel te kunnen nemen aan de nieuwe Raid, Wrath of the Machine. Een fri e start dus, zoals die inherent is aan iedere uitbreiding die tot nu toe voor Destiny is uitgekomen.
Weinig content in dlc
We willen Rise of Iron niet tekort doen, maar eerlijk is eerlijk, op de Raid na zijn veel nieuwigheden enkel in de eerste uren relevant. Tijdens onze trip naar Seattle drie weken geleden werd de verhaallijn in Rise of Iron weinig verra end de hemel in geprezen. Ja, de verhalende mi ies zijn vermakelijk en doen een prachtig nieuw gebied aan, maar na twee, mi chien drie uurtjes spelen ben je er klaar mee. Daarna is er weinig reden om de mi ies in het ruwe besneeuwde noorden van Old-Ru ia opnieuw te spelen.
Hetzelfde gaat op voor de nieuwe sociale space, Felwinter Peak. De desolate tempel op een afgelegen bergtop zal in de toekomst dienen als de thuisbasis voor de Iron Banner-PvP-evenementen, maar verder vervult-ie geen enkele functie nadat je alle quests en mi ies hebt afgerond. Voor je het weet sta je gewoon weer in de Tower je dagelijkse dingen te doen en ben je het warrige gedoe rond de Iron Lords en de nieuwe vijandelijke kunstmatige intelligentie SIVA lang en breed vergeten.
In het universum van Destiny voelen ook de nieuwe verhalende mi ies uiteindelijk als een bijzaak. Met Rise of Iron doet vooral Year 3 zijn intrede. Daardoor hebben alle Guardians die ronddolen in Orbit opeens weer reden om uit te vliegen. Het maximaal haalbare lightlevel is opnieuw omhoog gegooid. Alle oude gear is daarmee in één klap irrelevant geworden, wat weer reden biedt tot het verzamelen van nieuwe gear. Voor je het weet sta je te dansen op de bank vanwege het droppen van een blauwe Engram, iets waar je een jaar geleden nog je neus voor zou ophalen.
Zwoegen zonder anders te willen
Door Rise of Iron zijn die blauwe Engrams, veelvoorkomende drops waar je loot uit vergaart, weer belangrijk geworden. Ze zijn de snelste manier om na het uitspelen van de verhaallijn je lightlevel op te krikken. Als je de normale spelmechanieken niet probeert te omzeilen, vergaar je die Engrams voor een groot deel in Strike-mi ies. Rise of Iron geeft twee oude Strikes een nieuw likje verf, maar verwacht daar niet te veel van. De dlc voegt ook een geheel nieuwe Strike toe die aansluit bij het SIVA-thema, maar ook daarvan zijn we niet enorm onder de indruk. De eindbaas is net als de opbouw vrij saai. Afijn, Destiny-spelers weten dat de Strikes pas écht leuk worden op de hoogste moeilijkheidsgraad, zoals in de wekelijkse Nightfall-variant.
Dan laat Destiny je zwoegen. Dat ben je aangewezen op teamgenoten. Dan vliegen de scheldwoorden door de huiskamer, of val je op je knieën vanwege die ene geweldige revive waardoor jij en je teamgenoten die ene mi ie na een halfuur alsnog halen. Zoals we twee jaar geleden al in de recensie schreven: Destiny is op het vlak van gunplay en samenwerking onovertroffen. Op de hogere moeilijkheidsgraden is er eigenlijk geen coöperatieve consoleshooter met Destiny te vergelijken. Dan blijkt Destiny toch echt heer en meester in het genre dat de game twee jaar geleden zelf introduceerde.
En dan kom je al snel uit bij de nieuwe raid, het meesterwerk dat Wrath of the Machine heet. Wie onbekend is met de vorige Raids: binnen Destiny is de Raid het summum van teamwork, een op het oog ondoenlijke klus waar de beste loot in de game tegenover staat. Een groep van zes spelers neemt het zonder uitleg op tegen de meesterlijke level designers van Bungie. Laat één speler een steekje vallen, dan dondert het tactische geheel als een kaartenhuis in elkaar. Wrath of the Machine is waarschijnlijk de makkelijkste Raid tot nu toe, maar in onze optiek ook de leukste.
Dat is moeilijk uit te leggen zonder in spoilers te vervallen, maar geloof ons dat het ’t opkrikken van je lightlevel meer dan waard maakt.
Een van de beste shooters
Daarover gesproken: wat we jammer vinden aan de nieuwe PvE-content is dat Archon’s Forge op dit moment geen goede loot geeft. Archon’s Forge is nieuw in Rise of Iron en is te vergelijken met de Horde-modus in Gears of War (of in mindere mate met Prison of Elders in Destiny). En ja, het is best tof om samen met wildvreemden een stroom aan vijanden te tackelen in een uitgestrekte arena, maar als het rendement in de vorm van beloningen ontbreekt, ben je daar snel op uitgekeken. Dan wijk je al snel uit naar de rendabele spelsegmenten van Destiny.
Zo is er altijd reden om de grind te verzetten naar het geweldige PvP-gedeelte, de zogeheten Crucible. Ook door te strijden tegen anderen kom je in Destiny in aanmerking voor goede loot. Sterker nog, in Rise of Iron is de Crucible een verra end effectieve manier om te levelen als je moeite hebt om een hoger lightlevel te worden (bijvoorbeeld na lightlevel 365). Verder biedt de dlc op het vlak van PvP enkel twee nieuwe (leuke) maps en een nieuwe modus, wat een exacte kopie van Kill Confirmed uit Call of Duty is.
Mi chien dat de introductie van private matches de belangrijkste toevoeging aan de PvP blijkt, maar of die ervoor gaat zorgen dat Destiny een meer competitieve community krijgt, valt nog te bezien. Anders is er altijd nog Trials of Osiris, de drie-versus-drie-modus waarin Destiny-spelers op het allerhoogste niveau strijden voor een ticket naar het lootparadijs: de mysterieuze Lighthouse. We kunnen niet wachten tot dat PvP-spektakel, dat in voorgaande dlc werd geïntroduceerd, weer terugkeert als competitieve playlist.
Dat we op dit moment het meest uitkijken naar een spelelement dat al maanden in de game zit, is tekenend voor zowel Rise of Iron als Destiny. Rise of Iron is niet meer dan een traditionele contentinjectie die als plat doel heeft de levensduur te verlengen, maar herinnert ons er wel aan dat a) Destiny zelfs na The Taken King een nog betere game is geworden en b) we een van de beste coöperatieve actiegames in de afgelopen jaren al die tijd gewoon in de kast hadden staan.
Deze reviewupdate behandelt Destiny incluis al zijn uitbreidingen twee jaar na de lancering van de game. De nieuwe dlc Rise of Iron is meegenomen in dat oordeel, maar het cijfer in deze reviewupdate is niet representatief voor enkel de nieuwe dlc.
Destiny is beschikbaar voor Xbox 360, Xbox One, PlayStation 3 en PlayStation 4. Rise of Iron is enkel beschikbaar voor Xbox One en PlayStation 4. Los kost Rise of Iron 30 euro, gebundeld met de game en alle voorgaande uitbreidingen kost Rise of Iron 60 euro.