The Legend of Zelda: Twilight Princess

Nintendo brengt met de Wii een onwijs groot aantal minigames bij een groot publiek de huiskamer binnen. Het zijn stuk voor stuk leuke casual games, maar de grote games voor de ‘echte gamers’ blijven toch wat op de achtergrond staan. Geen nood, want er is The Legend of Zelda: The Twilight Prince ! Het spel is groter, mooier en uitgebreider dan al zijn voorgangers en verdient het op alle fronten om ook op de voorgrond gezet te worden.

The Twilight Prince was een aantal jaar geleden al aangekondigd voor de Gamecube en Zelda-fans over de hele wereld vielen bijna van hun stoel van verbazing toen de eerste beelden getoond werden op een persconferentie van de E3. Zelda is terug en op een prachtige, realistische manier. De stijl waar fans al zo lang op hoopten, helemaal na het cell-shaded spektakel van The Wind Waker. Link is terug in de wereld die nog het meest lijkt op die van Ocarina of Time, alleen dan stukken mooier en zelfs veel groter.

Diegene die al vaker Zelda gespeeld hebben en graag willen dat de kern van het spel gelijk blijft aan de vorige delen kunnen we geruststellen. Alles wat de vorige Zelda games zo goed maakte is weer terug en het spel zal naast de compleet nieuwe besturing direct vertrouwd aanvoelen. Voor diegene die een Wii gekocht hebben, nog nooit een Zelda hebben aangeraakt en twijfelen of ze tot de koop over moeten gaan, toch nog wat uitleg over The Legend of Zelda.

Aanvankelijk start je het spel als boerenjongen Link. Als speler weet je al lang dat hij de held is en in zijn groene pakje Prinses Zelda en de hele wereld moet redden. Maar eerst ben je dus gewoon een boerenjongen die graag klusjes opknapt voor de altijd vriendelijke dorpsbewoners. Zo zul je geiten naar de stal moeten drijven met je paard, een kat moeten lokken door je hengel uit te werpen en verse vis te vangen, en een kribbe zien af te pakken van een gemeen aapje. Het gemoedelijke van het dorpje slaat echter al snel om, wanneer het verhaal plots een verra ende wending neemt. Vanaf dat moment zul je als held op moeten staan om de wereld te redden.

Om dit te doen zul je jezelf door vele gebieden moeten wanen en moeten afdalen in de meest ingewikkelde kerkers. Je zult veel moeten vechten, puzzels op moeten lo en en eindbazen moeten overwinnen. Om je te helpen in de strijd, krijg je door het spel heen nieuwe items, zoals wapens en andere hulpmiddelen. Al in het dorp aan het begin krijg je een katapult tot je beschikking, maar later komt daar onder andere ook nog een boemerang en een boog bij. Twilight Prince is groter dan de vorige delen, maar het spel blijft wel overzichtelijk. Alles is telkens opgedeeld in een soort hoofdstukken, waarbij er steeds een nieuw deel van de wereld open gaat en je als maar meer van de map vrijspeelt. Dit gebeurt heel vloeiend bij het vorderen van het verhaal en je zult nooit om je heen kijken met het gevoel dat je niet weet wat je moet doen.

Wat kenmerkend is voor de Zelda games, is dat de speelervaring constant blijft boeien. De nieuwe gebieden, nieuwe wapens en ook nieuwe moves die je leert, krijg je geleidelijk en houden de gameplay erg fris. The Twilight Prince wijkt op geen een punt af van dit concept en is daardoor mi chien zelfs wat voorspelbaar te noemen. Dan is natuurlijk de grote vraag: Weet The Twilight Prince genoeg te vernieuwen?

Een van de grootste veranderingen is hetgeen waar je direct na het starten mee geconfronteerd wordt: de besturing. Het spel werd lange tijd ontwikkeld voor de Gamecube, maar het systeem raakte steeds verder in schaduw te staan van de PS2 en Xbox, en Nintendo besloot het spel dan maar te gebruiken als launchgame voor de Nintendo Wii. Een briljante besli ing, omdat het voor gamers echt een reden is om de console aan te schaffen. Voor mij persoonlijk was The Wind Waker ook de reden om de Gamecube te kopen en met de Wii is dat niet veel anders.

Toch zul je aanvankelijk erg veel bezig zijn met het onder de knie krijgen van de nieuwe besturing en dit kan vervelend zijn, omdat het afleid van het spel zelf. Je gebruikt de analoge stick op de nunchuck om Link te besturen en.. geen camera! Het zal mi chien even schrikken zijn, maar de camera is op geen enkele manier in beweging te krijgen in de Wii-versie. In plaats daarvan is de Wii-pointer het elfje dat Link bijstaat in zijn avonturen en wordt de afstandsbediening uiteraard gebruikt om te richten met je wapens. Het zwaard vechten is ook nog eens compleet op de schop gegaan, omdat je nu schudt met de afstandbediening om een slag te maken en de nunchuck heen en weer beweegt voor een rondslag. Vechten door te schudden dus, met de uitzondering van de aanval met sprong die nog gewoon via de A-knop werkt. Wanneer je eenmaal gewend bent aan de besturing weet je niet beter en werkt het allemaal perfect. Het is niet zomaar een gimmick die erbij gestopt is na de besli ing om er een Wii-game van te maken. Het is een goed uitgedacht systeem dat heerlijk speelt.

De volgende grote verandering heeft te maken met het verhaal. De wereld is namelijk overgenomen door een schaduwwereld, ook wel de Twilight World. Wanneer Link aan het begin van het spel daar plots ingezogen wordt, wordt hij wakker in een gevangeniscel en is hij veranderd in een donkergrijze wolf. Gebonden aan de grond en geen kant om uit te gaan. Plots trekt een apart wezentje je aandacht. Het bevrijd je van je ketting en vindt dat je zelf maar moet uitvinden hoe je uit je cel geraakt.

Eenmaal ontsnapt springt het wezentje genaamd Midna op je rug en moet je naar buiten, op zoek naar de Twilight Prince . De Twilight World is hetzelfde als de gewone wereld, maar tegelijkertijd toch een hele andere plek. Niet alleen het feit dat je een wolf bent, maar de hele wereld gaat gehuld in schaduw. Vrij logisch als je bedenkt dat het Twilight World heet, maar goed. Alle mensen die zijn verhuld door de schaduwwereld zijn veranderd in geesten. Deze geesten kun jij wel zien door je dierlijke krachten, maar zij kunnen jou niet zien. Toch heeft wat jij doet in de Twilight World wel weer gevolgen voor de gewone wereld.

Om de wereld te redden van de schaduw zul je lichtspirits moeten bevrijden van gevangenschap, wat uiteraard gebeurt door het verslaan van vijanden. Ben je zover dat je weer een lichtspirit bevrijd hebt dan moet je nog tranen verzamelen om al het licht terug te brengen. Pas dan kun je ook weer naar menselijke Link terug veranderen. Ook in de gewone wereld zul je dus als wolf rondlopen en zal niemand je herkennen als Link. In wolfvorm heeft Link overigens nog wel een groot voordeel, namelijk zijn dierlijke zintuigen waarmee hij verborgen vijanden, objecten en geuren kan ruiken.

Alle aanvallen die je als Link kunt, kun je ook als wolf doen. En in plaats van potjes die Link breekt voor Rupees en hartjes, zal wolf-Link die opgraven. Grappig is dat je als wolf weer met alle dieren kunt praten, zoals Links paard. Link krijgt namelijk in menselijke vorm hulp van zijn trouwe Epona, waarmee hij sneller grote vlaktes kan doorkruizen in de gewone wereld. In de Twilight World kan Midna Link teleporteren naar bepaalde punten. Uiteraard ben je ook als wolf niet de sloomste. Je paard kun je roepen door op een bepaald soort gras te fluiten, op deze manier kun je ook een havik oproepen die zo nu en dan erg behulpzaam kan zijn. Ook wolf-Link kan gebruik maken van de havik, maar zal moeten janken om het beest te roepen.

De grootste zorg van The Twilight Prince zijn voor velen mi chien de graphics. Als je er van overtuigd bent dat nieuwste ‘next-gen’ games de mooiste High Defintion-graphics moeten hebben, dan is Zelda niet een next-gen game. Het spel is ontwikkeld als een Gamecube spel en ziet er dan ook grafisch uit als een Gamecube spel. In plaats van de mooiste grafische kunstjes, heeft Nintendo zich echter gericht op allerlei andere punten, waardoor het spel toch uitzonderlijk mooi is geworden.

Allereerst is daar de prachtige stijl die gebruikt wordt, waardoor het geheel heel artistiek aanvoelt. We hadden al gezegd dat het eindelijk een realistische Zelda is, maar gelukkig wel met een cartooneske inslag. De verschillende personages doen bijvoorbeeld wat aan als karikaturen met hele aandoenlijke grote ogen en andere uitvergrote kenmerken. De gewone wereld voelt heel warm en liefelijk aan, terwijl de Twilight wereld natuurlijk duister is met prachtig gebruik van donkere kleuren. De manier waarop vijanden uit elkaar spatten in talloze kleine vierkantjes, de unieke sfeer dat alles uitstraalt en allerlei kleine dingetjes die opvallen, maken het spel ook grafisch tot een pareltje. En wat dacht je van de prachtige animaties en de indrukwekkende draw distance.

Ook geluidtechnisch is het allemaal niet van de hoogste plank, maar het werkt. Het werkt zelfs bijzonder goed. De muziek is altijd treffend in de serie en hoewel de tekst van de personages niet ingesproken is, werkt het Japanse geschreeuw van Link tijdens het vechten toch weer erg herkenbaar. Nintendo heeft ook de speakers op de afstandbediening gebruikt om je nog meer bij het spel te betrekken. Zo hoor je daar onder andere zwaardgeluiden, je pijl en boog en het herkenbare getingel wanneer je een nieuw gebied weet te ontdekken.

Alle elementen, nieuw en oud, komen samen in een bijzonder prachtig spel, dat je het liefst in één ruk doorspeelt. Wanneer je alles direct goed doet, geen eenmaal dood gaat en altijd de weg weet, ben je toch al snel 40 tot 50 uur met het spel bezig. Moet je nagaan hoelang je bezig bent als je de geheimen wilt vinden en gewoon wil genieten van het spel. En het verveelt geen minuut! Je bent elke moment bezig met je mi ie om de wereld te redden en dat met constante variatie in de gameplay.

The Legend of Zelda: Twilight Prince is geen moeilijk spel. Je kunt het spel in principe doorspelen zonder ook maar een enkele keer dood te gaan. Dan moet je wel nooit in lava, of de gapende leegte vallen en altijd direct doorhebben hoe een eindbaas werkt, maar toch. Het spel is ook niet revolutionair want het doet, naast het voor het eerst gebruik maken van de nieuwe Wii-controls in een grote game, weinig echt nieuw. Toch maken alle eerder genoemde elementen het spel tot een onvergetelijke ervaring. Een spel waar je van het begin tot het eind van geniet. Een adventure zoals nog nooit verschenen is. En hoewel het spel nu ook op de Gamecube is uitgekomen, is Twilight Prince de ultieme reden om een Wii aan te schaffen.

Ook Philip is aan de slag gegaan met Twilight Prince . Wat vond hij er van?

Met de Wii-mote in mijn handen laat ik de jongen op mijn beeldscherm zijn zwaard uit de schede trekken. “Tching!” zegt mijn controller, een geluid dat voor vijanden betekent dat hun laatste uur geslagen is. Eens het gevaar rondom mij geminimaliseerd is, gebruik ik de nunchuck om de omgeving te verkennen, opzoek naar een speciaal kruid waarmee ik Epona, mijn paard, kan oproepen. Na enkele ogenblikken wachten komt het nobele dier naast me staan en blaast het ongeduldig wat hete adem uit, een teken dat ze klaar is om op pad te gaan. Er wachten namelijk onbekende gebieden om ontdekt te worden, vreemde voorwerpen om gevonden te worden en mysterieuze personages om uit de nood te helpen. Eindelijk is Link terug, en god, wat is dat een fijn gevoel!

Tijdens het spelen van The Legend of Zelda: Twilight Prince heb ik meermaals stilgestaan om te genieten van al het moois dat dit spel constant te bieden heeft. Een perfect voorbeeld daarvan is de eerste keer dat ik Hyrule Field binnen reed: voor mijn voeten zag ik allerlei vreemde wezens rondhuppelen, wat verder zag ik een prachtig meer liggen vol met speelse visjes en helemaal in de verte zag ik vaag een vulkanische berg opdoemen. Al snel besloot ik om een ritje te maken door Hyrule Field heen, gewoon om eens te kijken hoe uitgesterkt men de bekende vlakte deze keer had weten te maken. Na tien minuten had ik het gevoel alle hoekjes en kantjes van het veld gezien te hebben en kwam ik tot de conclusie dat Nintendo knap werk geleverd had. Totdat ik de World Map uit Link zijn virtuele broekzak haalde. Tot mijn grote verbazing was het gebied dat ik net verkend had maar een miezerig klein gedeelte van het échte Hyrule Field, een immens wereld waarin je bij nader inzien makkelijk een uur kon rondrijden, zonder rekening te houden met het feit dat je alles eigenlijk dubbel mag beleven.

Inderdaad, net zoals Erwin al wist te vermelden, zullen we in Twilight Prince te maken krijgen met een schaduwversie van de wereld. Veel ga ik niet over het verhaal verklappen, maar deze keer is de verhaallijn erg duister en bij momenten zelfs griezelig te noemen. Persoonlijk vind ik dat Nintendo er erg goed aan heeft gedaan om Twilight Prince , vooral in vergelijking met The Wind Waker, een meer volwa en kant op te laten gaan. Niet alleen qua verhaal, maar ook qua uiterlijk is The Legend of Zelda zijn kinderlijke look uit het voorgaande deel kwijt. Alles ziet er erg realistisch en stoer uit, terwijl je toch constant het gevoel hebt in een sprookjeswereld rond te lopen. Erg knap gedaan!

Buiten een indrukwekkende wereld die prachtig vormgegeven is, viel me tijdens het spelen vooral op dat er echt ontzettend veel te doen is in Twilight Prince . Achter elke struik of rots schuilt er blijkbaar wel een potentiële grot of schatkist die wacht om door jou ontdekt te worden. Ook zit het spel boordevol met mensen die allemaal andere dingen van je willen. Zo is er bijvoorbeeld een meisje dat maar al te graag haar verzameling insecten wilt vervolledigen. Aan jou de keuze of je even de tijd kunt nemen om van je hoofdmi ie af te wijken en opzoek te gaan naar die kleine beestjes, zodat je het meisje in nood kan helpen, met in je achterhoofd natuurlijk de kans op een leuke beloning.

Ik zou nog uren en uren kunnen doorbomen over deze titel. Toch wil ik nog even duidelijk maken dat The Legend of Zelda: Twilight Prince eigenlijk in elke zichzelf respecterende gamer zijn collectie hoort te pronken. Dit is een spel dat je nog jarenlang zal herinneren als een van de meest intense en prachtige speelervaringen uit heel je leven. Of Twilight Prince het bijna perfecte Orcarina of Time weet te overtreffen? Wel, eigenlijk moet ik daar al geen antwoord meer op geven, de teksten die Erwin en ik geschreven hebben zeggen genoeg!