Wie Until Dawn (2015) heeft gespeeld, is bekend met het Blackwood Pines Sanatorium. In dit gekkenhuis voltrok zich medio jaren ’50 iets dat het daglicht niet kon verdragen, en waar zelfs de door hormonen verblinde tieners in Until Dawn nog de prijs van betalen. In The Inpatient maak je precies die gebeurtenissen van dichtbij mee. Van wel héél dichtbij, want The Inpatient is alleen speelbaar in vr.
Daar maakt The Inpatient dankbaar en exce ief gebruik van. Vooral in de eerste fases van de game, wanneer je in een rolstoel zit en reageert op de vragen van je behandelend arts, bekruipt je een zeer onbehaaglijk gevoel. De behandelend arts buigt zich letterlijk over jou, in de hoek van de kamer is alleen het silhouet van zijn a istent waarneembaar en je kunt zelf geen kant op.
Goedkope schrikeffecten zijn dankzij het indringende geluid – je hebt bij vr sowieso een koptelefoon op – bovendien ineens lang niet meer zo goedkoop. Kun je het wel uitschreeuwen? Doe dat dan gerust. Je hoeft in The Inpatient niet op een knopje te drukken om een dialoogoptie te kiezen, maar kan de tekst ook hardop uitspreken. Een eenvoudig, maar simpel mechanisme dat je nog net even iets meer het gevoel geeft dat jij daar in die behandelstoel zit.
Zwalkend verhaal
Vanaf het moment dat je echter opstaat uit je rolstoel, verliest The Inpatient steeds meer glans. Verhalend zwalkt de game nogal en lang is onduidelijk waar het verhaal nou precies naar opbouwt. In het begin is dat nog mysterieus, maar na een tijdje slaat de verveling wel een beetje toe en dan ben je plotseling al halverwege het slechts tweeëneenhalf uur durende avontuur. In de tweede akte blijkt Superma ive hun verhaalvertelkunsten niet verleerd te zijn en weet men op typische wijze een verhaal te vertellen waarin elke reactie in een gesprek, de snelheid van je handelingen of soms juist iets wat je niet doet, invloed heeft op het verloop van het verhaal.
Uiteindelijk sluit de game zelfs heel knap aan op Until Dawn, wat best een prestatie is, gezien de verschillende eindes die The Inpatient kent. Daar moet bij worden vermeld dat Superma ive er wel heel erg van uitgaat dat je Until Dawn hebt gespeeld (én nog vers in het geheugen hebt), waardoor het verhaal bij gebrek aan uitleg en context soms behoorlijk onduidelijk is. Bovendien zijn niet alle eindes
even bevredigend en ironisch genoeg zijn het juist de ‘positieve’ eindes die je nogal in het ongewi e achterlaten. Herspelen lijkt dan ook het voornaamste devies.
Kiezen tu en twee kwaden
Grote spelbreker daarbij is echter de ondermaatse besturing. The Inpatient is zowel met een DualShock als met twee Move-controllers te spelen. Het blijkt echter kiezen tu en twee kwaden. Vooral wanneer met twee Moves wordt gespeeld, worden de analoge pookjes ontzettend gemist. Vooruitlopen is nog te doen, maar om het lichaam van je personage te draaien, moet je eerst een kant op kijken en vervolgens een knop indrukken. Dat gaat traag, maar nog belangrijker is dat je personage soms hal tarrig de verkeerde kant op draait. Vooral op momenten dat juist je reactiesnelheid getest wordt, zijn dit soort zaken behoorlijk ziekmakend.
Met de DualShock-controller voel je je meer in controle, omdat je met de analoge sticks vrij ‘gewoon’ rondloopt en -kijkt. Het openen van deuren, indrukken van knoppen of bewegen van je zaklamp gebeurt dan echter door fysiek met de DualShock te bewegen. Ook dat blijkt onnauwkeurig en vooral ongemakkelijk, waardoor er eigenlijk geen ideale manier is om The Inpatient te spelen.
Gecompliceerd
The Inpatient is daardoor een gecompliceerde game. Op zijn hoogtepunten illustreert de game goed waarom horror zo’n geschikt genre is voor vr. Confrontaties zijn dichtbij en je kunt je niet even afsluiten van gevaar door je achter een ku entje te verstoppen. Superma ive Games weet dit en maakt daar dankbaar gebruik van. Helaas legt The Inpatient ook pijnlijk bloot dat er eigenlijk geen goede controller voorhanden is voor PlayStation VR. The Inpatient is daardoor moeilijk als ‘must have’ te bestempelen, terwijl de game ook momenten bevat die je als PlayStation VR-bezitter eigenlijk niet mag mi en. Het is om gestoord van te worden.
The Inpatient is nu verkrijgbaar voor PlayStation VR. Voor deze review is de game gespeeld op een PS4 Pro.