PC REVIEW - Als je gevraagd wordt om een Nederlandse gamedeveloper te noemen, zal je vermoedelijk Killzone-ontwikkelaar Guerrilla Games noemen. Toch zijn er inmiddels ook talloze andere, kleinere studios die fraaie (indie)games hebben uitgebracht. Zo brachten de afgelopen jaren ons onder andere Reus van Abbey Games, Awesomenauts van Ronimo Games en Luftrausers van Vlambeer. Met regelmaat komen er dus kwalitatief degelijke titel van Nederlandse bodem. Nieuw in dit rijtje is Amulware, dat debuteert met Roche Fusion.
Ontwikkelaar Insomniac Games leek na heel wat succesvolle jaren met Spyro, Ratchet & Clank en Resistance even de weg kwijt met Fuse. Flets, saai, inspiratieloos was die game. Nee, dan Sunset Overdrive, waarin je voornamelijk met een paarse boa om je nek al grindend over een elektriciteitskabel exploderende haarlakspuitbu en afschiet op hordes feloranje energiedrankmutanten. Insomniac gaat all-out en neemt niets meer serieus, waardoor Sunset Overdrive makkelijk een van de krankzinnigste games is die we in tijden hebben gespeeld.
Alleen al de setting. Niets virus, biologisch wapen of schimmelinfectie, maar een energiedrankje dat de Apocalyps inluidt. Tijdens een lanceerfeestje van frisdrankmagnaat Fizzco gaan de blikjes vloeibare ellende genaamd Overcharge Delirium XT er harder doorheen dan Euroshopper-energiedrank tijdens de pauze op een middelbare school. Binnen no-time is Sunset City overspoeld met mutanten met teveel suiker en taurine in hun inmiddels oranje bloed, terwijl ook de plunderende Scabs en Fizzco’s robotleger dat de hele ellende in de doofpot moet stoppen, hun steentje bijdragen aan de hysterische chaos die Sunset Overdrive heet.
Lekker jezelf zijn
Toch zijn de OD’s (koosnaampje voor de mutanten), de Scabs of Fizzco’s dodelijke robots niet de gekste figuren die in Sunset City rondlopen. Tijdens je avontuur kom je een bizarre cast aan koorballen, padvinders en LARPers tegen, maar de meest bizarre figuur is waarschijnlijk degene waar je mee speelt. De naamloze hoofdpersoon mag je namelijk helemaal zelf maken. Of je nu een stoere dudebro met een leren jack wilt zijn, of een wulps schoolmeisje, of toch verkleed gaat als beeldschone eenhoorn met een kleurrijke verenboa om je nek; de keuze is helemaal aan jou. Alle kleding is ook nog eens beschikbaar voor zowel mannen als vrouwen. Als jij je als kerel dus heel fijn voelt in een zwartleren korset, te kleine bikini of in zo’n schattige panty met sterretjes, dan is er niemand die je tegenhoudt om dat te dragen in Sunset Overdrive.
Je personage beschikt niet alleen over een bijzonder gevoel voor mode, maar ook over freerunvaardigheden waar de gemiddelde A a in jaloers op is, en skateskills die we voor het laatst ervoeren toen Tony Hawk nog gea ocieerd werd met gruwelijk vette games. Met speels gemak grind je over een vangrail, spring je op een auto en stuiter je omhoog om via de muur van een flatgebouw verder te rennen naar een elektriciteitskabel om je grind voort te zetten. Bij veel open wereld-games wordt gezegd dat de stad je speeltuin is, maar in Sunset Overdrive is de stad daadwerkelijk één grote speeltuin met auto’s, parasols en waterfonteinen als speeltoestellen.
Vuurwerk op je scherm
Als je dan de strijd aangaat met de energiedrankmutanten en ander gespuis is het ook niet de bedoeling stil te staan of dekking te zoeken. Je rent, springt en vliegt je een weg door de hordes mutanten die je ondertu en natuurlijk probeert uit te dunnen. En als het om wapens gaat, heeft Insomniac uiteraard een reputatie hoog te houden en ze stellen ons niet teleur. Explosieve teddyberen, vuurwerkafschietende gatlingguns, machinegeweren die langspeelplaten afschieten en knuffels van een Fizzie de Fizzco-mascotte die bijtend zuur spuwen zijn slechts enkele voorbeelden van de originele wapens uit Sunset Overdrive. Zelfs de simpele AK-FU of de grote maar simpele revolver met de toepa elijke naam Dirty Harry tover je met de juiste Amp, een soort upgrade, al snel om tot een wapen dat vijanden verbrandt, bevriest, voor jou laat vechten of de hulp van Magere Hein hemzelf inroept.
Amps zijn niet alleen van toepa ing op de wapens, ook op jezelf. Door lekker te apenkooien terwijl je vijanden bevriest of opblaast, verzamel je style en afhankelijk van je style-level treden ook andere Amps in werking. Met een mêlee-aanval schiet je ineens vuurballen af of trigger je wervelwinden, terwijl je vijanden geteisterd worden door een bliksemstorm. Of ze krijgen een vloed aan gla cherven over zich heen als je een divebomb doet.
Het klinkt nu mi chien alsof het moeilijk is het overzicht te bewaren als je samen met een groepje doorgeslagen LARPers, bijgestaan door een leger tuinkabouters, een gefortificeerd pretpark aanvalt en onder het genot van brakke kermismuziek de explosieve teddyberen, vlammende bowlingballen en liters energiedrank je om de oren vliegen. Toch valt dat in de praktijk mee. De besturing is namelijk feilloos en zelfs als je naast de bedoelde rail belandt is er altijd wel een plantenbak die je al snel weer boven de menigte laat uitschieten. En dankzij de framerate die we geen enkele keer op zelfs maar een lichte inzakking hebben kunnen betrappen, blijft deze kleurrijke chaos ook nog een feest voor de zintuigen.
Alsof je in je eentje niet al voor genoeg chaos zorgt, is er ook nog eens de multiplayermodus voor acht man met de toepa elijke titel Chaos Squad. Via een van de vele magische fotohokjes in de stad duik je direct in deze modus. Chaos Squad is vooral bedoeld om plezier te hebben en chaos te creëren met je vrienden, want de mi ies lijken over het algemeen verdacht veel op die die je in je eentje ook doet.
Spot drijven met eigen clichés
Die mi ies zijn Sunset Overdrives achilleshiel, wat extra ironisch is omdat de game meermaals de vierde muur doorbreekt om diverse gameclichés belachelijk te maken. Het leeuwendeel van de mi ies is echter juist ontzettend clichématig en bovendien eentonig. We kunnen niet meer tellen hoe vaak we wel niet drie hendels moesten overhalen om verder te komen, of hoe vaak we eerst voor een nieuw personage verloren items moesten verzamelen voordat hij of zij ons verder zou helpen. Terwijl Insomniac alles uit de kast heeft getrokken als het gaat om de personages, je vaardigheden en de wapens, komt het qua mi ies niet verder dan de meest generieke objectives die we in tig andere games voorbij hebben zien komen. Slechts een enkele mi ie steekt hier met kop en schouders bovenuit, maar dat zijn uitzonderingen.
Bovendien weet Insomniac het freeroamen door Sunset City niet spannend te houden. Het grinden, slingeren en bouncen voelt extreem goed maar is in de praktijk toch een relatief trage manier van transport. Met als gevolg dat je als je langere afstanden moet reizen, je eindeloos tijdens het grinden je boostbutton zit te bashen, om maar net iets sneller te gaan. Als dan ook nog eens de verder geniale soundtrack wegvalt, die normaal gesproken precies die Tony Hawk Pro Skater-vibe weet neer te zetten, wordt een flinke reis te saai. Dan is er wel een fast travel-functie, maar het kan toch niet de bedoeling zijn in een open wereld-game als Sunset Overdrive dat je voor elke reis van meer dan 300 meter gelijk gaat zoeken naar een fast travel-punt. We betrapten onszelf er op dat we de diverse collectibles en ontelbaar vele challenges links lieten liggen, omdat het freeroamen ons niet meer kon boeien.
Toch kent Sunset Overdrive genoeg hoogtepunten om zo’n vijftien uur lang te boeien, de multiplayer niet meegerekend. Ook de mi ies die erg generiek aanvoelen worden met grote regelmaat opgeleukt omdat je dan net toevallig een nieuw schietijzer hebt bemachtigd of ten strijde trekt in een gloednieuwe flamboyante outfit. Sunset Overdrive is meestal hysterisch, chaotisch en geniaal, maar we weten nu al dat een eventuele sequel hier overheen kan denderen.