Soulcalibur 6 steekt qua productiewaarde af bij Tekken 7. De verhaalmodi laten je meer lezen dan spelen, de laadtijden zijn te lang en van een goede tutorial is nauwelijks sprake. Toch is het een ijzersterke fighter.
Dit komt met name door het decenniaoude fundament van de serie. Met Soul Edge (1995) en Soulcalibur (1999) kwam ontwikkelaar Project Soul met fighters op de proppen die qua vechtmechanieken uniek en tot op zekere hoogte ongeëvenaard waren. Speerpunten: een heerlijk countersysteem en een nadruk op steekwapens. Dat laatste spreekt redelijk voor zich. Sommige personages zijn vliegensvlug met twee dolken of nunchaku, terwijl anderen hun fysieke kracht of tactisch vernuft inzetten door met een lompe bijl of vederlichte sabel het gevecht aan te gaan. Oftewel, de meerdere vechtstijlen verschillen onderling vooral op het gebied van reikwijdte, snelheid en bewegingsvrijheid – en daar kun je als speler je eigen strategieën omheen ontwikkelen
De counters zijn mi chien niet direct zichtbaar, maar vormen des te meer de basis van alwat Soulcalibur te bieden heeft. Als je enigszins op niveau wilt spelen, dan is het zaak om de aanvalsacties van je tegenstanders te kunnen pareren. Dat doe je niet zozeer door ze te blokken, maar eerder door een charge te onderscheppen met een counteraanval (Guard Impact); in die zin is Soulcalibur niet eens zo heel anders dan voetbal. Dit is tevens de reden waarom de serie zo intuïtief aanvoelt. Je hoeft niet heel veel aanvalscombo’s uit je hoofd te leren om goed mee te kunnen komen: het is vooral zaak dat je inspeelt op de tactiek van je tegenstanders. Zelfs tijdens je eerste paar potjes kom je met goede timing een heel stuk verder dan met het zo snel mogelijk indrukken van willekeurige knoppen.
Vandaar ook dat Soulcalibur als e-sports een spel van tactische zetten is – en geen combofestijn zoals Tekken of Street Fighter. Dit maakt de ene serie niet per definitie beter of uitdagender dan de andere, maar het onderstreept wel hoe en waarom Soulcalibur zich onderscheidt.
Overkomelijk kwaad
Soulcalibur 6 tornt nauwelijks aan deze succesformule. De voornaamste toevoeging is Reversal Edge, een extra special move. In zekere zin is het een uitgebreide variant op steen-papier-schaar, waarbij zowel jij als je tegenstander voor een aanvallende of verdedigende actie kunnen kiezen. Schopt de een en voert de ander een horizontale slag uit, dan wint laatstgenoemde. Een horizontale aanval is weer zwak tegen een verticale, et cetera. Ontwijkingsmanoeuvres hebben een grotere kans op succes: een verticale slag kun je bijvoorbeeld teniet doen met twee van de drie verdedigende acties. Maar uiteraard loop je dan wel de kans mis om zelf een krachtige aanval in te zetten.
Reversal Edge is zowel een lust als een last. De mechaniek komt het spektakel en de spanning van vrijwel ieder gevecht ten goede. Aan de andere kant ligt willekeur iets te nadrukkelijk op de loer. Zeker in competitieve sferen is het niet per se wenselijk om minstens één steen-papier-schaar-move per potje te zien. Voor de ervaren spelers is het overigens wel mogelijk om Reversal Edge in z’n geheel te ontwijken door op het juiste moment een stap naar links of rechts te zetten – dus het is zeker niet het onoverkomelijke kwaad waar sommige spelers op basis van de bèta over klaagden.
Qua gameplay is Soulcalibur 6 een heerlijk debuut van de serie op de Xbox One en PlayStation 4. De besturing is net zo fenomenaal en precies als in vorige delen, om nog maar te zwijgen van de dynamische en diepgaande vechtmechanieken.
Veel lore, weinig opsmuk
Buiten de vechtring om is het helaas een stuk kariger. Zo ontbreekt een goede tutorial en blijven de twee verhaalmodi hoofdzakelijk beperkt tot wat tekst en illustraties. Vooral dit laatste is jammer, juist omdat de Soulcalibur-lore wel degelijk de moeite waard is. Ook laat de game je een eigen personage aanmaken, incluis vrij te spelen outfits en kapsels. In de Libra of Soul-modus reis je de wereld rond en tref je bekende en minder bekende strijders, terwijl je je eigen personage als in een rpg traint en uitbouwt.
Op papier klinkt dit geweldig, maar de uitwerking valt tegen. De verhaalvertelling is summier en al snel is er nauwelijks nog een goede reden om die extra ervaringspunten vrij te spelen. Tevens krijg je bij lange na niet de veelvoud aan customization-opties die een Tekken of zelfs Dead or Alive rijk zijn. Ook online blijft het minimaal: of je speelt een ranked match, of je gaat een vriendschappelijk potje aan. Iets meer mogelijkheden waren geen overbodige luxe geweest, al zijn de servers tot dusver wel stabiel en betrouwbaar.
Dan nog een kanttekening over de nieuwe personages. Grøh lijkt afkomstig uit Fire Emblem en kan zijn zwaard in tweeën splitsen om zo wat sneller te bewegen. Azwel, een persoonlijke favoriet, combineert verschillende vechtstijlen en kan vijanden juist om die reden verra en. Wel duurt het relatief lang voordat hij tijdens een gevecht een specifiek wapen kan inzetten, waardoor je dus vooruit moet plannen om het uiterste uit de kan te halen. En Geralt of Rivia uit The Witcher is zonder meer een geliefd gamepersonage, maar hij is gameplaytechnisch niet per se de intere antste toevoeging aan Soulcalibur. Maar toegegeven, dat waren eerdere gastpersonages als Link, de Star Wars-cast en Ezio Auditore ook niet.
Soulcalibur 6 is nu verkrijgbaar voor Xbox One, PlayStation 4 en pc. Voor deze review is de game op PlayStation 4 Pro getest.
Laatste reviews: