“Jij hoeft niet alles in je eentje op te lossen, Lara.” Haar vriend Jonah zegt deze zin tegen onze heldin aan het begin van de game, vlak nadat ze per ongeluk de apocalyps in gang heeft gezet. Ze wil gelijk achter de kwaadaardige organisatie Trinity aan voordat de zaken nog erger worden, maar Jonah waarschuwt haar om ook aan anderen te denken: “Niet alles draait om jou.”
Het lijkt het begin van een intere ant verhaal, waarin Lara moet leren om op anderen te vertrouwen en de gevolgen van haar acties moet accepteren. Zij moest zo nodig snel een eeuwenoude schat grijpen zonder na te denken over de rampen die ze daarmee mogelijk zou activeren. Maar omdat dit een triple A-actietitel is, is het uiteindelijk toch Lara die met aan superkrachten grenzende acties de wereld moet redden.
Superheld
Wat belooft een boeiende deconstructie van het personage te worden, mondt zo weer uit in een actievolle achtbaan vol bovennatuurlijke tintjes, net als de vorige delen dus. Niet dat dat heel erg is - het is best vermakelijk zelfs - maar ook een beetje onopmerkelijk. We zijn nu al vergeten waarom we in het tweede deel ook alweer in Siberië rondliepen, en dat zal bij deze game niet anders zijn.
Dat gezegd hebbende: buiten het verhaal waarin Lara de wereld probeert te redden zijn er wel degelijk impactvolle momenten te beleven. De groei die de avonturier doormaakt wordt sterk weergegeven en de verkenning van haar persoonlijke geschiedenis komt goed uit de verf. Er waren absoluut een paar scènes waarin we wel konden schreeuwen van blijdschap.
Lekker sluipen
Het verhaal is natuurlijk nooit echt de belangrijkste reden geweest om deze reboot-serie te spelen. De combat is hier net zo sterk als in eerdere delen. Sterker zelfs, omdat je de vuurgevechten vaker dan ooit kunt ontwijken. De mogelijkheden om alles met stealth op te lo en zijn namelijk een stuk uitgebreider. Lara smeert zich in met modder om gecamoufleerd te blijven, sneakt langs bosjes op de muren, klautert een boom in en hangt dan een vijand op aan haar touwpijlen.
Het is een bijzonder krachtig gevoel om zo door de jungles van Peru te sluipen en hele kampen aan soldaten één voor één om te leggen. De meeste arena’s waar deze gevechten in plaatsvinden, bieden je ook genoeg mogelijkheden om op je eigen manier te werk te gaan. Zwem je onderwater en verras je een vijand op een brug, blijf je in de bosjes wachten tot er iemand langskomt, of pak je toch maar gewoon je geweer en knal je iedereen aan gort?
Schiettent
Als je voor die laatste optie gaat, ontdek je wel dat Shadow of the Tomb Raider geenszins een briljante shooter is. Het is dezelfde middelmatige warboel als in de vorige delen, waarin je met moeite achter cover schuilt, nooit echt de controle lijkt te hebben over waar Lara heen loopt en geen goed overzicht hebt over het slagveld.
Nou hoeft dat niet zo’n probleem te zijn, in stealth is de game namelijk wel fantastisch leuk. Alleen zijn er als vanouds ook secties waarin je gedwongen wordt om een vuurwapen te hanteren. Het zijn stukken waar je even doorheen moet, om daarna weer verder te kunnen met sluipen.
Alles bij het oude
Vaardigheden en wapens werken net zoals in de eerdere delen. Bij kampvuren kunnen vergaarde skill points worden ingewi eld voor nieuwe trucjes, zoals het raken van meerdere doelwitten met de boog of de mogelijkheid om twee soldaten tegelijk uit te schakelen met een stealth-aanval. Ook het upgraden van wapens gebeurt op de bekende manier: met verzamelde grondstoffen kan elk wapen op meerdere punten worden verbeterd.
Shadow maakt het reizen in de wereld wel iets afwi elender, bijvoorbeeld door je wat vaker in het water te laten plonzen. Regelmatig moet Lara lange stukken onderwater zwemmen, wat soms extreem claustrofobisch aanvoelt. Daarnaast heeft de avonturier wat meer opties tijdens het klimmen, in de vorm van een touw waarmee ze kan abseilen. Dat maakt de klautersecties iets intere anter, al zijn die nog altijd lineair van opzet. Je kunt niet ineens je eigen route langs een berg uitstippelen.
Lekker kleurtje
Waar het vorige deel vooral uitblonk in witte, besneeuwde landschappen, gooit Shadow er een stuk meer kleur in met haar bosrijke omgevingen. Vooral de dorpjes die Lara bezoekt zijn subliem vormgegeven. Deze plekken zijn levendig en laten een geloofwaardige gemeenschap zien die middenin Moeder Natuur een bestaansrecht heeft opgebouwd. Ze doen dienst als hubwerelden, waar Lara kan zoeken naar verborgen schatten en documenten, of kan speuren naar optionele tombes. Die zitten vol met puzzels die op zich leuk zijn om op te lo en, maar wel weer dezelfde trucjes gebruiken als in de vorige games. Je bent dus vooral bezig om bijvoorbeeld het waterpeil te laten stijgen en dalen, of om platformen met touw aan elkaar te verbinden.
Ook zijn er zijmi ies te vinden bij de vele inwoners, al zijn die vaak niet bijster intere ant en een beetje repetitief. Denk aan het bevrijden van een familielid door soldaten af te slachten, of het bevrijden van een familielid door soldaten af te slachten… Door de uitstekende stealth-combat is dat gelukkig geen straf om te doen. Zo breid je het twaalf à vijftien uur durende hoofdverhaal toch uit naar een game van zo’n 25 uur.
Dat is ook fijn omdat Shadow, in tegenstelling tot vorige delen, geen online component heeft. Niet dat die onderdelen nou zo intere ant waren, maar voor mensen die graag het laatste beetje content uit hun games persen, is het toch goed om te weten. Wel is er een New Game +-modus, die je motiveert om de game nogmaals te spelen met behoud van je skills en wapens. Je krijgt zelfs wat nieuwe vaardigheden om mee te beginnen. Daarnaast kun je de moeilijkheidsgraad modulair instellen. Zo kun je er voor kiezen om alleen de puzzels op Hard te zetten, zodat Lara niet de hele tijd hints geeft, maar de combat op Easy. Het is een fijne uitvinding waarmee je het spel kunt aanpa en aan je eigen speelstijl.
Aan het eind van de game is Lara mentaal een stapje verder gekomen. Eidos Montreal beloofde om te laten zien hoe onze heldin de Tomb Raider wordt die we allemaal kennen, al werd dat voor ons gevoel in de vorige delen ook al getoond. Het is echter niet zo dat alle verhaalelementen uit de vorige delen hier glorieus samenkomen om een mooi einde te breien aan de serie. Shadow of the Tomb Raider voelt daardoor niet als het beloofde sluitstuk van een trilogie. Het is gewoon weer een stevig nieuw deel in de serie, en daar is helemaal niets mis mee.
Shadow of the Tomb Raider is vanaf 14 september beschikbaar voor Xbox One, PlayStation 4 en pc. De game is voor deze recensie getest op een PlayStation 4 Pro.