De hoofdgames van de Pokémon-franchise raken in het slop. Met de 3DS-games (Ultra) Sun en Moon deed Game Freak een verwoede poging de formule wat op te frissen, om vervolgens terug te keren naar een vermagerde opzet met Sword en Shield. De spellen zijn een beetje hun glans verloren, maar Pokémon Legends: Arceus brengt daar verandering in.

Pokémon Legends: Arceus vraagt de speler zijn of haar scepsis opzij te zetten. Niemand minder dan pokémon-god Arceus stuurt je namelijk naar de Hisui-regio in het verleden, waar je werkt aan de eerste Pokémon-encyclopedie (Pokédex) ooit. Een interessant concept, maar de game doet er verhaaltechnisch weinig mee. Het speelbare personage gaat bijna klakkeloos akkoord met het gegeven en de opdracht. Als speler voel je daardoor een soort cognitieve dissonantie – en daarmee afstand tot het spel.

Zoals altijd zwijgt het zelfontworpen personage, zodat spelers hun eigen persoonlijkheid kunnen erop projecteren. Mogelijk was dit dus een bewuste keuze van Game Freak, maar tijdens het spelen kom je nooit helemaal van dat vreemde idee af. 

©GMRimport

Pokédex-pagina’s vullen

Gelukkig zit bovenstaande de gameplay van Pokémon Legends: Arceus niet in de weg. Want op het moment dat de ideeën klikken en je lekker bezig bent met ontdekken, vangen en vechten, dan is het spel moeilijk weg te leggen. Het vullen van de Pokédex gebeurt op verschillende manieren. Spelers moeten pokémon vangen, eten geven, met ze vechten of ze bepaalde aanvallen zien uitvoeren.

Zo is het mogelijk veel van dezelfde soort pokémon te vangen voor een volle pagina van één soort. Het loont echter ook een beest lang bij je te dragen voor het uitvoeren van specifieke aanvallen of het laten evolueren - per pokémon verschillen de taken die voltooid moeten worden voor een volle pagina. Spelers hebben dus alle vrijheid om interessante taken uit te voeren en minder boeiende dingen te negeren. Dat maakt Pokémon Legends: Arceus niet alleen zeer toegankelijk, maar ook dynamisch. 

Pokémon reageren daarbij op jouw aanwezigheid: sommige vluchten, terwijl andere juist komen vechten. Als speler moet je per beest uitvogelen hoe elke pokémon zich gedraagt en wat dan het juiste moment is om de Pokéball te gooien. Dat kan gewoon– voor het eerst in de serie – zonder een transitie naar een gevechtsscherm; alles speelt zich af in dezelfde wereld en dat is écht tof. De wereld van Pokémon voelt zodoende levendig aan, zoals in bijvoorbeeld New Pokémon Snap.

Constant andere teams

Anders dan in andere Pokémon-games rouleert je party met pokémon constant, en daardoor is de kans groot dat je kennismaakt met beesten waar je normaal geen aandacht aan besteedt. Je wil immers zoveel mogelijk taken van een vinkje voorzien. Met 242 pokémon in het spel is er behoorlijk wat af te vinken, zonder dat de sleur er snel in komt.

Het vechtsysteem draagt daar ook aan bij, want dat is deze keer goed op de schop gegaan. Na herhaaldelijk geflirt te hebben met nieuwe stijlen, bewijst Game Freak dat het nog steeds kan innoveren. Er komt bijvoorbeeld een nieuwe laag strategie bij kijken dankzij de Agile- en Strong-aanvallen. Bij Agile val je sneller aan en zijn je aanvallen minder krachtig, bij Strong ben je iets langzamer, maar ook sterker. Dat systeem houdt spelers scherp, aangezien ze daardoor soms twee keer achter elkaar kunnen aanvallen (of moeten incasseren). Bovendien hebben veel bekende aanvallen andere effecten, wat verrassend goed werkt.

©GMRimport

Gemiste kans

Helaas zijn de omgevingen waarin spelers en pokémon rondlopen oninteressant en ogen ze gedateerd. Wel zijn de pokémon die vrij rondlopen van ver al te zien. Datzelfde geldt voor de belangrijkste items die spelers onderweg verzamelen voor het maken van Pokéballs en andere spullen. De graphics zijn verder voornamelijk functioneel, maar dat is niet afdoende. Zeker niet na de grafische pracht van bijvoorbeeld beide Monster Hunter-games en Shin Megami Tensei 5 op de Switch.

Daarnaast is het een goed idee om de Hisui-regio op te delen in losse gebieden, in plaats van er één grote wereld van te maken. Op die manier blijft het verzamelen van pokémon overzichtelijk en lijkt er echt nagedacht te zijn over het leefgebied van elke pokémon. Dat is eigenlijk één van de weinige positieve punten van de omgevingen.

Verder missen potentieel interessante locaties een bepaalde mate van sfeer en invulling. Ruïnes zijn bijvoorbeeld erg leeg; iets wat eigenlijk op de gehele spelwereld van toepassing is. Bovendien is het jammer dat wilde pokémon niet op elkaar reageren. Daardoor voelt alles – ondanks het dynamische karakter van het spel – toch nog statisch aan . Wat ook niet helpt: pokémon hebben geen abilities (eigenschappen). Dat levert niet alleen minder interessante gevechten op, ook is dit een gemiste kans voor het vullen van de Pokédex. Verschillende eigenschappen hebben in de voorgaande games namelijk een effect op zowel de wereld als gevechten, waardoor het observeren van pokémon nóg interessanter had kunnen zijn.

©GMRimport

Toch het spelen waard

En toch is Pokémon Legends: Arceus het spelen waard. Wanneer spelers in het hoge gras een Abra observeren om het beste werpmoment te bepalen (Abra vindt het leuk om constant te teleporteren en speelt dus een soort Annemaria Koekoek) en het lukt om ongezien dichtbij genoeg te komen én hem te vangen, dan geeft dat een voldaan gevoel. Daarmee evenaart Legends: Arceus het gevoel dat Red, Blue en Yellow destijds ook op wisten te wekken. In die originele Game Boy-klassiekers trok je met kinderlijke verwondering de wereld in. Dat idee is hier ook aanwezig.

Pokémon Legends: Arceus laat wel nog een aantal steken vallen in de vorm van missende elementen of vreemde keuzes. Zo is het vreemd dat er Fairy-types aanwezig zijn in de regio (een type dat voor Pokémon X en Y niet bestond) en is het stom dat pokémon kunnen evolueren in vormen die eigenlijk pas later ‘ontdekt’ werden. Ook zijn er evoluties zijn die exclusief in de Hisui-regio bestaan, alsof dergelijke kennis verloren gegaan is door de jaren heen.

Maar wanneer spelers zich losrukken van traditionele kennis uit de eerdere games en de regio accepteren als een losstaand avontuur, dan blijft er meer dan genoeg over om van te genieten. Pokémon Legends: Arceus verbetert de Pokémon-formule niet eens drastisch, maar het is wel duidelijk dat Game Freak inzet op vernieuwing en het uitwerken van interessante(re) concepten. En zo is Game Freak op z’n best. Meer van dit, alsjeblieft.

Pokémon Legends: Arceus is nu beschikbaar voor Nintendo Switch. Voor deze review was geen vroege code beschikbaar gesteld.

De ontwikkeling van Death Stranding 2: On the Beach zou zich in de 'crunch'-periode bevinden, oftewel de fase voordat een game uitkomt waarin er extra hard gewerkt wordt en werknemers vaak overuren moeten maken.

Dat gaf bedenker Hideo Kojima toe op social media. "Het is de meest veeleisende periode van gameontwikkeling - zowel fysiek als mentaal - ook wel bekend als 'crunch time'", zo tweette hij. "Naast het mixen en opnemen van Japanse stemmen, hebben we een berg met taken: opmerkingen schrijven, uitleg, essays, interviews, discussies, werk niet gerelateerd aan de game. Het is enorm moeilijk."

In een andere tweet reflecteert Kojima op zijn carrière en hoeveel jaren hij nog in zich heeft. "Op deze leeftijd kan ik niet anders dan mijzelf afvragen hoelang ik nog creatief kan blijven. Ik wil de rest van mijn leven doorgaan, maar is het nog tien jaar? Twintig? Elke dag voelt als een race tegen de klok. Zelfs op 87-jarige leeftijd is (filmregisseur) Ridley Scott nog actief. En toen hij de 60 voorbij was - mijn huidige levensfase - creëerde hij het meesterwerk Gladiator."

Onder 'crunch' wordt binnen de game-industrie de periode voor de release van een game verstaan waarbij werknemers extra lange werkdagen of -weken maken om zo het product op tijd af te krijgen. Vaak zijn deze periodes extreem vermoeiend en tevens een aanslag op de psychische en fysieke gezondheid van de werknemers. Het is een veelvoorkomende situatie binnen de game-industrie, en tegelijk controversieel. Het plaatst het product - oftewel de game - soms immers boven het welzijn van de ontwikkelaar.

De eerste Death Stranding verscheen in 2019 op PlayStation 4 en kwam later ook uit op PlayStation 5, pc, Xbox en iOS. Het is de eerste game die Kojima ontwikkelde met zijn studio Kojima Productions nadat hij de banden brak met uitgever Konami, waar hij de Metal Gear-reeks voor ontwikkelde. Het spel biedt een uniek concept, waarbij spelers door een post-apocalyptisch landschap lopen om pakketten te bezorgen. Zoals gebruikelijk bij games van Kojima worden gameplaysegmenten afgewisseld met soms langdurige filmpjes waarin vooral het verhaal en dialogen centraal staan. Death Stranding 2: On the Beach is vooralsnog alleen aangekondigd voor PlayStation 5.

Sony heeft 5 miljoen dollar gedoneerd voor hulp bij de bosbranden die in Los Angeles woeden.

Het geld is bedoeld voor eerstehulpverleners en de gemeenschappen die geteisterd worden door de branden. "Los Angeles is al meer dan 35 jaar de thuisbasis van onze entertainmentzaken", aldus Sony-voorzitter en CEO Kenichiro Yoshida en directeur en COO Hiroki Totoki in een bericht op social media. "We blijven samenwerken met de leiders van lokale bedrijven om te bepalen hoe Sony in de nabije toekomst het beste hulp kan bieden."

Niet alleen Sony heeft de portemonnee getrokken. Zo hebben Netflix, Amazon en Comcast allen 10 miljoen dollar gedoneerd, Paramount 1 miljoen dollar en Warner Bros. Discovery 15 miljoen dollar.

De branden in Los Angeles woeden inmiddels al langer dan een week. Er zijn minstens 24 mensen overleden aan en meer dan 12.000 gebouwen vernietigd door de gevolgen van de brand. De komende dagen worden er harde winden voorspelt, wat de situatie kan verergeren.

De branden treffen logischerwijs ook de game- en filmindustrie. Zo bleek al dat de opnames van het tweede seizoen van de Fallout-serie zijn uitgesteld, en geven diverse gamebedrijven gesitueerd in en rondom de stad aan de veiligheid van werknemers voorop te stellen.