Voor de Total War-purist is het ketterij van de hoogste orde: geen historische setting, maar een volledig fictieve wereld waarin orks, vampiers en dwergen elkaar brullend de hersenpan inslaan. Dat is misschien jammer voor de geschiedenisliefhebber, maar Total War: Warhammer belooft meer spektakel dan ooit tevoren.
De Chinezen komen eraan! En in Operation Flashpoint: Dragon Rising niet alleen op economisch gebied. Het vervolg op de succesvolle shooter annex oorlog im Operation Flashpoint neemt je mee naar het kleine eilandje Skira ten noorden van Japan. Een eiland waar veel olie in de grond zit en dus een doelwit vormt voor de kwakkelende Chinese overheid die naarstig op zoek is naar kostbare grondstoffen. Er is echter één probleem: na de Tweede Wereldoorlog is het eilandje ingenomen door de Ru en en laten die nou net de hulp krijgen van Amerikaanse troepen in ruil voor een lucratieve oliedeal.
Bekijk de videorecensie van
Operation Flashpoint: Dragon Rising
Het bovenstaande verhaal wordt uit de doeken gedaan in een mooie intro, die wel wat doet denken aan de intro uit de actiefilm The Kingdom. Voor de rest heeft de game weinig van doen met de blockbuster. De terroristen zijn vervangen door Chinezen, het Midden-Oosten is ingeruild voor het eilandje Skira en Jamie Foxx is in geen velden of wegen te bekennen. Gelukkig maar, want doordat Codemasters afwijkt van de geijkte paden, zoals het Midden Oosten als 'fictieve' brandhaard, blijft de game vanaf het eerste moment boeien.
Net als in het echt
Dragon Rising is een tactische oorlogshooter die er prat op gaat om de game zo 'echt' mogelijk te maken. Anders gezegd: je munitie kan op, kogels dienen ten alle tijden vermeden te worden en ook van wapen wi elen doe je niet terwijl je een sprintje trekt. Op de harcore-moeilijkheidsgraad krijg je bovendien geen visuele hulpmiddelen zoals een radar die aangeeft waar de vijanden zitten of een cro hair die oplicht wanneer je een tegenstander dodelijk getroffen hebt. Jammer genoeg loopt niet iedere gamer weg met deze aanpak, maar gezien het succes van het eerste deel en concurrent ArmA is er wel degelijk vraag naar een shooter die de moeilijkheidsgraad wat hoger legt.
Overigens is Codemasters van mening dat die vraag er ook voor de console is, met als gevolg dat Dragon Rising tegelijkertijd voor verschillende platformen werd ontwikkeld. Voor sommige gamers het teken dat de game nooit zo diepgaand en realistisch zou worden als zijn voorganger. De vrees dat Dragon Rising wat aan kracht in heeft geboet, is echter ongegrond. De game is er naar onze mening zelfs beter van geworden. Neem nou bijvoorbeeld de intuïtieve besturing, die duidelijk is ontwikkeld voor een gamepad, maar de controle over het spel ook op de PC een stuk prettiger maakt.
Intuïtieve besturing
In Dragon Rising ga je namelijk altijd in een squad op pad. Je bestuurt naast je eigen personage nog drie andere squadleden. Om het allemaal overzichtelijk te houden, moet de besturing wel in orde zijn en niet, zoals bij vergelijkbare games, je halve toetsenbord beslaan. In Dragon Rising is het echter zo eenvoudig gehouden dat je soms niet eens in de gaten hebt dat je constant opdrachten aan het geven bent. Met één druk op de knop open je een radiaal menu, waarbij je bewegingstoetsen (w,a,s,d,) de
keuzeknoppen zijn.
Onder de w zit bijvoorbeeld de move-opdracht, waarmee je in feite met twee klikken je team kan aansturen. Op dezelfde manier kun je teamleden een object laten verdedigen, een huis binnen laten vallen of zich terug laten trekken terwijl ze ondertu en rookbommen gooien. Houd je squad een beetje in de gaten, want soms wil er wel eens eentje afdwalen of net iets te dicht bij de vijand gaan staan. Soms kost het even de tijd voordat ze een bevel opvoeren en in het heetst van de strijd kan dat desatreuze gevolgen hebben. Niettemin blijft deze manier van besturen behoorlijk eenvoudig en tegelijkertijd ook zeer efficiënt. Uiteraard heb je ook nog steeds de mogelijkheid om via een overzichtskaart een reeks van opdrachten aan je squad te geven of een zware artillerie-aanval op vijandelijke stellingen aan te vragen.
Weinig vrijheid
Een ander opvallende feature van de game, die waarschijnlijk ook met het oog op de console is gemaakt, is de schaal waarop de mi ies worden aangeboden. Dit keer kun je niet oneindig over het speelveld heen dwalen, maar vecht je elke keer op een afgebakend gedeelte van het eiland. Bovendien vinden gevechten op vooraf bepaalde plekken plaats en gebeurt er buiten dat gebied vrij weinig. De verschillende doelen liggen zelfs zo dicht bij elkaar dat je ze vrijwel altijd met de benenwagen kunt bereiken. Hierdoor ben je minder afhankelijk van beschikbare voertuigen, met als gevolg dat Codemasters ze maar mondjesmaat heeft toegevoegd aan de singleplayercampagne.
Deze aanpak zorgt ervoor dat Dragon Rising in weinig lijkt op bijvoorbeeld ArmA II. De snelheid waarmee je door de mi ies ploegt ligt een stuk hoger en ook de gebeurteni en in een mi ie volgen elkaar in een sneller tempo op. Wanneer je de tactische overzichtskaart opent pauzeert het spel ook niet, dus gamers die van plannen houden en op grote schaal een oorlog willen voeren, komen in Dragon Rising waarschijnlijk niet aan hun trekken. Ter illustratie: de game speel je op de laagste moeilijkheidsgraad in iets meer dan een uurtje of tien uit.
Dat neemt alleen niet weg dat de vijand tijdens die vuurgevechten werkelijk alles in de strijd gooit: van tanks en helikopters tot artilleriesteun en antiluchtafweergeschut. De alom aanwezige infanterie heeft de hulp van deze zware wapens echter alles behalve nodig want ze beschikt over een uitgebreid arsenaal aan tactieken. Zolang de vijand je niet ziet is er weinig aan de hand, maar ben je eenmaal gespot, dan wordt je van alle kanten geflankeerd en zijn verra ingsaanvallen eerder regel dan uitzondering. Nogmaals, de manier waarop het spel je door de mi ies heen loodst lijkt in weinig opzichten op wat vergelijkbare games te bieden hebben en ook het gebrek aan voertuigen zal niet iedereen aanspreken, maar het gevoel dat je aan een echte oorlog deelneemt, wordt er zeker niet minder om.
De makers hebben er, net als in het origineel, ook voor gekozen om jou niet constant met hetzelfde personage te laten spelen, waardoor je het ene moment als een commando probeert een olieraffinaderij onklaar te maken, terwijl je het andere moment met een grote aanvalsmacht een strand probeert in te nemen. Deze aanpak komt de diversiteit van de game alleen maar ten goede en houdt eigenlijk constant de vaart in het spel. Concurrent ArmA II mag dan een keur aan voertuigen hebben, vijf minuten rond tuffen op zoek naar een vijand of twee kan al snel een saaie bedoeling worden. Dan vinden wij de scripted events en vooraf uitgestippelde route een stuk beter te pruimen.
Oog voor detail
Dragon Rising heeft bovendien oog voor detail en dat zie je in veel aspecten van de game terug. Een goed voorbeeld hiervan is de manier waarop je een raketwerper selecteert. Die heb je niet ineens in je handen zoals bij zoveel shooters het geval is, want dit keer wordt hij zorgvuldig gemonteerd voordat hij klaar is om te vuren. En uiteraard wordt dat ook visueel goed in beeld gebracht. Andere details zie je terug in opengereten wonden van je krijgsmakkers, rook wat zich realistisch over het slagveld verspreidt en natuurlijk de schitterende omgeving die met behulp van en paar handige effecten altijd de juist toon weet te raken.
Ook je eigen blikveld wordt trouwens voorzien van de nodige effecten. Inca eer je bijvoorbeeld een voltreffer dan wordt het beeld even wazig en hoor je jezelf zwaar ademhalen. Is er geen medic in de buurt of ben je niet in staat om zelf een pleister op je nieuwe en waarschijnlijk veel te grote navel te plakken, dan ga je de pijp uit zoals het een goede militair betaamt; met veel gerochel, gesteun en de nodige pla en bloed.
Wie al het bovenstaande heeft gelezen denkt mi chien dat Dragon Rising zich toch behoorlijk focust op het bieden van actie en zich daardoor wat minder richt op bijvoorbeeld de lastige keuzes die je tijdens een oorlog moet maken. Maar ook op dit punt blijft Dragon Rising moeiteloos overeind. Een verkeerde plek kiezen om je in te graven voor een tegenaanval resulteert in 99 van de 100 gevallen in de dood. Wacht je te lang met het innemen van een belangrijke heuvel, dan is de kans groot dat de rest van je bataljon al lang en breed gesneuveld zijn. Soms is het in de game zelfs beter om de confrontatie met de vijand helemaal niet aan te gaan, zodat je kostbare tijd overhoudt om bijvoorbeeld je primaire doelstellingen te behalen.
Helaas konden we het multiplayergedeelte van Dragon Rising niet aan de tand voelen. Van alle keren dat we de game opstartten, kregen we slechts een keer een lopende server te zien, uiteraard omdat de game pas na het schrijven van deze review in de winkels ligt. Verwacht in ieder geval een campagne die met vier spelers in coöp te spelen is en de mogelijkheid om met maximaal 32 spelers de wapens te kruisen op Skira. Wie de voertuigen in de singleplayercampagne mistte, kan online zijn lol nog op, want niet minder dan 39 stuks staan straks tot je beschikking.
Bekijk de videorecensie van
Operation Flashpoint: Dragon Rising