Met grootse krachten komen grootse verantwoordelijkheden. Dus toen Marvel Sony benaderde om eens een écht kwaliteitsvolle Spider-Man-game te ontwikkelen, kon het bedrijf niet verzaken. Uiteindelijk werd Insomniac ingeschakeld, de gelauwerde ontwikkelaar van onder andere Spyro en Ratchet & Clank. De studio doet eindelijk recht aan de erfenis van Spidey.
Spider-Man schittert immers al sinds de jaren ’80 in videospellen, maar vaak is er te laconiek omgesprongen met de licentie. Dat is zeker niet het geval met Marvel’s Spider-Man van Insomniac. De game haakt niet in op comics en films (dus ook niet op het Marvel Cinematic Universe) en probeert ook niet goedkoop mee te liften op andermans succes. De studio uit Burbank creëert een eigen Spider-Man-universum en geeft zichzelf daarmee de gelegenheid echt zelf iets neer te zetten. Die kans laten ze niet aan zich voorbijgaan.
Profe ionele superheld
Zo is Peter Parker in deze game een stukje ouder en al een aantal jaar een succesvol superheld. Daardoor haal je geen moment deze Spider-Man in de war met Tom Hollands vertolking in het MCU, al zijn ze wel even bijdehand en scherpzinnig. Ook aan andere personages, zoals Mary Jane Watson, geeft Insomniac geslaagd een eigen invulling. MJ is zelfs een paar keer speelbaar. Dat betekent niet dat Insomniac de verbazingen aaneenrijgt - sommige personages hebben nou eenmaal een bekend alter ego – maar bewerkstelligt wel dat de game helemaal niet als een herkauwing aanvoelt. En dat is knap, gezien de talloze comics, films en games met Spidey in de hoofdrol.
Nog belangrijker dan de originele setting is dat Marvel’s Spider-Man werkelijk geweldig speelt. Vloeiend met spinnenwebben slingeren en vechten bleek in oudere Spidey-games mi chien wel het grootste struikelblok, maar Insomniac slaat de spijker op zijn kop met een bijzonder vloeiende besturing. Hun ervaring met het ontwikkelen van het knotsgekke Sunset Overdrive is duidelijk voelbaar wanneer je door de straten van New York in één vloeiende beweging springt, slingert, jezelf via lantaarnpalen lanceert en langs de muren van gebouwen rent, zonder dat ook maar één framedrop je uit deze flow haalt – zelfs niet op een standaard PlayStation 4.
Het vechten gebeurt al even vloeiend. Het ontwijken en uithalen doet denken aan de Batman-games, maar dan sneller, acrobatischer en natuurlijk met de mogelijkheid om een web te gebruiken. Spidey plakt vijanden tegen de muur, trekt wapens uit hun handen of gooit stellages om met zijn web zonder
het vechten te onderbreken. Zelfs even wegslingeren is gewoon mogelijk, want de besturing is strak genoeg om ook in de kleinere omgevingen te manoeuvreren.
Hoe cliché het ook mag klinken, je voelt je door die strakke besturing echt Spider-Man. Je hebt totale controle over zijn vaardigheden, wat vooral bij baasgevechten erg belangrijk is. Prijzenswaardig daarbij is de leercurve, waarbij niet alleen nieuwe skills en gadgets worden toegevoegd aan je skillset, maar ook de snelheid van het spel haast onopgemerkt wordt opgeschroefd. Daardoor wordt slingeren en vechten steeds spectaculairder.
Frivool, maar niet perfect
Dat slingeren en vechten is dan ook dé grote trekpleister van de game. Het houdt de verhaalmi ies leuk en gevarieerd. Frivool de knoppen in te drukken om te zien hoe Spidey corresponderend vijanden op hun gezicht timmert, wegslingert of inwikkelt in een spinnenweb blijft met gemak tientallen uren intere ant. Toch kan zelfs dit vechtsysteem er niet voor zorgen dat de gigantische sloot aan extra challenges tot het einde toe boeiend blijft.
Dat komt vooral omdat die uitdagingen, in tegenstelling tot de verhaalmi ies en zelfs de willekeurige misdaden in de straten van New York, zich altijd afspelen in haast identieke locaties met identieke golfen aan identieke vijanden. Wel grappig is hoe Spidey zelf voorstelt wanneer het tijd is voor zijactiviteiten. Terwijl het in de meeste games een tikkeltje onnatuurlijk voelt om terwijl de wereld vergaat iemands weggevlogen duif te zoeken, ruimt Insomniac er gelegenheid voor in wanneer Spidey even stoom moet afblazen of verhalenderwijs even moet wachten op iemand anders.
Toch trapt Insomniac wel in een paar andere valkuilen van een openwereldgame. Vooral New York is soms een tikkeltje flets, zeker boven het straatniveau. Waar je op straat nog wel begroet of juist uitgejouwd wordt, gevraagd wordt om selfies te nemen of zelfs een boks kan uitdelen, gebeurt er hogerop niets. Kantoorpanden blijken leeg als je naar binnen gluurt, of reflecteren zelfs alleen maar – en niet eens in real-time. Manhattan voelt daardoor niet aan als een van ’s werelds drukste locaties, maar als een gamedecor. Ook een aantal minigames vallen snel in herhaling.
Het zijn echter kleine smetjes op een verder vlekkeloze game. Van het frivole vechten en de snedige humor, tot de kleine knipogen naar de Avengers, Wakanda en zelfs de Tobey Maguire-films; Marvel’s Spider-Man barst van de fanservice. Maar de grootste service aan de fans is dat zij nu eindelijk een écht goede game met Spidey in de hoofdrol kunnen spelen.
Marvel’s Spider-Man is vanaf 7 september verkrijgbaar op PlayStation 4. Voor deze review is gespeeld op zowel een PlayStation 4 als PlayStation 4 Pro.
Ben je benieuwd naar meer nieuws over Spider-Man? Lees dan hier over zijn geschiedenis in games.
Laatste reviews: