Loop Hero daagt je uit op alle goede manieren
Loop Hero is een moeilijke, vage game. Pas na tien uur spelen versloeg ondergetekende de eerste baas. Maar die moeite is het helemaal waard. Sterker nog: van moeite is niet eens echt sprake, want Loop Hero speelt zichzelf. Letterlijk, gezien het vechten in de game een passieve aangelegenheid is, maar ook figuurlijk: als het kwartje eenmaal valt, wordt Loop Hero als een soort automatisme dat zich diep in je brein nestelt. Als een liedje dat je hoofd niet meer verlaat.
Voor je het weet denk, eet, slaap en leef je Loop Hero. Spellen die dat presteren zijn meestal goede games. Dat is met Loop Hero niet anders, maar waarom is dat precies? Tja, dat is dus lastig uit te leggen. Want Loop Hero is zeker niet zoals andere games.
©GMRimport
Loop alleen maar rondjes
Het is een vraag die spelers zich zelfs tijdens het spelen zullen stellen: wat ben ik nou eigenlijk aan het doen?
Loop Hero laat zich erg moeilijk omschrijven omdat er verschillende systemen tegelijkertijd draaien, zowel op de voor- als achtergrond. Als je die op zou sommen, kom je uit op een combinatie van een roguelite, een towerdefensegame, een deckbuilder, een idle-game én een rpg met lootmechanieken. Maar staar je niet zo blind op die genres. Gek genoeg is er niet één genre dat het voortouw neemt. Loop Hero voelt daardoor heel erg fris, ook door de bijna zakelijke retrostijl.
Nadat je een paar potjes hebt gespeeld, zijn eigenlijk maar een paar zaken duidelijk. De belangrijkste? Het universum is vergaan en jij moet het opnieuw opbouwen. Jij, een witte sprite, die automatisch en onophoudelijk rondjes loopt op een route op het speelveld. Als speler staat een deck met kaarten tot je beschikking. Je bepaalt zo hoe je de lege spelwereld vormgeeft. Je kunt met de kaarten vijanden introduceren, maar ook gebouwen of land verbouwen voor beloningen of een langer levensbalkje.
Het is heel moeilijk om afscheid van Loop Hero te nemen. Voor je het weet doe je ‘nog snel even een rondje’.
-
Je komt gaandeweg vijanden tegen die kaarten laten vallen, die je vervolgens weer kunt inzetten op het speelveld. En zo ga je rondje na rondje door - bouwend, sleutelend aan je uitrusting en steeds peinzend over welke kaarten je waar wilt inzetten. Hoe verder het rondje (de loop), hoe pittiger de vijanden. Je kunt gelukkig op ieder moment stoppen: dan neem je zestig procent van alle vergaarde resources mee naar het kamp, waar je permanente hulpmiddelen kunt vrijspelen (zie daar het roguelite-gedeelte).
Sterf je? Dan neem je maar dertig procent mee. Stop je op het begin van je loop, in het kamp, dan neem je alles mee terug zonder dat je iets achterlaat. En dus sta je ieder potje voor een belangrijke keuze: ga je door, misschien wel totdat je de boss aankan, of houd je op met spelen zodat je niet doodgaat en je resources houden mag? In Loop Hero weeg je continu risico en beloning af. Keer na keer. Loop na loop.
Het is heel moeilijk om afscheid van Loop Hero te nemen. Voor je het weet doe je ‘nog snel even een rondje’, dat vervolgens een heel goed rondje blijkt te zijn, waarna je natuurlijk niet meer kunt stoppen (je kunt niet middenin een loop saven). Bovendien neem je dus altijd spullen mee terug naar je kamp, waarmee je upgrades, nieuwe classes en meer potions kunt vrijspelen.
©GMRimport
Elk rondje is anders
Loop Hero legt dat overigens niet direct of uitgebreid uit, maar dat geldt voor vrijwel alles in de game.
Bijvoorbeeld: door negen steen- of bergkaarten naast elkaar in een vak van drie bij drie te plaatsen, ontgrendel je een hoge berg dat je ronddolende held extra leven gunt. Maar ja, dat moet je maar net weten. De game brengt je dat niet bij. Dat houdt in dat je ook nog een andere afweging moet maken als je Loop Hero blijft spelen: wil je urenlang bezig zijn met het uitdokteren van de beste manier om kaarten te plaatsen, of zoek je alles online op?
Je doet er waarschijnlijk goed aan uiteindelijk op te zoeken welke combinatie van kaarten wanneer het beste is. Soms is die vaagheid een beetje teveel van het goede, zeker als je net begint met spelen en met niemand over de game kunt praten. Loop Hero had beginnende spelers best wat meer mogen sturen daarin. Dat de game vaag is, is enerzijds de charme (zoals dat in Minecraft het geval is), maar zonder hulp kan het behoorlijk lang duren voordat de volgende laag van de game zich openbaart.
©GMRimport
Maar of je nou aan het googlen slaat of niet, je bent alsnog afhankelijk van welke kaarten je op welke momenten krijgt toebedeeld. En dat maakt het spel na tientallen uren spelen nog steeds uitdagend, zelfs als je veel upgrades hebt. Soms gaat het in een potje belachelijk moeizaam, soms wandel je er simpelweg doorheen. Maar uiteindelijk is de rng (de zogeheten 'random number generator' of het triviale algoritme) machtig in Loop Hero, waardoor je altijd tegen dezelfde figuurlijke muur aanloopt: moet ik deze kaart nou wel of niet leggen?
De enige manier om daar gevoel voor te kweken, is door heel veel te spelen. Maar zelfs de redelijk ervaren speler gaat nog af en toe de mist in. Er zijn zoveel manieren waarop iets goed of slecht kan gaan. Dat is geheel de charme van deze bijna onverklaarbare koorddans tussen genres. Zo moeilijk als Loop Hero te doorgronden is, zo gemakkelijk is het aan te raden. In ieder geval gemakkelijker dan uitleggen wat voor game het is.
Loop Hero kost 15 euro en is beschikbaar op pc.
