Ondergetekende speelt L.A. Noire voor de derde keer. In 2011 sloot ik mezelf op met het origineel tot ik alle hoekjes had uitgeplozen en genoot ik van de aparte verhaalvertelling en onderzoekende gameplay. Twee jaar later schreef ikhref="https://gamer.nl/artikelen/achtergrond/reload-la-noire-herintreden-bij-de-politie/"> deze </a><a href="https://gamer.nl/artikelen/achtergrond/reload-la-noire-herintreden-bij-de-politie/" style="">Reload</a>. Zonder een roze bril vielen de minpunten toch een stuk meer op.
Deze derde keer, de heruitgave voor moderne consoles, verbaast het me vooral hoe goed de game oud is geworden. Dat komt natuurlijk ook omdat er na L.A. Noire geen detective-game is geweest die hetzelfde probeerde te doen. Het spel zette alles in op de technologie om gezichten over te zetten naar een game, en slaagde daar wonderwel in. Die techniek komt het best tot zijn recht tijdens de ondervragingen van verdachten, waarin jij als detective Cole Phelps moet besli en of iemand liegt of de waarheid spreekt. Het is fenomenaal om iemand zenuwachtig met zijn ogen heen en weer te zien schieten, of zijn mond te zien ophalen, hopend dat jij niet ziet wat diegene te verbergen heeft.
Een van de grootste ergerni en van die ondervragingen is in deze versie aangepakt. In het origineel koos je tu en 'waarheid', 'twijfel', of 'leugen', maar die termen waren totaal niet representatief voor de teksten die Cole af en toe spuide. Bij een kleine twijfel begon hij soms ineens te schelden en te tieren. Dat is nu enigszins verbeterd door de opties te veranderen naar 'good cop', 'bad cop' en 'lie'.
Die opties geven je iets meer inzicht in de plotseling woede-uitbarstingen. Het is echter nog steeds niet perfect: je bent niet altijd een 'bad cop' als je aan iemand twijfelt, en 'good cop' betekent ook vaak wat anders dan je denkt: soms volg je braaf de politieprocedure, andere keren geef je ermee aan dat je een getuige gelooft. Daarnaast is het goede antwoord soms tegennatuurlijk, bijvoorbeeld als je bij een getraumatiseerd slachtoffer 'bad cop' moet kiezen omdat je ziet dat diegene wat achterhoudt. Maar ja, schelden tegen een slachtoffer van verkrachting voelt gewoon niet zo fijn, hoe vaak de game je ook beloont voor je detective-instincten.
Speuren op de Switch
Over het algemeen voelt het ondervragen erg goed aan, vooral als je verzameld bewijs kunt gebruiken om iemand op een leugen te betrappen. Wederom speur je alle locaties af naar bewijsmateriaal als voetafdrukken, luciferdoosjes en vreemde verwondingen. Alles is daarbij hetzelfde gebleven als in het origineel, met de toevoeging van bewegingsbesturing voor de Switch. Je kunt de camera draaien door je Joy-Cons te bewegen, er aanwijzingen mee oppakken en zelfs de vuistgevechten worden er wat spannender van. Het is leuk voor eventjes, maar geen goede manier om de hele game te spelen.
De game ziet er prachtig uit op het kleine scherm van de Switch. De resolutie is met 720p mi chien wat aan de lage kant, maar daar merk je in tabletmodus eigenlijk weinig van. Dat de game draagbaar speelbaar is, is een hele prestatie, al leent het spel zich eigenlijk niet voor korte speelse ies in de trein of bus. Het is nogal vervelend om middenin een lopende zaak te stoppen en het later weer op te pakken, omdat je steeds veel details moet onthouden om het onderzoek tot een goed einde te brengen.
Pas op een grote tv laat de game zijn leeftijd zien, iets waar de PlayStation 4- en Xbox One-versies met hun ondersteuning voor 4K en HDR minder last van hebben. De Switch laat gevoelsmatig bovendien wat meer kartelige randjes zien dan het origineel, maar dat valt tijdens het spelen al snel niet meer op. De personages bewegen daarnaast houterig vergeleken met moderne games, maar de motion capture van de gezichten blijft zes jaar na release nog steeds indrukwekkend. Geen spel heeft tot nu toe op dat vlak dit niveau gehaald. De uitmuntende acteerprestaties van de cast dragen daar zeker aan bij.
Schiet mij maar lek
De minpunten van L.A. Noire vallen ook in deze derde playthrough extra op. Het verhaal is een klein drama, met onverklaarbaar vreemde acties van Phelps als grootste boosdoener. Een plotselinge ommekeer in zijn karakter lijkt het resultaat van een script waar met een botte hakbijl stukken uit zijn gehaald. De vier extra cases die eerder als dlc verschenen en in deze versie in het verhaal zijn gestopt, veranderen daar niets aan. Zeker de zijmi ies die je in de verder lege wereld kunt oplo en vallen uit de toon. Waar Cole over het algemeen binnen de lijntjes probeert te kleuren, schiet hij in zo'n optionele zaak zonder met zijn ogen te knipperen vijftien bankberovers door hun hoofd.
Ook de lompe besturing is vervelend, al heb je daar in het grootste gedeelte van de game gelukkig weinig last van. Een beetje speurneuzen gaat prima, maar zodra je in een zeldzaam vuurgevecht terecht komt valt alles uit elkaar. Toch is het repetitieve karakter van de game de grootste zorg. De eerste tien zaken zijn hartstikke leuk. Ga naar het plaats delict, zoek overal, praat met de betrokkenen en ontrafel uiteindelijk het mysterie. Op een gegeven moment wijkt de game niet meer van dat patroon af, en voelt het detectivewerk als een bekend riedeltje. Wanneer de game op het laatst de spanning opvoert en alles samen lijkt te komen, is het eigenlijk al te laat.
Anno 2017 is het bijzondere van L.A. Noire in ieder geval nog niet versleten en blijft de opzet uniek. Wie onbekend is met het origineel heeft dan ook genoeg om van te genieten. Dan is het feit dat je 50 euro betaalt voor een oudere game ook wat beter te slikken.
De heruitgave van L.A. Noire is nu verkrijgbaar op Nintendo Switch, PlayStation 4 en Xbox One. De game verscheen oorspronkelijk in 2011 voor pc, PlayStation 3 en Xbox 360.