Ontwikkelaar NetherRealm waaide eerder al met Injustice: Gods Among Us (2013) en Mortal Kombat X (2015) als een frisse wind door het vechtspellengenre. De games van de studio, opgericht door de fameuze Ed Boon, zijn luchtig van aard dankzij spectaculaire cinematics, toegankelijke gameplay en verhalende singleplayermodi. Injustice 2 spitst zich nog meer op die formule toe.
Wie weinig met DC Comics heeft, heeft Injustice 2 wellicht niet op zijn of haar radar staan. De trailers van de game staan bol van vechtersbazen die, op een paar beroemde uitzonderingen na, onder DC Comics-leken weinig bekendheid genieten. Die trailers zijn een hele misplaatste graadmeter in het geval van Injustice 2. Hoewel bijvoorbeeld Captain Cold en de pre-order-bare Darkseid wellicht geen belletje doen rinkelen, weet de game ze alsnog op een prettige manier te introduceren. Als DC-leek voel je je in het Injustice-universum nooit buitengesloten.
Het kweken van die relevantie is waarschijnlijk de grootste verdienste van de singleplayermodus, die op de gemiddelde moeilijkheidsgraad ongeveer zes uur aan gevechten aan elkaar rijgt. De verhaallijn ervaar je vanuit verschillende perspectieven, waardoor je ook verschillende superhelden onder de knoppen krijgt. Een groot deel van de actie staat in het teken van de strijd tegen slechterik Brainiac, maar ook een onderliggend conflict tu en Superman en Batman stuwt je van gevecht naar gevecht.
Visueel spektakel
De singleplayer is gek genoeg geen geschikte aanleiding om kennis te maken met de mechanics van de game. Sterker nog, de opbouw is een beetje abrupt, dus we raden aan dat je eerst even went aan de besturing in de tutorial. Die keuze om een deel van alle uitleg rond het vechtsysteem niet te verwerken in de singleplayer zelf, is een beetje markant voor een game die zo overduidelijk toegankelijk wil zijn. Maar soit, het zal niemand ervan weerhouden om uiteindelijk in de singleplayer te duiken.
Superman ontpopt zich daarin al snel van een saaie lul naar een stoïcijnse lul met dictatoriale trekjes, en ook Robin laat zich opvallend gelden door aan het begin van de game de strot van een verkrachter door te snijden om zijn vader (Batman) een hak te zetten. Comicfanaten (of spelers van het eerste Injustice-deel) kijken niet op van die duistere kant van het DC-universum, maar voor wie is opgegroeid met een wat meer joviaal beeld van superhelden, biedt de verhaallijn van Injustice 2 best verra ende kost.
Het is niet alleen de verhaallijn die je zo soepel van gevecht naar gevecht loodst. Op cinematografisch vlak zet NetherRealm met Injustice 2 een nieuwe standaard in het genre. We zaten bij vlagen als een kind aan de buis gekluisterd om naar de tu enfilmpjes te kijken. In het bijzonder trekken de nagenoeg perfecte gezichtsanimaties de aandacht. Ze zijn exemplarisch voor het oog voor detail in Injustice 2, zowel in de filmpjes als tijdens het spelen zelf.
De kleurrijke achtergronden, de particles tijdens het vechten, de (meestal) feilloze manier waarop animaties in elkaar overvloeien en dan met name de manier waarop gerenderde tu enfilmpjes overgaan in gameplay: het is van een fenomenaal hoog niveau. De visuele hoogtepunten worden net als in het vorige deel gevormd door de Super-aanvallen en de Stage Transitions, waarbij personages letterlijk uit een level worden geslagen en het gevecht zich verplaatst naar een andere arena.
Met name de Supers, de bizarre krachten die spelers kunnen loslaten op hun tegenstander nadat de Burn Meter gevuld is, zijn een weergaloos vertoon. Soms lieten we ons met liefde in elkaar trappen door een ‘nieuwe’ tegenstander om te zien wat voor Super hij of haar op ons zou loslaten. The Flash ramt zijn tegenstander terug de tijd in tegen onder meer de Egyptische sfinx en een tyrannosaurus rex (juist), Batman roept de hulp in van een tot de tanden toe bewapende Batwing en in het geval van sommige personages doe je zelfs kortstondig een ander universum aan.
Een (klein) nadeel: die filmpjes zijn continu hetzelfde. Dat betekent dat ze de eerste keer geweldig zijn, de tweede keer iets minder leuk worden en je ze bij de twintigste keer vervloekt omdat je ze niet kunt skippen.
Toegankelijk en diepgaand
Het is bijna even leuk om naar Injustice 2 te kijken als om het te spelen, maar daarmee doen we de gameplay tekort. Net als in de eerste Injustice wi el je tijdens het vechten vooral lichte, medium en zware aanvallen af, ieder gekoppeld aan een knop op de controller. De combo’s voelen erg natuurlijk aan. Waar we in sommige vechtspellen niet het maximale uit een personage weten te halen omdat we niet alle moves uit ons hoofd kennen, konden we als beginner in Injustice 2 al redelijk snel met bijvoorbeeld Batman uit de voeten.
Natuurlijk loont het om af en toe een nieuwe combo aan het repertoire toe te voegen. Sterker nog, we kwamen er pas redelijk laat achter dat Injustice 2 ondanks zijn toegankelijke actie een heel diepgaand vechtsysteem kent. Nieuw is dat je de Burn Meter die je voor Supers gebruikt op nog meer manieren kunt inzetten. Zo kun je de meter gebruiken om middens een Air Escape te ontkomen aan Juggles, waarbij personages in de lucht worden geslingerd zodat ze kwetsbaar zijn voor combo’s.
Maar de Burn Meter kun je ook gebruiken om snel van de ene naar de andere kant van het scherm te dodgen. De Burn Meter kent wel meer van zulke functionaliteiten en dwingt je zo om tijdens het vechten belangrijke knopen door te hakken. Waar nieuwelingen de spectaculaire Super zullen verkiezen, merkten wij met name online op dat het loont om de Burn Meter te gebruiken om effectief te counteren. Tel daar de uitgebreide moves en combo’s van ieder personage bij op, en Injustice 2 ontpopt zich na de gewenningsfase al snel als een diepgaande vechtgame.
Kanariegele Batman
Wie Mortal Kombat X heeft gespeeld, herinnert zich de modus Living Towers mi chien nog wel. Injustice 2 kent iets soortgelijks, de Multiverse-modus, waarin je triviale dimensies aandoet om het tegen een triviale reeks aan vijanden op te nemen. In die dimensies spelen allerlei randfactoren een belangrijke rol, zoals zwaartekrachteloosheid of een sneller tijdsverloop. Multiverse blijft zichzelf zo steeds verversen. Na twintig uur spelen vermaken we ons nog steeds in het verkennen van het interdimensionale segment van Injustice 2.
En dat is van grote waarde voor Injustice 2. Vechtgames dwingen spelers vaak om uiteindelijk online te gaan spelen, terwijl ondergetekende zichzelf daar meestal niet goed genoeg voor acht. Multiverse is echter een prima alternatief voor online modi als je de game na het uitspelen nog niet moe bent. In Multiverse geldt: hoe moeilijker de vijanden en challenges zijn die je aandoet, hoe hoger de beloning is. En die beloning is daadwerkelijk de moeite van het verkrijgen waard.
Injustice 2 kent immers een duizelingwekkende hoeveelheid loot om te vergaren waarvan sommige items een personage veel beter kunnen maken (wat uiteraard niet opgaat in de Ranked-online modus). Het is niet alleen tof om onze Batman cosmetisch aan te pa en, het is ook tof om hem gaandeweg beter te zien worden. En met hem: wij. Het level- en lootsysteem prikkelde ons om de focus op één bepaald personage te leggen, waardoor we inmiddels met redelijk veel zelfvertrouwen aan een online gevecht beginnen.
Dus mocht je een kanariegele Batman van level twintig in geheel Epic-gear tegenkomen: stuur even een berichtje.
Injustice 2 is nu verkrijgbaar op Xbox One en PlayStation 4.