Hotline Miami

Dit is het huis waar het moet gebeuren. Als jij straks klaar bent, ligt iedereen in het gebouw in een plas van zijn eigen bloed, de muren besmeurd met hersenen en ingewanden. Met een ferme klap open je de deur tegen het hoofd van de eerste tegenstander. Je pakt zijn mes en gooit die tegen de bewaker met het pistool. Dan spring je bovenop de eerste vijand en beuk je zijn hoofd een paar keer tegen de vloer, totdat het uit elkaar spat. Dat alles duurt niet langer dan een paar seconden. Het leven van een ingehuurde moordmachine is niet makkelijk, vooral bloederig.

Bruut moeilijk

Althans, zo zou het moeten gaan. De eerste keer dat je de game speelt, gaat het waarschijnlijk meer zo: je doet de deur open en krijgt een kogel door je hoofd. Hotline Miami is onvergeeflijk en vereist een ongekend reactievermogen. Als je de vijanden niet binnen een seconde tegen de grond werkt, loop je grote kans om zelf het loodje te leggen. Gelukkig is een level opnieuw beginnen zo makkelijk als een druk op de r-toets.

Die toets zal je vaak gebruiken, want de game is extreem moeilijk, op de goede manier. Mi ies start je tien, twintig, dertig keer opnieuw op voordat het je eindelijk lukt om je slachtpartij te volbrengen. Ieder level begint met een vreemd bericht op je antwoordapparaat, waarna je naar een huis of discotheek wordt gestuurd. Eenmaal daar aangekomen is je opdracht simpel: iedereen die zich in het gebouw bevindt, moet dood.

Het spel speelt als een twin-stick shooter, waarbij je met de WASD-toetsen loopt en met de muis om je personage heen draait om hem de goede kant op te laten mikken. Met shift kijk je verder het level in, om te zien wat zich achter elke hoek verschuilt, en met een klik op het scrollwheel lock je op een tegenstander. Vooral die laatste optie is erg handig om vijanden snel uit te kunnen schakelen.

Bloederige puzzel

De besturing en de snelle actie kunnen niet verhullen dat dit eigenlijk gewoon een puzzelgame is. Vijanden gedragen zich vrij voorspelbaar, door bijvoorbeeld de hele tijd hetzelfde rondje te lopen. Je moet nadenken hoe je een ruimte vol tegenstanders het beste kunt voltooien. Gooi je een bierfles tegen iemands hoofd en sla je daarna de ander neer, met het gevaar zelf geraakt te worden? Of storm je de kamer binnen met geweren in de aanslag? En als je inderdaad schoten lost, hoe ga je dan om met de meute bewakers die op het geluid afkomen?

De meeste van de 16 levels zitten goed in elkaar en geven je veel verschillende manieren om ze tot een goed einde te brengen. Ook ziet de game er prima uit, met een vreemde LSD- sfeer die als een waas over je beeldscherm hangt. Het scherm pulseert werkelijk met jaren tachtig-nostalgie: de achtergrond is niet meer dan een afwi eling van felle kleuren en de meeste gebouwen zijn gedrapeerd in neonverlichting.

Het enige kritiekpunt op deze levels is dat er iets te weinig van zijn. De vele malen dat je ze opnieuw moet proberen, kunnen niet geheel verhullen dat ze in principe opgeteld maar heel kort zijn. Dan kun je nog je highscores proberen te verbeteren door sneller of bloederiger te werk te gaan, maar meestal roepen de mi ies na voltooiing niet om nog een keer doorgespeeld te worden.

Knappe honden

De game kent ook zwakke momenten, vooral als het afstand doet van de puzzelactie. Zo kent zijn er heuse baasgevechten, die helaas meer frustreren dan dat ze spannend zijn. Waarom zou je, net nadat je dertig handlangers hebt uitgemoord met een shotgun, de leider te lijf gaan zonder wapens? Ineens moet je het met alleen een golfclub opnemen tegen een eindbaas die met me en gooit, terwijl de hele game lang de kogels om je oren vliegen.

Ook werken kleine foutjes soms op je zenuwen. Levels zijn overzichtelijk ingedeeld, met kamers en gangen waar de tegenstanders stil staan of in een vast patroon een rondje lopen. Daardoor kun je van tevoren je tactiek bepalen en al moordend van kamer naar kamer gaan. Dat is de hele bedoeling van het spel, maar soms kan je tactiek zo weer de prullenbak door een foutje van het spel. Bijvoorbeeld als een hond per ongeluk tegen een deur aanloopt en de vijanden uit die kamer opeens de gang in stromen. De mi ie is dan bijna niet meer te voltooien, omdat je niet meer normaal van kamer naar kamer kan lopen. Wel knap, een hond die een deur opendoet, maar dat kan niet de bedoeling zijn. Dat blijkt ook wel als je het level een paar keer opnieuw start en het daarna niet meer gebeurt. Voor een spel waarin de vijanden zich juist erg voorspelbaar gedragen, is dat vreemd.

Die kleine foutjes nemen niet weg dat deze game een geweldige ervaring biedt. Het is mi chien te bruut en bloederig voor sommigen, maar de snelle en keiharde puzzelactie kan je helemaal in zijn greep houden. Vol frustratie en adrenaline start je de levels opnieuw en opnieuw op, totdat iedereen die in je weg staat op gruwelijke wijze om het leven is gekomen. Dan loop je terug naar je auto, langs je afgeslachte tegenstanders, en voel je een vreemde mix van voldoening en mi elijkheid.