Hitman 2 staat in de schaduw van z’n voorganger

In vergelijking met de uitstekende reboot uit 2016 doet Hitman 2 niet heel veel anders. Wederom is er een handjevol gebieden waarin je bepaalde ‘targets’ zo geruisloos mogelijk moet wegwerken. Of je hen nu een overdosis aan gif toedient of van een klif duwt, doet er eigenlijk niet toe – zolang jij je opdracht als huurmoordenaar maar bijtijds en zonder al te veel heisa uitvoert.

In tegenstelling tot genregenoten als Splinter Cell, Thief en Dishonored, zoekt Hitman de absurditeit op. Keer op keer krijg je situaties voor je kiezen die zowel choqueren als amuseren. Doe je je bijvoorbeeld voor als een tattoeëerder, dan kun je je je target ombrengen door hem ‘per ongeluk’ de naald in z’n nek te steken. Of je duwt een bad guy gewoon in het moeras waar precies dat ene hongerige nijlpaard rondzwemt. De mogelijkheden zijn schier eindeloos. Daardoor loont het zich om de verschillende levels en mi ies te blijven herspelen.

Voor herhaling vatbaar

Hitman benadert in die zin ook het puzzel- en adventuregenre. Vaak is de uitdaging niet eens om je targets zo pragmatisch of efficiënt mogelijk om te brengen. Het is veel uitdagender om een bizarre situatie te creëren waarin je je doelstelling op een creatieve en kolderieke manier kunt behalen. Daar heb je veel geduld, een feilloos inzicht en een goed reactievermogen voor nodig. Welke kledij moet je bijvoorbeeld aantrekken om dicht in de buurt van een succesvol racecoureur te komen, zonder dat zij je aanwezigheid opmerkt? Een monteursoverall, wellicht, hoewel je dan mi chien juist herkend wordt door andere mecaniciens. Of wellicht loont het zich om een strak pak aan te trekken om je een rol als bodyguard aan te meten.

Maar wil je creatiever te werk gaan, dan zijn deze outfits nauwelijks afdoende en zul je echt buiten de gebaande paden moeten denken en handelen. Hoe meer moeite je doet, hoe intere anter de outfits en hoe leuker de situaties waar je in terechtkomt. Probeer om die reden sowieso Let’s Plays te vermijden: een deel van het spelplezier zit ‘m in het ontdekken van alle outfits, situaties en dialogen – waarvan je een groot gedeelte pas tegenkomt als je een level voor de derde of vierde keer doorloopt. Dan ben je immers bekend met de layout van een gebied en kun je je aandacht verleggen naar (ontzettend intere ante en humoristische) randzaken.

Hitman 2 is in dat opzicht een onvervalst vervolg. Sterker nog, buiten een aantal nieuwe wapens en een paar kleine aanpa ingen aan de user interface, had dit zomaar downloadbare content voor Hitman 2016 kunnen zijn. Dat is hoofdzakelijk een positief iets: de spelmechanieken zijn uitstekend, de productiewaarde ligt relatief hoog en het leveldesign overtuigt grotendeels.

Er zitten weer een aantal geweldig ontworpen levels tu en die het herspelen meer dan waard zijn

Verschil moet er zijn

Toch is er ook een klein aantal kanttekeningen. Hoewel de verschillende omgevingen prachtig zijn vormgegeven, halen ze het niet allemaal bij het niveau van met name Sapienza, Parijs en Hokkaido uit Hitman 2016. Dit komt voornamelijk doordat IO Interactive nadrukkelijk inzet op schaalvergroting. De nieuwe levels – en vooral Mumbai en Santa Fortuna – zijn labyrinthische omgevingen die weliswaar fantastisch zijn ontworpen, maar ook voor een deel voorbij gaan aan de kracht van de serie.

Hitman komt juist tot z’n recht in levels die enige omvang en complexiteit kennen, maar waar tegelijkertijd de focus duidelijk ligt op een specifiek bouwwerk of één openbare ruimte. Nu is er iets te veel lege ruimte waar je je creativiteit nauwelijks de loop kunt laten gaan. Neem bijvoorbeeld Whittleton Creek, een generieke Amerikaanse suburb. Qua oppervlakte en sfeer is het een indrukwekkend level, maar er zijn niet genoeg redenen om ‘t te herspelen – juist omdat er geen duidelijke architectonische speerpunten zijn.

Anderzijds: dit is precies waarom de nieuwe levels Isle of Sgail en Miami zo ontzettend sterk zijn. In beide levels vindt een concreet evenement plaats binnen een afgebakend doch stampvol gebied. Hier loont het zich om van tevoren een spectaculair plan de campagne op te stellen en middels de gekste outfits tot de meest ingenieuze a a inations te komen.

Oftewel: Hitman 2 kan de reboot uit 2016 net niet bijbenen. Daar komt bij dat de nogal onhandige besturing je nog altijd regelmatig tegenwerkt. Zeker wanneer je in penibele situaties terechtkomt en snel moet handelen, laat de besturing zich van z’n slechtste kant zien. Het is een helse klus om tijdens een vuurgevecht achter een muurtje te schuilen, een deur te openen of simpelweg weg te rennen. Met twee jaar ontwikkeltijd was hier genoeg ruimte voor verbetering.

Dan nog even dit: net als bij Hitman 2016 word je bijkans verplicht om continu online te zijn en de verontrustende privacy policy te accepteren. Dan kun je als IO Interactive nog zo’n mooie game maken, maar het is geen fijne geste naar je klanten. Als game overtuigt Hitman 2 voor het grootste gedeelte wél. Het belangrijkste: er zitten weer een aantal geweldig ontworpen levels tu en die het herspelen meer dan waard zijn. En dat is precies waarom Hitman zo’n goede serie is.

Hitman 2 is nu verkrijgbaar voor Xbox One, PlayStation 4 en pc. Voor deze review is de game op PlayStation 4 Pro getest.

Laatste reviews: