Het verhaal van de solerende elitesoldaat is verteld in Halo: ODST, Halo 5: Guardians vertelt het verhaal van het collectieve excelleren. Alles draait om de prestatie van het team, herstel, twee teams: het vierkoppige team Osiris met militaire alleskunner Jameson Locke én Team Blue, uiteraard met ons aller Master Chief en zijn drie oude Spartan-metgezellen.
We kunnen het onmogelijk verklappen, maar al vroeg in de game trekt Master Chief zijn eigen plan en wijkt John 117 af van de opdrachten die hem door de United Nations Space Command zijn opgelegd. Diezelfde opdrachtgever stelt Spartan Jameson Locke aan om de Chief en zijn team te achterhalen. Dat resulteert in verschillende scenario’s (concreter durven we niet te zijn), waarbij gaandeweg duidelijk wordt waarom Master Chief en zijn team zoveel risico’s nemen.
Die wi elwerking tu en de twee teams lijkt in het begin veelbelovend, maar verwacht er niet te veel van. Halo 5 wordt in de markt gezet als een kat-en-mui pel tu en Locke en de Master Chief. Afijn, je hebt meermaals ‘t gevoel dat een confrontatie tu en Locke en de Master Chief onvermijdelijk is, maar de jacht op Team Blue is vooral een vertakking.
343 Industries impliceerde in trailers ook een soort van morele diepgang, maar ook die valt mee. Halo 5: Guardians wi elt enkel aanvankelijk tu en het belangrijke (‘We moeten de mensheid redden!’) en ’t persoonlijke (‘Redden we op dit moment de mensheid?’). Uiteindelijk schiet die balans uit naar het doel in ieder sciencefictionepos: het redden van de mensheid.
Regulier, maar niet gewoontjes
De vraag is natuurlijk of dat erg is. Nou, nee. Het kundig opgebouwde verhaal van Guardians is na het rommelige Halo 4 eerder een zege voor het restant van de serie. Het einde is wellicht ‘open’ en in die zin Halo-getrouw, maar biedt de serie in tegenstelling tot Halo 2 weer talrijke mogelijkheden. Dat einde heb je op de Heroic-moeilijkheidgraad overigens na ongeveer negen uur bereikt.
Dat de singleplayer gevoelsmatig overigens een stuk korter is, zegt wellicht genoeg over de spanningsboog. Halo 5: Guardians is als een goed stripboek dat je maar niet neer wilt leggen, ook vanwege het esthetisch aspect. Oké, de dynamische resolutie die zestig frames per seconde moet garanderen staat af en toe evenzeer garant voor kartelrandjes. Dat is jammer, maar de omgevingen zijn met dusdanig veel oog voor detail en stijl in elkaar geflanst dat we ons daar geen seconde aan konden ergeren.
Met name de Forerunner-basis in een mijnschacht, de kolo ale Guardians en een groene, klinische nieuwe planeet stelen de show. Zo afwi elend als de locaties zijn, is de actie overigens niet. Guardians bestaat uit veel grote levels, die je vooral te voet bestrijkt. Enkele voertuigmi ies, een tergende ‘interview even wat bewoners’-pa age en een handjevol quasi-eindbazen moeten voor afwi eling zorgen, maar de reguliere schietactie voert hoogtij.
Als een huis
Dat is niet per se een zwaktebod. De combinatie van granaten gooien, knallen met coole guns en het uitdelen van welgemikte klappen heeft niet aan kwaliteit ingeleverd. Het gewetenloos over de kling jagen van Covenant en Prometheans voelt zelden als een vervelende klus. Sowieso heeft de actie meer te bieden dan enkel rechtlijnige confrontaties. Omdat je de grote levels ditmaal als team bestrijkt, kun je de slimme kunstmatige intelligentie vaak verra en door tegenstanders te flanken.
Het kundig opgebouwde verhaal van Guardians is een zege voor de serie
Het geven van commando’s aan teamgenoten is daarbij een tactisch gewin, met name op de hogere moeilijkheidsgraden. Je kunt je teamgenoten bijvoorbeeld de linkerkant van een grote hal opsturen, terwijl jijzelf de rechterkant onder vuur neemt. Ook de wat kleinere levels zijn op die opzet toegespitst. Het is vaak mogelijk om via twee verschillende doorgangen een kamer binnen te vallen.
Het spelen met teamgenoten komt in de vier-speler-co-op het allerbeste tot zijn recht, wat ons direct bij het grootste minpunt van de game brengt: je kunt de game enkel online en niet in split-screen met je maatjes spelen. Dat is een fikse deceptie als je Halo net als wij het liefst met vrienden of vriendinnen op de bank speelde. Bovendien wil de kunstmatige intelligentie van je teamgenoten je nog wel eens in de steek laten, met name als je doodgaat en zij je kunnen reviven.
Call-of-dutiaans ™
Over de multiplayer van Halo 5: Guardians, die bestaat uit Arena en Warzone, is ook op Gamer.nl veel geschreven. Onze ervaringen leken iedere speelse ie te veranderen. Nu eens leek de game gebalanceerd, dan leek de game weer te chaotisch. De ene keer waren we onder de indruk van de nieuwe modi, de andere speelse ie maakte de game juist een opvallend call-of-dutiaanse indruk (en ja, we coinen hierbij die term).
Na bijna vijftien uur online te hebben gespeeld komen we eindelijk tot een concrete conclusie: Halo 5: Guardians is een ontzettend leuke multiplayer-game die concurreert met de beste online modi uit de serie.
Afijn, het is nog steeds zo dat de multiplayer van Guardians bij vlagen call-of-dutiaans aanvoelt. Je zoomt in met de rechtertrigger, de pacing is snel, je ziet ‘t in de cro hair wanneer je een opponent raakt. In dat opzicht speelt Guardians een beetje als het geraamte van Call of Duty 4, met wel diens gameplay, maar zonder de killstreaks, gadgets en diverse wapenaanpa ingen.
Wel Arena, geen Warzone
Toch is de multiplayer van Guardians evenzeer vergelijkbaar met de multiplayermodi van andere Halo-games, en dan vooral met die van Halo 2. Dat is te danken aan de prominente Arena-modus.
Arena is vier versus vier op kleine maps, kent verschillende gamesmodi (waaronder Capture the Flag, SWAT en Team Slayer) en is hyper-, écht hypercompetitief. Alles draait in Arena om de overwinning. Onderlinge resultaten spelen geen enkele rol in het ranking ysteem, waarin je je eerst voor een van de verschillende divisies moet kwalificeren (van Brons tot Diamond) om daarna te spelen voor overwinningen om hogerop te raken.
Arena is altijd hard werken en niet vergeeflijk. Het is bijvoorbeeld niet mogelijk om halverwege een potje te joinen. Tegelijkertijd toont de modus zo wel de kracht van het competitieve Halo: in hecht teamverband zijn er op de console praktisch geen games die de soepele actie en kleinschalige tactiek van Halo standaard eigen zijn. Daarbij bewijst 343 Industries wederom dat het geweldige multiplayer-maps kan maken, waarvan we er nog vijftien geheel gratis te goed hebben.
Warzone, de grote tegenhanger van Arena, doet denken aan de kla ieke Big Team Battle-modus, maar dan een stuk grootser en complexer in opzet. Omdat je 24 spelers nodig hebt om een potje Warzone te kunnen beginnen, was dat tijdens het recenseren zelden mogelijk. Een oordeel over dit luchtigere uitstapje van de traditionele multiplayer, waarbij ook de kunstmatige intelligentie meevecht, blijft dan ook uit.
Servers en service
Overigens bewezen de servers, die na het nauwelijks online werkende The Master Chief Collection nogal een item zijn, in de Arena-modus stabiel te zijn. Vooralsnog is er geen reden om aan te nemen dat er zich een tweede ‘servergate’ gaat ontvouwen. Laten we ‘t hopen. Na het vertrek van Bungie raakte Halo niet alleen zijn bedenkers, maar ook een beetje zijn status in het shooter-landschap kwijt.
Wat zou er met de reeks zijn gebeurd als 343 Industries zich niet had herpakt? Dat is een valide vraag, waar we dankzij Halo 5: Guardians gelukkig geen seconde bij stil hoeven te staan.
Halo 5: Guardians is vanaf dinsdag 27 oktober verkrijgbaar voor Xbox One.