Het is alweer twaalf jaar geleden dat het immens populaire Diablo II werd uitgebracht. Ruim acht jaar later was de Diablo: Battle Chest wederom een van de best verkochte PC-games. In datzelfde jaar werd het langverwachte vervolg aangekondigd. Met Diablo III neemt Blizzard de moeilijke taak op zich om het niveau van eerste twee delen te evenaren, maar ook om game te moderniseren en gamers te verrassen met nieuwe gameplay-elementen. Die taak is grotendeels vervuld en Blizzard heeft een spel gemaakt dat het hack and slashgenre nieuw leven inblaast.

Toegankelijk

Diablo III voelt direct als een warm bad aan. Door de bijna World of Warcraft typische Blizzard-stijl, met zijn tekenfilmachtige ontwerpen en duidelijke interfaces, weet je meteen wat je moet doen en hoe je dat moet doen. Binnen enkele seconden zit je dan ook midden in de actie en begin je aan een onafgebroken strijd tegen het kwaad. Je held bekijk je als vanouds van bovenaf en bestuur je met je muis. De linker muisknop is zowel lopen als aanvallen en het toetsenbord en de rechtermuisknop corresponderen met verschillende vaardigheden. Daar is weinig aan veranderd en dat is prima, omdat het uitstekend werkt.

Grafisch heeft het spel uiteraard wel een update gehad. Er is niks mis mee, maar noemenswaardig mooi is het ook niet. Dat heeft er vooral mee te maken dat ook spelers met mindere PC’s het spel kunnen draaien. Daarmee is Diablo III niet alleen op het gebied van gameplay toegankelijk maar ook technisch gezien. De toegankelijkheid is een strategie waar Blizzard mee groot is geworden en hoewel dat voornamelijk fijn is, zorgt het aanvankelijk voor een wat simpele game zonder echte uitdaging.

Doorzetten

We zijn ons ervan bewust dat dit wel een essentieel onderdeel is van Diablo III. De eerste playthrough speel je op een laag niveau, om uiteindelijk een pittigere moeilijkheidsgraad vrij te spelen. Het beginniveau is echter dermate laag dat je letterlijk over de vijanden heen walst. Pas halverwege Nightmare (de tweede moeilijkheidsgraad), wordt het uitdagender en dat duurt, na ruim 15 uur, misschien net iets te lang. Met een tussenniveau voor meer ervaren spelers, die bijvoorbeeld de eerste delen hebben gespeeld, was dit probleem makkelijk opgelost.

Het gebrek aan uitdaging is overigens meer een probleem als je samenspeelt, dan wanneer je alleen de strijd aangaat. Tijdens de singleplayer moet je jezelf goed beschermen, omdat vrienden dit niet doen. De aanwezige ondersteunde classes in de singleplayer reageren namelijk vrij onintelligent en lomp. Ze gaan rechttoe rechtaan op vijanden af en houden jou en zichzelf maar met moeite in leven. Vooral met classes als de Witch Doctor en de Wizard, die minder schade kunnen hebben, is het daarom lastiger in leven te blijven.

Nooit vervelen

Uiteindelijk zijn dit de enige kleine minpunten aan Diablo III, want later biedt het spel meer dan genoeg uitdaging. Blizzard weet je zelfs tijdens de eerste playthrough prima bezig te houden met de talloze quests, het uitgebreide levelsysteem en de gevarieerde bossfights. Het levelen is overigens vrij ingrijpend veranderd. Je hoeft niet meer, zoals in Diablo 2, apart statistieken te verhogen. Dat gaat automatisch en is afhankelijk van je uitrusting. Wel maak je nu de keuze uit verschillende vaardigheden die je naar wens kunt verbeteren met runes die je op bepaalde levels krijgt. Je kunt slechts één rune per aanval selecteren en de vaardigheid op deze manier variëren. De zorg die hier per class aan is besteed, is opvallend en werkt bijzonder aangenaam.

Er zijn vijf helden die elk een volledig eigen aanpak hebben, maar ook binnen de classes zitten verschillende speelstijlen die je uiteindelijk zelf invult. De Witch Doctor richt zich bijvoorbeeld op het vastzetten en in toom houden van tegenstanders, maar doet ook veel magische schade afhankelijk van je keuzes. De Barbarian doet voornamelijk brute schade, maar is ook een prima tank. Ondanks het beperkte aantal classes, is er dus genoeg ruimte voor eigen inbreng. Omdat de vaardigheden op elk gewenst moment – en zonder kosten – veranderd kunnen worden blijft een class ontzettend lang leuk. De vaardigheden van helden variëren van de bekende vuurbal, wervelwindaanval en pijlenregen tot volledig nieuwe aanvallen, zoals enorme padden die vijanden opeten.

Het feit dat je niet alle vaardigheden direct tot je beschikking hebt, zorgt ervoor dat je wilt blijven levelen. Zelfs na de eerste playthrough zul je nog niet alle aanvallen hebben vrijgespeeld. In combinatie met de achievements is daardoor een beloningssysteem ontstaan dat je blijft motiveren en uitdagen. Daarmee laat Blizzard zien dat het niet alleen een vervolg heeft gemaakt, maar ook heeft nagedacht over een stijl die in deze tijd past.

Uniek

Uiteraard heeft de game ook alle conventionele elementen van het hack and slashgenre in zich, maar dan beter en completer uitgewerkt dan in andere games. Reken op chaos in massale gevechten, complexe doolhoven en enorm veel voorwerpen. Daar werk je je soepel en vrijwel bugvrij doorheen en alles is ook volledig in coöp met maximaal drie vrienden beschikbaar. Er zijn bijna geen concurrenten die een dergelijk technisch niveau halen, waardoor Diablo III op zich al een geval apart is.

Daarbij komt dat Blizzard hard heeft gewerkt om gedurende de hele game te blijven verrassen. Tegenstanders krijgen naar mate je vordert steeds meer vaardigheden en reageren daardoor onvoorzien. Voorwerpen worden ook steeds complexer en zijn soms verrassend goed of slecht. Het mooiste is echter dat er geprobeerd is om van elke grot iets unieks te maken. Soms uit zich dat in een complex doolhof en dan weer in een groep bijzondere vijanden, waardoor je het gevoel krijgt steeds iets nieuws te zien. Hierbij brengt de game regelmatig een ode aan de eerste twee delen, maar dan met een twist.

Herkenbaar maar modern

Daarmee is Diablo III een game geworden die voor zowel de fans als nieuwkomers een mooie ervaring biedt. Blizzard heeft er alles ingestopt van de vorige twee delen en weet het verhaal op een boeiende manier verder te vertellen, waardoor het enorm herkenbaar is. Subtiele wijzigingen en unieke gameplay-elementen zorgen er bovendien voor dat het geen herhaling is geworden, maar een ervaring op zich. Door de toegankelijkheid is het spel ook interessant voor nieuwkomers die de geschiedenis van de serie nauwelijks kennen. Het verslavende beloningssysteem maakt het ten slotte een eigentijdse game zonder dat het iets van zijn kernwaardes is verloren. Dat was een moeilijke opgave, maar hier zijn de ontwikkelaars meer dan uitmuntend in geslaagd.

Uiteraard valt er ook nog wat te zeggen over het nieuwe Auction House en de verkoop van gevonden voorwerpen. Hier zijn we echter nog niet aan toegekomen en het is ook nog afwachten wat dit voor het spel gaat doen. Daar komen we in een later artikel dus op terug. Hetzelfde geldt voor de PvP-mode die bij de volgende grote patch wordt toegevoegd.