De eerste Destiny combineerde verfijnde knal-actie, intensief samenspel en het sprokkelen van betere loot tot een onvermijdelijke verslaving. De hoeveelheid content en hoe die content uiteindelijk gerecycled werd, was veel spelers echter een doorn in het oog. Na weken spelen stelde iedere speler zichzelf dezelfde vraag: wil ik eigenlijk nog wel in deze wereld zijn?
Lo e stukjes dlc en met name de The Taken King-uitbreiding zouden in de twee jaar die volgden gehoor geven aan de roep om meer content. Eind goed, al goed? Mwah. In zekere zin is het met Destiny op veel fronten goedgekomen, maar enkel spelers die de uitbreidingen kochten ondervonden dat. Die dlc-structuur zal in Destiny 2 niet veel anders zal zijn. De eerste downloadbare content staat volgens aannemelijke leaks al klaar om in december te lanceren.
Wie geen zin heeft meermaals de portemonnee te trekken om anderen bij te kunnen blijven is gewaarschuwd. Ook Destiny 2 is meer gametraject dan lo taande game. Wijzelf vinden dat niet erg. Content is in Destiny het bloed dat het hart van de community pompend houdt. Zonder een structurele injectie aan nieuwe dingen om te doen en te begeren houden spelers het voor gezien, zo heeft het verleden uitgewezen nadat enkele dlc-pakketten gevoelsmatig veel te laat kwamen.
Duidelijkheid is beter
Destiny 2 leunt niet alleen in dat opzicht op het eerste deel: ook vijanden, wapens en items keren terug. Het is wel degelijk jammer: weer die grote spinnenrobot en weer geen unieke ‘eindbazen’, weer het Hardlightwapen, weer drie gelijkende subcla es. Er zijn enkele vijanden toegevoegd en sommige vijanden reageren iets anders dan je van Destiny gewend bent, maar verwacht geen grote aanpa ingen in de kunstmatige intelligentie of in hoe vijandelijke ra en zich onderscheiden. Destiny 2 neemt op dat vlak veel over uit het eerste deel.
Toch is die erfenis geen al te grote doorn in het oog. Dat komt omdat Destiny 2 vrijwel alles van begin af aan beter doet. Een toonbeeld van Bungies leerproces is de manier van verhaalvertelling. Het originele Destiny bood een intere ante spelwereld om met twee anderen in je team in rond te dolen, maar het hoe, wat of waarom was te vaak te onduidelijk. Het spel vuurde ellenlang jargon op spelers af die voor context werden doorverwezen naar een website. Sommige personages kwamen daarnaast bepaald niet uit de verf of leken zelfs uit de game te zijn geschreven.
In Destiny 2 is de verhalende opzet glashelder dankzij een duidelijk vijand die duidelijke redenen heeft om de aarde aan te vallen. Nu de mensheid met de rug tegen de muur staat, is het aan de Guardians om in te grijpen. Bungie probeert het vooral niet ingewikkelder te maken, wat tot weinig verwarring, maar ook tot weinig verra ingen leidt. Personages uit het eerste deel hebben een gezicht gekregen en zijn verrijkt met dialoog tu en mi ies door. Zowel de nieuwe antagonist als bekende personages uit deel één spelen een belangrijke rol in het vertolken van het verhaal.
Stijl
Alles wordt met mooie tu enfilmpjes aan elkaar geregen. Al met al levert dat een verhaallijn op die je vloeiend van mi ie naar mi ie loodst. En of je die mi ies nu in je eentje doorloopt of met twee anderen, ze zijn dankzij inhoudelijke afwi eling vrijwel allemaal leuker om te spelen dan de mi ies uit deel één. Nu zijn er uitzonderingen, want soms dwingen mi ies je wéér om simpelweg golven aan vijanden neer te knallen, maar door de opgevoerde schaal in de levels is zelfs kleinschalige actie in een imposantere vorm gegoten dan in Destiny één.
Sowieso loont het in het vervolg om af en toe bij de groots ogende omgevingen stil te staan, zelfs in letterlijke zin. De levels zijn met zoveel zorg gemaakt. Let eens op de subtiele particle-effecten tijdens regenval, de weergaloze belichting en hoge contrasten (we kunnen niet wachten op de beloofde HDR-ondersteuning) of de prachtige skyboxes die de schaal nog verder opvoeren. Op onze PlayStation 4 Pro en 4k-televisie is Destiny 2 bij vlagen echt een kippenvelgame, zeker op de momenten dat de bombastische muziek zijn intrede doet.
Veel minder stijlvol ogen de Guardians, wat te maken heeft met het nieuwe Shader-systeem. Omdat Destiny leunt op het vergaren van betere gear is oude, slechtere gear logischerwijze verwaarloosbaar. Als gevolg komt het nieuwe Shader-systeem, dat spelers ieder stukje gear een bepaalde kleur laten geven, slecht uit de verf. Waarom een (zeldzame) Shader verspillen aan een item dat over twee uur wellicht overbodig is geworden? Op dit moment zijn mooie Shaders nog zo zeldzaam dat we rondlopen alsof we willekeurige kledingstukken uit de kast hebben getrokken.
Een betere wereld…
Wanneer je het einde van het verhaal van Destiny 2 bereikt, ben je ongeveer tien tot twaalf uur bezig geweest en ben je (bijna) level 20. Als je het de gemiddelde Destiny-speler vraagt, begint dan de game pas. Ja, ook Destiny 2 vervalt na de verhalende mi ies snel in het welbekende grinden om betere loot, en ja, je bent dan aangewezen op de planeten die je al kende. Maar in tegenstelling tot Destiny zijn de planeten daadwerkelijk leuk om te verkennen, zowel te voet, met een Sparrow als (voortaan) fasttravellend.
En ze zijn niet enkel leuker door een handjevol prominentere Public Events. Het zijn met name de lo e Adventures, mi ies die bij vlagen vergelijkbaar zijn met verhalende mi ies uit de eerste game, die de houdbaarheid tot het bereiken van de end-game veel goeds doen. Adventures zijn er afdoende, zijn met zorg samengesteld, brengen je soms naar nieuwe gebieden op de vier planeten en verrijken af en toe het verhaal met achtergrondinformatie. De planeten tellen bovendien geheime gebieden met kistjes aan loot en nog wat andere kleine verra ingen die in de spelwerelden van de eerste Destiny enorm ontbraken.
Uiteindelijk werk je je ook door die extra content heen, maar al die extra dingen om te doen verlengen het ‘gevoel van ontdekking’ aanzienlijk. Destiny 2 heeft veel meer vlees om de botten dan wij hadden verwacht, wat voor een game die leunt op het recyclen van content en een berucht dlc-model een noemenswaardige prestatie is. Toegegeven, wij hebben inmiddels het fameuze punt bereikt dat het we het met name van de Crucible- en Strike-playlists moeten hebben, maar daar zijn wel ongeveer veertig uur aan uniek vermaak aan voorafgegaan.
De Crucible, het PvP-gedeelte van de game, leunt ditmaals op twee playlists. Je kunt geen specifieke modus meer kiezen om met een Fireteam te spelen, wat ergens jammer is, maar het alternatief is eigenlijk best prettig. De Crucible is nu opgesplitst in een Casual-modus, die leunt op luchtige potjes, en een Competitive-modus, waarin tactiek en samenspel de boventoon voert. In beide komt de nieuwe opzet, vier tegen vier in plaats van zes tegen zes, echt goed uit de verf, zeker in de nieuwe CounterStrike-achtige bombplant-modus.
Eén nadeel: wie competitieve games gewend is, ergert zich gegarandeerd aan de framerate van dertig frames per seconde. Wie geen competitieve games gewend is of zelfs weinig heeft met het PvP-gedeelte, kan het gelukkig prima negeren. Doe wat je wilt, zegt Destiny. De Strikes-playlist, een playlist met zes coöperatieve mi ies, is bijvoorbeeld een prima alternatief voor wie even afwi eling wil. Bovendien voelen de nieuwe Strikes iets meer aan als een hele kleine Raid dan een aaneenrijging van golven aan vijanden die op je afstormen.
Als je ze een paar keer hebt gedaan, verliezen ze wel wat van hun charme. Een hekel punt, maar inherent aan de formule van Destiny.
…begint zonder einde
Toch is het juist die tegenstrijdige formule die in Destiny 2 zoveel beter tot zijn recht komt: ook in Destiny 2 ga je het punt bereiken waarbij alles wat je speelt teert op het herhalen van content, maar dat punt is veel verder naar achteren geschoven. Spelers moeten overigens nog een dagje wachten op de Trials of the Nine-modus. De Raid is gister verschenen, maar die hebben we nog niet kunnen spelen. Trials of the Nine en de Raid moeten en zullen traditiegetrouw het gat in end-game-content in respectievelijk de PvE en PvP-gedeeltes van de game vullen.
En zo simpel is het eigenlijk. Destiny 2 is geen Destiny 1,5, een simpele re-skin, maar het is ook geen game die heel veel dingen anders doet. Destiny 2 is vooral een logische volgende stap, een game die laat zien dat Bungie veel van het eerste deel geleerd heeft. In de Destiny-serie is er in die zin geen begin of einde. Destiny is een traject. En Destiny 2 is meer Destiny, of om specifiek te zijn: meer betere Destiny.
Destiny 2 is meer van de game die je het beste kunt spelen met vrienden, maar die je op geheel eigen wijze kunt spelen. Tegen andere spelers of tegen de kunstmatige intelligentie, lekker luchtig of op het puntje van je stoel: Destiny 2 is in zekere zin beperkt, maar is tegelijkertijd het summum van keuzevrijheid. Ironisch genoeg, want wie Destiny 2 eenmaal speelt, weet dat er van keuzevrijheid weinig sprake is. Een meer verslavend spel is moeilijk denkbaar. Ook dat is iets om je bewust van te zijn.
Destiny 2 is nu verkrijgbaar voor PlayStation 4 en Xbox One en komt op 24 oktober voor pc uit. Gamer.nl speelde de game op de PlayStation 4 Pro.