Het recenseren van een MMO is zoiets als het recenseren van de eerste aflevering van een tv-serie. We maken kennis met de hoofdpersonen, het verhaal en krijgen een idee van het soort vermaak dat we de komende weken (maanden? Jaren?) kunnen verwachten. Tegelijk weten we dat tv-series na die eerste aflevering nog flink kunnen veranderen. Acteurs worden ontslagen, nieuwe sterren maken hun opwachting en zelfs een serie die uitermate zwak begint kan door het aantrekken van nieuwe schrijvers een flinke impuls krijgen. Bij een tv-serie kunnen we dus na aflevering 1 hooguit bepalen of we aflevering 2 ook willen zien. Bij een MMO is de vraag: willen we, ondanks eventuele mindere momenten, volgende maand ook nog spelen?
De analogie van de tv-serie gaat dubbel op voor Defiance, de nieuwe game van Trion Worlds. Trion was verantwoordelijk voor het fantastische Rift, en werkt nu samen met het Amerikaanse tv-kanaal Syfy voor een game die inhaakt op de gelijknamige tv-serie. De sciencefictionserie speelt zich af op een postapocalyptische aarde. De planeet is grotendeels verwoest door een oorlog met een aantal buitenaardse ra en. Deze oorlog kwam abrupt ten einde toen soldaten van alle kanten opeens besloten te stoppen met vechten om burgers te redden van een ramp. Dit moment van ongehoorzaamheid ('defiance' in het Engels) resulteerde in een vreedzame samenwerking om de puinhopen van de aarde te herbouwen.
Cliché
Dit alles wordt uitgelegd in de tv-serie, maar de game doet niet zo veel moeite om de setting te verklaren. In plaats daarvan bestaat de opening uit een scène aan boord van een ruimteschip, met een clichématige generaal die in conflict is met een even clichématig zakenmannetje. Die laatste geeft ons onze eerste opdracht, maar het schip stort neer en wij beginnen tu en de puinhopen van de crash. Dit is meteen onze eerste kennismaking met de veranderde aarde, waar buitenaardse monsters je willen opeten en mutanten op je schieten als ze je zien.
Het is jammer dat Defiance lijkt te leunen op kennis van de serie, maar het echt een teleurstelling dat de kwaliteit van het script van de game beneden peil is. We hebben de eerste aflevering van de serie inmiddels gezien en de personages zijn boeiend om naar te kijken. Hetzelfde kunnen we helaas niet zeggen van het schrijfwerk in het spel.
Knallen, dan maar...
Gelukkig krijgen we al snel een wapen waarmee we terug kunnen knallen. Defiance heeft hierbij gekeken naar Borderlands: tijdens gevechten en mi ies zijn er talloze wapens te verdienen die allemaal willekeurig gegenereerd zijn. Ieder wapen heeft bepaalde eigenschappen en een schade-type. Daarnaast hebben we een schild en een granaat, beide ook met een breed spectrum aan potentiële eigenschappen.
En op de volgende dia...
Aangezien het schieten op vijanden een belangrijk onderdeel is van het spel, is het jammer dat het niet altijd even prettig werkt. Defiance speelt als een third-person shooter zonder coversysteem, met een ietwat zwabberige besturing. Dit laatste komt vooral door de problematische framerate. Vooral als er veel spelers (of tegenstanders) tegelijk in beeld zijn, wordt het allemaal erg schokkerig. Het spel is nog wel speelbaar, maar het is gewoon niet comfortabel om naar te kijken.
Tijdens grote baasgevechten bij grote events is het ook bijzonder irritant dat de meeste wapens lange herlaadanimaties hebben. We begrijpen dat de makers herlaadtijden gebruiken om wapens te balanceren. Als we vechten tegen een handvol computergestuurde tegenstanders (of in speler versus speler matches) is het ook prima dat een shotgun langer moet laden dan een handpistool. Tijdens baasgevechten in Defiance, waarbij tientallen mensen op een groot monster schieten, duurt het echter erg lang voor het beest neer gaat. Dat resulteert in heel lang rondjes rennen om de vijand heen, je clip leegschieten, en dan rondjes rennen tot je wapen weer geladen is. Herhaal, herhaal, herhaal.
Dit is vooral jammer omdat de events in Defiance veel potentie hebben. Deze events zijn vergelijkbaar met de Rifts in Rift. Ergens op de kaart gebeurt iets, en alle spelers in de buurt kunnen daar aan meedoen. Het gaat hierbij meestal om grote monsters die beschermd worden door aanvalsgolven van kleinere beesten. Dit zorgt voor grote hectische veldslagen die in theorie een van de beste coöp ervaringen vormen op de consoles. In de praktijk zorgen lage framerate, glitches (wapens die plots onzichtbaar zijn) en best saai gedrag van de monsters ervoor dat de events vooral erg chaotisch zijn en te lang duren.
Het is niet allemaal treurnis
Heeft Defiance dan geen goede punten? Dat is nou juist het frustrerende: jazeker wel. Het spel zit barstensvol mi ies die erg leuk zijn. Her en der in het landschap zweven uitroeptekens die leiden tot de gebruikelijke dood-die-en-die- of klik-daar-en-daar-quests. Maar ook variaties op 'verover controlepunten' en 'verdedig de basis'. De vuurgevechten zijn tijdens die opdrachten juist wel intere ant. Ook kunnen we gebruikmaken van speciale krachten (Ego powers) die in die wat kleinschaliger gevechten goed tot hun recht komen, terwijl ze in events nutteloos voelen. Zo kunnen we bijvoorbeeld een hologram oproepen om vijanden af te leiden, om ze vervolgens van achteren aan te vallen. Erg leuk gedaan allemaal.
De spelwereld zit vol met mi ies en events, die zich allemaal in het open landschap afspelen. Andere spelers kunnen moeiteloos meehelpen en daardoor voelt de game heel dynamisch. Ook zijn er time-trials waarbij we gebruik kunnen maken van ons voertuig. We krijgen namelijk vanaf het begin de beschikking over een buggy en er zijn andere wagens te verdienen. Het rijgedrag is prima en het rondrijden door de spelwereld is op zichzelf al leuk. Er is echt wat te ontdekken.
Ook is de personageontwikkeling diep, is er een craftingsysteem waarbij we onze wapens helemaal naar smaak kunnen aanpa en en zijn de verhaalmi ies intere ant genoeg om te doorlopen.
Mi chien moeten we het als volgt uitleggen. In de wereld van Defiance hebben een aantal buitenaardsen een enorm lelijke neus. Deze neus is echt heel prominent en je kunt er gewoon niet omheen. Je kan denken: dit is verder een heel intere ant persoon met veel diepgang, maar allemachtig wat een lelijke neus. Het spel Defiance op de Xbox 360 heeft hetzelfde probleem. We hopen dan ook van harte dat toekomstige patches (die al zijn aangekondigd) iets aan het uiterlijk van de game kunnen verbeteren. Nu doet het spel, net zoals de grootneuzige aliens, soms zeer om naar te kijken.
Getest op Xbox 360